Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa A. W. przeciwko T. K. o zapłatę zasądził od T. K. na rzecz A. W. kwotę 11.059,07 zł z ustawowymi odsetkami od 22 lipca 2011 roku do dnia zapłaty , oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu .

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył pozwany, zarzucając błędną ocenę materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez przyjęcie poprawności wyliczeń roszczenia odszkodowawczego dochodzonego przez powódkę oraz obrazę art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnej i obiektywnej analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności przez pominięcie zeznań pozwanego dotyczących rzeczywistego sposobu rozliczania stawek czynszu przez powódkę, z uwzględnieniem sposobu rozliczania stawek za wodę.

W oparciu o powyższe, skarżący wniósł o oddalenie powództwa w całości, przeprowadzenie dowodów wskazanych w uzasadnieniu apelacji oraz zwolnienie go od kosztów postępowania sądowego w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny. Wbrew stanowisku apelacji, Sąd Rejonowy dokonał bowiem prawidłowej, gdyż odpowiadającej wymogom art. 233 § 1 k.p.c., oceny dowodów, w oparciu o którą wyprowadził także trafne wnioski jurydyczne, których w żadnej mierze nie podważają zastrzeżenia apelacji.

W tym miejscu przypomnieć należy, iż w myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim opinii biegłego do spraw czynszów , nakazuje w pełni podzielić zapatrywanie Sądu I Instancji, że należności pozwanego za okres od listopada 2008 r. do marca 2011 r., przy uwzględnieniu wysokości czynszu jaką można było uzyskać za lokal tego rodzaju, a także opłat niezależnych od wynajmującego, a także liczby mieszkańców nieruchomości według danych meldunkowych – 59 osób, wynoszą 11.059,07 zł. Za podstawę wyliczeń przyjęto zasadę, że za wodę nieobjętą wskazaniami indywidualnych liczników płacą lokatorzy proporcjonalnie do ilości osób zameldowanych w lokalach nieruchomości przy ul. (...).

Wskazać w tym miejscu należy, że zarzucane Sądowi Rejonowemu uchybienia skarżący wyprowadza z istocie z faktu, że Sąd ten pominął jego zeznania w zakresie rzeczywistego sposobu rozliczania stawek czynszu przez powódkę, z uwzględnieniem sposobu rozliczania stawek za wodę. Pozwany zeznał bowiem, iż wadliwość wyliczeń wody i czynszu polega na tym, że liczba lokatorów jest większa niż przyjęta do wyliczeń należnych opłat za wodę, a nadto pozwany dysponował indywidualnym wodomierzem .

Okoliczność ilości lokatorów, pozwany kwestionował także w piśmie stanowiącym zastrzeżenia do wydanej w sprawie opinii biegłego do spraw czynszów .

Zasadnie Sąd Rejonowy pominął w/w. twierdzenia pozwanego, a to dlatego, że pozwany ich nie udowodnił.

Zgodnie z art 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w art. 232 k.p.c. który stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Nie budzi żadnych wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie powyższe obowiązki spoczywają na skarżącym. Skoro wskazał on, że liczba osób zameldowanych w lokalach znajdujących się w nieruchomości przy ul. (...) jest większa niż przyjęta celem ustalenia wysokości czynszu (59 osób), to winien te okoliczności udowodnić. Natomiast, pozwany wskazał jedynie, że dane o liczbie lokatorów uzyskał od lokatorów oaz doniesień prasowych .

Doniesienia prasowe oraz informacje zasłyszane od innych lokatorów nie są w świetle przepisów postępowania cywilnego dowodem na przedstawione przez skarżącego twierdzenia. Dowodem takim mogły by być zaś zeznania świadków, czy też dokumenty urzędowe. Przy czym, podkreślić wypada, że właśnie o taki dokument urzędowy, jakim jest zaświadczenie Urzędu Miast Ł. Wydziału Spraw Obywatelskich z dnia 2 sierpnia 2012 r., ustalono ilość osób zameldowanych w nieruchomości przy ul. (...) w okresie od dnia 1.01.2009 r. do 31.12.2011 r.

Zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c., dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Jeśli pozwany twierdził, że zawarte w w/w. zaświadczeniu Urzędu Miasta Ł. dane o liczbie mieszkańców są niezgodne z prawdą, powinien okoliczności te udowodnić.

Pozwany nie udowodnił powyższego ani też okoliczności, że posiadał indywidualny wodomierz.

Reasumując, przytoczone przez pozwanego okoliczności faktyczne nie zostały poparte materiałem dowodowym, który umożliwiłby Sądowi - po dokonaniu ich swobodnej oceny -uznać zasadność roszczeń skarżącego.

W oparciu o ustalony w sprawie stan faktyczny, Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował regulacje ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2014 r. poz. 150) i bezbłędnie wyliczył wysokość należności czynszowych oraz opłat niezależnych od wynajmującego, a w konsekwencji kwotę należną powódce od pozwanego jako odszkodowanie za zajmowanie lokalu nr (...) przy ulicy (...) bez tytułu prawnego.

W tym stanie rzeczy bezzasadna apelacja pozwanego podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Uwzględniając charakter dochodzonego roszczenia oraz sytuację osobistą i materialną pozwanego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania pozwanego kosztami zastępstwa procesowego powódki w postępowaniu apelacyjnym.