Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2015r. w O.

sprawy z odwołania E. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania E. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 21.05.2015r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje E. C. prawo do emerytury od 01.05.2015r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 477/15

UZASADNIENIE

E. C. w sprawie IIIU 477/15 wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 21.05.2015r., odmawiającej mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu domagał się zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia: w (...) Fabrykach (...) w W. od 03.05.1977r. do 31.12.1978r. i w Przedsiębiorstwie (...) w W. od 01.08.1994r. do 31.09.1997r.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że na dzień 01.01.1999r. odwołujący udowodnił ogólny okres pracy wynoszący 25 lat i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych oraz 14 lat i 1 miesiąc okresu pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresów zatrudnienia: w (...) Fabrykach (...) w W. od 03.05.1977r. do 31.12.1978r., gdyż świadectwo pracy zostało wystawione przez (...) Sp. z o.o. w W. a brak jest informacji, czy jest to następca prawny pracodawcy odwołującego oraz okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W. od 01.08.1994r. do 31.09.1997r., ponieważ świadectwo pracy w szczególnych warunkach zostało wystawione na podstawie oświadczenia odwołującego. Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie ZUS prawidłowo stwierdził, że E. C. nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury według przepisów art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż nie wykazał 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07.04.2015r. E. C. złożył w ZUS wniosek o ustalenie uprawnień do emerytury, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Po rozpoznaniu tego wniosku organ emerytalny ustalił, że na dzień 01.01.1999r. ubezpieczony wykazał ogólny okres pracy wynoszący 25 lat i 28 okresów składkowych i nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat i 1 miesiąc. W konsekwencji decyzją z dnia 30.04.2015r. odmówiono M. K. (1) prawa do emerytury.

W dniu 14.05.2015r. odwołujący złożył w ZUS świadectwo pracy w szczególnych warunkach za okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W. od 01.08.1994r. do 31.09.1997r. ZUS nie zaliczył jednak tego okresu, bowiem w świadectwie tym wskazano, że zostało wystawione na podstawie oświadczenia odwołującego. Wobec uznania, że E. C. w dalszym ciągu nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, zaskarżoną decyzją z dnia 21.05.2015r. ZUS ponownie odmówił mu prawa do emerytury.

Odwołujący w okresie od 03.05.1977r. do 31.12.1978r. był zatrudniony w (...) Fabrykach (...) w W. na stanowisku kierowcy (...), wożąc meble. Z tego zakładu został wydzielony Zakład (...) w W..

W okresie od 01.08.1994r. do 31.09.1997r. E. C. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w W. jako pracownik fizyczny. W okresie zatrudnienia wykonywał czynności polegające na wykonywaniu elementów betonowych, cięciu prętów metalowych i wiązaniu zbrojeń oraz pracach załadunkowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: zeznania świadków Z. C., R. D., M. K. (2) i S. L., prawo jazdy odwołującego, akta osobowe odwołującego i całość dokumentacji zawartej w aktach emerytalnych odwołującego i aktach kapitału początkowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem odwołania E. C. była decyzja dnia 21.05.2015r., odmawiająca mu prawa do emerytury.

Zgodnie z art. 184 w/w ustawy w zw. z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura, jeżeli ubezpieczony spełnił łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 01.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 dla mężczyzn, w tym 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Według przepisu § 2 ust. l w/w Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników… okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w Rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należało uznać, że rozstrzygnięcie w sprawie było uzależnione od wykazania przez E. C. 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, bowiem uwzględniono mu jedynie 14 lat i 1 miesiąc takiej pracy.

W ocenie Sądu odwołanie od decyzji z dnia 21.05.2015r. jest zasadne i skutkowało przyznaniem emerytury.

E. C. domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia: w (...) Fabrykach (...) w W. od 03.05.1977r. do 31.12.1978r. i w Przedsiębiorstwie (...) w W. od 01.08.1994r. do 31.09.1997r.

Zdaniem Sądu do pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć jedynie okres pracy w (...) Fabrykach (...) w W.. Odwołujący wywodził, że w tym okresie pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Na okoliczność pracy odwołującego w (...) Fabrykach (...) w W. Sąd dopuścił dowód z akt emerytalnych E. C., akt kapitału początkowego oraz zeznań świadków Z. C. i M. K. (2). Na k. 3 akt kap. pocz. znajduje się ogólne świadectwo pracy, wystawione przez Zakład (...) w W. za okres od 03.05.1977r. do 31.12.1978r. i wskazujące stanowisko kierowcy. (...) Sp. z o.o. w W. wystawił odwołującemu świadectwo pracy w szczególnych warunkach wskazujące, że pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (k. 19a.e.). Świadectwo to nie zostało uwzględnione przez ZUS bowiem brak było informacji, czy jest to następca prawny pracodawcy odwołującego.

Zdaniem Sądu E. C. wykazał, iż w (...) Fabrykach (...) w W. od 03.05.1977r. do 31.12.1978r. pracował w pełnym wymiarze czasu jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wykonywał więc pracę wskazaną w wykazie A Dział VIII pkt 2, stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przesłuchani na okoliczność zatrudnienia odwołującego świadkowie Z. C. i M. K. (2) zgodnie zeznali, że E. C. był zatrudniony jako kierowca, jeździł samochodem marki (...) rozwożąc do sklepów meble wyprodukowane w fabryce.

Sąd dał im wiarę, gdyż obaj świadkowie pracowali razem z odwołującym jako kierowcy. Z ich zeznań wynika też, że następnie wszyscy zostali przeniesieni do Zakładu (...) w W. i tam wykonywali taką samą pracę. Pokrywa się to z treścią świadectwa pracy odwołującego za okres zatrudnienia w Zakładzie (...) w W. od 01.01.1979r. do 31.03.1979r., gdzie wskazano, iż odwołujący został do tego zakładu przeniesiony służbowo. Nadto E. C. na rozprawie okazał prawo jazdy, z którego wynika, iż kategorię C uzyskał 13.07.1976r., kategorię (...) 10.04.1979r. a kategorię (...) 26.10.1974r.

Do pracy w szczególnych warunkach nie można zaś zdaniem Sądu zaliczyć okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w W. od 01.08.1994r. do 31.09.1997r.

Na okoliczność zatrudnienia w tym zakładzie odwołujący złożył ogólne świadectwo pracy, wystawione w dniu 31.10.2004r. i stwierdzające, iż w Przedsiębiorstwie (...) w W. pracował w okresie od 12.02.1981r. do 31.10.2004r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Złożył też świadectwo pracy w szczególnych warunkach wskazujące, że w Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od 01.08.1994r. do 31.09.1997r. wykonywał prace zbrojarskie i betoniarskie. Świadectwo to słusznie zostało zakwestionowane przez ZUS, bowiem wystawiono je tylko w oparciu o oświadczenie odwołującego. Jego akta osobowe nie potwierdzają zaś pracy w szczególnych warunkach w tym okresie. Z akt osobowych odwołującego wynika bowiem, że w spornym okresie od 01.08.1994r. do 31.09.1997r. odwołujący był zatrudniony jako pracownik fizyczny. Także z zeznań świadków R. D. i S. L. wynika, iż odwołujący nie pracował w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu. Wprawdzie świadkowie zeznali, że w Przedsiębiorstwie (...) w W. wykonywano elementy betonowe jak płyty betonowe, krawężniki i kręgi a odwołujący pracował przy zalewaniu form betonem i wykonywaniu tych elementów, lecz z zeznań świadków wynika również, że odwołujący wykonywał także inne prace, nie zaliczane do pracy w szczególnych warunkach. R. D. i S. L. zeznali bowiem, że w zakładzie robiono również ręcznie zbrojenia, co polegało na ucięciu prętów, wygięciu ich i połączeniu za pomocą specjalnych wiązań. Nadto w zakładzie wykonywano czynności polegające na ładowaniu wykonanych elementów na samochody, a więc prace załadunkowe. Z zeznań tych świadków wynika również, iż wszystkie osoby tam zatrudnione, w tym odwołujący, wykonywały te same czynności, codziennie praca była między te osoby rozdzielana przez S. L., przy czym jedynie zbrojenia były wykonywane przez cały rok.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że E. C. w okresie od 01.08.1994r. do 31.09.1997r. nie wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy wskazanej w Wykazie A dział V poz. 4, stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Okres ten nie podlega więc zaliczeniu do pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu E. C. spełnia jednak warunki do przyznania mu prawa do emerytury, bowiem po zaliczeniu do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) Fabrykach (...) w W. od 03.05.1977r. do 31.12.1978r. (1 rok 7 miesięcy i 29 dni) będzie posiadał staż pracy w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 15 lat 8 miesięcy i 20 dni. Odwołujący spełnia także pozostałe przesłanki konieczne do uzyskania prawa do emerytury według art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Osiągnął bowiem w dniu (...). wiek 60 lat, legitymuje się 25-letnim ogólnym stażem pracy i nie jest członkiem OFE.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z 21.05.2015r. i przyznał E. C. prawo do emerytury od dnia 01.05.2015r.

W pkt 2 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Przepis art. 118 ust. 1a stanowi zaś, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Ponieważ ostatecznie Sąd do pracy w szczególnych warunkach zaliczył tylko jeden ze spornych okresów, tj. okres zatrudnienia w (...) Fabrykach (...) w W., nie było podstaw do obciążania organu rentowego odpowiedzialnością za nieprzyznanie odwołującemu prawa do emerytury.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.