Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 14.05, 2.07, 16.07, 11.08, 8.10.2015 roku sprawy, przeciwko T. M. s. W. i K. z domu N. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 25 lipca 2014r w godz. 16:00 - 18:00 w W. przy ul. (...) zwołał zgromadzenie "(...) w wysiłkach na rzecz pokoju" przy Ambasadzie (...) bez wymaganego zezwolenia nie informując organu gminy w terminie nie później niż na 3 dni przed datą zgromadzenia,

tj. o wykroczenie z art. 52 § 1 pkt 2 KW

W tym samym miejscu i czasie jako organizator dopuścił do zakłócenia przebiegu legalnego drugiego zgromadzenia poprzez używanie aparatury nagłaśniającej i wygłaszania w ich kierunku haseł między innymi " tylko złamas wspiera (...)"

tj. o wykroczenie z art. 52 § 1 pkt 1 KW

orzeka

I.  Obwinionego T. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów.

II.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 5268/14

UZASADNIENIE

T. M. został obwiniony o to, że:

1)  W dniu 25 lipca 2014r w godz. 16:00 - 18:00 w W. przy ul. (...) zwołał zgromadzenie "(...) w wysiłkach na rzecz pokoju" przy Ambasadzie(...) bez wymaganego zezwolenia nie informując organu gminy w terminie nie później niż na 3 dni przed datą zgromadzenia, tj. o wykroczenie z art. 52 § 1 pkt 2 KW

2)  W tym samym miejscu i czasie jako organizator dopuścił do zakłócenia przebiegu legalnego drugiego zgromadzenia poprzez używanie aparatury nagłaśniającej i wygłaszania w ich kierunku haseł między innymi " tylko złamas wspiera (...)", tj. o wykroczenie z art. 52 § 1 pkt 1 KW

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. M. poinformował Urząd Miasta Stołecznego W. – Biuro (...) o zorganizowaniu w dniu 25 lipca 2014 r. w godzinach 15:00-16:00 przed gmachem Ambasady (...) przy ul. (...) w W. zgromadzenia publicznego. W deklarowanym zgromadzeniu miało wziąć udział 50-80 osób i miało ono na celu „(...)w wysiłkach na rzecz pokoju”.

W dniu 25 lipca 2014 r. w godzinach 15:00-16:00 przed gmachem Ambasady (...)przy ul. (...) w W. na zgromadzeniu zorganizowanym przez T. M. zjawiło się kilkadziesiąt osób, wśród których były również kobiety i dzieci. Uczestnicy powyższego zgromadzenia byli ochraniani przez funkcjonariuszy Policji, z uwagi na zorganizowanie w tym samym dniu i w bliskiej odległości drugiego legalnego zgromadzenia: przeciwników polityki państwa Izrael, które również ochraniane było przez funkcjonariuszy Policji. Przed godz. 16:00, z uwagi na upływ czasu, który przewidziany był jako czas zgłoszonego zgromadzenia, T. M. podzielił uczestników manifestacji „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju” na mniejsze grupy, w których znajdowało się do 14 osób. W związku z działaniami Policji, która ochraniała uczestników manifestacji „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju” przed uczestnikami znacznie liczniejszej kontrmanifestacji sprzeciwiającej się polityce państwa Izrael, połączono członków manifestacji (...), w wyniku czego grupa ta liczyła więcej niż 15 osób. W trakcie manifestacji osoby znajdujące się w grupie „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju” używali aparatury nagłaśniającej i wygłaszali w kierunku legalnego drugiego zgromadzenia hasła między innymi „tylko złamas wspiera (...)”.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego T. M. /e-protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 r. od godz. 00:03:23 do godz. 00:03:46 oraz k. 69/ zeznań świadka J. J. /k. 4v, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:01:07 do godz. 00:17:30, k. 68-69 /, zeznań świadka P. K. /e-protokół rozprawy z dnia 11 sierpnia 2015 r. od godz. 00:01:24 do godz. 00:16:15/, zeznań świadka M. S. /k. 69/, a także notatki urzędowej /k. 1/, pisma Urzędu Miasta Stołecznego W. /k. 6/, pisma Wydziału Prewencji Komendy Rejonowej Policji W. (...) /k. 7/, protokołu oględzin rzeczy /k. 13-14/, oświadczenia /k. 9/ oraz nagrania z płyty CD /k. 19/.

Obwiniony T. M. składając wyjaśnienia przed Sądem na rozprawie w dniu 14 maja 2015 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. T. M. odmówił składania dalszych wyjaśnień, wskazując, iż będzie odpowiadał tylko na pytania obrońcy. Na rozprawie w dniu 8 października 2015 r. obwiniony odnosząc się do wydarzeń z dnia 25 lipca 2014 r. oświadczył, iż policja wyraźnie prosiła ich o zgromadzenie się w jednym miejscu. Obwiniony potwierdził, iż został poinformowany o tym, że zgromadzenie jest nielegalne, lecz wskazał, że miało to miejsce pod koniec manifestacji, gdy jej członkowie już zostali odgrodzeni kordonem policji. Obwiniony oświadczył nadto, iż ulica została zablokowana w momencie nadejścia tej drugiej manifestacji i przed tym zdarzeniem uczestnicy byli rozproszeni i stali na chodnikach. / e-protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 r. od godz. 00:03:23 do godz. 00:03:46 oraz k. 69 wyjaśnienia obwinionego T. M. /

T. M. ma 28 lat. Jest kawalerem. Z zawodu jest analitykiem, pracuje w firmie (...) i uzyskuje dochód w wysokości około 2500 złotych. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 14 maja 2015 r. od godz. 00:01:01 do godz. 00:02:05 wyjaśnienia obwinionego T. M. /

Sąd zważył co następuje:

Sąd konstruując stan faktyczny oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadków: J. J., P. K. i M. S., a także dołączonych do akt sprawy źródłach pozaosobowych z dokumentów.

Podstawę ustaleń stanowiły także wyjaśnienia obwinionego T. M.. Wobec niemożności wykluczenia wersji przedstawionej przez T. M. w zakresie pierwszego z zarzuconych mu czynów, przyjęto wersję korzystniejszą dla T. M., wynikającą z jego wyjaśnień.

Z uwagi na powyższe koniecznym stało się odrzucenie wersji przedstawionej przez świadka J. J. , /k. 4v, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:01:07 do godz. 00:17:30, k. 68-69/ - funkcjonariusza Policji, który w dniu zdarzenia w ramach wykonywanych obowiązków służbowych dowodził akcją Policji pod ambasadą (...), wykorzystując jego zeznania wyłącznie w części niewątpliwej, odnoszącej się do czasu i miejsca zdarzenia, jak i przedstawionej przez niego liczby uczestników obu manifestacji. Sąd dał również wiarę tej części zeznań J. J., w której potwierdził on, iż w czasie zdarzenia kontaktował się z obwinionym, jako organizatorem manifestacji. Za wiarygodną należało uznać także tę część zeznań w/w świadka, w której potwierdził, iż gdy w czasie zdarzenia nadchodziła kilkusetosobowa grupa, policjant z grupy palestyńskiej widząc zagrożenie, agresję ze strony grupy arabskiej, wydał zarządzenie, aby jedna kilkunastoosobowa grupa proizraelska, która stała od strony ul. (...) się przesunęła, bo stała na drodze tej drugiej grupy. Powyższa część zeznań w/w świadka jest w pełni spójna z wyjaśnieniami obwinionego, jak i zeznaniami pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków.

W niniejszej sprawie przesłuchano również świadków P. K. , który jest osobą duchowną – rabinem – jego zeznania nie dotyczyły faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi /e-protokół rozprawy z dnia 11 sierpnia 2015 r. od godz. 00:01:24 do godz. 00:16:15/ i M. S. /k. 69/ - uczestników manifestacji mającej miejsce w dniu 25 lipca 2014 r. pod ambasadą Izraela. Zeznania świadków P. K. i M. S. należało również uznać za logiczne i szczere. Przedstawiona przez nich relacja z przedmiotowego zdarzenia jest w pełni spójna z relacją przedstawioną przez obwinionego.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

T. M. w pkt 1 wniosku o ukaranie obwiniony został o czyn z art. 52 § 1 pkt 2 Kodeksu Wykroczeń. Zarzucone obwinionemu wykroczenie popełnia osoba, która zwołuje zgromadzenie bez wymaganego zawiadomienia albo przewodniczy takiemu zgromadzeniu lub zgromadzeniu zakazanemu. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż obwiniony poinformował Urząd Miasta Stołecznego W. – Biuro (...) o zorganizowaniu w dniu 25 lipca 2014 r. w godzinach 15:00-16:00 przed gmachem Ambasady (...) przy ul. (...) w W. zgromadzenia publicznego. W deklarowanym zgromadzeniu miało wziąć udział 50-80 osób i miało ono na celu „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju”. Z wyjaśnień obwinionego oraz zeznań uczestników manifestacji świadków P. K. i M. S. wynika, iż obwiniony pilnował, aby po godzinie 16:00 uczestnicy manifestacji „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju” przebywali w grupach liczących do maksymalnie 14 osób, aby nie można było uznać ich obecności w tym miejscu za zgromadzenie. Z wyjaśnień obwinionego oraz świadków P. K. i M. S. wynika również, że to sami policjanci, w celu ochrony uczestników manifestacji, wyraźnie prosili ich o zgromadzenie się w jednym miejscu. Z kolei świadek J. J., który w dniu zdarzenia w ramach wykonywanych obowiązków służbowych dowodził akcją Policji pod ambasadą (...) zaprzeczył, aby policjanci wydawali polecenia, żeby grupa obwinionego zebrała się w jednym miejscu. Przyznał on jednak, iż gdy nadchodziła kilkusetosobowa grupa, policjant z grupy palestyńskiej widząc zagrożenie, agresję ze strony grupy arabskiej, wydał zarządzenie, aby jedna kilkunastoosobowa grupa proizraelska, która stała od strony ul. (...) się przesunęła, bo stała na drodze tej drugiej grupy.

Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób niebudzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Zasada in dubio pro reo ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów, pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. W takiej sytuacji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego. Powyższa zasada odnosi się zatem jedynie do wątpliwości, które nie dają się usunąć. W związku z powyższym organ procesowy powinien dążyć przede wszystkim do wyeliminowania tych wątpliwości.

Zgodnie, więc z obowiązującymi w postępowaniu w sprawach o wykroczenia zasadami procesowymi – zasadą domniemania niewinności oraz zasadą in dubio pro reo – wobec zaistnienia wątpliwości co do winy obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu z pkt 1 wniosku o ukaranie i jednoczesnej niemożności usunięcia tych wątpliwości, Sąd przyjął wersję zdarzenia korzystniejszą dla obwinionego, iż po godzinie 16:00 w dniu zdarzenia do połączenia grup manifestujących „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju” doszło w wyniku działań Policji, która starała się ochronić uczestników manifestacji. Z uwagi na powyższe należało uniewinnić obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 52 § 1 pkt 2 Kodeksu Wykroczeń, tj. tego, iż w dniu 25 lipca 2014r w godz. 16:00 - 18:00 w W. przy ul. (...) zwołał zgromadzenie „(...) w wysiłkach na rzecz pokoju” przy Ambasadzie (...) bez wymaganego zezwolenia nie informując organu gminy w terminie nie później niż na 3 dni przed datą zgromadzenia.

T. M. w pkt 2 wniosku o ukaranie obwiniony został o czyn z art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu Wykroczeń. Zarzucone obwinionemu wykroczenie popełnia osoba, która przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w organizowaniu lub w przebiegu niezakazanego zgromadzenia. Obwinionemu zarzucone zostało, iż w dniu zdarzenia w godz. 16:00 - 18:00 w W. przy ul. (...) jako organizator dopuścił do zakłócenia przebiegu legalnego drugiego zgromadzenia poprzez używanie aparatury nagłaśniającej i wygłaszania w ich kierunku haseł między innymi „tylko złamas wspiera (...)”. Z zeznań świadka P. K. wynika, iż podczas zdarzenia wśród uczestników kontrmanifestacji pojawiły się flagi (...). Zważyć należy, iż z informacji powszechnie dostępnych i znanych tut. Sądowi wynika, iż (...) to islamska organizacja niepodległościowa, która uznawana jest za organizację terrorystyczną i dopiero 17 grudnia 2014 r. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu nakazał skreślenie (...) z listy organizacji terrorystycznych prowadzonej przez władze Unii Europejskiej. Owo skreślenie (...) z listy organizacji terrorystycznych miało miejsce po wydarzeniach badanych w niniejszym postępowaniu.

Stosownie do treści art. 1 § 1 k.w. odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary aresztu, ograniczenia wolności, grzywny do 5.000 złotych lub nagany.

W ocenie Sądu wygłaszanie haseł m.in. „tylko złamas wspiera Hamas”, czyli kierowanie haseł dezaprobaty dla osób popierających organizację terrorystyczną nie stanowi czynu społecznie szkodliwego.

Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd uniewinnił T. M. od zarzuconego mu w pkt 2 wniosku o ukaranie czynu z art. 52 § 1 pkt 1 kw.

Z uwagi na uniewinnienie obwinionego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 118 § 2 kpow obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.