Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 czerwca 2015 r., 22 września 2015 r. i 29 października 2015 r. sprawy, przeciwko E. R. c. R. i D. z domu A. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W dniu 27 lutego 2015 r. około godz. 12:29 w W. na drodze publicznej - Al. (...) (odcinek od ul. (...) do ul. (...)) naruszyła zasady określone w art. 45 ust. 2 pkt 1 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) w czasie jazdy korzystała z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku,

tj. o czyn z art. 97 KW w zw. art. 45 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Orzeka

1)  Obwinioną E. R. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 1512/15

UZASADNIENIE

E. R. została obwiniona o to, że w dniu 27 lutego 2015 r. około godz. 12:29 w W. na drodze publicznej - Al. (...) (odcinek od ul. (...) do ul. (...)) naruszyła zasady określone w art. 45 ust. 2 pkt 1 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) w czasie jazdy korzystała z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku, tj. o czyn z art. 97 KW w zw. art. 45 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2015 roku E. R. kierując samochodem marki K. o nr rej. (...) jechała ul. (...). (...) w W.. Na wysokości sklepu (...) zauważyła radiowóz policyjny z uruchomionym systemem ostrzegania świetlnego i dźwiękowego, dlatego też usunęła się z drogi i przepuściła radiowóz policyjny. Następnie kierująca w/w radiowozem policjantka A. C. zatrzymała kierowany przez E. R. pojazd do kontroli drogowej. Podczas kontroli drogowej funkcjonariuszka Policji A. C. nałożyła na E. R. mandat karny kredytowany w związku z zarzutem korzystania w czasie jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. E. R. odmówiła przyjęcia powyższego mandatu, gdyż nie korzystała w czasie jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej E. R. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:04:13 do godz. 00:06:38/, częściowych zeznań świadka A. C. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:07:04 do godz. 00:12:48/, a także częściowo notatki urzędowej /k. 1/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 11/, opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 39-39v/ oraz dokumentacji złożonej przez obwinioną pismem z dnia 20.10.2015 r. /k. 51-52/.

Obwiniona E. R. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Odnosząc się do zarzutu oświadczyła, iż w dniu 27 lutego 2015 r. faktycznie kierowała samochodem jadąc ul. (...). (...). Obwiniona zaprzeczyła jednak, aby korzystała wówczas z telefonu komórkowego. Wyjaśniła, że na wysokości sklepu (...) zauważyła radiowóz policyjny z uruchomionym systemem ostrzegania świetlnego i dźwiękowego, dlatego też usunęła się z drogi i przepuściła radiowóz policyjny. Obwiniona wyjaśniła, iż kierująca radiowozem policjantka następnie zatrzymała jej pojazd do kontroli i zarzuciła jej korzystanie z telefonu komórkowego. Obwiniona zaprzeczyła, aby trzymała wówczas telefon komórkowy w ręku. Obwiniona nie potrafiła podać czy w czasie kierowania pojazdem cokolwiek trzymała w ręku. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:04:13 do godz. 00:06:38 wyjaśnienia obwinionej E. R. /

E. R. ma 52 lata. Jest rozwiedziona, posiada syna na utrzymaniu. Z zawodu jest ekonomistką. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości około 4000-5000 złotych. Była karana. Była leczona w (...). Nie była leczona odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:01:59 do godz. 00:03:01 wyjaśnienia obwinionej E. R. /

W toku postępowania sądowego E. R. była poddana badaniu psychiatrycznemu. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionej objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niej zaburzenie depresyjne reaktywne. Ponadto biegła stwierdziła, iż stan psychiczny E. R. w odniesieniu do zarzutu, o który jest obwiniona, nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. W opinii biegłej poczytalność obwinionej w czasie czynu i w toku postępowania nie budziła żadnej wątpliwości. Zdaniem biegłej obwiniona mogła brać udział w postępowaniu sądowym i była zdolna do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. /k. 39-39v opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż sprawstwo E. R. odnośnie zarzucanego jej czynu budzi poważne i uzasadnione, a jednocześnie niedające się usunąć wątpliwości. W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału procesowego brak jest zdaniem Sądu podstaw do jednoznacznego przyjęcia, iż we wskazanym miejscu i czasie obwiniona faktycznie wyczerpała swoim zachowaniem ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i korzystała podczas jazdy samochodem z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Sąd nie znalazł wystarczających podstaw do przypisania E. R. sprawstwa czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, a zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na uznanie, iż obwiniona faktycznie we wskazanym miejscu i czasie popełniła zarzucane jej wykroczenie.

W pierwszej kolejności Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom obwinionej E. R., stosując zasadę rozstrzygania wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na korzyść osoby obwinionej. Ponadto należało również zważyć, iż przedstawiona przez obwinioną relacja z przedmiotowego zdarzenia była logiczna i spójna.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 11/ oraz dokumentacji złożonej przez obwinioną pismem z dnia 20.10.2015 r. /k. 51-52/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z wykazu połączeń /k. 51-52/ wynika, iż w dniu 27 lutego 2015 r. około godz. 12:29 obwiniona nie wykonywała połączeń telefonicznych. Ostatnie połączenie wykonała o godzinie 12:05:55 i trwało ono 01:47 min, a następne połączenie wykonała ona o godz. 14:32:52.

Sąd uwzględnił również opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną w niniejszej sprawie. Jest ona jasna, wyczerpująca, wykonana przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Zawiera stanowcze wnioski.n /k. 39-39v opinia sądowo-psychiatryczna/

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie pozostały materiał dowodowy, jedynymi dowodami, które mogłyby potwierdzić winę i sprawstwo obwinionej w zakresie zarzucanego jej czynu były zeznania funkcjonariuszki Policji A. C. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:07:04 do godz. 00:12:48/, która w dniu zdarzenia zatrzymała pojazd kierowany przez obwinioną, a także sporządzona przez funkcjonariuszkę Policji A. C. po przeprowadzonej interwencji notatka urzędowa /k. 1/. Sąd Rejonowy nie mógł jednak uznać zeznań świadka A. C. za w pełni wiarygodne. Z wiarygodnych wyjaśnień obwinionej oraz dołączonego przez nią wykazu połączeń wynika, że obwiniona nie rozmawiała podczas kierowania pojazdem z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Wskazać należy również, iż z zeznań świadka A. C. wynika, iż obserwowała zachowanie obwinionej znajdując się w odległości około 20 metrów od niej, nadto poruszając się w kierunku przeciwnym do jej kierunku jazdy. Wskazać należy także, iż w tym czasie A. C. kierowała pojazdem, dlatego też z pewnością mogła ona nie dostrzec jaki przedmiot w ręku trzymała obwiniona.

Z uwagi na powyższe, Sąd oceniając zeznania świadka A. C. oraz treść sporządzonej przez nią notatki urzędowej /k. 1/, dał wiarę jedynie tej części jej zeznań oraz tej części notatki urzędowej, które dotyczyły okoliczności niespornej, tj. przeprowadzenia w dniu zdarzenia przez świadka interwencji z udziałem obwinionej. Wskazana część zeznań świadka, a także wskazana część sporządzonej przez nią notatki urzędowej w ocenie Sądu była spójna i zgodna z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych we wniosku o ukaranie – nie można uznać w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, aby w krytycznym czasie kierująca samochodem marki K. o nr rej. (...) obwiniona E. R. w czasie jazdy korzystała z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Reasumując powyższe, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionej zarzutu, a tym samym nie można jednoznacznie przyjąć, iż został on przez obwinioną popełniony.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinioną E. R. od popełnienia zarzucanego jej czynu, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw., obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.