Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w W. w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Goldschneider

Protokolant: Karolina Jeżowska

w obecności Prokuratora: --------------------

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu: 15.10.2015 roku i 27.10.2015 roku

sprawy: B. M.

syna R. i S.

ur. (...) w Bułgarii

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 listopada 2014r. w W. przy ul. (...) znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci tetrahydrokannabinoli w stężeniu 2,6 ng/ml prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki D. (...) o nr rej. (...), będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem przez Sąd Rejonowy Warszawa P., sygn. akt IV K 378/09 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178 § 1 i 4 k.k.

orzeka

I.  oskarżonego B. M. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 13 listopada 2014r. w W. przy ul. (...) znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci tetrahydrokannabinoli w stężeniu 2,6 ng/ml prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki D. (...) o nr rej. (...) czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za tak przypisany czyn skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wysokości 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie, tj. od dnia 13 listopada 2014r. do dnia 14 listopada 2014r.;

IV.  zasądza od oskarżonego kwotę 1178,14 zł(jeden tysiąc sto siedemdziesiąt osiem złotych czternaście groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IV K 496/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 13 listopada 2014 roku około godziny 2:00 w nocy B. M. postanowił udać się do swojej dziewczyny. W tym celu wsiadł w samochód marki D. (...) o nr rej. (...) i pojechał nim w stronę P.. Wcześniej B. M. spożywał alkohol i palił marihuanę. Kiedy około godz. 2:40 wracał wraz z dziewczyną i znajomym ulicą (...) został zatrzymany do kontroli przez patrol policji. W trakcie zatrzymania ujawniono fifkę z zawartością zwęglonej substancji. W chwili zatrzymania stężenie  ⁹ - (...) we krwi kierującego przekraczało 2,6 ng/ml. Znajdował się więc pod wpływem środka odurzającego, którego skutki w zakresie zaburzeń psychomotorycznych były podobne do skutków jakie wywołuje alkohol w stężeniu przekraczającym 0,5 ‰.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego B. M. (k. 20-20v), zeznań K. A. (k. 13 – 13v, k.154-155) oraz dokumentów: protokołu zatrzymania (k.3), użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego (k. 4), przeszukania (k. 5-7), wyników badań (k.14), opinii z przeprowadzanych badań chemicznych (k.41-42), a także opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych (k. 43-48).

W toku postępowania przygotowawczego B. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu zdarzenia przebywał razem z wujkiem w salonie gier przy Skrzypcowej, skąd postanowił jechać do swojej dziewczyny samochodem wujka. Kiedy już wracał z dziewczyną i kolegą został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji, którzy ujawnili jego fifkę, za pomocą której pali marihuanę, bo lubi czasami zapalić. Jak wynika z jego wyjaśnień, przywiózł ją z Bułgarii, gdzie ostatnio palił marihuanę, czym tłumaczy obecność środków odurzających w organizmie. Przyznał, że dzień wcześniej wraz z wujkiem spożywał alkohol. Dodał, że nie posiada w ogóle uprawnień do kierowania pojazdami.

W toku postępowania jurysdykcyjnego oskarżony nie złożył wyjaśnień, albowiem prawidłowo zawiadomiony o pierwszym terminie rozprawy nie stawił się, Sąd zgodnie z treścią art. 402 § 1 k.p.k. nie zawiadamiał go także o dalszych terminach rozprawy przerwanej.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w całości, albowiem żaden z ujawnionych dowodów nie stał z nimi w sprzeczności. Oskarżony przyznał się do winy, potwierdził, że prowadził pojazd na drodze publicznej znajdując się pod wpływem środka odurzającego. Przyznał, że palił marihuanę, co do okoliczności, że było to dzień wcześniej Sąd z braku dowodów przeciwnych nie mógł podważyć tego faktu. Istotne było, że w świetle opinii kryminalistycznej, stężenie  ⁹ - (...) we krwi było na tyle duże, że powodowało zaburzenie czynności psychomotorycznych jakie wywołuje alkohol w stężeniu przekraczającym 0,5 ‰. Opinie ujawnione w sprawie Sąd uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy, albowiem były jasne i pełne, nie budziły wątpliwości co do swojej rzetelności.

Sąd jako wiarygodne ocenił zeznania świadka K. A., były spójne i logiczne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie, w tym z wyjaśnieniami oskarżonego.

Pozostałe dokumenty ujawnione w sprawie Sąd uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy, ich autentyczność nie budziła wątpliwości, nie zostały też przez nikogo zakwestionowane.

Ujawniony w sprawie materiał dowodowy w stopniu nie budzącym wątpliwości pozwolił na stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu. Sąd uznał jednak, że wypełnia on znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., a nie art. 178a § 1 i 4 k.k. Z karty karnej (k. 100, poz.2) oraz odpisu wyroku nakazowego tut. Sądu z dnia 14 maja 2009 roku w sprawie IVK 378/09 wynika co prawda, że oskarżony został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. jednak skazanie to uległo już zatarciu. Istota tej instytucji nie pozwala zatem Sądowi uwzględnić okoliczności wynikającej z uprzedniego skazania, nawet jeśli do popełnienia tego czynu doszło przed upływem okresu niezbędnego do zatarcia wcześniejszego skazania, a zatarcie nastąpiło dopiero w dacie wyrokowania. Sąd podziela bowiem stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 4 grudnia 2014 roku w sprawie III KK 381/14, zgodnie z którym fakt zatarcia z mocy prawa wcześniejszego prawomocnego skazania za przestępstwo określone w art. 178a § 1 KK lub wymienione w art. 178a § 4 KK, zaistniały w dacie wyrokowania co do popełnienia czynu określonego w art. 178a § 1 KK, uniemożliwia przyjęcie odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 178a § 4 KK także wtedy, gdy do popełnienia tego czynu doszło przed upływem okresu niezbędnego do zatarcia wcześniejszego skazania.

Wyrokiem Sądu z dnia 14 maja 2009 roku w sprawie IVK 378/09 oskarżony został skazany na karę grzywny. Postanowieniem z dnia 7 lutego 2013 roku w sprawie IV Ko 1632/12 kara grzywny została uznana za wykonaną, a w jej miejsce orzeczono zastępczą karę pozbawienia wolności (k. 68), którą skazany odbył do 25 maja 2014 roku (k.69). W doktrynie zgodnie przyjmuje się, że kara zastępcza modyfikuje sposób egzekwowania kary, a nie skazanie. We wszystkich przypadkach zarządzenia przez sąd wykonania kary zastępczej datę zakończenia jej wykonania należy uznać za datę zakończenia wykonania kary orzeczonej w wyroku skazującym. Termin zatarcia skazania - właściwy ze względu na karę orzeczoną w wyroku skazującym - w takim przypadku będzie liczony od daty zakończenia wykonywania kary zastępczej, tj. od jej faktycznego wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania (por. A. Grześkowiak, [w:] A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2015, s. 684-685, M. Królikowski , R. Zawłocki, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz do art. 32–116. T. II, Wyd. 3. Warszawa 2015). Zgodnie z treścią art. 107 § 4a k.k. w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Przepis ten wszedł w życie w dniu 21 marca 2015 roku. W dacie czynu zatarcie skazania na karę grzywny z mocy prawa następowało z upływem 5 lat. Ustawa z dnia z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw nowelizująca instytucję zatarcia skazania i skracająca jej terminy w art. 21 stanowiącym przepis przejściowy przewidywała, że do skazań prawomocnymi wyrokami wydanymi przed dniem wejścia w życie ustawy, w przedmiocie zatarcia skazania stosuje się przepisy art. 107 k.k. w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba że okres zatarcia skazania upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak według przepisów kodeksu karnego dotyczących zatarcia skazania w nowym brzmieniu okres zatarcia skazania upłynąłby przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, zatarcie skazania następuje z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy wskazać trzeba, że wykonanie kary zastępczej nastąpiło w dniu 25 maja 2014 roku. Ustawa skracająca wymagany okres zatarcia skazania do roku weszła w życie 21 marca 2015 roku. Okres zatarcia w nowym wymiarze upłynął zatem 25 maja 2015 roku, a więc po dnu wejścia w życie ustawy. Zgodnie zatem z treścią art. 21 należało bowiem zastosować nowy, roczny termin do zatarcia skazania, a jego bieg rozpoczął się jeszcze przed dniem wejścia w życie ustawy.

R., zgodnie z treścią art. 106 k.k. z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe. Sąd nie uwzględnił zatem faktu skazania oskarżonego w dniu 14 maja 2009 roku w sprawie IVK 378/09, a w konsekwencji nie mógł przyjąć, że czyn oskarżonego wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 4 k.k.

Skazując oskarżonego Sąd zastosował ustawę karną w brzmieniu z dnia popełnienia czynu, albowiem była ona w sposób oczywisty dla niego korzystniejsza. Sąd oceny tej dokonał mając na względzie brak obligatoryjnego świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł oraz minimalnego trzyletniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie dyrektywy określone art. 53 k.k. Sąd uwzględnił okoliczności obciążające w postaci wcześniejszej karalności oskarżonego, w tym przede wszystkim za posiadanie środków odurzających, co wskazuje na to, że oskarżony w dalszym ciągu je zażywa. Ponadto oskarżony znajdował się także w stanie po użyciu alkoholu i wiózł ze sobą pasażerów. Dodatkowo w chwili czynu prowadził pojazd w ogóle nie posiadając do tego uprawnień. Całość tych okoliczności wskazuje, że oskarży ma lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów prawa. Pewną okolicznością łagodzącą był fakt, że oskarżony prowadził pojazd po użyciu środków odurzających w godzinach nocnych, na niedalekich dystansach, przy niewielkim natężeniu ruchu. Dodatkowo przyznał się do winy i złożył wyczerpujące wyjaśnienia. Mając na względzie całość okoliczności łagodzących i obciążających Sąd uznał że kara 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wysokości 30 godzin w stosunku miesięcznym będzie adekwatna do stopnia winy oskarżonego, jak również sprawiedliwa w odczuciu społecznym. Mając na względzie przede wszystkim wymienione okoliczności obciążające oraz prewencyjny cel kary Sąd wymierzył oskarżonemu pięcioletni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności, a także zasądził od niego całość kosztów sądowych nie znajdując podstaw do zwolnienia go od tego obowiązku.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.