Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2015 r.

sprawy:

J. M. (1) /M./

s. W. i A.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 4 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 23 czerwca 2015r. sygn. akt II K 68/15

I.zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że z podstawy skazania eliminuje art. 4 § 1 kk;

II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych ) i obciąża go opłatą w kwocie 120zł ( sto dwadzieścia złotych ).

Sygn. akt V.2 Ka 479/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał J. M. (2) za winnego tego, że w dniu 3 września 2014r. w W. Śl. na ul. (...) , znajdując się w stanie nietrzeźwości ( 0,44 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc już wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem SR w Wodzisławiu Śl. z dnia 9 października 2013r. sygn.akt II K 492/13, to jest za winnego czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178a §4 kk i za to na mocy tego przepisu przy zast. art. 4 §1 kk wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42§2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. M. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 617 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 120zł oraz wydatki w wysokości 442zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości i zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia , mający istotny wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest bardzo wysoki podczas, gdy Sąd I instancji dokonał takiego ustalenia w sposób dowolny, bowiem nie wynika to z przesłanek wymienionych w art. 115 § 2 kk, a Sąd do jego ustalenia arbitralnie wybrał tylko 4 z 6 ustawowych przesłanek , a w rzeczywistości zastosował jedynie 3 przesłanki, czyli połowę;

2.naruszenie prawa procesowego tj. art. 424 §1 pkt 1 kpk poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku kwoty wydatków w wysokości 442zł;

3.rażącą niewspółmierność kary wynikającą z wymierzenia oskarżonemu kary 5 miesięcy pozbawienia wolności poprzez nieprawidłowe zastosowanie zasad oraz dyrektyw sądowego wymiaru kary i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, bez uwzględnienia wszystkich okoliczności łagodzących.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego J. M. (2) wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie oskarżonemu kary bądź wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a ponadto usunięcie z podstawy wymierzenia kary art. 4 § 1 kk.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie poza zarzutem obrazy prawa materialnego tj. art. 4 § 1 kk. Jak słusznie zauważył w swojej apelacji obrońca oskarżonego sąd rejonowy dopuścił się błędu powołując w podstawie skazania art. 4 § 1 kk. Art. 4 § 1 kk mówi nam, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa stosuje się nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Art. 178 a § 4 kk nie jest względniejszy w brzmieniu obowiązującym przed 18 maja 2015 r. Nowelizacja o której wspomina w swoim uzasadnieniu sąd I instancji nie obejmowała samego art. 178 a § 4 kk. Jeżeli chodzi o następny zarzut podnoszony w apelacji polegający na błędzie w ocenia stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu nie jest on trafny. Sąd rejonowy wskazał bowiem dlaczego w jego ocenie popełniony przez oskarżonego czyn zabroniony jest wysoki. Sąd odwoławczy w pełni podziela przytoczone na tą okoliczność przez sąd I instancji argumenty. Oskarżony dopuścił się przestępstwa umyślnego przeciwko bezpieczeństwu w ruchu lądowym, naruszając podstawową zasadę obowiązującą kierowcę – zasadę bezwzględnej trzeźwości. Wykazał dodatkowo ogromne lekceważenie obowiązującego prawa i wymiaru sprawiedliwości, siadając za kierownicą pojazdu pomimo orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Motywem jazdy oskarżonego pomimo obowiązującego wobec niego zakazu była chęć zakupienia piwa w celu leczenia kaca po wcześniejszym spożyciu znacznej ilości alkoholu. Orzeczona zatem wobec niego kara 5 miesięcy pozbawienia wolności jest niezbędna w celu wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego.

Nie trafny okazał się podnoszony w apelacji obrońcy oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności kary dotyczący kary pozbawienia wolności. Wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 5 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmierną. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne ( stopień winy i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu ) jak i pozytywne dotyczące oskarżonego (przyznanie się do winy). Oskarżony dopuszczając się popełnienia przestępstwa z art. 178 a § 4 kk winien zdawać sobie sprawę, że aby warunkowo zawiesić oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności, zgodnie z treścią art. 69 § 4 kk musiałoby to nastąpić w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Jak słusznie zauważył to sąd I instancji takich szczególnie uzasadnionych wypadków nie ma. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego w podanym wyżej zakresie, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok zmienił w punkcie 1 w ten sposób, że z podstawy skazania wyeliminował art. 4 § 1 kk, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.