Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2015 r., wydanym po rozpoznaniu sprawy z powództwa easyDebt Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. przeciwko L. O. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Pabianicach zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.232,52 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.283,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od wyroku tego apelację wniosła pozwana, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania w obu instancjach sądowych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

⚫

naruszenie art. 232 k.p.c. poprzez nieudowodnienie przez powoda, że skutecznie nabył wierzytelność przysługującą Bankowi (...) S.A. wobec pozwanej i nieprzedstawienie dowodu na poparcie swoich twierdzeń zgodnie z § 3 ust. 5 umowy cesji;

⚫

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 316 § 1 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całokształtu zebranego materiału dowodowego i uznanie, że w dniu 15 kwietnia 2013 r. Bank (...) S.A. zawarł z powodem umowę sprzedaży wierzytelności obejmującą wierzytelność przysługującą bankowi od pozwanej „(…) oraz fakt, że była to okoliczność bezsporna (…)”;

⚫

naruszenie art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. poprzez przerzucenie na pozwaną ciężaru wykazania niezasadności roszczenia po zakwestionowaniu przez powódkę dokumentów prywatnych załączonych przez powoda;

⚫

art. 509 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wynikające z wadliwego uznania przez Sąd, że powód nabył skutecznie wierzytelność przysługującą wobec pozwanej w sytuacji, gdy z załączonej umowy cesji taka okoliczność nie wynika, zaś dokument stanowiący załącznik Nr 1 – niepowiązany z jakąkolwiek umową cesji – stanowi dokument prywatny niemogący stanowić o skuteczności umowy cesji, co doprowadziło do niesłusznego uznania, że powodowi przysługuje legitymacja czynna.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej i zasądzenie od skarżącej na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty apelacyjne nie są zasadne, a w konsekwencji złożony środek zaskarżenia musi zostać oddalony. Stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Nie można zgodzić się z zawartymi w apelacji zarzutami dotyczącymi uchybień w zakresie ustalenia stanu faktycznego sprawy, w szczególności w zakresie faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności przez powoda. Skarżąca wywodzi, że nie sposób ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów wywieść, iż załącznik, na który powołuje się powodowy Fundusz i w którym wymienione jest jej nazwisko, stanowi w rzeczywistości część umowy przelewu zawartej z Bankiem (...) S.A., a w konsekwencji brak jest dowodów na to, że dokonany przelew dotyczył także dochodzonej pozwem wierzytelności. Powód jednak w celu wykazania tej okoliczności złożył umowę przelewu zawartą z poprzednim wierzycielem pozwanej, załączając ją do akt – wraz z owym załącznikiem – w odpisie poświadczonym za zgodność z oryginałem przez swojego pełnomocnika procesowego. Umowa taka – wraz z ewentualnymi załącznikami – jako dokument prywatny jest w myśl art. 245 k.p.c. dowodem tego, że strony pod nią podpisane złożyły oświadczenia zawarte w dokumencie, a więc zawarły umowę; z kolei art. 129 § 2 k.p.c. zezwala stronie na złożenie takiego dokumentu w odpisie poświadczonym za zgodność przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego radcą prawnym. Poświadczenie takie oznacza, że dokument okazany przed poświadczeniem reprezentującemu powoda radcy prawnemu jest tożsamy ze poświadczanym odpisem. W rozpoznawanej sprawie przedmiotowym dokumentem była umowa przelewu wraz z kwestionowanym przez skarżącą załącznikiem zawierającym wykaz wierzytelności będących przedmiotem cesji. Oznacza to, że pełnomocnik w sposób wymagany przepisami poświadczył istnienie tożsamego ze złożoną kserokopią dokumentu składającego się z umowy przelewu i stanowiącego jej integralną część załącznika; jedyną rozbieżnością pomiędzy oryginałem i kserokopią jest pominięcie danych osobowych pozostałych dłużników przelewanych wierzytelności, co jasno zostało zaznaczone w treści dokonanego poświadczenia. Wobec tego należy uznać, że powodowy Fundusz udowodnił należycie, zgodnie z art. 232 zd. I k.p.c., iż zawarta została umowa przelewu o treści odpowiadającej złożonej do akt kserokopii, której to umowy integralną częścią jest załącznik wymieniający wierzytelność dochodzoną pozwem jako jedną spośród tych, które stały się przedmiotem cesji. Sąd Rejonowy zatem dokonał prawidłowej oceny dowodów w myśl art. 233 § 1 k.p.c., uznając powyższy fakt za wykazany.

Nietrafny jest też zarzut apelacyjny zmierzający do przekonania Sądu odwoławczego, że Sąd I instancji błędnie przyjął, iż zgłoszenie przez skarżącą twierdzeń o nienależytym udowodnieniu roszczenia powoduje, że obciąża ją konieczność wykazania niezasadności roszczenia. Pozwana nie dostrzega, że powodowy Fundusz wykazał dokumentami prywatnymi zarówno fakt zawarcia przez nią umowy z Bankiem (...) S.A., z której wynikają jej zobowiązania do spłat kwot wynikających z transakcji dokonywanych kartą kredytową, wypowiedzenia tej umowy, jak i dokonania przelewu wynikającej z niej wierzytelności. Jak się wydaje, w toku postępowania – ani w sprzeciwie od nakazu zapłaty złożonym w dniu 20 stycznia 2015 r. (po doręczeniu jej odpisu pozwu z załącznikami), ani na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015 r., ani wreszcie w apelacji – skarżąca nie zakwestionowała wyraźnie dwóch pierwszych spośród wskazanych okoliczności, skupiając się na zarzucie niewykazania, że umowa przelewu obejmuje także wierzytelność objętą pozwem. Jak już zatem wyżej powiedziano, dla udowodnienia tej okoliczności powód przedstawił wiarygodny dokument prywatny i w tej sytuacji to pozwana miała obowiązek wykazać w trybie art. 253 zd. I k.p.c., że dokument ten nie jest prawdziwy albo też, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, ewentualnie powołać się na fakty, z których wynikałaby bezzasadność roszczenia (jak np. dokonanie zapłaty długu), jednak wówczas obowiązana byłaby w myśl art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. przedstawić dowody na poparcie okoliczności, z których wywodzi skutki prawne. Takie dowody nie zostały przedstawione i Sąd Rejonowy słusznie uznał twierdzenia skarżącej za gołosłowne, trafnie stosując powołane wyżej przepisy.

Brak uchybień po stronie Sądu meriti w zakresie ustaleń faktycznych powoduje możliwość przyjęcia ich w całości za własne przez Sąd odwoławczy. W rezultacie jako chybiony musi zostać potraktowany także zarzut naruszenia art. 509 § 1 k.c., zważywszy, że zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia ważności i skuteczności przelewu wierzytelności objętej pozwem na rzecz powoda.

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych powoduje konieczność oddalenia apelacji na podstawie art. 385 k.p.c.