Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa T. O. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył powód, zarzucając mu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów, brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz nieprzeprowadzenie wszystkich wnioskowanych przez niego dowodów (dowodu z akt medycznych od lekarza psychiatry). W uzasadnieniu zarzutu, skarżący uzupełniająco wskazał na powinność Sądu Rejonowego skorzystania w niniejszej sprawie z uprawnienia przewidzianego w art. 232 zdanie drugie k.p.c.

W oparciu o powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasadzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia przepisów postępowania sprowadzał się w istocie do próby przerzucenia obowiązku aktywności dowodowej w niniejszej sprawie na Sąd rozpoznający sprawę. Zdaniem skarżącego, udowodnił on bowiem okoliczności stanowiące podstawę dochodzonego przez niego roszczenia, przedkładając do akt sprawy dokumentację z poradni psychologicznej mającą wykazać wysokość doznanej przez niego wskutek wypadku z dnia 2 lipca 2012 r. krzywdy. Jeśli, według skarżącego, Sąd Rejonowy (mimo złożonej dokumentacji medycznej) miał wątpliwości co do tego, czy do rozstrzygnięcia sprawy potrzebne mu są wiadomości specjalne, powinien skorzystać z uprawnienia wskazanego w art. 232 zdanie drugie k.p.c. i powołać biegłego.

Z powyższym nie sposób się zgodzić.

Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby to strony wskazywały dowody dla wykazania swoich twierdzeń. Obowiązek udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne (art. 6 k.c.). W postępowaniu cywilnym reguła ta została powtórzona w art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Bierność stron w tym zakresie nie zobowiązuje sądu, poza wyjątkowymi sytuacjami, do prowadzenia dowodów z urzędu, tym bardziej jeżeli strona reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika.

Przewidziane w art. 232 zdanie drugie k.p.c. uprawnienie sądu do dopuszczania dowodu niewskazanego przez stronę jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem sądu. Powinno ono być stosowane w minimalnym stopniu. Działanie sądu z urzędu może bowiem doprowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

W tym miejscu należy podkreślić, że w sprawie niniejszej dowód z opinii biegłego lekarza medycyny odpowiedniej specjalności był konieczny dla miarodajnej oceny wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Wśród kryteriów ustalenia wysokości zadośćuczynienia są bowiem kryteria, których stwierdzenie wymaga wiadomości specjalnych (stopień i czas trwania cierpień psychicznych, trwałość skutków wypadku, prognozy na przyszłość w zakresie poprawy lub pogorszenia stanu zdrowia), czyli dostępnych specjalistom w danej dziedzinie.

Opinia biegłego jest wyłącznym dowodem w przypadkach wymagających wiedzy specjalnej. Samodzielność jurysdykcyjna sądu jest w tym zakresie ograniczona, wyłączono bowiem spod kompetencji Sądu możliwość autorytatywnego ustosunkowania się do kwestii wymagających takich wiadomości.

Reasumując, jeśli powód chciał skutecznie wykazać rozmiar doznanej krzywdy, powinien zgłosić wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty psychiatry. Przy tym, w sprawie nie wystąpiły wyjątkowe okoliczności przemawiające za dopuszczeniem przez Sąd Rejonowy z urzędu takiego dowodu. Przeciwnie, takie działanie Sadu Rejonowego było by "wyręczaniem" strony powodowej oraz naruszeniem zasady równego traktowania stron.

Wobec nieudowodnienia przez powoda, że rozmiar krzywdy przekracza wypłaconą przez ubezpieczyciela w toku postepowania likwidacyjnego kwotę 2.000 zł, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez pozwanego w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t. ze zm.).