Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód K. A. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych: Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. kwoty 16.510,72 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnego na podstawie art. 410 k.c., (...) S.A. w Ł. oraz Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. solidarnie kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dobra osobistego – godności, na podstawie art. 24 § 1 k.c. w związku z art. 448 k.c., (...) S.A. w Ł. oraz Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. odszkodowania w wysokości 2.507,55 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu nie obciążając nimi powoda. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy dokonał następujących ustaleń faktycznych.

W dniu 2 sierpnia 2000 r. pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W., a (...) Spółką Akcyjną w P. została zawarta umowa agencyjna, przez którą Biuro zobowiązało się za wynagrodzeniem do stałego zawierania umów kredytu w imieniu banku. (...) S.A. był poręczycielem względem Banku (...) każdego zaciągniętego kredytu, zatem odpowiadał wobec Banku za niespłacenie kredytu. Zarządzeniem Prezesa Zarządu (...) S.A. z dnia 18 stycznia 2000 r. wzorzec umowy zmieniono, w ten sposób, że zabezpieczeniem szczegółowo określonych roszczeń Spółki (...) wobec kredytobiorcy, w tym kary umownej będzie weksel in blanco.

K. A. w dniu 10 listopada 2000 r. wziął kredyt ratalny w Banku (...) Spółce Akcyjnej w W.. Pośrednikiem przy zawarciu umowy był (...) S.A. Kredytu udzielił Bank (...) S.A. w W., a umowę w jego imieniu podpisali pracownicy (...) S.A. K. A. w dacie podpisania umowy był na przepustce ze szpitala psychiatrycznego. W marcu 2002 r. do K. A. przyszedł pracownik (...) S.A. - M. S., która nakłoniła go o podpisania weksla. K. A. podpisał weksel na kwotę 16.758,83 zł. K. A. przestał spłacać terminowo kredyt. Pismem z dnia 4 września 2002 r. Bank (...) S.A. w W. wypowiedział K. A. umowę kredytową z dnia 10 listopada 2000 r. Ostatecznie kredyt został spłacony w dniu 6 lipca 2004 r. na rzecz E. – następcy prawnemu Banku (...) S.A. w W.. Przedmiotowy weksel zbyty został przez indos na rzecz Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł., które wystąpiło z pozwem o zapłatę przeciwko K. A.. Nakazem zapłaty z dnia 3 czerwca 2003 r. wydanym w postępowaniu nakazowym w sprawie I Nc 260/03 Sąd Rejonowy w Wieluniu nakazał K. A., aby zapłacił Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. kwotę 16.758,83 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 kwietnia 2003 r. do dnia zapłaty oraz wraz z kwotą 2.748,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. K. A. wniósł zarzuty od przedmiotowego nakazu zapłaty. Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2003 r. w sprawie o sygn. akt I C 152/03 Sąd Rejonowy w Wieluniu utrzymał nakaz zapłaty z dnia 3 czerwca 2003 r.

Na podstawie przedmiotowego nakazu zapłaty, na wniosek Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł., Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu prowadzi postępowanie egzekucyjne.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu J. S. do dnia 10 grudnia 2012 r. na poczet należności w sprawie Km 598/04 z wniosku Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. wyegzekwował i przekazał wierzycielowi kwotę 19.243,27 zł. K. A. cierpi na schizofrenię paranoidalną od 1967 roku. W dacie podpisania umowy kredytowej był na przepustce ze szpitala w W.. K. A. ma również inne schorzenia. Ma pierwszą grupę renty. Jego leczenie kosztuje miesięcznie 1000 zł. Powyższe koszty pokrywa jego syn i reszta rodziny. K. A. ma rentę w wysokości około 1.000 zł. Nie jest ubezwłasnowolniony.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd I instancji uznał, że powództwo jako niezasadne należało oddalić w całości.

W zakresie żądania zwrotu świadczenia wyegzekwowanego w drodze postępowania egzekucyjnego na rzecz pozwanego Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. podstawą prawną roszczeń jest art. 410 § 2 k.c., zaś w zakresie żądania zadośćuczynienia w stosunku do obu pozwanych jest nim art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. Natomiast żądanie przez powoda odszkodowania od pozwanych w wysokości 2.507,55 zł z tytułu pobranych przez komornika opłat egzekucyjnych jest oparte na normie art. 415 k.c.

Odnosząc się do żądania zwrotu nienależnego świadczenia, podnieść należy, iż strona powodowa kwestionowała prawidłowość wypełnienia weksla in blanco, który stanowił podstawę wydania nakazu zapłaty z dnia 3 czerwca 2003 r. przez Sąd Rejonowy w Wieluniu, utrzymanego następnie wyrokiem z dnia 29 grudnia 2003 r. w sprawie o sygn. akt I C 152/03. Strona powodowa podnosiła, że nakazowi zapłaty nie można nadawać przymiotu powagi rzeczy osądzonej. Zarzut ten nie jest słuszny, a w konsekwencji świadczenia wyegzekwowane od powoda na rzecz Centrum Windykacji i (...) sp. z o.o. w Ł. w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego nie są świadczeniem nienależnym. Stosownie do art. 365 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. przysługuje prawomocnym orzeczeniom sądu wydawanym w postępowaniu cywilnym. Związanie stron (oraz wyjątkowo innych osób), o którym mowa w art. 365, polega na związaniu tych osób dyspozycją zawartej w sentencji wyroku skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych. Inne sądy, organy państwowe oraz organy administracji publicznej, rozstrzygające w sprawach innych niż karne (§ 2), są związane prejudycjalnie, czyli nie mogą dokonać odmiennej oceny prawnej roszczenia niż zawarta w prejudykacie, ale także nie mogą dokonać odmiennych ustaleń faktycznych. W świetle powyższego za całkowicie niedopuszczalne i nieznajdujące podstaw w obowiązujących przepisach prawa byłoby kwestionowanie i podważanie mocy wiążącej prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie o sygn. akt I Nc 260/03, utrzymanego następnie wyrokiem z dnia 29 grudnia 2003 r. w sprawie o sygn. akt I C 152/03. Mocy wiążącej tego orzeczenia, nie pozbawiłby w żadnej mierze fakt, gdyby w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Wieluniu, Sąd badał jedynie warunki formalne ważności weksla, nie badając żadnych zarzutów ze stosunku podstawowego leżącego u podstaw wystawienia weksla. Z istoty odrębnego postępowania, jakim jest postępowanie nakazowe, wynika bowiem, że w fazie poprzedzającej wydanie nakazu zapłaty (o ile pozew spełnia wszystkie warunki formalne i został opłacony) sąd bada jedynie wartość materialną dołączonych do pozwu dowodów, nie badając materialnoprawnej podstawy żądania. Badanie materialnoprawnej podstawy żądania następuje dopiero po wniesieniu przez stronę pozwaną zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. A w przedmiotowej sprawie taka sytuacja miała miejsce, K. A. wniósł zarzuty, a Sąd po przeprowadzeniu postępowania, badając uprzednio materialnoprawną podstawę żądania, wyrokiem nakaz zapłaty w mocy utrzymał.

Brak jest również podstaw do uznania za bezprawne działań pozwanych w postaci uzyskania na podstawie wystawionego przez powoda weksla tytułu wykonawczego oraz wszczęciu i prowadzeniu na jego podstawie egzekucji przeciwko powodowi. Powód miał możliwość zwalczania powołanego nakazu zapłaty dopuszczonymi przez prawo środkami, z których to możliwości skorzystał, a które nie zostały uwzględnione w postępowaniu, które toczyło się przed Sadem Rejonowym w Wieluniu.

Zgodnie z art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W myśl powołanego przepisu świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy dochodzonego pozwem w stosunku do Centrum Windykacji i (...) sp. z o.o. w Ł. świadczenia nie można uznać za świadczenie nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 k.c. Strona powodowa w pozwie żąda bowiem zasądzenia od Centrum Windykacji i (...) sp. z o.o. w Ł. świadczenia pieniężnego, do spełnienia którego sama była zobowiązana na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie o sygn. akt I Nc 260/03, utrzymanego następnie wyrokiem z dnia 29 grudnia 2003 r. w sprawie o sygn. akt I C 152/03 i które, wobec braku dobrowolnego spełnienia, zostało od powoda wyegzekwowane w toku postępowania egzekucyjnego. Powołane wyżej prawomocne orzeczenie sądowe stanowi zatem prawną podstawę świadczenia spełnionego przed wytoczeniem powództwa przez powoda na rzecz pozwanego Centrum (...) sp. z o.o. w Ł.. W konsekwencji powyższego ustalenia żądanie odszkodowania w tym zakresie w stosunku do pozwanego Centrum Windykacji i (...) Sp. z o.o. w Ł. było niezasadne, i Sąd powództwo w tym zakresie oddalił.

Oddaleniu podlegało, z powyższych względów, również roszczenie powoda, w którym żądał on od obu pozwanych odszkodowania w wysokości 2.507,55 zł stanowiące równowartość pobranych opłat egzekucyjnych. Z przytoczonych już we wcześniejszej części uzasadnienia argumentów, nie zostały spełnione żadne przesłanki z art. 415 k.c. Strona powodowa nie wykazała (art. 6 k.c.) żadnego zawinienia czy bezprawności po stronie pozwanych, którzy tylko realizowali swoje prawo wynikające z weksla i wydanego na jego podstawie tytułu wykonawczego. Nie można także mówić o szkodzie powoda, skoro pobrane opłaty egzekucyjne wynikały z wprost postępowania egzekucyjnego, a których powód mógł uniknąć np. spłacając świadczenie dobrowolnie. Nadto, jeżeli powód kwestionował wysokość pobranych opłat, to mógł ich wysokość zaskarżyć w ramach postępowania egzekucyjnego.

Także żądanie zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego – godności, na podstawie art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c., którego to powód dochodził od obu pozwanych solidarnie, jest niezasadne.

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Przepis art. 448 zd. 1 k.c. obejmuje naruszenie każdego dobra osobistego w rozumieniu art. 23 k.c. i jest przepisem szczególnym, uzupełniającym regułę ogólną wyrażoną w art. 24 k.c. Przy czym przepis ten może znaleźć zastosowanie tylko w razie zawinionego naruszenia dóbr osobistych. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia faktu naruszenia i temu obowiązkowi powód, w ocenie Sądu nie sprostał. Zdaniem Sądu sam fakt, iż prowadzone postępowanie egzekucyjne powoduje pewne niedogodności, nie stanowi jeszcze o tym, iż w ten sposób doszło do naruszenia jego godności. Egzekucja prowadzona była w granicach prawa, na podstawie prawidłowo wystawionego tytułu wykonawczego. Nie zaszły też żadne okoliczności, które dałyby asumpt do konstatacji, iż godność powoda w czasie prowadzonej egzekucji została naruszona.

Nadto ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. W realiach przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu działanie obu pozwanych nie było bezprawne. Działania pozwanych polegające na uzyskaniu na podstawie weksla tytułu wykonawczego i wszczęciu i prowadzeniu egzekucji przeciwko powodowi nie można przypisać cechy bezprawności, gdyż podejmowane były w majestacie prawa.

Oczywiście Sąd podziela przy tym wyrażone w orzecznictwie sądowym stanowisko, iż nie każde działanie wierzyciela zmierzające do odzyskania długu legalizuje wkroczenie w sferę dób osobistych dłużnika. Działanie nadmierne, nakierowane na zastraszenie dłużnika i wywierające silną presję psychiczną, z emocjonalną przemocą nie może być akceptowane. Niemniej jednak w okolicznościach niniejszej sprawy, działaniu pozwanego (...) S.A. w Ł., polegającemu na zbyciu przez indos weksla na rzecz drugiej pozwanej - Centrum Windykacji i (...) sp. z o.o. w Ł., a następnie uzyskaniu przez nią na podstawie weksla tytułu wykonawczego oraz wszczęciu i prowadzeniu egzekucji przeciwko powodowi, nie można przypisać cechy bezprawności. Działania te podejmowane były bowiem przez obu pozwanych w ramach dozwolonych środków prawnych, które powód mógł zwalczać również przy wykorzystaniu środków przewidzianych prawem. Okoliczność, że powód nie zdołał tego skutecznie uczynić nie może jednak stanowić podstawy do uznania tych działań za bezprawne.

W przedmiotowej sprawie nie zostały zatem spełnione także przesłanki odpowiedzialności pozwanych z tytułu naruszenia dób osobistych powoda, w konsekwencji również i z tego względu Sąd powództwo w stosunku do obu pozwanych oddalił.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył powód w całości żądając jego zmiany poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu z uwzględnieniem kosztów postępowania za obie instancje. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego to jest art. 233 § 1 k.p.c. art. 328 § 2 k.p.c. i art. 365 § 1 k.p.c. oraz naruszenie prawa materialnego to jest art. 410 § 2 k.c. i art. 448 w związku z art. 24 § 1 k.c.

W odpowiedzi na apelację obaj pozwani wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest bezzasadna, a podniesione w niej zarzuty chybione.

Sąd Okręgowy aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i wyrażone przez ten Sąd oceny prawne i przyjmuje je za własne. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Należyte rozpoznanie apelacji wymaga odniesienia się wprzódy do zarzutów odnoszących się w istocie do przepisów prawa procesowego. Jest bowiem zrozumiałe, że oceny zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego można dokonać wówczas, gdy stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę rozstrzygnięcia, został prawidłowo ustalony.

Jako chybiony należy ocenić zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., polegający na ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego. Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, iż w myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. W niniejszej sprawie Sąd I instancji opierając się na przedstawionych dowodach w sposób prawidłowy i wnikliwy ustalił istotne okoliczności przedmiotowej sprawy. W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nie obarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującej w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nie obarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu I instancji.

Mimo przeciwnych sugestii apelacji, Sąd I Instancji, dokonał wnikliwej i trafnej oceny przedstawionych w sprawie dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne A swoje stanowisko przy tym także przekonująco i wyczerpująco uzasadnił. Wobec faktu, że nie jest rzeczą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu prawidłowo przedstawionego już przez Sąd Rejonowy, którego argumentację Sąd Okręgowy w całości podziela, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy na odniesieniu się do zarzutów podniesionych przez skarżącego w apelacji.

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. W myśl wskazanego przepisu uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać: wskazanie podstawy faktycznej, a mianowicie ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Naruszenie przepisu o sposobie uzasadnienia wyroku o tyle może stanowić przyczynę uchylenia orzeczenia, o ile uniemożliwia sądowi wyższej instancji kontrolę, czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane. W badanej sprawie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie zawiera tego typu usterek, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli instancyjnej i rozpoznanie apelacji. Zarzut apelacji w tym zakresie nie znajduje zatem uzasadnienia.

Jako chybiony uznać należy także zarzut naruszenia art. 365 § 1 k.p.c. Stosownie do powołanej regulacji orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się rozstrzygnięcie jest nietrafna, w późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana. W sytuacji związania prawomocnym orzeczeniem sądu i ustaleniami faktycznymi, które legły u jego podstaw, niedopuszczalne jest w innej sprawie o innym przedmiocie dokonywanie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z prawomocnie osądzoną sprawą. Rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami inny spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym, wcześniejszym wyroku. Przekładając powyższe na realia rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że cała obszerna argumentacja powoda zawarta w pozwie i w apelacji, a dotycząca nieważności czynności prawnej , która legła u podstaw wypełnienia weksla nie może odnieść zamierzonego przez powoda skutku. Kwestia ważności weksla oraz stosunku podstawowego, który zabezpieczał została prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem z dnia 29 grudnia 2003 r. w sprawie o sygn. akt I C 152/03 Sądu Rejonowego w Wieluniu.

W konsekwencji powyższego jako bezzasadny uznać należy także zarzut naruszenia art. 410 § 2 k.c. Podkreślić w tym miejscu wypada, że wbrew wywodom apelacji postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko powodowi nie było prowadzone na podstawie weksla, który powód kwestionuje, ale na podstawie prawomocnego wyroku, którym powód jest związany. W okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy dochodzonego pozwem w stosunku do pozwanego świadczenia nie można uznać za świadczenie nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 k.c. Strona powodowa w pozwie żąda bowiem zasądzenia od Centrum Windykacji i (...) sp. z o.o. w Ł. świadczenia pieniężnego, do spełnienia którego sama była zobowiązana na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Sąd Rejonowy w Wieluniu.

Chybiony jest także zarzut naruszenie art. 445 § 1 k.c. w związku z art.24 § 1 k.c. Skarżący wywodzi, że do naruszenie dóbr osobistych powoda nastąpiło w wyniku prowadzonej na wniosek pozwanych egzekucji komorniczej. W tym aspekcie w pełni należy zgodzić się z Sądem I instancji, że prowadzenie postępowania egzekucyjnego przez uprawnionych wierzycieli, którzy swoje uprawnienie wywodzą z prawomocnego orzeczenia Sądu w żadnym razie nie może być uznane za działanie bezprawne, a tylko takie działanie sprawcy naruszające dobra osobiste jest sankcjonowane wyżej wskazaną regulacją prawną.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia apelacji i działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

W ocenie Sądu Okręgowego w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego zachodzą przesłanki do zastosowania art. 102 k.p.c. Z regulacji tej skorzystał także Sąd I instancji, a okoliczności uzasadniajże zwolnienie powoda od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi , wskazane w uzasadnieniu Sądu I instancji nie uległy zmianie. Przypomnieć zatem należy, że poza trudną sytuacją majątkową i zdrowotną powoda w ocenie Sądu powód nie może być dodatkowo obciążony kosztami tego, iż poszukiwał ochrony prawnej realizując swoje prawo do instancyjnej kontroli zapadłego orzeczenia.