Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r. w Szczecinie

sprawy C. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie renty

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 24 kwietnia 2014 r. sygn. akt VI U 1695/11

zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i przyznaje ubezpieczonemu C. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2011 roku do dnia 31 lipca 2014 roku.

SSA Urszula Iwanowska SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Romana Mrotek

Sygn. akt III AUa 514/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 listopada 2011 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu C. L. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, powołanie biegłego z zakresu kardiologii i ortopedii, a także przeprowadzenie dowodu z wysłuchania strony. W uzasadnieniu wskazał, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy, co potwierdzają karty zaświadczenia o stanie zdrowia z 2011 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, dopuszczenie dowodu z akt organu ZUS, a także o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Organ rentowy podtrzymał dotychczasową argumentację.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny i rozważania prawne.

Ubezpieczony C. L. urodził się (...) Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe o specjalności tokarz. W okresie zatrudnienia świadczył pracę na stanowiskach: operator maszyn ogrodniczych, tokarz, tokarz – frezer.

Wniosek o przyznanie prawa do renty ubezpieczony złożył w dniu 10.01.2010r., a decyzją z dnia 11.02.2000 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do wnioskowanego świadczenia począwszy od dnia 18.02.2000 r. Decyzją z dnia 15.03.2001 r. ZUS zmienił wysokość przyznanej renty w związku z ustaleniem, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy. Kolejnymi decyzjami przedłużana była wypłata renty do dnia 31.10.2011 r. W dniu 20.04.2011 r. ubezpieczony złożył w ZUS wniosek o ustalenie dalszej niezdolności do pracy.

W oparciu o treść orzeczenia Komisji Lekarskiej, organ rentowy decyzją z dnia 7.11.2011 r. odmówił dalszej wypłaty renty. Od decyzji tej ubezpieczony odwołał się w dniu 12.12.2011 r. do sądu.

W toku postępowania Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy: neurologa, ortopedy, kardiologa i z zakresu medycyny pracy celem ustalenia czy ubezpieczony jest nadal po 30.11.2011 r. co najmniej częściowo niezdolny do pracy.

Biegli po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną i zasięgnięciu wywiadu od ubezpieczonego rozpoznali u niego: stan po przebytym w 1999 r. zawale mięśnia sercowego, dławicę stabilną, zespół bólowy szyjny i lędźwiowy (w wywiadzie okresowo korzeniowy) u osoby ze zmianami zwyrodnieniowo – dyskopatycznymi kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego, naczyniopochodne zawroty głowy u osoby z wadą rozwojową lewej tętnicy kręgowej (hypoplazja) – i uznali, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony nie zgodził się z opinią twierdząc, że nie była ona poprzedzona przeprowadzeniem jakichkolwiek badań, które mogłyby potwierdzić lub wykluczyć istnienie schorzeń, na które się powoływał. Nadto opinia została wydana w oparciu o dokumentację medyczną sprzed 2 lat, a więc niezbędnym było przeprowadzenie badań specjalistycznych. Również wnioski końcowe zawarte w opinii są z dokumentacją sprzeczne.

Sąd pierwszej instancji wydał zlecenie opinii uzupełniającej, w której biegli stwierdzili, że pełnomocnik ubezpieczonego wykazuje brak znajomości procedury badania przez biegłych sądowych bowiem to na stronie odwołującej się spoczywa obowiązek wykazania wynikami badań, przeprowadzonych przez specjalistów z zakresu schorzeń na które cierpi ubezpieczony, istnienie istotnego naruszenia sprawności jego organizmu.

Pełnomocnik ubezpieczonego w dalszym ciągu nie zgadzał się z opinią, podnosząc, że biegli nie ustosunkowali się do wszystkich zgłaszanych przez niego zarzutów.

Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej celem ustalenia czy wyniki badań elektrokardiograficznych serca przedstawione przez ubezpieczonego, mają wpływ na wyniki końcowe opinii biegłych.

W opinii uzupełniającej biegli podali, że wyniki badań EKG są w ich ocenie – jak i lekarza kardiologa dokonującego opisu - niediagnostyczne w związku z czym są one klinicznie niereprezentatywne.

Sąd Okręgowy, mając na uwadze przepisy art. 102 ust. 1, art. 107, art. 12 oraz art. 13 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r. poz. 1440), uznał odwołanie ubezpieczonego za nieuzasadnione.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że spór dotyczył kwestii, czy u ubezpieczonego po 31 października 2011 r. nadal istnieje częściowa niezdolność do pracy. Poziom kwalifikacji ubezpieczonego należało ocenić z racji zdobytego wykształcenia i wykonywanych w jego dotychczasowym życiu prac.

W celu wyjaśnienia spornych okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych neurologa, ortopedy, kardiologa oraz z zakresu medycyny pracy, a więc biegłych o specjalizacjach odpowiadających schorzeniom występującym u ubezpieczonego. Biegli zgodnie uznali, że występujące u ubezpieczonego schorzenia nie powodują po 31 października 2011 r. niezdolności do pracy.

Biegły kardiolog wskazał, że u ubezpieczonego wystąpiła poprawa stanu zdrowia polegająca na braku utrwalonych szybkich rytmów pozazatokowych, nadciśnienia tętniczego powikłanego narządowo, niestabilnej dławicy z koniecznością rewaskularyzacji bezpośredniej serca, a także niewydolności krążenia. Nie zachodzi też istotny defekt hemodynamiczny. Biegli ortopeda i neurolog stwierdzili, że ubezpieczony nigdy wcześniej nie był i obecnie nie jest niezdolny do pracy ze względu na schorzenia narządu ruchu lub układu nerwowego. Biegli ci w badaniu przedmiotowym ortopedycznym i neurologicznym ustalili zadowalającą sprawność ruchową ubezpieczonego, w szczególności nie zaobserwowali klinicznych wykładników dysfunkcji kręgosłupa oraz stawów obwodowych. Nie występują też objawy korzeniowe i ubytkowe neurologiczne. Hypoplazja lewej tętnicy kręgowej jako wada wrodzona nie ma znaczenia orzeczniczego, tym bardziej, że nie towarzyszą jej objawy ubytkowe neurologiczne.

Biegła z zakresu medycyny pracy potwierdziła, że wyniki badania holterowskiego i ECHO serca nie wykazały negatywnych zmian w układzie krążenia. Wskazuje na to również brak powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego, a także brak niestabilności w istniejącej u ubezpieczonego chorobie wieńcowej.

Również w narządzie ruchu brak dysfunkcji organizmu, które wymagałyby stałego leczenia zespołów bólowych kręgosłupa i skutkowałyby niezdolnością do pracy. Okresowe zaostrzenia mogą być leczone ambulatoryjnie lub w ramach zwolnień lekarskich. W związku z poprawą stanu zdrowia biegła nie stwierdziła przeciwwskazań do wykonywania przez ubezpieczonego pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami czy innej lekkiej pracy fizycznej na ogólnym rynku pracy.

Ubezpieczony wniósł szereg zastrzeżeń do sporządzonej opinii wskazując, że wnioski zawarte w opinii są sprzeczne ze zgromadzoną dokumentacją medyczną.

Z uwagi na treść zastrzeżeń ubezpieczonego Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłych, którzy podtrzymali dotychczasową opinię i jednoznacznie stwierdzili, że obecny stan zdrowia ubezpieczonego umożliwia pracę tokarza. Określili przy tym, że przeciwwskazania do ciężkiej pracy fizycznej nie stanowią o częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Sąd dał wiarę opiniom biegłych, uznał, że są one jasne, logiczne i spójne. Biegli ustosunkowali się również do przedłożonej przez ubezpieczonego, w trakcie postępowania, dodatkowej dokumentacji medycznej wskazując, że nie ma ona wpływu na ich dotychczasowe stanowisko. Sąd uznał zarzuty pełnomocnika ubezpieczonego za całkowicie chybione i wynikające z braku znajomości procedury badania przez biegłych lekarzy.

Analiza przedstawionych przez stronę powodową dowodów jak i wszystkich okoliczności w sprawie w ujęciu aspektów medycznych oraz socjalnych wskazuje, zdaniem Sądu Okręgowego, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony nie może wykonywać pracy fizycznej ciężkiej. Może jednak świadczyć pracę tokarza, która wbrew twierdzeniom ubezpieczonego nie jest pracą ciężką. Argument, że wymaga ona długiego stania jest chybiony ponieważ narząd ruchu u ubezpieczonego jest sprawny. Ubezpieczony nie musi pracować na stanowisku tokarza – frezera.

Sąd pierwszej instancji oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych wskazując, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii.

Sąd Okręgowy wskazał, że późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić podstawy do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany, wobec czego Sąd oddalił wniosek o zaliczenie w poczet dowodów wyników badań ubezpieczonego z kwietnia 2014 r. Jeżeli ubezpieczony uważa, że jego stan zdrowia znacznie się pogorszył może w każdym czasie złożyć nowy wniosek o przyznanie prawa do renty.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się ubezpieczony, który zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie:

- prawa materialnego art. 12, art. 14, art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez uznanie, że powód nie spełnia warunków wymaganych do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy;

- prawa procesowego art. 233 k.p.c. w zw. z art. 285 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż opinie biegłych są wyczerpujące i zawierają prawidłowe uzasadnienie, podczas gdy z materiału zgromadzonego w sprawie, brak było podstaw, by opinie biegłych zawierały kategoryczne wnioski dotyczące stanu zdrowia apelującego

- prawa procesowego art. 285 k.p.c. w zw. z art. 207 k.p.c. poprzez odmowę przyjęcia nowych - aktualnych badań Ubezpieczonego i wyznaczenie innych biegłych w celu ich weryfikacji.

Na podstawie powyższego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji lub uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającą go decyzję i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

W uzasadnieniu wskazał, że z zaświadczenia o stanie zdrowia z 30 sierpnia 2011 r. wynika, że pomimo systematycznego leczenia farmakologicznego i wieloletniej rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS nie uzyskano poprawy stanu zdrowia, a ubezpieczony jest niezdolny do pracy fizycznej. Również z karty zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 20 kwietnia 2011 r,. wynika, że pomimo leczenia nie uzyskano poprawy stanu zdrowia zarówno w zakresie układu sercowo – naczyniowego, jak również w zakresie narządu ruchu. Choroba o przebiegu przewlekłym, postępującym, uniemożliwiająca powrót do pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się uzasadniona, co doprowadziło do wnioskowanej zmiany zaskarżonego wyroku.

Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że wyrok Sądu Okręgowego wymaga korekty. Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w przyjętym przez ustawodawcę systemie apelacji, celem postępowania apelacyjnego jest ponowne i wszechstronne zbadanie sprawy pod względem faktycznym i prawnym. Sąd Odwoławczy kontrolując prawidłowość zaskarżonego orzeczenia, pełni więc zarazem funkcję sądu merytorycznego. W zakresie przepisów postępowania Sąd drugiej instancji bierze zatem pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, oczywiście w granicach zaskarżenia. Sąd rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest natomiast związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55).

Wobec treści apelacji należy przypomnieć, że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. Treść orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, wydanego po przeprowadzeniu badania lekarskiego, powinna w równym stopniu wynikać zarówno z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2001 r., II UKN 181/00, OSNAPiUS 2002, Nr 17, poz. 418), jak i odpowiedniego uwzględnienia biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi, np. posiadanymi kwalifikacjami, możliwością przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwością wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, celowością przekwalifikowania (art. 13 ust. 1 ustawy rentowej).

Wskazać należy, iż w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Przy czym oceny niezdolności do pracy nie można dokonywać w oparciu o jedynie opinie lekarzy leczących ubezpieczonego. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Z istoty i celu tego rodzaju dowodu wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1974 r. II CR 748/74, Lex 7618). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają one na postawione tezy dowodowe.

Sąd Odwoławczy akcentuje, że o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dotyczy to również schorzeń o przewlekłym charakterze, które niewątpliwie występują u ubezpieczonego (wyrok SN z 1 grudnia 2000 r. II UKN 113/00, OSNP 2002/14/343). Schorzenia te muszą naruszać sprawność organizmu w znacznym stopniu na dłuższy okres czasu. Kluczowa dla stwierdzenia, czy rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia czynią go niezdolnym do pracy, jest zatem ocena elementu „znaczności” ograniczenia jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji na skutek wynikających z powyższych schorzeń przeciwwskazań. Zaznaczyć należy, że niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową (por. wyrok SA w Gdańsku z 17 września 2013 r., III AUa 1088/13, Lex nr 1381335).

Jednak w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie zawsze decyduje sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 września 2009 r., III UK 30/09, LEX nr 537018).

Sąd drugiej instancji doszedł do przekonania, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadził właściwie postępowania dowodowego na okoliczność spełnienia przez C. L. wszystkich przesłanek warunkujących nabycie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W celu wyjaśnienia spornych okoliczności Sąd Apelacyjny postanowił uzupełnić materiał dowodowy i dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu kardiologii i medycyny pracy.

Po uzupełnieniu materiału dowodowego sprawy Sąd Odwoławczy uznał, że wniosek sądu pierwszej instancji, iż ubezpieczony był osobą zdolną do pracy po 31.10.2011 r., jest błędny. Stopień nasilenia schorzeń ubezpieczonego zakłócający funkcjonowanie w życiu codziennym i ograniczający możliwość wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji oraz zatrudnienia wykonywanego do czasu uzyskania świadczenia rentowego, przeczą wnioskom zawartym w uzasadnieniu wyroku.

Fakty ustalone w niniejszej sprawie wskazują, że ubezpieczony po dniu 1 listopada 2011 r. był nadal osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 lipca 2014 r.

Opinia łączna sporządzona przez biegłych na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji, nie wyjaśniała w sposób nie budzący wątpliwości, czy ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy. Biegli nie odnieśli się szczegółowo do zastrzeżeń składanych przez ubezpieczonego. Nie wyjaśnili również, co stanowiło podstawę wydanej przez nich opinii.

W ocenie Sądu Apelacyjnego opinia zespołu biegłych – kardiologa i lekarza medycyny pracy, która została sporządzona na etapie postępowania odwoławczego, zasługuje w pełni na wiarygodność, ponieważ została sporządzona przez specjalistów ze wskazanych dziedzin medycyny, po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego, po zapoznaniu się przez biegłych z całą dokumentacją zawartą w aktach sprawy, dotychczasowymi opiniami biegłych i zastrzeżeniami zgłoszonymi do nich. Natomiast sformułowane przez biegłych wnioski są logicznym następstwem przeprowadzonych badań oraz dokonanego rozpoznania. Biegli lekarze o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u ubezpieczonego na dzień wydania decyzji, przedstawili w sprawie wyczerpujące uzasadnienie swojego stanowiska. Sąd Odwoławczy zatem uznał, iż opinie spełniają wszystkie kryteria, jakie powinny spełniać, a więc są zgodne z zasadami logiki, wiedzą powszechną, poziomem wiedzy biegłych oraz z postawionymi tezami dowodowymi.

Uzasadniając swoją opinię na piśmie biegli w sposób czytelny i logiczny przedstawili przebieg schorzeń z powołaniem się na dokumentację lekarską obrazującą ich wpływ na zdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy, a także na brak istotnej poprawy stanu zdrowia C. L.. W ocenie Sądu Apelacyjnego omawiana opinia jest wiarygodnym dowodem, korespondującym z dokumentacją medyczną zgromadzoną w sprawie i uwzględniającym posiadane przez ubezpieczonego kwalifikacje. Zatem, opinia ta stała się podstawą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przez Sąd Apelacyjny.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonego:

1.  Chorobę niedokrwienną serca w okresie przewlekłej niewydolności wieńcowej. Przebyty zawał serca NSTEMI ściany przedniej (9.06.1999 r.) leczony fibrynolitycznie. Stan po przebytej w terminie odległym (25.11.1999 r.) angioplastyce (PTCA) tętnicy zstępującej przedniej. Przewlekłą kardiomyopatię niedokrwienną powikłaną lewokomorową niewydolnością krążenia w II okresie K.K. oraz niemiarowością ekkstrasystoliczną.

2.  Naczyniowo – pochodne zawroty głowy, w przebiegu niewydolności naczyniowej, podstawno – kręgowej mózgu. Wąska, hypoplastyczna lewa tętnica kręgowa.

3.  Nieoperacyjny rak wpusty żołądka (4N+), z przerzutami do węzłów chłonnych, leczony cytostatykami wg schematu ELF oraz wytworzeniem gastronomii, celem karmienia z ominięciem przeszkody drogi pokarmowej.

4.  Przewlekły zespół bólowy kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii, bez upośledzenia funkcji narządu ruchu i bez neurologicznych objawów ubytkowych.

5.  Nadciśnienie tętnicze w II okresie WHO.

Biegli wskazali, iż zmiany chorobowe układu krążenia w aktualnym stanie klinicznego zaawansowania, uzasadniają kwalifikację wnioskodawcy jako częściowo, okresowo niezdolnego do pracy po 31.10.20122 r. do 31.07.2014 r., a zatem stanowisko biegłych jest odmienne od decyzji Komisji Lekarskiej ZUS. Natomiast od 1.08.2014 r. do 30.09.2015 r. ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy z powodu choroby nowotworowej żołądka, co jest zgodne z decyzją Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19.10.2011 r.

Biegli wskazali także, że na czas wydanego zaświadczenia o stanie zdrowia i wydanej decyzji ZUS utrzymywały się u wnioskodawcy objawy lewokomorowej niewydolności krążenia:

- znaczna tachykardia : 146/4,6 MET, 144/2,6 MET, mimo braku cech EKG niedokrwienia m. sercowego i braku bólu sten cardialnego;

- zmniejszona tolerancja wysiłku;

- zaburzenia rytmu serca spowodowane ekstrasystolią komorową i nadkomorową;

- w badaniu rtg. klatki piersiowej :wnęki naczyniowe.

Opinia biegłych koresponduje z wynikami badań, jakie dostarczył ubezpieczony. Z zaświadczenia o jego stanie zdrowia z dnia 18.04.2011 r. wynika jednoznacznie, że pomimo leczenia nie uzyskano poprawy stanu zdrowia, zarówno w zakresie układu sercowo – naczyniowego, jak również w zakresie narządu ruchu. Nadal występuje znaczna nietolerancja wysiłku, ograniczenie sprawności. Choroba o przebiegu przewlekłym, postępującym, uniemożlwiająca powrót do pracy. Z kolei w zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 30.08.2011 r. wskazano, że pomimo systematycznego leczenia farmakologicznego i wielokrotnej rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS, nie uzyskano poprawy stanu zdrowia. Choroba o przebiegu przewlekłym, postępującym, ograniczającym sprawności. Ubezpieczony został uznany za niezdolnego do pracy fizycznej.

Również z przedstawionych przez ubezpieczonego w takcie postępowania sądowego badań wynika, iż wszelkie próby wysiłkowe były przerywane, co również świadczy o braku poprawy stanu zdrowia.

Biegli wydający opinię w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, oparli ją na orzeczeniu lekarza orzecznika organu rentowego, które jako jedyne stwierdzało znaczną poprawę zdrowia ubezpieczonego. Nie odnieśli się oni do dokumentacji lekarskiej i wyników badań przedstawianych przez ubezpieczonego. Nie ustosunkowali się do rozbieżności wynikających z dokumentów przedstawionych przez ubezpieczonego, a dokumentów stanowiących podstawę wydania decyzji przez ZUS. Tym samym nie można uznać, iż odpowiadała ona na postawione przez sąd tezy dowodowe, a tym samym nie wyjaśniała w sposób niebudzący wątpliwości, czy ubezpieczony zachował zdolność do świadczenia pracy w spornym okresie.

Sąd Odwoławczy podkreśla, że przy rozpoznawaniu spraw o dalsze prawo do renty, zgodnie z art. 107 ustawy rentowej, bada się, czy aktualny na dzień wydania decyzji stan zdrowia zmienił się w stosunku do stanu od wygaśnięcia prawa do ostatniego świadczenia. Poprawa stanu zdrowia, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, jest podstawą do odmowy dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z opinii biegłych z dnia 21 maja 2015 r. wynika jednoznacznie, że u ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Skoro brak jest poprawy stanu zdrowia, brak jest jednocześnie podstaw do uznania ubezpieczonego za osobę zdolną do pracy. Należy zaakcentować, że ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 18.02.2000 r. do 31.10.2011 r. Nie można przyjąć, że po kilkunastu latach pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, nastąpiła poprawa stanu zdrowia, gdyż nie znajduje to odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy. Nadto, Sąd Apelacyjny zauważa, że już na etapie postępowania apelacyjnego organ rentowy poinformował, iż ubezpieczony został uznany przez lekarza orzecznika ZUS za całkowicie niezdolnego do pracy do 24.06.2014 r. Mając na uwadze i tę okoliczność, należy wskazać, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie.

Mając na względzie dokonane w sprawie ustalenia i ocenę prawną Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., orzekając co do istoty sprawy zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2011 r. do dnia 31 lipca 2014 r.

SSA Romana Mrotek SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka-Szkibiel