Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Gliwicach IX Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Magdalena Topolska

Protokolant: Kornelia Hagel

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r. w Gliwicach,

sprawy: B. D. (D.) urodzonego w dniu (...) w Ś., syna S. i J. z domu K.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 30.06.2014 r. w G. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nieumyślnie spowodował wypadek drogowy w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości 0,61mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierując sam. m-ki K. (...) nr rej. (...) na ulicy (...) nie zachował należytej ostrożności w kierowaniu pojazdem, jak również nienależycie obserwował drogę przez samochodem i nie zachował bezpiecznego odstępu skutkiem czego najechał na tył poprzedzającego go rowerzysty, w wyniku czego H. W. doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia głowy, rozległej rany tłuczonej głowy, wstrząśnięcia mózgu, stłuczenia klatki piersiowej, złamania żebra IV po stronie lewej, które naruszyły czynności narządu ciała powyżej 7 dni,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 k.k.

II.  w dniu 30.06.2014 r. ok. godz. 5.40 w G. na ulicy (...) skrzyżowanie z ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził sam. m-ki K. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

1)  uznaje oskarżonego B. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. I części wstępnej wyroku czynu stanowiącego przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to na mocy art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2)  na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju na okres 3 (trzech) lat;

3)  uznaje oskarżonego B. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. II części wstępnej wyroku czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i za to na mocy art. 178a § 1 k.k. skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4)  na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju na okres 2 (dwóch) lat;

5)  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy oskarżonemu wymierzone w punktach 1 i 3 kary pozbawienia wolności i wymierza karę łączną w rozmiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

6)  na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 4 (czterech) lat;

7)  na mocy art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu grzywnę w rozmiarze 100 (sto) stawek dziennych, wysokość jednej stawki ustalając na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

8)  na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych na rzecz H. W.;

9)  na mocy art. 42 § 2 k.k. z zw. z art. 90 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego w miejsce zakazów orzeczonych w punkcie 2 i 4 środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju na okres 3 (trzech) lat;

10)  na mocy art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 czerwca 2014 roku;

11)  na zasadzie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt. 3 i art. 6 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 170 zł (sto siedemdziesiąt) złotych oraz opłatę w kwocie 680 zł (sześćset osiemdziesiąt) złotych.

na oryginale właściwy podpis

za zgodność z oryginałem

Sygn. akt IX K 1075/14

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2014 r. około godziny 5.40 oskarżony B. D. poruszał się samochodem osobowym marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na ul. (...). W dniu zdarzenia było zachmurzenie. Rano wystąpiły opady deszczu, lecz w chwili poprzedzającej zdarzenie i w jego czasie przestało padać. Oskarżony jechał sam.

Oskarżony nienależycie obserwował przedpole jazdy. Oskarżony nie zauważył, że przed nim na rowerze porusza się w tym samym kierunku pokrzywdzony H. W.. H. W. miał ubrany jasnoniebieski kombinezon. Pokrzywdzony miał włączone w rowerze z tyłu pulsujące na czerwono światełko. Lampka była sprawna, kupiona miesiąc przed zdarzeniem. Ponadto, miał z tyłu czerwone światło odblaskowe, a z przodu jasne. Oskarżony kontynuując jazdę nie zachował w stosunku do pokrzywdzonego bezpiecznego odstępu i najechał swoim samochodem w tył poruszającego się w sposób prawidłowy pokrzywdzonego.

(protokoły oględzin pojazdów k. 12-14, częściowe wyjaśnienia oskarżonego B. D. k. 89-89v, k. 14-14v, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego ze szkicem k. 8 -10, dokumentacja fotograficzna k. 11, 30, zeznania H. W. k. 90-90v, 17v-18).

Na skutek zderzenia pokrzywdzony przewrócił się i stracił przytomność. Oskarżony zatrzymał swój pojazd kilkanaście metrów dalej i podjął czynności zmierzające do udzielenia pierwszej pomocy pokrzywdzonemu.

(częściowe wyjaśnienia oskarżonego B. D. k. 89-89v, k. 14-14v, zeznania H. W. k. 90-90v, 17v-18).

Oskarżony B. D. został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Z protokołów użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu wynika, iż o godzinie 06:50 wynik badania oskarżonego wskazywał 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godzinie 07:09 - 0,69 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godzinie 07:37 - 0,48 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godzinie 07:39 - 0,50 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

(protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu wraz z świadectwem legalizacji k. 3-5, k.7).

O godz. 9: 16 H. W. został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,00 mg/l.

(protokoły użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu wraz z świadectwem legalizacji k. 6-7).

W wyniku zdarzenia H. W. doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia głowy, rozległej rany tłuczonej głowy, wstrząśnięcia mózgu, stłuczenia klatki piersiowej, złamania żebra IV po stronie lewej, które naruszyły czynności narządu ciała powyżej 7 dni.

(dokumentacja medyczna k. 21, k. 55-57, opinia biegłego sądowego R. H. k. 22).

Oskarżony nie był dotychczas karany.

(karta karna oskarżonego k. 63).

B. D. jest żonaty, m jedną osobę na utrzymaniu. Oskarżony posiada średnie wykształcenie, z zawodu technik mechanik. Pracuje i osiąga miesięczny dochód w wysokości 4.500 zł. Ponadto, nigdy nie leczył się psychiatrycznie, odwykowo, ani neurologicznie.

(dane o podejrzanym k. 27-27v i k. 89)

Oskarżony nie był karany.

(karta karna k. 63).

Oskarżony B. D. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył obszerne i wyczerpujące wyjaśnienia. W toku postępowania przygotowawczego podał, iż w dniu 29.06.2014r. wieczorem, około godziny 20.00 wypił dwa 0,5 litrowe piwa, rano dnia następnego, około godziny 5 wypił 50ml syropu na serce D. H., który jak się okazało zawiera alkohol. Wyjaśnił, iż czuł się trzeźwy i był pewien, że wypity przez niego poprzedniego wieczoru alkohol już spalił przez sen. Kierując pojazdem w dniu zdarzenia czuł się trzeźwy. Wyjaśnił, że około godziny 5.40, gdy jechał ul. (...) było jeszcze ciemno, padał deszcz, była słaba widoczność. Podał, iż w pewnym momencie wymijał się z innym pojazdem, który mocno zachlapał mu przednią szybę, odruchowo popatrzył w lusterko wsteczne i odwrócił uwagę z przedpola jazdy na chwilę . Gdy ponownie popatrzył przed siebie zobaczył przed maską swojego pojazdu w odległości 1,5 – 2 metrów nieoświetlony rower. Hamował w ostatniej chwili i odbił w lewo lecz przednim prawym narożnikiem uderzył w jego tylne koło. Rowerzysta upadł na jezdnię i zatrzymał swój pojazd w odległości około 20-30 metrów od niego. Wyjaśnił, iż udzielił pokrzywdzonemu pierwszej pomocy, poszkodowany odzyskał świadomość. Wcześniej nie widział jadącego przed nim rowerzysty, gdyż prawdopodobnie ten nie miał wymaganego oświetlenia, a i rowerzysta ubrany był na zielono.

Przed Sądem oskarżony podtrzymał złożone w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienia. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim w dniu zdarzenia jechał sam i że był w stanie nietrzeźwym oraz że potrącił rowerzystę. Oskarżony nieudolnie próbuje pomniejszyć swoją odpowiedzialność karną podając, że piwa wypił w dniu poprzedzającym i w dniu zdarzenia sądził, iż jest trzeźwy oraz że przed zdarzeniem wypił D. H.. W ocenie Sądu, stanowi to przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Oskarżony opisując zdarzenie kładzie nacisk na warunki pogodowe podając, że padał bardzo intensywnie deszcz, a „drzewa i krzaki pod wpływem wiatru wchodziły na drogę” (k. 89v). Tymczasem pokrzywdzony zeznał w postępowaniu przygotowawczym, iż deszcz nie padał. Było mokro, bo padało przed zdarzeniem, lecz w trakcie potrącenia nie było opadów. Tymczasem gdyby oskarżony był trzeźwy jechałby bardziej ostrożnie i zapewne prawidłowo. Dodatkowo, miałby wyostrzony zmysł postrzegania, co pozwoliłoby mu na zachowanie bezpiecznego odstępu. Powszechnie wiadomo, że alkohol obniża postrzeganie, co w przypadku kierowców ma niebagatelne znaczenie. Zakładając całkiem hipotetycznie, że warunki pogodowe były tak niekorzystne, jak opisuje B. D., to tym bardziej powinien się powstrzymać od dalszej jazdy skoro widoczność nie była zapewniona. Sąd nie uznał za wiarygodnych wyjaśnień w zakresie, w jakim podał, iż rower nie miał wymaganego oświetlenia. Wskazać jednak należy, że oskarżony podał, iż pokrzywdzony „prawdopodobnie nie miał wymaganego oświetlenia”. Wobec braku stanowczości w wyjaśnieniach oskarżonego w tym zakresie i biorąc pod uwagę konsekwentne i stanowcze zeznania pokrzywdzonego nie sposób kwestionować prawdziwości wersji H. W.. Zwłaszcza, że z protokołu oględzin roweru wynika, iż rower jednak posiadał tylne oświetlenie, które uległo rozbiciu, co potwierdza wersję pokrzywdzonego. Ponadto, H. W. poruszał się prawidłowo, co nie było kwestionowane w toku postępowania, a i Sąd nie dopatrzył się w zachowaniu pokrzywdzonego żadnych nieprawidłowości.

Zeznania pokrzywdzonego są jasne i logiczne. Brak podstaw do ich kwestionowania.

Sąd uznał za wiarygodną opinię wydaną przez biegłego, albowiem jest ona stanowcza, jasna i zrozumiała. Nie była ona nadto kwestionowana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Pozostałe dowody zebrane w sprawie nie budziły wątpliwości co do wiarygodności.

W konsekwencji przeprowadzonego na rozprawie materiału dowodowego bezspornym pozostaje, iż oskarżony B. D. dopuścił się wymienionych w sentencji wyroku czynów zabronionych.

Niewątpliwym jest, iż oskarżony prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, albowiem zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego wynosiła 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co wynika z przeprowadzonego badania. Stosownie do przepisu art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W niniejszej sprawie dopuszczalna wartość została przekroczona. W takim stanie oskarżony wprawił pojazd mechaniczny w ruch i kierował nim na drodze publicznej. Sąd uznał, iż czyn ten stanowi przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. a oskarżony zrealizował swoim zachowaniem wszystkie ustawowe znamiona powyższego przepisu.

Za czyn określony w art. 177 § 1 k.k. odpowiada ten, kto naruszając chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym albo powietrznym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Przestępstwo wypadku drogowego jest przestępstwem skutkowym, co oznacza, że konieczne jest ustalenie, że pomiędzy naruszeniem zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego, a zaistniałym wypadkiem istnieje związek przyczynowy.

Przechodząc na grunt rozważań niniejszej sprawy, Sąd uznał, że bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie oskarżonego, który nie zachował należytej ostrożności w kierowaniu pojazdem. Tymczasem pokrzywdzony poruszał się prawidłowo, był trzeźwy, zaś jego rower był wyposażony w działające tylne światło. Oskarżony miał pełną możliwość uniknięcia wypadku gdyby prawidłowo obserwował przedpole jazdy. W związku ze zdarzeniem pozostawał stan nietrzeźwości, w jakim znajdował się w chwili czynów oskarżony, co miał wpływ na jego koncentrację, prawidłowość i szybkość reakcji.

Oskarżony wypełnił zatem znamiona obu zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Sąd uznał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu winy w chwili czynów. Uzasadnionym było w opisanym wypadku wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Oskarżony jako osoba dorosła mógł postąpić zgodne z normą prawną, gdyż w pełni zdawał sobie sprawę z tego, iż jego czyny są czynami karanymi i że postępuje niewłaściwie. Postępowanie oskarżonego w żadnej mierze nie zasługuje na usprawiedliwienie.

Sąd w punkcie 1. uznał więc oskarżonego za winnego popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 kk i za to na mocy art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Przy analizowaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd stosował dyrektywy art. 115 § 2 k.k. bacząc w szczególności na rodzaj i charakter naruszonych dóbr, sposób i okoliczności popełnienia czynów, motywację sprawcy, jak również postać zamiaru oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziąwszy pod uwagę naganne zachowanie oskarżonego określił go jako znaczny.

Oskarżony dopuszczając się czynu, będąc w stanie nietrzeźwości zachowaniem swoim godził w bezpieczeństwo w komunikacji, ale i życie i zdrowie ludzkie. Wykazał się wysoce lekceważącym podejściem do obowiązującego porządku prawnego i świadomie naruszył jego podstawowe zasady. Zachowując się zatem w ten sposób stanowił potencjalne i jak się okazało stworzył realne zagrożenie nie tylko dla siebie, ale również dla innych uczestników ruchu drogowego.

Sąd w punkcie trzecim uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 178a § 1 kk i za to wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności

Przy analizowaniu stopnia społecznej szkodliwości i w tym przypadku Sąd stosował dyrektywy art. 115 § 2 k.k. bacząc w szczególności na rodzaj i charakter naruszonych dóbr, sposób i okoliczności popełnienia czynów, motywację sprawcy, jak również postać zamiaru oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziąwszy pod uwagę naganne zachowanie oskarżonego określił go jako znaczny.

Oskarżony dopuszczając się tego czynu, zachowaniem swoim godził w bezpieczeństwo w komunikacji. Oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości wykazał się lekceważącym podejściem do obowiązującego porządku prawnego i świadomie naruszył jego podstawowe zasady. Wskazać należy, że spożywając poprzedniego dnia alkohol, jako osoba dorosła i doświadczona, mógł przewidzieć, iż jest pod wpływem alkoholu, mimo to zdecydował się jechać samochodem, nadto jak wyjaśnił, przed podróżą, dodatkowo spożył suplement zawierający alkohol, co o ile rzeczywiście miało miejsce, nie stanowi okoliczności łagodzącej, lecz świadczy o jego wyjątkowo lekceważącym stosunku do obowiązującego porządku prawnego, jak i poszanowania bezpieczeństwa, zdrowia i życia ludzkiego. Zachowując się zatem w ten sposób stanowił potencjalne i jak się okazało stworzył realne zagrożenie nie tylko dla siebie, ale również dla innych uczestników ruchu drogowego. Oskarżony realizując znamiona określone w przepisie ustawy karnej działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, wiedząc, iż znajduje się pod wpływem alkoholu.

Oceniając stopień winy oskarżonego, Sąd każdorazowo wziął pod uwagę fakt, iż jest on osobą dorosłą. W chwili czynu miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swym postępowaniem i nie znajdował się w sytuacji, która uniemożliwiałaby lub ograniczała zachowanie odpowiadające porządkowi prawnemu. Brak jest jakichkolwiek okoliczności wyłączających winę oskarżonego, gdyż wprawił się on w stan nietrzeźwości, a następnie wsiadł za kierownicę pojazdu i naruszył zasady ruchu drogowego doprowadzając do wypadku drogowego. Oskarżony świadomy był tego, iż po spożyciu alkoholu nie będzie zdolny do prowadzenia samochodu, mimo to zdecydował się na kierowanie pojazdem i spowodował wypadek, w którym pokrzywdzony doznał obrażeń.

Przy wymiarze kar oskarżonemu Sąd każdorazowo wziął pod uwagę zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające.

Okolicznością łagodzącą jest dotychczasowa niekaralność oskarżonego, jak i przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych czynów.

Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał każdorazowo nagminność tego rodzaju przestępstw, jak i ich skutki. Uwzględniając cele zapobiegawczo-wychowawcze kary oraz cele kary w zakresie społecznego oddziaływania wyroku Sąd uznał, że właściwą do stopnia zawinienia oskarżonego oraz proporcjonalną do rodzaju popełnionych przestępstw będzie w każdym przypadku kara w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności wskazane w art. 53 k.k. Na wymiar kar za popełnione przez oskarżonego czyny wpłynął zarówno stopień zawinienia, stopień ujemnej zawartości bezprawia, jak również charakter osobowości sprawcy i jego indywidualne cechy psychiczne. O wymierzeniu kar zadecydowały również wymienione wyżej okoliczności łagodzące i obciążające, naganna postawa sprawcy wobec powszechnie akceptowanych wartości społecznych. Sąd wziął pod uwagę również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć wobec oskarżonego. Wymierzając mu kary Sąd dążył bowiem do wzbudzenia w oskarżonym przekonania, że negatywne skutki popełniania przestępstw przekraczają płynące z tego korzyści. W ocenie Sądu, jedynie kara w powyższej postaci może sprawić, że w przyszłości oskarżony będzie już przestrzegał obowiązującego porządku prawnego i nie naruszy go więcej. Wymierzone kary czynią również zadość wymaganiom prewencji ogólnej, albowiem dążą do wzbudzenia u osób należących do najbliższego otoczenia oskarżonego przekonania, iż brak poszanowania dla obowiązującego prawa rodzi szereg niekorzystnych konsekwencji, a sprawca musi ponieść surowe tego skutki, wynikające z obowiązującego porządku prawnego.

Na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk Sąd połączył oskarżonemu wymierzone kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymierzaniu kary łącznej Sąd wziął pod uwagę stopień związku między poszczególnymi przestępstwami, ich łączność przedmiotową i podmiotową. Im związek ten jest ściślejszy, tym bardziej przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im luźniejszy - ich kumulacja, to jest sumowanie. Taka jest generalna zasada. Jednakże Sąd w niniejszej sprawie uznał, że wystarczającym będzie orzeczenie kary łącznej w podanym wyżej wymiarze. Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę zachowanie oskarżonego po zdarzeniu. Fakt odwiedzin przez oskarżonego H. W. w szpitalu budzi wątpliwości jeżeli oceniać je pod kątem troski o zdrowie pokrzywdzonego. W świetle jego zeznań oskarżony bał się konsekwencji swojego zachowania chcąc „ dogadać się z pokrzywdzonym” (k. 90). Zdaniem Sądu, wymierzona kara łączna wzbudzi w oskarżonym potrzebę przestrzegania porządku prawnego i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Ponadto, spełni swoje zadania w zakresie indywidualnego, jak i społecznego oddziaływania.

Sąd uznał, że rozmiar kary wymierzonej oskarżonemu odpowiada ciężarowi gatunkowemu przestępstwa. Wymierzona kara pozbawienia wolności jest wprawdzie surowa, lecz tylko kara w takim wymiarze będzie, zdaniem Sądu spełniać swoje cele.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo oskarżonemu zawiesił na okres próby 4 lat uznając, że zastosowanie tego środka probacyjnego będzie wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Podejmując decyzję w kwestii wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania Sąd wziął pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego i uznał, że wymierzona dolegliwość da mu szansę zweryfikowania swego zachowania w przyszłości. Nie zachodzi, zdaniem Sądu, z uwagi na okoliczności łagodzące oskarżonego, potrzeba jego odizolowania. Ponadto Sąd doszedł do przekonania, iż warunkowemu zawieszeniu wykonania kary nie sprzeciwia się wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, gdyż nie jest on równoznaczny z wymaganiem wymierzania wyłącznie kar surowych. Sąd uznał, iż wystarczającym będzie wyznaczenie czteroletniego okresu próby. Jest to bowiem optymalny okres do zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej oskarżonego.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych. Zważyć należy, iż w przypadku wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zasadnym jest orzeczenie obok tej kary również kary grzywny, która podlega wykonaniu i stanowi bardzo odczuwalną dolegliwość dla oskarżonego.

Określając ilość stawek dziennych orzeczonej wobec oskarżonego grzywny Sąd wziął pod rozwagę czyn przypisany sprawcy, stopień jego społecznej szkodliwości oraz stopień winy oskarżonego, kierując się wskazaniami art. 53 k.k. i uwzględniając elementy brane pod uwagę przy wymiarze kary pozbawienia wolności.

Ustalając wysokość jednej stawki Sąd kierował się możliwościami płatniczymi sprawcy, jego sytuacją osobistą i rodzinną. Sąd wziął pod rozwagę również możliwości zarobkowe oskarżonego. Oskarżony jest młody, zdrowy, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Zatem Sąd uznał, że stawka w wysokości 50 zł jest adekwatna do możliwości zarobkowych sprawcy.

Kara ta, zdaniem Sądu, będzie stanowiła realną dolegliwość wobec oskarżonego i zapobiegnie poczuciu bezkarności za popełnione przestępstwo, spełniając w ten sposób wobec niego swe cele zapobiegawcze i wychowawcze. Kara w takiej postaci uczyni zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, tak niezbędną ze względu na wciąż jeszcze ogromną ilość popełnianych przestępstw z art. 178 a § 1 k.k. Sąd wymierzając taką karę wyraża przekonanie, iż wpłynie ona na oskarżonego wychowawczo i przyczyni się do zwiększenia jego odpowiedzialności za swe czyny.

Ponieważ oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji będąc w stanie nietrzeźwości należało, stosownie do przepisu art. 42 § 2 k.k., Sąd w punkcie 2 wyroku, na mocy art. 42 § 2 kk orzekł wobec niego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju na okres 3 lat.

Również obligatoryjnym było orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego, za popełnione przez niego przestępstwo z art. 178a § 1 kk, toteż stosownie do przepisu art. 42 § 2 k.k., Sąd w punkcie 4 wyroku, na mocy art. 42 § 2 kk orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju na okres 2 lat.

Na mocy art. 42 § 2 k.k. z zw. z art. 90 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego w miejsce zakazów orzeczonych w punkcie 2 i 4 środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkiego rodzaju na okres 3 lat.

Wymiar orzeczonego środka karnego Sąd ustalił oceniając stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz biorąc pod uwagę względy prewencji indywidualnej i ogólnej, a także stopień niebezpieczeństwa dla ruchu drogowego, jaki niewątpliwie oskarżony stworzył prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości. Z okoliczności popełnionego przestępstw wynika również, iż oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny stworzył realne niebezpieczeństwo w ruchu. Ponadto, wyznaczając czasokres 3 letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd wziął również pod uwagę dotychczasową bezkolizyjną jazdę oskarżonego. Biorąc, zatem powyższe pod uwagę Sąd orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Orzekając wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na taki okres Sąd miał na uwadze to, iż każdy musi mieć absolutną pewność, że jeżeli będzie prowadził pojazd znajdując się w stanie nietrzeźwości, to obligatoryjnie będzie orzeczony środek karny, który wyeliminuje takiego jak oskarżony kierowcę na dłuższy czas spośród uczestników ruchu drogowego, co przyczyni się niewątpliwie do zwiększenia bezpieczeństwa na drogach. Środek karny orzeczony przez Sąd wywrze pozytywny wpływ wychowawczy na oskarżonego i powstrzyma go od ponownego popełnienia przestępstwa. Okres ten, zdaniem Sądu jest wystarczający dla uświadomienia oskarżonemu jego nagannego zachowania, tym bardziej, że oskarżony zdawał sobie sprawę z konsekwencji swojego zachowania. Daje to uzasadnioną podstawę do przypuszczenia, że po okresie obowiązywania zakazu oskarżony nigdy już nie powróci do przestępstwa i nie wsiądzie do samochodu po spożyciu alkoholu.

Złożona przez obrońcę dokumentacja medyczna żony oskarżonego nie miała w sprawie jakiegokolwiek znaczenia. Fakt, że oskarżony musi odwozić chorującą żonę do lekarza nie stanowi i nie może stanowić okoliczności, którą Sąd mógłby brać pod uwagę przy rozważaniach na temat długości zakazu prowadzenia pojazdów. Okoliczność tą oskarżony powinien był wziąć pod uwagę zanim wsiadł do samochodu w stanie nietrzeźwym.

Na mocy art. 63 § 2 k.k. Sąd na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 czerwca 2014 r.

Na mocy art. 46 § 1 k.k. Sąd zgodnie z wnioskiem pokrzywdzonego zobowiązał oskarżonego do zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 5.000 złotych na rzecz H. W..

Sąd uznał wniosek pokrzywdzonego o zadośćuczynienie za uzasadniony. Wskazać należy, że podstawowym dążeniem prawa karnego jest naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem pokrzywdzonemu. Żądanie kwoty 5000 zł nie było nadmiernie wygórowane biorąc pod uwagę szkody na zdrowiu, jakich doznał pokrzywdzony, jego obrażenia ciała oraz pobyt w szpitalu. Zapłata zadośćuczynienia przez B. D. uświadomi mu nieopłacalność wyboru prowadzenia trybu życia niezgodnego z prawem.

Na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 złotych tytułem zwrotu wydatków i opłatę w kwocie 680 złotych.

Na wydatki złożyły się:

  50 złotych tytułem ryczałtu za kartę karną, zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego;

  20 złotych tytułem ryczałtu za doręczanie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym;

  100 złotych tytułem kosztów wydania opinii sądowo-lekarskiej.

Zasądzona opłata jest rezultatem sumy orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności (180 złotych – opłata od kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze do 1 roku pozbawienia wolności) i kary grzywny (10% wymierzonej kary grzywny).

na oryginale właściwy podpis

za zgodność z oryginałem