Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 902/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lipca 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. K. (1)dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odwołaniu z dnia 23 sierpnia 2011 roku A. K. (1) wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu podniósł, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (1)urodził się w dniu (...) Ukończył zasadniczą szkołę zawodową w zawodzie tokarz. W okresie aktywności zawodowej pracował jako tokarz (od 1 września 1977r. do 17 sierpnia 1981r.), operator przenośników wielkogabarytowych ( od 24 września 1982r. do dnia 31 maja 1989r.) oraz monter kotłowy i monter instalacji energetycznych (od 1 czerwca 1989r. do dnia 31 grudnia 2007r.)

(dowód: zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 21 listopada 2012r. od minuty 1:15 do minuty 12:49, świadectwo pracy z dnia 10 września 1982r. – 7 akt rentowych, świadectwo pracy z dnia 10 maja 1989r. – k. 15 akt, świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 2007r. – k. 17 akt rentowych )

Wnioskodawca w okresie od dnia 16 października 2007r. do dnia 14 kwietnia 2008r. pobierał zasiłek chorobowy. Następnie ubiegał się o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego. Decyzją z dnia 4 lipca 2008r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. K. (1)prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 25 listopada 2008r. w sprawie IVU 247/08 oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu rentowego z dnia 4 lipca 2008r.

(dowód: wyrok z dnia 25 listopada 2008r. sygn. akt IVU 247/08 – k. 15 akt rentowych)

W okresie od dnia 15 kwietnia 2009r. do dnia 14 kwietnia 2010 roku wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 8 września 2010r. – k. 47 akt VU 1097/09, decyzja ZUS z dnia 30 maja 2011r. – k. 75 akt rentowych,)

W dniu 14 października 2010 roku A. K. (1) złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o rentę w aktach organu rentowego)

Orzeczeniem z dnia 10 czerwca 2011 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 czerwca 2011 roku z dokumentacją medyczną k. 20 w aktach organu rentowego)

A. K. (1)wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia, w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 8 lipca 2011 roku, wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza orzecznika ZUS. Po ponownym badaniu zdiagnozowano u wnioskodawcy: nadciśnienie tętnicze kontrolowane farmakologicznie, zespół WPW typu A od młodości, wolna przepuklina pępkowa, otyłość.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 8 lipca 2011 roku z dokumentacją medyczną k. 23 w aktach organu rentowego)

Aktualnie u wnioskodawcy występuje tachykardia napadowa, zaburzenia rytmu serca pod postacią arytmii nadkomorowej i komorowej, podejrzenie zespołu WPW, nadciśnienie tętnicze, krążenie wydolne, otyłość, nerwica.

Okresowo nawracające zaburzenia rytmu serca są prowokowane u wnioskodawcy głównie przez większy wysiłek fizyczny.

Stopień zaawansowania powyższych schorzeń nie czyni wnioskodawcy niezdolnym do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Wnioskodawca może wykonywać dowolne prace fizyczne o charakterze produkcyjnym, handlowym i usługowym. Ze względów profilaktycznych przeciwwskazana jest u niego ciężka praca fizyczna, praca kierowcy pojazdów silnikowych, na wysokości oraz praca przy obsłudze niebezpiecznych maszyn będących w ruchu tj. szlifierki, polerki, obrabiarki, piły tarczowe), a zatem wykonywanie zawodu tokarza, operatora przenośników taśmowych lub montera kotłowego. Wnioskodawca może obsługiwać zautomatyzowane urządzenia mechaniczne dowolnego rodzaju, które posiadają osłony i stosowne zabezpieczenia przed urazem pracownika. Wnioskodawca może podjąć pracę po krótkotrwałym przeszkoleniu stanowiskowym i nie wymaga formalnego przekwalifikowania zawodowego.

(dowód: opinia biegłego kardiologa S. O. – k. 58-60 akt, k. 84 akt, opinia biegłego kardiologa M. D. –k. k. 222 w zw. z k. 114-117 odwrót akt, opinia biegłego kardiologa M. M. (2) - k. 219 akt w zw. z k. 17-18 i 31 akt, opinia biegłego medycyny pracy J. G. – k. 132- 134 , 226-227 akt)

W obszarze psychiatrycznym A. K. (1) wykazuje zaburzenia adaptacyjne (reaktywne) o łagodnym nasileniu. Zaburzenia te nie czynią go niezdolnym do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

(dowód: opinia biegłego psychiatry J. B. – k. 207-208 akt)

A. K. (1)pozostaje pod opieką Poradni Kardiologicznej przy (...) Szpitalu (...) (...) Ł.od dnia 25 czerwca 2012r. Został zakwalifikowany do planowego zabiegu ablacji w dniu 28 stycznia 2013r. z powodu zespołu WPW. W dniach od 29 stycznia do 31 stycznia 2013r. A. K. (1)był diagnozowany w Klinice (...)w Ł., gdzie wykluczono zespół preekscytacji (zespół WPW) i zmodyfikowano leczenie. Z uwagi na nie potwierdzenie zespołu WPW oraz skuteczność leczenia farmakologicznego wykluczono konieczność leczenia zabiegiem ablacji.

(dowód: pismo z dnia 14 grudnia 2012r. – k. 188 akt, oświadczenie wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 22 lutego 2013r. – od minuty 4:51 do minuty 7:30, opinia biegłego kardiologa M. M. (2) - k. 219, opinia biegłego medycyny pracy J. G. – k. 226 -227 akt)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1) .

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do oczywistego wniosku, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt 1 powołanego przepisu.

Częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej zgodnie z przepisami art. 12 i nast. ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie jest równoznaczna – jak chce wnioskodawca - z niemożnością wykonywania wyuczonego zawodu tokarza oraz ostatnio wykonywanego zawodu operatora przenośników taśmowych czy montera kotłowego.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 13 października 2009 roku, II UK 106/09, LEX nr 558589, z dnia 8 maja 2008 roku, I UK 356/07, OSNP 2009/17-18/238, z dnia 11 stycznia 2007 roku, II UK 156/06, OSNP 2008/3-4/45 i z dnia 25 listopada 1998 roku, II UKN 326/98, OSNAP 2000/1/36). Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Dla ustalenia, czy A. K. (1) jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłych sądowych z zakresu kardiologii – M. M. (2), S. O. i M. D., psychiatrii J. B. oraz medycyny pracy J. G., w ramach których mieszczą się rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia.

Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały opinie biegłych kardiologów, gdyż to z powodu schorzeń natury kardiologicznej wnioskodawca przebywał dotychczas na rencie. Natomiast zaburzenia adaptacyjne, na które cierpi – jak wynika z opinii biegłego psychiatry - mają lekkie nasilenie i nie wpływają w jakikolwiek sposób na zdolność wnioskodawcy do pracy.

Pomimo początkowych rozbieżności w treści opinii biegłych kardiologów ostatecznie wszyscy biegli stwierdzili, po zapoznaniu się z kompleksową dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzeniu osobistego badania wnioskodawcy, że charakter i nasilenie występujących u wnioskodawcy schorzeń nie powoduje niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Początkowa rozbieżność w opiniach biegłych kardiologów wynikała z faktu, że dwóch z nich ( biegli M. M. (2)i M. D.) powołując się na badanie wnioskodawcy z 1983r, stwierdzające u niego zespół preekscytacji (WPW typu A), które było podstawą zwolnienia wnioskodawcy z dalszego odbywania zasadniczej służby wojskowej, przyjęło za udowodnione, iż u A. K. (1)występuje zespół WPW typu A, a trzeci biegły S. O.stwierdził, iż zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna oraz aktualny stan zdrowia wnioskodawcy (wykonane przez biegłego badanie EKG nie potwierdziło cech zespołu WPW) nie daje podstaw do przyjęcia występowania zespołu WPW, a jedynie jego podejrzenie. Biegły S. O.w przeciwieństwie do biegłej M. M. (2)szczegółowo przeanalizował historię choroby wnioskodawcy. Wynika z niej, że wnioskodawca leczył się w poradni kardiologicznej jedynie okresowo, nie przedstawił aktualnej dokumentacji leczenia ambulatoryjnego. Natomiast w przedstawionych biegłemu S. O.do wglądu trzech ostatnich elektrokardiogramach wykonanych w dniu 15 września 2011r., 16 listopada 2011r. oraz 19 stycznia 2012r. ( a zatem w okresie trwania niniejszego postępowania sądowego) , nie stwierdza się cech niedokrwienia mięśnia sercowego, ani nie stwierdza się cech zespołu WPW. Z powodu zgłaszanych dolegliwości ( kołatania serca) wnioskodawca był hospitalizowany w 1999r., gdzie rozpoznano chorobę niedokrwienną serca wymagającą pogłębionej diagnostyki kardiologicznej, na którą wnioskodawca nie wyraził zgody. Kolejna hospitalizacja z przyczyn kardiologicznych nastąpiła dopiero po 12 latach we wrześniu 2011r. ( w trakcie niniejszego postępowania) z powodu szybkiej akcji serca. Zdaniem biegłego S. O.tak niewielki przyspieszenie akcji serca (120/min) nie musiało skutkować hospitalizacją. W czasie tego pobytu szpitalnego wykonano wnioskodawcy 24-godzinną rejestrację metodą Holtera, która wykazała jedynie zaburzenia rytmu serca głównie o typie zaburzeń nadkomorowych i komorowych. Wykonana próba wysiłkowa została przerwana na wniosek ubezpieczonego ze względu na złe samopoczucie, które nie znalazło jednak potwierdzenia w przebiegu krzywej EKG, ani w badaniu klinicznym. Po wypisie ze szpitala we wrześniu 2011r. wnioskodawca otrzymał zlecenie konsultacji w Poradni Zaburzeń Rytmu Serca, które wykonał dopiero 25 czerwca 2012r., a przeprowadzona tam szczegółowa diagnostyka wykluczyła występowanie zespołu preekscytacji (WPW typu A), a co za tym idzie konieczność wykonania zabiegu ablacji (zamknięcia dodatkowej drogi przewodzenia w sercu) i potwierdziła skuteczność leczenia farmakologicznego. Tymczasem występowanie u wnioskodawcy zespołu WPW i co za tym idzie konieczność wykonania zabiegu ablacji była powodem uznania przez biegłych kardiologów M. M. (2)i M. D.jego częściowej niezdolności do pracy na czas do wykonania zabiegu ablacji, na co biegli dali ubezpieczonemu rok czasu. Wykluczenie po szczegółowej diagnostyce medycznej zespołu WPW oraz brak potrzeby zabiegu ablacji doprowadził w/w biegłych do zmiany wniosków końcowych opinii podstawowych, a mianowicie biegli przyłączyli się do stanowiska biegłego S. O., iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych. Biegli M. M. (2)i M. D.oparli bowiem wnioski końcowe opinii podstawowych na tym, że u wnioskodawcy występuje zespół WPW oraz na zgłaszanych subiektywnie dolegliwościach dotyczących pracy jego serca. Wyeliminowanie rozpoznania zespołu WPW spowodowało błędność wniosków opinii podstawowych, co biegli potwierdzili w opiniach uzupełniających. Wykluczenie u wnioskodawcy zespołu preekscytacji (WPW typu A) przekonuje Sąd o słuszności opinii biegłego S. O., a w konsekwencji oznacza brak podstaw prawnych do uznania wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy. Okoliczność, że zespół preekscytacji (WPW typu A) został wykluczony u wnioskodawcy definitywnie dopiero w czerwcu 2012r., nie oznacza jak chce wnioskodawca, że do tego momentu był on osobą niezdolną do pracy. Wówczas nastąpiło tylko potwierdzenie tego, że u wnioskodawcy ten zespół nigdy nie występował, a diagnostyka postawiona w 1983r. była od początku błędna. O błędności diagnostyki z 1983r. świadczy to, że wnioskodawca pomimo stwierdzonego zespołu WPW aż do 2007r. pracował zawodowo wykonując prace, które są przeciwwskazane do wykonywania przez osoby z zespołem WPW, co wynika z opinii wszystkich biegłych. Dodatkowo przemawia za tym fakt, iż A. K. (1)nie leczył się systematycznie kardiologicznie, a li tylko okresowo. W okresie od 1983r. do chwili obecnej był tylko dwa razy hospitalizowany kardiologicznie – raz w 1999r. a drugi raz we wrześniu 2011r. ( a zatem w toku niniejszego postępowania sądowego) – i żaden z tych pobytów nie potwierdził zespołu WPW, a pogłębiona diagnostyka kardiologiczna została udaremniona przez samego wnioskodawcę, który zasłaniał się złym samopoczuciem, co jednak nie miało potwierdzenia w wynikach badań. Takie postępowanie wnioskodawcy świadczy o tym, że nie był on zainteresowany postawieniem prawidłowej diagnozy co do stanu swojego zdrowia, ani wykonaniem zabiegu ablacji. Mimo bowiem, że wiedział, iż renta w sprawie VU 1097/09 przyznana na okres od 15 kwietnia 2009r. do 14 kwietnia 2010r. miała mu umożliwić wyleczenie zespołu preekscytacji (WPW) przez wykonanie ablacji (przerwanie dodatkowej drogi przewodzenia w sercu), to wnioskodawca w tym okresie nie uczynił nic, aby do tego zabiegu doprowadzić. A. K. (2)nie podjął regularnego leczenia kardiologicznego, ani nie wykonał pogłębionej diagnostyki kardiologicznej. Tą ostatnią, która ostatecznie wykluczyła zespół preekscytacji, wykonał dopiero w toku niniejszego postępowania tj. w czerwcu 2012r. w Poradni Zaburzeń Rytmu Serca w Ł., na skutek dociekań Sądu co do konieczności i terminu planowanej ablacji. Zdaniem Sądu niechęć A. K. (1)do postawienia prawidłowej diagnozy wynikała z obawy przed utratą uprawnień rentowych. Uprawnia to z kolei do wniosku, że wnioskodawca czuł się lepiej, niż to przedstawiał biegłym w toku badań, tym bardziej że to złe samopoczucie – jak wynika z opinii biegłego S. O.– nie miało potwierdzenia w obiektywnych dowodach medycznych (dokumentacji lekarskiej).

Również biegły medycyny pracy J. G.oceniając stan zdrowia wnioskodawcy oraz jego wpływ na możliwości zarobkowe twierdził od samego początku, iż stan zdrowia wnioskodawcy nie czyni go niezdolnym do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Co więcej po wykluczeniu zespołu preekscytacji (WPW typu A) zmniejszyły się jego przeciwwskazania do pracy zarobkowej. Obecnie brak podstaw do wykluczenia możliwości pracy wnioskodawcy przy wszystkich maszynach w ruchu, a jedynie przy obsłudze niebezpiecznych maszyn będących w ruchu tj. szlifierki, polerki, obrabiarki, piły tarczowe. Wnioskodawca może natomiast obsługiwać zautomatyzowane urządzenia mechaniczne dowolnego rodzaju, które posiadają osłony i stosowne zabezpieczenia przed urazem pracownika.

Mimo, że wnioskodawca z przyczyn profilaktycznych z uwagi na stwierdzone schorzenia kardiologiczne (tachykardia napadowa oraz zaburzenia rytmu serca pod postacią arytmii nadkomorowej i komorowej), nie może wykonywać wyuczonego zawodu tokarza ani dotychczas wykonywanych zawodów: operatora przenośników taśmowych oraz montera kotłowego, to nie oznacza to braku zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Niezdolność do wykonywania wyuczonego czy też dotychczasowego zawodu nie jest warunkiem wystarczającym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jak chce wnioskodawca. Wiek wnioskodawcy (51lat), jego poziom wykształcenia oraz predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają pozytywne rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu - z uwagi na stwierdzone choroby - możliwe jest podjęcie przez niego pracy zawodowej. Wnioskodawca może bowiem – jak wynika z opinii biegłego medycyny pracy - podjąć pracę po krótkotrwałym przeszkoleniu stanowiskowym w innym zawodzie, gdyż może wykonywać dowolne prace fizyczne o charakterze produkcyjnym, handlowym i usługowym, które to prace są zgodne z posiadanymi przez niego kwalifikacjami zawodowymi i nie wymagają formalnego przekwalifikowania zawodowego. Należy podkreślić, że posiadane przez wnioskodawcę kwalifikacje zawodowe predysponują go do różnych prac fizycznych, a nie tylko ciężkich. Stan zdrowia wnioskodawcy z uwagi na wykluczenie poważnej choroby serca umożliwia mu wykonywanie takich prac i odpowiada to jego kwalifikacjom zawodowym.

Z tych względów biegły medycyny pracy stwierdził, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, do czego przychylił się nie tylko biegły S. O., ale także pozostali biegli kardiolodzy M. M. (2) i M. D. w swych opiniach uzupełniających. Biegły psychiatra J. B. dodał, że świadomość braku poważnej choroby serca czyni przesłankę do ustąpienia u wnioskodawcy zaburzeń adaptacyjnych.

Opinie biegłych sądowych nie zostały w sposób skuteczny zakwestionowane w toku postępowania. Do podważenia opinii nie mogą prowadzić zarzuty wnioskodawcy, które sprowadzają się w istocie do twierdzenia, iż nie zgadza się on z opiniami biegłych, gdyż inaczej ocenia swój stan zdrowia i uważa, że nadal jest niezdolny do pracy, bo jego stan zdrowia się nie poprawił. Takie zarzuty są li tylko polemiką z opiniami sporządzonymi przez specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy, praktyków z doświadczeniem klinicznym i jako takie nie prowadzą do ich podważenia.

Biorąc zatem pod uwagę, że występujące u 51 -letniego wnioskodawcy schorzenia, na obecnym etapie zaawansowania – zgodnie z ostatecznymi stanowiskami biegłych sądowych - nie prowadzą do istotnego naruszenia sprawności organizmu będącego przesłanką orzeczenia niezdolności do pracy, gdyż mimo ich występowania ma on zachowaną zdolność do wykonywania pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.