Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w R.

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Odoj-Jarek

Protokolant: Ewa Binioszek

w obecności Franciszka Mitrengi Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2015 r.

sprawy: W. Z. /Z./

syna W. i B.

ur. (...) w Ż.

oskarżonego o przestępstwa z art. 178 a § 1 kk oraz z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

J. Z. / Z./

syna W. i B.

ur. (...) w P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonych i ich obrońców

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 18 czerwca 2015r. sygn. akt II K 75/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 11 w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. P. kwotę 1.500,00 zł (tysiąc pięćset złotych) wraz z podatkiem VAT w kwocie 345,00 zł (trzysta czterdzieści pięć złotych), łącznie kwotę 1.845,00 zł (tysiąc osiemset czterdzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu J. Z.,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym na rzecz adw. J. W. za obronę oskarżonego W. Z. i adw. P. P. za obronę oskarżonego J. Z. kwotę po 420,00 zł (czterysta dwadzieścia) oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy),

IV.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V.2 Ka 521/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Żorach uznał oskarżonego W. Z. za winnego tego, że:

1.  w dniu 01 stycznia 2011r. w Ż. na ulicy (...) kierował samochodem osobowym marki D. (...) nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 0,43 mg/l – 0,90 ‰ (w drugim badaniu 0,42 mg/l – 0,88 ‰) alkoholu w wydychanym powietrzu, w ruchu lądowym, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  w tym samym dniu na terenie Komendy Miejskiej Policji w Ż. poprzez popchnięcie rękami A. M., a następnie szarpanie za mundur B. A. i K. Z. naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji A. M., B. A. i K. Z. oraz znieważył funkcjonariuszy policji A. M., B. A., K. Z., P. S. i A. S. słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe, podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego W. Z. za przestępstwa z punktu 1 i 2 wyroku karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat.

Na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego W. Z. karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 zł.

Na podstawie art. 49 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego W. Z. świadczenie pieniężne w kwocie 300,00 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego W. Z. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązał oskarżonego W. Z. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych: A. M., B. A., K. Z., P. S. i A. S. w terminie 4 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy w Żorach uznał oskarżonego J. Z. za winnego tego, że w dniu 01 stycznia 2011r., na terenie Komendy Miejskiej Policji w Ż. poprzez szarpanie za mundur A. S., popchnięcie P. S. oraz podrapanie paznokciami A. S. w okolicy czoła i szyi naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji A. S. i P. S. oraz znieważył funkcjonariuszy policji A. S., P. S., A. M., B. A. i K. Z. słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe, podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 6.04.2006r., sygn. akt II K 771/05 za przestępstwo umyślne z art. 178a § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz z art. 224 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, mocą którego wymierzono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata, następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Żorach z dnia 29.03.2009r. sygn. II Ko 236/09 zarządzono wyżej wymienioną karę łączną do wykonania, którą odbył w okresie od 14 września 2009 roku do 14 maja 2010 roku, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 50 kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści w budynku Sądu Rejonowego w Żorach przez okres 2 miesięcy.

Nadto zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adw. P. P. kwotę 1224zł + 23% Vat tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu J. Z.,

- adw. J. W. kwotę 1152zł + 23% Vat tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu W. Z..

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obaj oskarżeni oraz ich obrońcy.

Obrońca oskarżonego J. Z. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 438 pkt 3, 4 oraz art. 427 kpk wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony J. Z. w dniu 01.01.2011r. szarpał za mundur A. S., popychał P. S., drapał paznokciami A. S., naruszył nietykalność cielesną A. S. oraz P. S., a nadto znieważył A. S., P. S., A. M., B. A. i K. Z. słowami powszechnie uznawanymi za wulgarne i obelżywe w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób przyjąć, aby J. Z. popełnił zarzucany mu czyn;

2.  z ostrożności procesowej rażącą niewspółmierność - surowość orzeczonej w stosunku do oskarżonego J. Z. kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  z ostrożności procesowej błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie badania okoliczności związanych z wymiarem kary, podczas gdy dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają przypuszczenie, że niższy wymiar kary połączony z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczający do osiągnięcia celów kary wobec J. Z.;

4.  nieprawidłowe rozstrzygnięcie o kosztach obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego J. Z. oraz brak uzasadnienia rozstrzygnięcia o kosztach sądowych obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego J. Z..

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości w odniesieniu do rozstrzygnięć dotyczących J. Z. oraz zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego J. Z. wynagrodzenia za postępowanie apelacyjne wg norm prawem przewidzianych oświadczając, że koszty te nie zostały w całości ani w części pokryte przez oskarżonego.

Obrońca oskarżonego W. Z. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi zarzucił :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony kierował się zamiarem naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji poprzez popychanie rękami i szarpanie za mundur, gdy w ocenie oskarżonego jego zachowanie było usprawiedliwione koniecznością intuicyjnej obrony przed nadużytymi środkami przymusu;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie, w jakim Sąd I instancji uznał, że niewątpliwie oskarżony prowadził samochód w czasie zatrzymania do kontroli, a to wbrew zeznaniom świadków - funkcjonariuszy przeprowadzających kontrolę, którzy wątpliwościami co do tożsamości osoby kierującej uzasadniali fakt zatrzymania i doprowadzenia na komendę policji również oskarżonego J. Z..

Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o przyznanie kosztów obrony świadczonej z urzędu w II instancji nieopłaconych przez stronę w całości ani w części.

W osobistej apelacji oskarżony J. Z. zarzucił niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, co doprowadziło do wydania wyroku „łamiącego prawo”. Wskazał, że nie miał możliwości pokierowania swoim czynem i z uwagi na zachowanie funkcjonariuszy policji zasadnym byłoby zastosowanie art. 25 kk. Podniósł także, że na jednym z posiedzeń sądowych był nieprawidłowo reprezentowany przez zastępcę swojego obrońcy. W związku z tym wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W osobistej apelacji oskarżony W. Z. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że po założeniu kajdanek „od tyłu” miał możliwość odpychania funkcjonariuszy policji. Wskazał, że naruszone zostały przepisy postępowania, bowiem zaniechano udziału w rozprawie oskarżyciela posiłkowego oraz publicznego. W. Z. nie zgodził się z karą pozbawienia wolności orzeczoną z warunkowym zawieszeniem jej wykonania domagając się orzeczenia kary bezwzględnej pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Żadna z apelacji na uwzględnienie nie zasługuje, bowiem stawiane zaskarżonemu wyrokowi zarzuty okazały się bezzasadne.

Z uwagi na treść podniesionych zarzutów wskazujących na błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, Sąd Okręgowy podjął całościową analizę przebiegu postępowania w toku rozprawy głównej i ocenę jego poprawności, w tym ocenę kompletności zgromadzenia materiału dowodowego oraz prawidłowości jego analizy i wniosków formułowanych przez Sąd meriti. Pierwszorzędnym bowiem zadaniem Sądu ad quem jest właśnie kontrola, czy ocena dowodów, którą przeprowadził i przedstawił w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji, mieści się w granicach oceny swobodnej, czy też nosi cechy oceny dowolnej. W wyniku przeprowadzenia tak zakreślonego postępowania kontrolnego Sąd Okręgowy nie ujawnił żadnych okoliczności o istotnym znaczeniu, które mogłyby dawać podstawę do kwestionowania poprawności procedury poznawczej i kształtowania przez Sąd meriti podstaw faktycznych podejmowanych w sprawie rozstrzygnięć.

Trafnym nadto wydaje się przypomnienie utrwalonego od lat poglądu, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Obraza przepisu art. 7 kpk i w związku z tym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych ma miejsce tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 kpk i 424 § 2 kpk oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 kpk.

Tego rodzaju uchybień i o takim stopniu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy nie stwierdził.

Uwzględniając powyższe, brak jest podstaw do zaaprobowania twierdzeń obrońcy oskarżonego J. Z. o błędnych ustaleniach faktycznych, wyrażających się przede wszystkim w przyjęciu, że oskarżony ten w dniu 01.01.2011r. szarpał za mundur A. S., popychał P. S., drapał paznokciami A. S., naruszył nietykalność cielesną A. S. oraz P. S., a nadto znieważył A. S., P. S., A. M., B. A. i K. Z. słowami powszechnie uznawanymi za wulgarne i obelżywe w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Na takie bowiem zachowanie J. Z. wskazują spójne zeznania pokrzywdzonych A. S. (J. Z. szarpał go za kurtkę, naderwał rękaw kurtki, rozerwał pagon, popchnął go, szarpał i podrapał w okolice czoła i szyi, używał wulgaryzmów skierowanych bezpośrednio do interweniujących policjantów), P. S. (J. Z. popchnął go, używał wulgaryzmów skierowanych bezpośrednio do interweniujących policjantów), B. A. (J. Z. używał wulgaryzmów skierowanych bezpośrednio do interweniujących policjantów), A. M. (J. Z. używał wulgaryzmów skierowanych bezpośrednio do interweniujących policjantów) oraz K. Z. (J. Z. używał wulgaryzmów skierowanych bezpośrednio do interweniujących policjantów). Z zeznań funkcjonariuszy policji wynika, że obaj oskarżeni od początku zachowywali się agresywnie i używali wulgaryzmów wobec wykonujących czynności służbowe pokrzywdzonych.

Brak jest również podstaw do zaaprobowania twierdzeń obrońcy oskarżonego W. Z., iż Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że oskarżony kierował się zamiarem naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji poprzez popychanie rękami i szarpanie za mundur, gdy w ocenie oskarżonego jego zachowanie było usprawiedliwione koniecznością intuicyjnej obrony przed nadużytymi środkami przymusu. Z zeznań funkcjonariuszy policji wynika bowiem, że tzw. dźwignia i chwyty obezwładniające zostały zastosowane wobec W. Z. po tym, jak oskarżony popchnął A. M. i szarpnął za mundur B. A. oraz K. Z.. W czasie wykonywania tych czynności oskarżony cały czas odpychał i szarpał za mundur policjantów. W takiej sytuacji nie może być mowy o obronie koniecznej, nie doszło tutaj do nadużycia środków przymusu.

W tym miejscu należy się odnieść do zarzutu wskazanego przez oskarżonego J. Z., który podniósł, że nie mógł pokierować swoim postępowaniem i że zastosowanie ma art. 25 kk. Po pierwsze – J. Z. został poddany badaniu psychiatryczno-psychologicznemu, na podstawie którego bieli psychiatrzy oraz psycholog zgodnie orzekli, że nie zachodzą warunki ani zniesionej, ani też ograniczonej poczytalności. Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała i Sąd I instancji słusznie przyjął, że nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 i 2 kk. Po wtóre – jeżeli oskarżony wywodzi niemożność kierowania swoim czynem jedynie z faktu, że został obezwładniony, a zastosowane środki były nadmierne i dlatego doszło do obrony koniecznej, to takie wnioskowanie jest absolutnie sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, przeczy też zasadom logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań funkcjonariuszy policji wynika, że w czasie, gdy obezwładniali W. Z., J. Z. szarpał za kurtkę A. S., naderwał rękaw kurtki i rozerwał mu pagon. Wykrzykiwał przy tym słowa wulgarne, po czym popchnął A. S. i P. S.. Z uwagi na takie zachowanie również wobec tego oskarżonego zastosowano dźwignię i chwyty obezwładniające. W czasie tych czynności J. Z. szarpał się, nadto podrapał A. S. w okolice czoła i szyi.

Nietrafny jest również zarzut obrońcy oskarżonego W. Z. wskazujący na błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że Sąd I instancji uznał, iż niewątpliwie W. Z. prowadził samochód w czasie zatrzymania do kontroli, a to wbrew zeznaniom świadków - funkcjonariuszy przeprowadzających kontrolę, którzy wątpliwościami co do tożsamości osoby kierującej uzasadniali fakt zatrzymania i doprowadzenia na komendę policji również oskarżonego J. Z.. Otóż żaden ze świadków interweniujących w związku z przeprowadzeniem kontroli pojazdu marki D. (...) o nr rej. (...) i podejrzeniem, że kieruje nim osoba nietrzeźwa, nie miał wątpliwości, że kierowcą był W. Z.. Postawa oskarżonych zadecydowała o tym, że obaj zostali przewiezieniu na komendę policji, gdzie zostali poddani badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, a odnośnie J. Z. dodatkowo badaniu krwi. Nie doszło tutaj do zatrzymania żadnego z oskarżonych, zostali oni doprowadzeni w celu wykonania badania stanu ich trzeźwości. Jak zeznał świadek A. M. (k. 304) „My widzieliśmy, że kierował W. Z., który powiedział, że bez brata nigdzie nie jedzie. J. też tak mówił i że sam pójdzie do radiowozu i będzie bronił brata, bo inaczej brata pobijemy , bo on zna policję”. Doprowadzenie J. Z. na komendę nie wynikało zatem z wątpliwości odnośnie tego, kto kierowała pojazdem, a spowodowane było wyżej opisanym zachowaniem oskarżonych.

Sąd meriti miał pełne prawo w ramach swoich kompetencji wynikających z art. 7 kpk dać wiarę zeznaniom przesłuchanych funkcjonariuszy policji. Sąd Rejonowy swoją decyzję wystarczająco przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, a uzasadnienie to nie jest dotknięte błędem logicznym. Konkludując, Sąd Okręgowy nie znalazł jakichkolwiek podstaw do uznania, by wskazany stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy w wyniku dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów. Wyrok został oparty na całokształcie okoliczności

ujawnionych w toku rozprawy głównej, co czyni zadość wymogom określonym w art. 410 kpk.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również naruszenia art. 5 § 2 kpk. Wątpliwości bowiem nie miał Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny sprawy, a tylko wtedy można by zastosować regułę in dubio pro reo.

Uzasadnienie Sądu Rejonowego odpowiada dyrektywom wymienionym w art. 424 § 2 kpk. Pisemne motywy wyroku sporządzone przez Sąd Rejonowy w zupełności umożliwiają przeprowadzenie kontroli merytorycznej wydanego orzeczenia.

Odnosząc się do orzeczonych kar należy przyjąć, że wymierzone zostały one po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na ich wymiar i nie można ich uznać za rażąco surowe, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany czy też uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wziął pod uwagę okoliczności łagodzące oraz obciążające i należycie je uwzględnił przy wymiarze kary, podkreślił w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, że na wymiar kary miał wpływ stopień zawinienia sprawców i społeczna szkodliwość przypisanych im czynów. Słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że kary: 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 178 § 1 kk i 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, w konsekwencji kara łączna 1 roku pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego W. Z. oraz kara 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego J. Z. są karami adekwatnymi do wagi popełnionych czynów i stopnia zawinienia, spełniającymi swe cele w zakresie prewencji ogólnej oraz szczególnej, a zatem sprawiedliwymi.

Należycie uzasadnił również Sąd meriti w odniesieniu do oskarżonego W. Z. orzeczenie w zakresie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w rozmiarze 1 roku (art. 42 § 2 kk), świadczenia pieniężnego w kwocie 300 zł (art. 49 § 2 kk) oraz kary grzywny w wysokości 60 stawek dziennych po 10 zł każda (art. 71 § 1 kk), nadto celowość zobowiązania tego oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonych (art. 72 § 2 kk). Sąd Rejonowy uznał, że odnośnie W. Z. nie jest konieczne bezwzględne wykonanie kary pozbawienia wolności, bowiem jej cele osiągnie sam fakt skazania oraz poddanie sprawcy próbie na okres 3 lat wraz z nałożonymi dodatkowymi obowiązkami (środki karne, obowiązek przeproszenia pokrzywdzonych, grzywna).

Prawidłowo także Sąd Rejonowy uzasadnił, dlaczego orzekł środek karny podania wyroku do publicznej wiadomości. W tym kontekście orzeczone kary są karami sprawiedliwymi, które winny stanowić dla oskarżonych dostateczną dolegliwość i wdrożyć ich w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego.

Zdaniem Sądu Okręgowego w szczególności kara wymierzona oskarżonemu J. Z. przez Sąd Rejonowy nie nosi cech rażącej niewspółmierności, jak to zarzucił jego obrońca. Kara ta odpowiada stopniowi winy, jak i społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił. Sąd Rejonowy słusznie przyjął na niekorzyść oskarżonego jego naganny tryb życia, nieprzestrzeganie zasad współżycia społecznego, popadanie w kolizje z prawem. J. Z. popełnił przypisany mu czyn w warunkach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 kk, co znalazło wyraz w braku przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd Rejonowy, mimo możliwości, nie zaostrzył kary, a orzekł taką, jaką za taki sam czyn wymierzył oskarżonemu W. Z.. Zdaniem Sądu Okręgowego kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą. Słusznie przyjęto, że z uwagi na brak pozytywnej prognozy kryminologicznej na przyszłość oskarżony J. Z. nie może skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary. Mając na uwadze sylwetkę oskarżonego, w tym w szczególności jego dotychczasową karalność (k. 621-622) i notoryczne popełnianie przestępstw, za nieuprawnione przyjąć należy twierdzenie obrońcy, iż dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają przypuszczenie, że niższy wymiar kary połączony z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczający do osiągnięcia celów kary wobec J. Z..

Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się przesłanek przemawiających za orzeczeniem wobec oskarżonego W. Z. bezwzględnej kary pozbawienia wolności, o co wnosił on w swojej apelacji.

Wskazać również należy, że oskarżony J. Z. był prawidłowo reprezentowany przez wyznaczonego mu obrońcę z urzędu, nadto, iż z uwagi na prowadzenie rozprawy w trybie uproszczonym obecność oskarżyciela publicznego nie była obowiązkowa, a występowanie pokrzywdzonego w charakterze oskarżyciela posiłkowego jest jego uprawnieniem, a nie obowiązkiem.

Natomiast Sąd Rejonowy nieprawidłowo wskazał kwotę należną obrońcy oskarżonego J. Z. adw. P. P.. Słusznie wskazał skarżący, że w kwocie tej nie uwzględniono kosztów obrony z urzędu należnej obrońcy za postępowanie odwoławcze, w wyniku którego uchylono poprzedni wyrok Sądu I instancji i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania. Z tych względów zmieniono wyrok w tym zakresie (pkt 11 zaskarżonego orzeczenia) i zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. P. kwotę 1.500,00 zł wraz z podatkiem VAT w kwocie 345,00 zł, łącznie kwotę 1.845,00 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu J. Z..

W pozostałej części wyrok Sądu Rejonowego utrzymano w mocy uznając pozostałe rozstrzygnięcia za prawidłowe i znajdujące odzwierciedlenie w przepisach prawa tak materialnego, jak i procesowego.

Jednocześnie zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. P. oraz adw. J. W. kwotę po 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oskarżonych natomiast zwolniono z kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.