Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie wszczętej na skutek pozwu (...) Sp. z o.o. w Ł. przeciwko M. P. i B. S. oddalił powództwo o zapłatę przez pozwane odpowiednio: kwoty 21.144,22 zł i kwoty 20.225,85 zł. Powódka żądała zapłaty z tytułu obniżenia ceny sprzedaży udziałów we współwłasności nieruchomości w związku z wadą prawną, polegającą na tym, że nieruchomość ta stanowiła częściowo, to jest w zakresie działki o numerze ewidencyjnym (...), własność osoby trzeciej oraz z tytułu odszkodowania za uszczerbek w mieniu powódki, który miał powstać na skutek istnienia tej wady. Ponadto sąd I instancji zasądził od powódki na rzecz pozwanych kwoty po 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd I instancji ustalił, że strony zawarły w dniu 26 września 2008 roku umowę sprzedaży udziałów w prawie własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicach (...) i ks. I. S. 9, na mocy której pozwana M. P. sprzedała swój udział, wynoszący ¼, za cenę 1.054.750 zł, a B. S. swój udział, wynoszący ¼, za cenę 994.750 zł. Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2012 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi stwierdził, że Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem Świętego S. K. (Parafia) nabyła przez zasiedzenie z dniem 1 czerwca 2001 roku własność części tej nieruchomości, oznaczonej jako działka o numerze ewidencyjnym (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta numer (...). Apelacja powódki od tego postanowienia została oddalona postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 8 lutego 2013 roku. Pełnomocnik skarżącej pismem z dnia 18 lutego 2014 roku wezwał pozwane do obniżenia ceny sprzedaży przez zapłatę na rzecz powódki kwoty 36.520 zł. B. S. nie uznała roszczeń powódki z tytułu rękojmi za wady prawne rzeczy sprzedanej.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy wywiódł, że podstawę prawną roszczeń powódki stanowi art. 556 § 2 k.c., zaś strona powodowa nie wykazała istnienia wady prawnej. W ocenie sądu I instancji stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości na rzecz Parafii nie przesądza skutków umowy nabycia własności nieruchomości przez powódkę działającą w zaufaniu do treści księgi wieczystej
i korzystającą z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Zebrany materiał dowodowy nie pozwala przy tym na uznanie, że domniemanie dobrej wiary nabywcy zostało wzruszone. Skoro zatem w dacie sprzedaży udziałów nie można mówić
o istnieniu złej wiary i o wyłączeniu działania rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, nie można wykluczyć, że powódka skutecznie nabyła przedmiot sprzedaży i w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym dojdzie do ustalenia prawa własności powódki. Stąd zdaniem Sądu Rejonowego nie można przyjąć, aby przedmiot umowy był dotknięty wadą prawną. Sąd I instancji uznał, że wobec nieudowodnienia wady prawnej bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje kwestia zachowania terminu do dochodzenia praw z tytułu rękojmi. Na marginesie swych rozważań wskazał jednak, że przewidziany w art. 576 k.c. roczny termin winien być liczony od daty uprawomocnienia się postanowienia
o zasiedzeniu działki numer (...). Konsekwencją powyższej treści rozważań było oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie orzeczono o kosztach procesu poniesionych przez strony w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu
i obciążono powódkę obowiązkiem zwrotu tych kosztów na rzecz pozwanych na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku złożył pełnomocnik powoda, zaskarżając wyrok
w całości i zarzucając sądowi I instancji:

1.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez:

a.  dokonanie wewnętrznie sprzecznej oceny zgromadzonych
w sprawie dowodów w zakresie nabycia przez powódkę działki gruntu numer (...), polegającej na uznaniu z jednej strony, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wyklucza złą wiarę po stronie powódki przy nabywaniu wskazanej działki i w konsekwencji nie podważyło skuteczności nabycia, z drugiej zaś na stwierdzeniu braku możliwości przyjęcia istnienia wady prawnej sprzedawanej działki, mimo że sporna działka nie stanowi obecnie własności powódki w świetle treści księgi wieczystej (w świetle przepisu art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych i hipotece),

b.  dokonanie niedokładnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającej się pominięciem okoliczności, że pozwana M. P. została poinformowana o złożeniu przez Parafię wniosku o stwierdzenie nabycia działki numer (...) przez zasiedzenie i brała udział w tym postępowaniu w charakterze świadka,

2.  art. 328 § 2 k.p.c. przez brak należytego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku wobec zamieszczenia w jego uzasadnieniu tez wzajemnie się wykluczających – ustalenie dobrej wiary powódki przy nabyciu działki numer (...) i jednoczesnym zakwestionowaniu wady prawnej tej działki w momencie jej nabywania przez powódkę, mimo że powódka została pozbawiona jej własności w następstwie wpisania do księgi wieczystej prowadzonej dla tej działki Parafii,

3.  art. 556 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją Kodeksu cywilnego wprowadzoną w dniu 25 grudnia 2014 roku przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na zakwestionowaniu istnienia wady prawnej
w sprawie w sytuacji, gdy w chwili sprzedaży powódce przez pozwane udziałów we współwłasności nieruchomości oznaczonej jako działka numer (...) właścicielem tych udziałów była Parafia, a nie pozwane,

4.  art. 576 k.c. przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że termin do dochodzenia roszczeń z tytułu wady prawnej w niniejszej sprawie rozpoczął bieg z momentem uprawomocnienia się postanowienia w przedmiocie stwierdzenia, że Parafia nabyła własność nieruchomości oznaczonej jako działka numer (...) przez zasiedzenie.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku przez:

a.  zasądzenie od pozwanej M. P. na rzecz powódki kwoty 21.144,22 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

b.  zasądzenie od pozwanej B. S. na rzecz powódki kwoty 20.225,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądzenie od każdej z pozwanych z osobna na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

3.  ewentualnie zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1) k.p.c.
z uwagi na toczące się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia
w Ł. postępowanie w sprawie III C 262/14 w przedmiocie uzgodnienia treści ksiąg wieczystych prowadzonych przez Sąd Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi o numerach (...) i (...)
z rzeczywisty stanem prawnym przez odłączenie z księgi wieczystej o numerze (...) działki gruntu o numerze 33/3, w której działka widnieje jako własność Parafii, przyłączenie tej działki do księgi wieczystej numer (...) i wpisanie w dziale II tej księgi powódki jako właściciela działki.

Ponadto pełnomocnik powódki na podstawie przepisu art. 380 k.p.c. zaskarżył postanowienie sądu I instancji w przedmiocie oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego i wniósł o przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd Okręgowy.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanej M. P. wniósł o oddalenie apelacji i o rozstrzygnięcie o kosztach procesu
w postępowaniu apelacyjnym, w tym o kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pełnomocnik pozwanej B. S. w swojej odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji w całości i o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję.

Podczas rozprawy odwoławczej pełnomocnik powódki oświadczył, że popiera apelację.

Pełnomocnik pozwanej M. P. wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik pozwanej B. S. wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że nie może odnieść skutku zawarty
w apelacji wniosek pełnomocnika skarżącej o rozpoznanie postanowienia, którym sąd
I instancji oddalił wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Postanowienie to jest wprawdzie niezaskarżalne w drodze zażalenia, jednak możliwość przeprowadzenia kontroli instancyjnej takiego orzeczenia zależy od spełnienia dodatkowej przesłanki, to jest od zwrócenia przez stronę sądowi I instancji uwagi na uchybienia przepisom postępowania przez wniesienie zastrzeżenia do protokołu. Strona może wnieść o wpisanie takiego zastrzeżenia w toku posiedzenia,
a jeżeli nie była obecna, na najbliższym posiedzeniu. Natomiast stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy (art. 162 k.p.c.). Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy, należy wskazać, że skarżąca w toku postępowania przed Sądem Rejonowym nie zwróciła w trybie art. 162 k.p.c. uwagi na uchybienie, które miało polegać na oddaleniu wniosku dowodowego, choć orzeczenie w tym przedmiocie zostało ogłoszone na posiedzeniu w obecności radcy prawnego reprezentującego powódkę. Stąd utraciła ona – pomimo złożenia wniosku w trybie art. 380 k.p.c. – prawo do powoływania się w apelacji na opisane uchybienie, a uchybienie to nie jest tego rodzaju, aby sąd II instancji był obowiązany brać je pod rozwagę
z urzędu.

Skarżąca, składając wniosek w trybie art. 380 k.p.c., wniosła o uwzględnienie przez Sąd Okręgowy oddalonego przez sąd I instancji wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. W tym miejscu należy odwołać się jednak do art. 381 k.p.c. Zgodnie z nim, sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W niniejszej sprawie zgłoszony w apelacji wniosek dowodowy nie zawiera nowego dowodu, gdyż dowód ten nie tylko mógł być powołany, ale wręcz został powołany w postępowaniu przed Sądem Rejonowym. Sąd wniosek ten oddalił. Strona powodowa, o czym była mowa powyżej, nie składając zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c. pozbawiła się możliwości podważenia tej decyzji w trybie art. 380 k.p.c. Z tych przyczyn brak jest podstaw do uwzględnienia zgłoszonego w apelacji wniosku dowodowego. Ponadto takie rozstrzygnięcie prowadziłoby do obejścia dyspozycji przepisu art. 162 k.p.c.

Również zgłoszony w apelacji wniosek o zawieszenie postępowania nie podlegał uwzględnieniu, gdyż rozstrzygnięcie niniejszej sprawy nie zależy od wyniku postępowania w sprawie z powództwa skarżącej przeciwko Parafii o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Dlatego wniosek ten został oddalony na podstawie art. 177 § 1 pkt 1) k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

Przechodząc do zarzutów apelacyjnych, na wstępie należy odnieść się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania. Wnioski w tym zakresie ze swej istoty determinują rozważania co do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego. Jedynie bowiem nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania, mogą stanowić podstawę oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń strony skarżącej o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Skarżąca zarzuciła w pierwszej kolejności sądowi I instancji wewnętrznie sprzeczną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów w zakresie nabycia przez powódkę działki gruntu numer (...), polegającą na uznaniu z jednej strony, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wyklucza złą wiarę po stronie powódki przy nabywaniu wskazanej działki i w konsekwencji nie podważyło skuteczności nabycia, z drugiej zaś na stwierdzeniu braku możliwości przyjęcia istnienia wady prawnej sprzedawanej działki, mimo że sporna działka nie stanowi obecnie własności powódki w świetle treści księgi wieczystej. Należy w tym miejscu wskazać, że powołanie art. 233 § 1 k.p.c. jako podstawy tego zarzutu jest błędne. W rzeczywistości bowiem przepis ten ma zastosowanie do sytuacji, gdy na skutek uchybień, których dopuścił się sąd I instancji, doszło do dokonania wadliwych ustaleń faktycznych. Tymczasem skarżąca w rzeczywistości nie kwestionuje tych ustaleń. Odnosi się natomiast do tego, iż w jej ocenie sąd błędnie uznał, iż na gruncie ustalonego stanu faktycznego nie występuje wada prawna, na którą powołano się w pozwie. Wobec tego zarzut ten jest tożsamy z innym podniesionym w apelacji zarzutem, to jest zarzutem naruszenia art. 556 § 2 k.c. i będzie przedmiotem dalszych zawartych
w niniejszym uzasadnieniu rozważań.

Skarżąca z powołaniem na art. 233 § 1 k.p.c. zarzuciła również niedokładną ocenę materiału dowodowego wyrażającą się pominięciem okoliczności, że pozwana M. P. została poinformowana o skierowaniu przez Parafię wniosku o stwierdzenie nabycia działki numer (...) przez zasiedzenie i brała udział
w tym postępowaniu w charakterze świadka. Jak wynika z uzasadnienia apelacji, zarzut ten odnosi się do kwestii zachowania przez powódkę wskazanego w art. 576 k.c. terminu realizacji uprawnień z tytułu rękojmi. Należy zatem wskazać w tym miejscu, że zgodnie z art. 576 § 1 k.c., uprawnienia z tytułu rękojmi za wady prawne rzeczy sprzedanej wygasają z upływem roku od chwili, kiedy kupujący dowiedział się
o istnieniu wady. Jeżeli kupujący dowiedział się o istnieniu wady prawnej dopiero na skutek powództwa osoby trzeciej, termin ten biegnie od dnia, w którym orzeczenie wydane w sporze z osobą trzecią stało się prawomocne. Natomiast zgodnie z § 3 tego przepisu, zarzut z tytułu rękojmi może być podniesiony także po upływie powyższego terminu, jeżeli przed jego upływem kupujący zawiadomił sprzedawcę o wadzie. Istotną dla rozstrzygnięcia sprawy jest zatem, w świetle przytoczonego przepisu, data zawiadomienia sprzedawcy o wadzie. Wezwanie sprzedawcy jako świadka w sprawie o zasiedzenie przedmiotu umowy sprzedaży nie spełnia wymogów zawiadomienia
w rozumieniu art. 576 § 3 k.c. Wezwania dokonuje w takim przypadku Sąd, świadkowi nie służy uprawnienie do zapoznania się z aktami sprawy, a ponadto
z reguły nie posiada on wiedzy o wyniku postępowania. Jednakże nawet wówczas nie można wykluczyć, że pomimo uwzględnienia wniosku o zasiedzenie, wada prawna nie będzie miała miejsca, gdyż nabywca nieruchomości lub udziału w jej współwłasności, korzystając z dobrodziejstwa rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, skutecznie nabędzie przedmiot sprzedaży. Z tych przyczyn nie można uznać, aby występowanie pozwanej M. P. w charakterze świadka w sprawie
o zasiedzenie wyczerpywało znamiona zawiadomienia jej o wadzie prawnej nieruchomości. Wobec tego, okoliczność powyższa jako nieistotna dla rozstrzygnięcia zasadnie została pominięta przez sąd I instancji w ustalonym przez ten sąd stanie faktycznym sprawy.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Sąd I instancji wyjaśnił podstawę prawną wyroku w zakresie dotyczącym kwestii istnienia wady prawnej. Tezy uzasadnienia sądu I instancji, wbrew stanowisku skarżącej, nie wykluczają się wzajemnie, o czym będzie mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne pozostają w zgodzie
z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Dlatego Sąd Okręgowy ustalenia te podziela i przyjmuje za własne. Na ich gruncie należy rozważyć zasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego, a przede wszystkim przepisu art. 556 § 2 k.c. Stanowi on, że sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana stanowi własność osoby trzeciej albo jeżeli jest obciążona prawem osoby trzeciej;
w razie sprzedaży praw sprzedawca jest odpowiedzialny także za istnienie praw (rękojmia za wady prawne).

Zdaniem skarżącej, Sąd Rejonowy niewłaściwe zastosował przytoczony przepis, kwestionując istnienie wady prawnej w sytuacji, gdy w chwili sprzedaży powódce przez pozwane udziałów w nieruchomości oznaczonej jako działka numer (...) właścicielem tych udziałów była Parafia, a nie pozwane.

Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Wykładni art. 556 § 2 k.c. należy dokonywać przy uwzględnieniu specyfiki przedmiotu sprzedaży jakim jest nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Wówczas bowiem, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 707 ze zm.), zwanej dalej Ustawą, nabywca takiej nieruchomości (udziału w jej współwłasności) korzysta z dobrodziejstw tej Ustawy. Należą do nich w szczególności: domniemanie, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym (art. 3 ust. 1 Ustawy) oraz pozostające w ścisłym związku z tym domniemaniem unormowanie art. 5 Ustawy. Stanowi on, że w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe (rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych). Przytoczone powyżej przepisy mają bezpośredni wpływ na stosowanie normy art. 556 § 2 k.c. W świetle ich treści, dopóki nabywca korzysta
z ochrony płynącej z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, dokonane przez niego nabycie nieruchomości jest skuteczne, choćby zbywca figurujący w dziale II księgi wieczystej jako właściciel w rzeczywistości nim nie był. Skuteczne nabycie nieruchomości wyklucza z kolei możliwość występowania wady prawnej. Pogląd przedstawiony przez sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zasługuje zatem na akceptację. Rzeczywiście bowiem w okolicznościach niniejszej sprawy, pomimo stwierdzenia, że Parafia nabyła własność nieruchomości w drodze zasiedzenia i pomimo ujawnienia Parafii w księdze wieczystej jako właściciela nieruchomości, nie można wykluczyć tego, iż to powódka już po dacie wskazanej jako data, z którą nastąpiło zasiedzenie, skutecznie nabyła od pozwanych udziały we współwłasności nieruchomości, korzystając z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Oceny tej nie zmieniają zawarte w apelacji twierdzenia o tym, że sąd wieczystoksięgowy dopuścił się uchybienia, postanawiając o dokonaniu wpisu Parafii w miejsce powódki jako właściciela działki numer (...). Powódce przysługują bowiem w tym zakresie określone w przepisach prawa roszczenia. Podjęła już ona zresztą odpowiednie kroki prawne, wytaczając powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym przez odłączenie działki numer (...) z księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości stanowiącej własność Parafii i jej przyłączenie do księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości stanowiącej własność powódki. Dopiero w przypadku prawomocnego oddalenia tego powództwa będzie można stanowczo stwierdzić, iż udziały we współwłasności nieruchomości, które były przedmiotem umowy sprzedaży zawartej między stronami procesu, były dotknięte wadą prawną. Wówczas też otworzą się przez powódką nowe możliwości co do dochodzenia potencjalnie przysługujących jej roszczeń. Zważywszy na powyższe, pozbawione podstaw są twierdzenia skarżącej o wewnętrznej sprzeczności dokonanej przez sąd I instancji oceny, gdyż pomimo wpisania Parafii do księgi wieczystej jako właściciela nieruchomości, nadal nie można wykluczyć, że powódka uzyska korzystne dla niej rozstrzygnięcie w przedmiocie uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywisty stanem prawnym. Również zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. nie może być uznany za zasadny, gdyż tezy zamieszczone w uzasadnieniu wyroku bynajmniej się nie wykluczają. Wpis prawa własności na rzecz Parafii nie wyklucza bowiem dobrej wiary powódki przy nabyciu nieruchomości oraz tego, że to ona w następstwie postępowania wszczętego na skutek powództwa opartego na treści art. 10 Ustawy zostanie ujawniona jako właściciel nieruchomości.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 576 k.c. przez jego błędną wykładnię. Do kwestii wygaśnięcia roszczeń wynikających z rękojmi sąd
I instancji odniósł się jedynie na marginesie swych rozważań. Należy jednak podzielić pogląd, że na gruncie niniejszej sprawy roczny termin, z upływem którego wygasają uprawnienia z tytułu rękojmi za wady prawne rzeczy sprzedanej winien być liczony od daty uprawomocnienia się orzeczenia wydanego w sprawie o zasiedzenie, czyli od dnia 8 lutego 2013 roku. To na podstawie tego orzeczenia w postępowaniu wieczystoksięgowym zapadło postanowienie w przedmiocie wpisu Parafii jako właściciela spornej nieruchomości. To właśnie to orzeczenie, w przypadku oddalenia wytoczonego przez powódkę w odrębnej sprawie powództwa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, może doprowadzić do trwałej utraty przez powódkę udziałów we współwłasności działki o numerze (...).

Ponadto zaznaczenia wymaga to, iż skoro strona powodowa nie udowodniła, aby aktualnie występowała wada prawna, Sąd Rejonowy słusznie oddalił powództwo również w tym zakresie, w jakim obejmowało ono roszczenia o naprawienie szkody mającej być następstwem istnienia tej wady.

Wobec powyższego należało uznać, że zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu, a apelacja jako niezasadna podlega oddaleniu. Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Powódka, jako przegrywająca postępowanie apelacyjne, winna zwrócić koszty tego postępowania poniesione przez pozwane, które stanowią wynagrodzenia pełnomocników w kwotach po 1.200 zł.