Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2015 r.

sprawy: 1. A. M. /M./,

syna A. i G.,

ur. (...) w L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

2. D. N. /N./,

syna P. i J.,

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego A. M. i obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 17 marca 2015r. sygn. akt II K 148/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. T. za obronę z urzędu oskarżonego A. M. i adw. J. S. za obronę z urzędu oskarżonego D. N. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwotach po 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwoty po 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt. V.2 Ka 297/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żorach w dniu 17 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt. II K 148/12 wydał wyrok w którym uznał A. M. za winnego tego, że w dniu 3 sierpnia 2011r. w Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić P. D. do rozporządzenia mieniem na kwotę około 27.000 zł w ten sposób, że po uprzednim pozbawieniu wolności P. D. poprzez jego obezwładnienie i wrzucenie do auta, używając przemocy w postaci uderzania pięściami , głową i łokciami po całym ciele oraz stosując groźby zamachu na życie lub zdrowie pokrzywdzonego, jego rodziny i znajomej zażądał wskazanej wyżej kwoty stanowiącej zapłatę za sprzedaż narkotyków, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uwolnienie pokrzywdzonego wynikłe z zawiadomienia policji i pogotowia przez matkę pokrzywdzonego i następnie ucieczkę z miejsca zdarzenia, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu bo najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym wyrokiem sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 9 września 2009r. sygn. akt. II K 333/09 za przestępstwo z art. 288 § 1 kk w zw z art. 57a § 1 kk w zw z art. 64 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 7 października 2009r. do 6 czerwca 2010r. czym wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw z art. 282 kk i art. 189 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw z art. 282 kk w zw z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności. Nadto uznał oskarżonego D. N. za winnego tego, że w dniu 3 sierpnia 2011r. w Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zamiarze aby inne osoby dokonały czynu zabronionego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci doprowadzenia do rozporządzenia mieniem P. D. na kwotę około 27.000 zł stanowiącej zapłatę za sprzedaż pokrzywdzonemu narkotyków ułatwił jego popełnienie udzielając informacji co do miejsca przebywania pokrzywdzonego i wskazał to miejsce, w wyniku czego pozostałe osoby pozbawiły wolności P. D. poprzez jego obezwładnienie i wrzucenie do auta, a następnie używając przemocy w postaci uderzenia pięściami głową i łokciami po całym ciele oraz stosując groźby zamachu na życie lub zdrowie pokrzywdzonego, jego rodziny i znajomej zażądał wskazanej wyżej kwoty stanowiącej zapłatę za sprzedaż narkotyków, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na uwolnienie pokrzywdzonego wynikłe z zawiadomienia policji i pogotowia przez matkę pokrzywdzonego i następnie ucieczkę z miejsca zdarzenia, czym wyczerpał dyspozycję art. 18 § 3 kk w zw z art. 13 § 1 kk w zw z art. 282 kk i art. 189 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw z art. 14 § 1 kk w zw z art. 282 kk w zw z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto uznał też oskarżonego D. N. za winnego tego że w dniu 11 sierpnia 2011r. w Ż. wbrew

przepisom ustawy posiadał przy sobie woreczek foliowy z zapięciem strunowym z zawartością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 0,11 grama netto , woreczek foliowy z zapięciem strunowym z zawartością substancji psychotropowej w postaci (...) o wadze 0,18 grama netto oraz woreczek foliowy z zapięciem strunowym z zawartością środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 0,09 grama netto tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005r. , Nr 179, poz. 1485 ze zm.) i za to skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec D. N. za przestępstwo z pkt. 2 i 3 wyroku karę łączną w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu państwa dowodów rzeczowych w postaci 3 woreczków foliowych z zapięciem strunowym wykazanych w wykazie dowodów rzeczowych, zaś na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005r. , Nr 179, poz. 1485 ze zm.) orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci substancji psychotropowej w postaci (...) o wadze 0,18 grama netto oraz środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 0,09 grama marihuany wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych zarządzając ich zniszczenie. Na podstawie art. 50 kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści w budynku Sadu rejonowego w Żorach przez okres 3 miesięcy. Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. N. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 sierpnia 2011r. do dnia 27 stycznia 2012r. Sąd Rejonowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu obu oskarżonym oraz zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości obciążając nimi Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodzili się : oskarżony A. M. i jego obrońca oraz obrońca oskarżonego D. N..

Obrońca oskarżonego A. M. w swej apelacji zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1.  Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku a to: art. 7 kpk, polegająca na wydaniu w sprawie rozstrzygnięcia na dowolnej i dokonanej z naruszeniem zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie jedynie niektórych dowodów przeprowadzonych w toku postępowania, takich jak między innymi zeznania świadka M. W. oraz pokrzywdzonego P. D., czy wyjaśnienia drugiego z oskarżonych D. N. przy jednoczesnym pominięciu przy dokonywaniu całościowej oceny materiału pozostałych dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego A. M. takich jak miedzy innymi jego wyjaśnienia, czy wyjaśnienia oskarżonego J. Ż. (1); art. 4 i 5 § 2 kpk poprzez całkowite

pominięcie w przedmiotowej sprawie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, przyjęcie za udowodnione okoliczności wątpliwych i niepotwierdzonych w zebranym materiale dowodowym , a także rozstrzygnięcie pojawiających się w sprawie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, co skutkowało ustaleniem błędnego i niepełnego stanu faktycznego.

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku będący skutkiem w/w naruszeń, a polegający na ustaleniu, ze oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia tj. art. 13 § 1 kk w zw z art. 282 kk w zw z art. 189 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie iż w dniu 03.08.2011r. oskarżony miał się dopuścić takich działań.

3.  Z ostrożności procesowej – na podstawie art. 438 pkt. 4 kpk – zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego rażąco wysokiej kary pozbawienia wolności.

Wskazując na te zarzuty obrońca oskarżonego A. M. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. M. od stawianego mu zarzutu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z ostrożności procesowej o wymierzenie oskarżonemu kary w najniższym wymiarze z warunkowym jej zawieszeniem.

W apelacji osobistej oskarżony A. M. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 4 lat pozbawienia wolności i wniósł o jej złagodzenie. Wskazał, iż zrozumiał że źle postępował, dojrzał i zmienił się.

Obrońca oskarżonego D. N. w swej apelacji zaskarżył wyrok w części dotyczącej pkt. 2 wyroku zarzucając:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że oskarżony D. N. brał udział w zdarzeniu w ramach swojego sprawstwa dobrowolnie, oraz że bez udziału i pomocy D. N., A. M. i inni sprawcy nie mieli realnych możliwości dopuszczenia się przestępstwa,

2.  Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności naruszenie art. 4 i 410 kpk polegające na dokonaniu oceny w sposób jednostronnie niekorzystny dla oskarżonego z pominięciem tych przemawiających na jego korzyść poprzez nieuwzględnienie okoliczności zawartych w jego wyjaśnieniach oraz konfrontacjach D. N. i A. M., D. N. i J. Ż. (1), D. N. i M. W. oraz zeznań pokrzywdzonego P. D. na okoliczność, iż D. N. grożono.

Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 437 kpk wniósł o uniewinnienie oskarżonego D. N. od popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. 2 wyroku ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego ograniczono do osoby D. N. bowiem jedynie ten oskarżony złożył skuteczny wniosek o uzasadnienie wyroku. (art. 423 § 1 a kpk)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego D. N. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Z uwagi na treść podniesionych zarzutów wskazujących na błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, Sąd Okręgowy podjął całościową analizę przebiegu postępowania w toku rozprawy głównej i ocenę jego poprawności, w tym ocenę kompletności zgromadzenia materiału dowodowego oraz prawidłowości jego analizy i wniosków formułowanych przez Sąd meriti. Pierwszorzędnym bowiem zadaniem sądu ad quem jest właśnie kontrola, czy ocena dowodów, którą przeprowadził i przedstawił w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji, mieści się w granicach oceny swobodnej, czy też nosi cechy oceny dowolnej. W wyniku przeprowadzenia tak zakreślonego postępowania kontrolnego Sąd Okręgowy nie ujawnił żadnych okoliczności o istotnym znaczeniu, które mogłyby dawać podstawę do kwestionowania poprawności procedury poznawczej i kształtowania przez Sąd meriti podstaw faktycznych podejmowanych w sprawie rozstrzygnięć.

Trafnym nadto wydaje się przypomnienie utrwalonego od lat poglądu, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady

logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. Tego rodzaju uchybień i o takim stopniu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy nie stwierdził.

Nie budzi również zastrzeżeń, przebieg postępowania dowodowego na rozprawie głównej. Sąd I instancji wykorzystał w toku tego postępowania wszystkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony. W szczególności Sąd meriti przesłuchał w toku rozprawy oskarżonego D. N. i dostrzegając odmienności i niedokładności w składanej relacji o zdarzeniu, odczytał jego wcześniej składane wyjaśnienia, w tym również te składane w toku konfrontacji. W podobny sposób Sąd meriti przeprowadził dowody z zeznań świadków, także w odniesieniu do tych dowodów, w wypadkach dostrzeganych rozbieżności w treści oświadczeń składanych na kolejnych etapach postępowania w sprawie, lub niepamięci szczegółów zdarzenia, odczytując protokoły wcześniej złożonych przez świadków zeznań. W pełni słusznie podstawą ustaleń stanu faktycznego odnośnie pierwszego ze zdarzeń stały się zeznania pokrzywdzonego P. D. oraz zeznania świadka M. W. i oskarżonego J. Ż. (1). Słusznie uczynił Sąd Rejonowy , że to na ich głównie podstawie ustalił przebieg inkryminowanego zdarzenia. Prawidłowo też ocenił Sąd Rejonowy wyjaśnienia samego oskarżonego D. N.. Oskarżony zmieniał wielokrotnie wersję swoich wyjaśnień dopasowując je ewidentnie do etapu postępowania. Jednakże zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego Sąd Rejonowy uznał za prawdziwe wyjaśnienia oskarżonego składane jako drugie w postępowaniu przygotowawczym. To wówczas oskarżony N. w logiczny sposób opisał przebieg zdarzenia i swoją rolę w nim. Te wyjaśnienia korespondują co do zasady z zeznaniami świadka M. W., pokrzywdzonego P. D.. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony D. N. brał udział w zdarzeniu dobrowolnie, i nie był do niego przymuszany. Trafne jest również przyjęcie, w oskarżony N. ułatwił innym osobom popełnienie czynu zabronionego z art. 13 §1 kk w zw z art. 282 kk i 189 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk. Przecież same wyjaśnienia oskarżonego N. na to wskazują. Podczas konfrontacji z J. Ż. (1) D. N. stwierdził: „J. obiecał, że

umorzy mi dług jak namierzę D.”. Oskarżony opisywał przecież, że poprosił swego kolegę M. W., by ten wyśledził P. D.. Następnie poinformował J. Ż. (1), że już wie gdzie przebywa D.. To ta informacja przekazana J. Ż. (1) spowodowała, że J. Ż. (1) z A. M. przyjechali z W. do Ż.. Celem ich przyjazdu było nie chęć spotkania towarzyskiego, ale zmuszenie przemocą P. D. do zwrotu długu, jaki ten wobec nich miał. Oskarżony D. N. doskonale o tym wiedział przekazując informację J. Ż. (1). Działał też w swoim interesie licząc, że jego dług za narkotyki zostanie mu darowany. Nie dość tego, że D. N. przekazał wspomnianą informację J. Ż. (1) to następnie pojechał samochodem z pozostałymi oskarżonymi szukać pokrzywdzonego. Jego wersja, iż został do tego przymuszony jest niewiarygodna i słusznie Sąd Rejonowy uznał ją tylko i wyłącznie za linię obrony przyjętą na użytek zmniejszenia odpowiedzialności karnej. Należy zwrócić uwagę , w tym miejscu na zeznania świadka M. W. k. 563. „ D. nikt nie groził ani do niczego nie zmuszał. D. (…) nic mi nie mówił żeby ktoś miał go wtedy uderzyć (…) W mieszkaniu nie było śladów demolowania, nie zauważyłem żeby czegoś brakowało, a D. nic nie mówił” Zresztą całokształt zachowania D. N. wskazuje, że jego postępowanie było dobrowolne. Oskarżony nie podjął próby ucieczki z samochodu, a miał ku temu chociażby okazję gdy M. poszedł do baru po pokrzywdzonego. Nie zawiadomił policji , nie ostrzegł pokrzywdzonego w żaden sposób przed przyjazdem niebezpiecznych osób. Zresztą należy zwrócić uwagę na ostatnie z wyjaśnień oskarżonego N. złożone na k. 604. Oskarżony wówczas odwołał to, że został pobity w mieszkaniu, by miano mu grozić i by zniszczono jego mieszkanie. Oskarżony wówczas stwierdził : „ja tę historię po prostu zmyśliłem za to że J. Ż. mnie pomówił o udział w zdarzeniu , chciałem zrzucić trochę odpowiedzialności na inne osoby”. Chwiejność wersji przedstawianych przez oskarżonego N. świadczy tylko i wyłącznie, że oskarżony D. N. nie jest osoba prawdomówną, co trafnie zauważył Sąd Rejonowy. Oskarżony przejawiał jawną tendencję do manipulowania wyjaśnieniami. Oczywiście miał do tego prawo jako oskarżony, jednakże z wyjaśnień jaki składał nie wyłania się obraz osoby konsekwentnej, prawdomównej i stanowczej. Dlatego też tylko pewne fragmenty jego wyjaśnień mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Mianowicie te, które znajdowały potwierdzenie w innych dowodach. Pozostała część jego relacji musiała być uznana za przyjętą przez oskarżonego linię obrony.

W tym aspekcie ustalenie przez Sad Rejonowy, iż oskarżony pomógł innym osobom popełnienie przestępstwa na szkodę P. D. jest prawidłowe. Bez

udziału i pomocy D. N., A. M. i inni sprawcy nie mieli realnych możliwości dopuszczenia się przestępstwa. Nie znali bowiem Ż. i nie wiedzieli gdzie może przebywać P. D.. Oskarżony D. N. natomiast wskazał im miejsce pobytu pokrzywdzonego. Tym samym ułatwił im dokonanie czynu zabronionego. Sąd Rejonowy wskazał powody, dla których odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego D. N. a zarazem wyjaśnił powody, dla których dał wiarę dowodom przeciwnym. Rozumowanie Sądu I instancji mieści się w regułach logicznego myślenia jest też zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Konkludując, Sąd Okręgowy nie znalazł jakichkolwiek podstaw do uznania, by faktyczny incydentu z dnia 3 sierpnia 2011r. został ustalony przez Sąd meriti w wyniku dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów.

Przy prawidłowo ukształtowanym stanie faktycznym doszło też do prawidłowej subsumcji normy prawa materialnego. Trafnie Sąd meriti uznał, że oskarżony D. N. dopuścił się pomocnictwa do przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw z art. 282 kk w zw z art. 189 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zamiarze ewentualnym Oskarżony D. N. co najmniej mógł się liczyć z tym, że pokrzywdzony może stawiać opór, a wówczas wobec niego A. M. i J. Ż. (1) zastosują przemoc i konieczne będzie jego czasowe zatrzymanie, pozbawienie wolności, czy decydowania o własnym zachowaniu. Oskarżony N. miał świadomość tego do czego zdolni są współoskarżeni, bowiem sam się ich bał i ukrywał się przed nimi, będąc w podobnej sytuacji jak pokrzywdzony (niewywiazanie się z długu za narkotyki)

Sąd Odwoławczy skontrolował też zaskarżony wyrok pod względem oceny zasadności wymierzonej oskarżonemu kary. Przestępstwo z art. 282 § 1 kk jest zagrożone karą od 1 miesięcy do 10 lat pozbawienia wolności. Wymierzenie więc oskarżonemu kary w rozmiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności stanowi karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd Rejonowy słusznie wskazał na brak jakichkolwiek przesłanek do zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Prawidłowo uznał Sąd I instancji, że skuteczne oddziaływanie na oskarżonego może nastąpić tylko w zakładzie karnym. Zważyć bowiem należy, że czyn którego dopuścił się oskarżony jest wysoce społecznie szkodliwy. Skala bezprawia, którego dokonano na pokrzywdzonym jest ogromna. Mimo świadomości tego co grozi za naruszenie norm prawa karnego oskarżony D. N. pomógł innym osobom w dokonaniu występku, które jest

zagrożone jedną z najwyższych sankcji w kodeksie karnym. Niskie pobudki jakie przyświecały oskarżonemu, zaangażowanie w proceder innej osoby ( tj. M. W.), bierne przyglądanie się jak pozostałe osoby stosują przemoc wobec pokrzywdzonego świadczy bez wątpienia o tym, że wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowego zawieszeniem jej wykonania nie wpłynie na oskarżonego wychowawczo i nie zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych powodów, aby uznać wymierzoną karę za rażąco surową. Zgodnie bowiem z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem, rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Z taką sytuacją absolutnie nie mamy do czynienia w przypadku kary wymierzonej wobec oskarżonego, która tak naprawdę została ukształtowana w sposób wyjątkowo łagodny, nieznacznie przekraczając minimalny próg zagrożenia. W sprawie zaś brak jest jakichkolwiek miarodajnych powodów, dla których D. N. zasługiwałby na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Fakt , że oskarżony obecnie podjął pracę i dotychczas nie był karany (kk. (...)) nie stanowi na tyle istotnej przeciwwagi, by podważyć słuszność orzeczenia kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Tak jak już bowiem wskazano wyżej waga przestępstwa, w którego dokonaniu oskarżony pomógł, stopień jego społecznej szkodliwości i stopień narażenia pokrzywdzonego jest na tyle wysoki, że Sąd II instancji w pełni podziela zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy argumentację w tej materii.

W pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, nie znajdując żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.624 § 1 k.p.k. zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na jego trudną sytuację majątkową i osobistą i konieczność odbycia izolacyjnej kary pozbawienia wolności.