Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Elblągu V Wydział Cywilny Rodzinny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jolanta Hryniewicz

Sędziowie: SO Ewa Nowaczyńska / spr. /

SO Barbara Stradowska- Grzeszczuk

Protokolant: sekr. sąd. Monika Detmer

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2015 roku

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko T. W.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 30 kwietnia 2015 roku w sprawie III RC 440/14

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt VCa 110/15

UZASADNIENIE

Powódka A. W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego T. W. alimentów w podwyższonej kwocie po 2.000 złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 czerwca 2014 roku, płatnych do jej rąk do 10-go dnia każdego miesiąca z góry wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w terminie płatności którejkolwiek z rat.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że od chwili ostatniego zasadzenia alimentów w kwocie 200 złotych miesięcznie minęło 5 lat i w tym czasie wzrosły koszty jej utrzymania, które obecnie wynoszą średnio 3.080 złotych. Sytuacja materialna matki powódki nie pozwala na dalsze samodzielne utrzymywanie córki. Natomiast miesięczne dochody osiągane przez pozwanego i to jedynie z tytułu spłaty majątku dorobkowego wynoszą średnio 8.000 złotych i pozwalają na partycypowanie w kosztach utrzymania powódki w żądanej wysokości.

W odpowiedzi pozew pozwany T. W. uznał powództwo do kwot po 500 złotych miesięcznie i wniósł o jego oddalenie ponad uznaną kwotę.

Motywując swoje stanowisko wskazał, że od listopada 2013 roku nie prowadzi działalności gospodarczej, obecnie jest osobą bezrobotną i nie pobiera zasiłku. Przyznał, iż otrzymał on od matki powódki ułamkową część spłaty z tytułu podziału majątku wspólnego, jednakże wcześniej został przez nią pozbawiony lokum oraz źródła utrzymania i w pierwszej kolejności właśnie je musi zaspokoić. Nie jest moralnie, ani społecznie uzasadnione aby to on jako ekonomicznie niewydolny był obciążony w całości obowiązkiem utrzymania powódki.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Elblągu zasądził od pozwanego T. W. na rzecz powódki A. W. alimenty w podwyższonej wysokości po 1.000 złotych miesięcznie za okres od 1 czerwca 2014 roku do 30 września 2014 roku oraz po 1.500 złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 października 2014 roku, płatne do rąk powódki A. W. do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat – w miejsce dotychczasowych alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 5 maja 2009 roku w sprawie II C 291/09 w kwocie po 200 złotych miesięcznie, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Orzeczenie to zawierało także rozstrzygnięcie o kosztach procesu, sądowych i rygorze natychmiastowej wykonalności w punkcie I.

Powyższe orzeczenie było wynikiem następujących ustaleń i rozważań:

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 5 maja 2009 roku w sprawie II C 291/09 rozwiązano przez rozwód związek małżeński rodziców powódki J. i T. W.. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią wówczas A. W. powierzono obojgu rodzicom, ustalając miejsce zamieszkania powódki przy matce. Kosztami utrzymania powódki obciążono oboje rodziców i zasądzono od pozwanego T. W. na rzecz powódki alimenty w kwocie po 200 złotych miesięcznie płatne do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w terminie płatności którejkolwiek z rat do rąk jej przedstawicielki ustawowej.

Ówcześnie powódka miała 14 lat i uczęszczała do I klasy Gimnazjum. Była dzieckiem zdrowym. Zamieszkiwała wspólnie z rodzicami w dwupoziomowym mieszkaniu położonym w N. na terenie prowadzonego jej matkę hotelu. Każde z rodziców powódki zajmowało osobny poziom lokalu i prowadziło odrębne gospodarstwo domowe.

Matka powódki prowadziła hotel i restaurację. Z tytułu działalności gospodarczej osiągnęła w 2008 roku dochód w wysokości 78.000 złotych netto. Pozwany pomagał przy prowadzeniu hotelu i restauracji. Rodzice powódki osiągali także dochód z tytułu udziału w nieruchomości położonej w K., gdzie prowadzona była restauracja.

Powódka pozostawała na wspólnym utrzymaniu rodziców. Średni koszt jej utrzymania wynosił 1.000-1.500 złotych miesięcznie. Pozwany kupował córce ubrania oraz dawał pieniądze na jej potrzeby.

W 2013 roku rodzice powódki dokonali sprzedaży udziału w nieruchomości w K. i każde z nich otrzymało po 170.000 złotych. W wyniku podziału majątku dorobkowego pomiędzy rodzicami powódki na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Malborku z dnia 8 lipca 2013 roku w sprawie I Ns 216/11 na rzecz pozwanego przyznano samochód osobowy M. (...) rocznik 2005 oraz samochód C. (...) rocznik 1997, zaś na rzecz matki powódki przyznano nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem położoną w N. przy ul. (...) wraz z wyposażeniem hotelu, odrębny lokal mieszkalny nr (...) położony w N. przy ul. (...) oraz pozostałe składniki majątku wspólnego małżonków. Pozwany został zobowiązany do opuszczenia nieruchomości położonej w N. przy ul. (...) do dnia 30 sierpnia 2013 roku, zaś od matki powódki na rzecz pozwanego zasądzono tytułem wyrównania jego udziału w majątku wspólnym oraz z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości kwotę 1.125.000 złotych płatną w 10 ratach – pierwsza w wysokości 225.000 złotych do dnia 31 grudnia 2013 roku, zaś kolejne w kwocie po 100.000 złotych do 31 grudnia każdego roku kalendarzowego poczynając od 2014 roku.

Obecnie powódka ma 20 lat i jest studentką I roku studiów dziennych (...) G. (...). Od października 2014 roku zamieszkuje w S. w wynajmowanym mieszkaniu, za co płaci 800 złotych miesięcznie oraz 130 złotych miesięcznie za energię elektryczną i internet. Miesięcznie na jedzenie wydaje 1.000-1.200 złotych, na rozrywkę średnio 200 złotych, na zakup ubrań około 800 złotych, na zakup środków czystości i kosmetyków 600 złotych, na zakup książek i artykułów papierniczych 100-150 złotych. Dodatkowo na dojazdy do domu oraz komunikację w T. około 130 złotych miesięcznie.

Powódka pozostaje na utrzymaniu matki J. P., która nadal prowadzi działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochód średnio w wysokości 10.000 złotych miesięcznie. Matka powódki obecnie zamieszkuje z mężem w należącym do niego domu, na utrzymanie którego przeznaczają średnio 1.200 złotych miesięcznie. By spłacić pozwanego matka powódki zaciągnęła kredyt w wysokości 300.000 złotych, który spłaca w ratach po 4.100 złotych miesięcznie. Matka powódki od października 2014 roku daje jej miesięcznie na utrzymanie 4.000 -5.000 złotych.

Powódka leczy się dermatologicznie z powodu trądziku, co dwa miesiące wydaje 120 złotych na prywatne wizyty lekarskie oraz średnio miesięcznie 300 złotych na zakup leków. Nadto stwierdzono u niej schorzenie tarczycy. Powódka korzystała z prywatnych porad i badań lekarskich na co wydała do kwietnia 1.500 złotych, miesięczny koszt zakupu leków to 76 złotych.

Pozwany do 29 listopada 2013 roku prowadził działalności gospodarczą w zakresie robót budowlanych, z czego osiągał miesięczny dochód w wysokości 1.000-1.200 złotych. Obecnie jest osobą bezrobotną, przy czym nie jest zarejestrowany w Urzędzie Pracy. Zamieszkuje w wynajmowanym lokalu mieszkalnym w J., za co płaci 1.000 złotych miesięcznie. Dodatkowo za internet płaci 40 złotych miesięcznie, za telefon 39 złotych miesięcznie oraz spłaca kredyt w IDEA BANK w wysokości 500 złotych miesięcznie. Oprócz powódki nie ma innych osób na utrzymaniu. Obecnie choruje na alergię i na zakup leków wydaje 35 złotych.

Pozwany w 2013 roku osiągnął dochód w wysokości 9.284,10 złotych oraz 465,42 złotych z tytułu zasiłku z ubezpieczenia społecznego. Z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości w K. uzyskał 170.000 złotych. W styczniu 2014 roku otrzymał od matki powódki I ratę w wysokości 225.000 złotych z tytułu spłaty majątku wspólnego oraz w styczniu 2015 roku II ratę w wysokości 100.000 złotych. Pozwany posiada i użytkuje na co dzień 2 samochody osobowe, jeden służy mu do przywożenia paliwa z Rosji na potrzeby własne. Pozwany od 2014 roku udzielił swoim znajomym pożyczek w łącznej wysokości 55.700 złotych.

Matka pozwanego jest właścicielem restauracji (...) położonej w J.. Pozwany pomaga matce w wynajmowaniu lokalu, matka pozwanego osiąga z wynajmu lokalu w sezonie letnim dochód w wysokości 3.000 -4.000 złotych.

Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była zasadność zmiany wysokości alimentów, na którą zgodnie z art. 138 k.r.o., ma wpływ zmiana stosunków, która mieć charakter istotny i dotyczyć okoliczności, od których zależy zakres obowiązku alimentacyjnego, a więc albo usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego albo zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.), z kolei zakres potrzeb dziecka wyznacza art. 96 k.r.o.

Zaakcentował także, że od czasu wydania poprzedniego orzeczenia dotyczącego alimentów upłynęło prawie 6 lat. W tym czasie sytuacja powódki, jej matki, i pozwanego zmieniła się znacząco. Powódka miała wówczas 14 lat i uczęszczała do I klasy gimnazjum. Pozwany na bieżąco uczestniczył w utrzymaniu córki poprzez zakup ubrań oraz kieszonkowego.

Obecnie ma ona 20 lat i od października 2014 roku jest studentką, zatem jej potrzeby wzrosły znacznie. Pojawiły się nadto nowe wydatki związane z leczeniem powódki i z wynajęciem mieszkania w S., a także weekendowymi dojazdami do domu rodzinnego.

W ocenie Sądu Rejonowego średni, usprawiedliwiony aktualnymi potrzebami powódki oraz poziomem życia jej rodziców, koszt utrzymania do czasu podjęcia przez nią studiów wynosił około 2.000 złotych, zaś od października 2014 roku około 3.000 złotych miesięczne.

Sąd orzekający uznał jednak za wygórowany koszt zakupu ubrań (tj. 9600 zł rocznie) oraz kosmetyków (tj. 7200 zł rocznie) a pozostałe koszty związane z utrzymaniem powódki Sąd przyjął za zasadne.

Mając na uwadze wiek powódki i brak osobistych starań jej matki o jej wychowanie Sąd ocenił, iż każde z jej rodziców winno ponosić w równym wymiarze koszty jej utrzymania. Także i sytuacja materialna matki powódki, nawet przy uwzględnieniu faktycznych spłat na rzecz pozwanego z tytułu podziału majątku, zezwala na taki podział.

Zdaniem Sądu Rejonowego zmianie uległa także sytuacja materialna pozwanego.

Poprzednio pomagał matce powódki przy prowadzeniu hotelu oraz restauracji i wspólnie czerpali oni z tego tytułu dochód. Obecnie pozwany nie pracuje, choć posiada takie możliwości. Ma on 52 lata, z zawodu jest technikiem budownictwa, jest osobą zdrową, w wieku produkcyjnym, posiadającą doświadczenie w prowadzeniu hotelu oraz restauracji, co daje mu możliwość podjęcia pracy także w innych zawodach, z czego osiągnąłby dochód w wymiarze co najmniej najniższego wynagrodzenia krajowego. Nadto posiada on znaczne środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży majątku wspólnego z byłą żoną oraz z tytułu spłaty majątku dorobkowego. Przez kolejnych 8 lat będzie otrzymywał po 100.000 złotych. Środki te z całą pewnością zezwalają mu na łożenie na rzecz powódki wyższych alimentów i winny być na to przeznaczone. Nie sposób podzielić stanowiska pełnomocnika pozwanego, iż środków tych nie można uznać za dochody pozwanego, gdyż ich przeznaczeniem jest jedynie zakup lokalu mieszkalnego dla pozwanego i organizacja nowego źródła zarobkowania, albowiem takowych został pozbawiony w wyniku podziału majątku dorobkowego. Pozwany nie czyni bowiem żadnych starań w tym kierunku. Nie podjął także żadnej działalności zmierzającej do osiągania dochodu i finansuje swoje bieżące potrzeby ze środków pochodzących z podziału majątku. Dodatkowo udziela wysokich pożyczek finansowych osobom trzecim. Z uwagi na powyższe Sąd ocenił miesięczne dochody pozwanego na kwotę co najmniej 8.333 złotych i uznał, iż w takim wymiarze będą się kształtowały przez kolejne 8 lat. Może wiec łożyć na rzecz powódki alimenty w podwyższonej kwocie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy orzekł jak w punkcie I i II wyroku.

O kosztach postępowania sądowego Sąd I instancji orzekł na mocy art. 108 § 1 k.p.c. w punkcie III wyroku zasądzając od pozwanego T. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Elblągu kwotę 780 złotych, zaś o kosztach procesu na mocy art. 98 § 1 k.p.c., 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na rzecz każdej z małoletnich powódek orzekł w punktach IV wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.400 złotych.

Na mocy art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. wyrokowi w punkcie I Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności (punkt V wyroku).

Apelację od powyższego wyroku w zakresie punktu I i II wywiodła powódka i zarzuciła mu sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału poprzez błędne ustalenie wysokości alimentów w następstwie pominięcia prawa powódki do równej stopy życiowej z pozwanym.

Mając na uwadze powyższe wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz alimentów w podwyższonej kwocie po 2.000 złotych poczynając od 1 czerwca 2014 roku płatne do jej rąk do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat w miejsce dotychczasowych alimentów .

Motywując swoje stanowisko wskazała, że dzieci maja prawo do równej stopy życiowej z rodzicami niezależnie od tego czy żyją z nimi wspólnie czy oddzielnie.

Pozwany otrzymał środki ze sprzedaży nieruchomości w K. w kwocie 170.000 złotych. Tytułem spłaty majątku wspólnego od byłej żony otrzymał kwoty po 225.000 złotych i 100.000 złotych. Otrzymać musi jeszcze 800.000 złotych w ośmiu rocznych ratach. W okresie od 2013 roku do stycznia 2015 roku uzyskał więc przysporzenie majątkowe w kwocie 495.000 złotych.

Nie wykazał natomiast, że choć część środków wydatkował na zaspokojenie własnych potrzeb, w szczególności nie zakupił mieszkania. Powódka zaakcentowała, że jej ojciec jest właścicielem nieruchomości w J., która figuruje na jego matkę. Nadto środki te pochodziły z majątku jej rodziców. Pozwany uzyskiwał środki z wynajmu lokalu restauracyjno – hotelowego w J.. Matka pozwanego nie będzie się bowiem domagała rozliczenia uzyskanych pożytków. Pożyczał także pieniądze bez stosownego zabezpieczenia. Przyjmując, że otrzymywać będzie on przez osiem lat spłaty po 100.000 złotych jego możliwości finansowe wynoszą ponad 8.000 złotych. Dochodzone przez powódkę roszczenie stanowi 25 % tej kwoty. Aktualna zaś stopa życiowa pozwanego świadczy, iż może łożyć alimenty w dochodzonej kwocie. Powódka zaakcentowała, że uprzednio ojciec nie wywiązywał się z dotychczasowego obowiązku alimentacyjnego, więc pozostawała na utrzymaniu matki.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł ..o oddalenie powództwa „ w całości jako bezzasadnego i zasądzenia kosztów procesu, powołując się na okoliczność, iż to była żona dysponowała przez kilka lat majątkiem dorobkowym rodziców, a spłatę udziałów pozwany przeznaczył na bieżące potrzeby i zabezpieczenie mieszkania.

Na rozprawie apelacyjnej powódka poparła apelację. Strona pozwana wniosła natomiast o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację powódki jako bezzasadną należało oddalić.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż Sąd Rejonowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując poprawnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie sytuacji materialnej zobowiązanego, matki uprawnionej, jak i samej powódki.

Sąd Okręgowy zaaprobował rozważania przeprowadzone przez Sąd Rejonowy jako oparte na logicznych i słusznych wnioskach, wspartych doświadczeniem życiowym.

Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na właściwych podstawach prawnych, jak też dokonał wszechstronnych rozważań dotyczących zakresu obowiązku alimentacyjnego na gruncie obowiązujących przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Zatem nie ma potrzeby procesowej powtarzania za Sądem I instancji użytych na poparcie stanowiska argumentów, gdyż Sad odwoławczy uznaje je za własne.

Wbrew zarzutom apelacji zdaniem Sądu Okręgowego trafnie uznał Sąd orzekający, że w przedmiotowej sprawie nie zaszły okoliczności uzasadniające podwyższenie obowiązku alimentacyjnego obciążającego ojca powódki do kwot po 2.000 złotych miesięcznie.

Zwrócić należy, że apelantka obecnie jest już dorosłą kobietą, studiuje. Poziom zaś jej życia, uwzględniając dochody jej rodziców, powinien kształtować się na wyższym poziomie niż typowego studenta.

Struktura wydatków przedstawiona przez powódkę może wiec świadczyć, iż trafnie uznał Sąd orzekający, że usprawiedliwione koszty jej utrzymania wynoszą około 3.000 złotych miesięcznie.

Jest to kwota realna tym bardziej, że powódka musi ponieść koszty wynajmu mieszkania w S., gdzie studiuje, a także dojazdów do E.. Uprzednio, gdy była uczennicą szkoły średniej i zamieszkiwała wraz z matką koszty jej utrzymania powinny wynosić około 2.000 złotych.

Sąd nie neguje, że powódka może istotnie przeznaczać znaczne kwoty na zakup kosmetyków i ubrań, jednakże takie wydatki nie muszą mieć przełożenia na ustalenie obowiązku alimentacyjnego ojca w pożądanym przez córkę zakresie.

Ponadto nie można bezkrytycznie przyjąć, że powódka wydatkuje wskazane przez siebie kwoty.

Trudno bowiem zaakceptować, że przeznacza ona 9.600 złotych rocznie na zakup odzieży oraz 7.200 złotych rocznie na zakup kosmetyków, co odpowiada kwocie prawie dwumiesięcznych dochodów jej matki.

W przypadku, jeśli istotnie matka powódki dobrowolnie godzi się, aby jej córka wydatkowała takie kwoty na zaspokojenie powyższych potrzeb, które nie są w ocenie Sądu uzasadnione, to skarżąca nie może oczekiwać, że automatycznie jej ojciec będzie zmuszony do partycypowania w tych wydatkach.

Zdaniem Sądu odwoławczego należy również podzielić stanowisko Sądu I instancji, że rodzice powódki powinni w równych częściach łożyć na jej utrzymanie / w zakresie uznanej przez oba Sądy kwoty 3000 zł/.

A. jest osobą dorosłą i nie wymaga wzmożonego nadzoru ze strony któregoś z rodziców lub wykonywania wobec niej czynności opiekuńczych, co ewentualnie miałoby wpływ na określenie wysokości obowiązku alimentacyjnego drugiego z rodziców i zasadność partycypowania przez niego w utrzymaniu dziecka większą kwotą.

Nadto rodzice powódki osiągają dochody w porównywalnych kwotach.

Średniomiesięczne dochody T. W. wynoszą około 8.300 złotych tj. 1/12 kwoty ze 100.000, które co roku otrzymuje on od byłej żony tytułem spłaty majątku wspólnego. J. P. natomiast osiąga dochody w kwotach po 10.000 złotych miesięcznie.

Mając na uwadze powyższe, niezasadne byłoby zobowiązanie pozwanego do łożenia na córkę kwoty, która odpowiadałaby 2/3 kosztów jej obecnego utrzymania, oraz pokrycia całkowitych kosztów jej utrzymania w okresie, kiedy uczęszczała do szkoły średniej. Z tych też względów niezasadne byłoby, w ocenie Sądu II instancji, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 2.000 złotych tytułem alimentów.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu apelacji wskazać należy, że bez znaczenia pozostaje okoliczność, że pozwany nie wykazał, iż część środków otrzymanych tytułem spłaty majątku wspólnego wydatkował na zakup mieszkania.

W ocenie Sądu to do pozwanego bowiem należy wybór, na co przeznaczy otrzymane pieniądze, ryzykując, iż wydatkując na bieżąco środki na ten cel, w przyszłości nie będzie mógł skutecznie podnosić zarzutu, iż nie ma gdzie mieszkać i ponosi wyższe koszty utrzymania związane z zabezpieczeniem ,,warunków mieszkaniowych”.

Aktualnie powyższa okoliczność nie może skutkować obciążeniem pozwanego obowiązkiem alimentacyjnym na rzecz córki poprzez zasądzenie 25 % dochodów ojca, tak jakby oczekiwałą powódka.

Zaakcentować należy, że z faktu niezakupienia mieszkania powódka nie wywodzi wyższych niż przyjęte przez Sąd Rejonowy, możliwości finansowych jej ojca, co uzasadniałaby zasądzenie alimentów w kwocie wyższej. Określiła je ona na kwotę zbliżoną tj. ponad 8.000 złotych miesięcznie.

Ponadto bez znaczenia pozostaje fakt, ewentualnego udzielania pożyczek w sytuacji, gdy okoliczność ta nie wpływa na określenie jego możliwości majątkowych na poziomie niższym i relatywnie niższe zasądzenie alimentów, abstrahując od całkowicie nieprzekonywujących wywodów pozwanego, co do zasadności posiadania dwóch samochodów i uzyskiwanych korzyści.

Podkreślić należy, że powódka natomiast nie wykazała, iż jej ojciec czerpie dochody z działalności restauracyjnej swojej matki. Nawet istotnie, gdyby tak było jego budżet zasilałyby kwoty po średnio 1.000 złotych miesięcznie. Powyższe nie prowadziłoby jednak do uznania, że jego możliwości są znacznie wyższe i powinien łożyć więcej niż połowę kosztów utrzymania córki.

Z kolei podnoszona przez skarżącą okoliczność, iż matka powódki nie egzekwowała alimentów zasądzonych wyrokiem rozwodowym z 2009 roku, a wiec przez ponad 5 lat, jako argument przemawiający za dalszym podwyższeniem alimentów, nie zasługiwała na uznanie.

Bezzasadne jest oczekiwanie, iż Sąd aktualnie będzie rekompensował postulowany w apelacji ,,kilkuletni brak zainteresowania jej /powódki /potrzebami i źródłami jej zaspokojenia”.

Jest to przesłanka indyferentna prawnie z punktu widzenia reguł wynikających z art. 138 kro, które opierają się wyłącznie na istotnej zmianie stosunków.

W świetle powyższych rozważań stwierdzić należy, iż zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe a apelacja, jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu stosownie do art. 385 k.p.c.

W punkcie II wyroku zasądzono od powódki na rzecz pozwanego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Rozstrzygnięcie w tym zakresie zapadło na podstawie § 6a ust. 1 pkt 11 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku poz. 490 ze zm.).

Należy podkreślić, iż z woli ustawodawcy strona dochodząca alimentów, w sytuacji przegrania sporu, zwraca koszty zastępstwa procesu w relatywnie niewysokiej kwocie w odróżnieniu od strony zobowiązanej, która musiałaby pokryć te koszty w kwocie liczonej od wartości przedmiotu sprawy.