Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: SO Dariusz Firkowski (spr.),

SO Andrzej Żurawski,

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Jankowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Dariusza Paczkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015r.

sprawy L. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 284§2kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 1 kwietnia 2015 r., sygn. akt VII K 409/13

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zasądza od oskarżonego L. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postepowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 180 ( sto osiemdziesiąt ) zł tytułem opłaty za II instancję oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) W. Sp. J. w O. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt VII Ka 666/15

UZASADNIENIE

L. K. został oskarżony o to, że w sprawie zaistniałego w okresie od października 2010 r. do kwietnia 2011 r. w O. przy ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem dokonał przywłaszczenia powierzonych pieniędzy w łącznej kwocie 76500 zł. na szkodę firmy (...)'' W. Sp. j,

tj. o czyn z art. 284§2 kk w zw. z art. 12kk,

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie VII K 409/13

I oskarżonego L. K. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w okresie od października 2010r. do kwietnia 201lr. w O., w siedzibie spółki (...) W. Sp. j, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał przywłaszczenia powierzonych pieniędzy w łącznej kwocie 77.800,00 złotych, działając na szkodę wymienionej Spółki, tj. dokonania przestępstwa z art. 284§ 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to z mocy art. 284§ 2 kk w zw. z art. 12 kk, opierając wymiar kary o art. 284§ 2 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II na podstawie art. 69§ 1 i 2 k.k, art. 70§ 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 (trzech) lat,

III na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego – spółki (...)’' W. Sp. j. w O. kwotę 1033,20 zł. (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu poniesionych kosztów' zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu, iż oskarżony L. K. w okresie od październik 2010 roku do kwietnia 2011 roku dopuścił się, działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, przywłaszczenia powierzonych pieniędzy w łącznej kwocie 76.500 złotych, na szkodę (...) W. Sp. j., podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie daje podstaw do takiego twierdzenia, zarówno co do samego czynu, jak również co do wysokości kwoty przywłaszczenia.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego L. K. od zarzutu popełnienia zarzucanego mu czynu, lub ewentualnie, w sytuacji nieuwzględnienia powyższego zarzutu o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Olsztynie celem ponownego rozpoznania.

Nadto wniósł o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez załączenie akt sprawy o sygn. akt (...) na okoliczność wysokości szkody, a także na okoliczność pobieranych przez wspólników (...) Sp. j. zaliczek oraz ich wysokości, jak również na okoliczność prowadzonej ewidencji rachunkowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd I instancji poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy L. K.. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty obrońca faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o sprawstwie oskarżonego, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. Apelacje w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska skarżącego.

Podkreślić zatem także należy i to, ze w sprawie nie doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów a Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Zauważyć przy tym należy, że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie apelacyjnym zaś ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia.

Sąd Okręgowy podziela zatem stanowisko Sądu I instancji co do odmowy dania wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia te są przede wszystkim sprzeczne z twierdzeniami pokrzywdzonych i mają na celu uniknięcie przez oskarżonego odpowiedzialności za popełniony czyn. Przeczą im w istocie nie tylko zeznania świadków ale równie wnioski płynące z opinii biegłego. Trafnie zatem Sąd I instancji wskazał, że „nie można znaleźć innego, logicznego wytłumaczenia działania oskarżonego, polegającego na wprowadzaniu do wskazanego systemu wyżej opisanych modyfikacji dokumentów kasowych KP, jak chęć ukrycia faktu przywłaszczania przez niego, powierzonych mu pieniędzy, pobieranych od klientów pokrzywdzonej spółki”.

Podzielić należało ocenę twierdzeń w zakresie gratyfikacji wręczanych przez pokrzywdzoną spółkę instalatorom za przyprowadzanie nowych klientów dokonujących zakupów w tym przedsiębiorstwie, przy czym w istocie trafnie przyjęto, że kwestia ta nie miała znaczenia oceny zachowania L. K. pod katem zarzucanego mu czynu. W ślad za Sądem I instancji podkreślenia wymaga, że przedsiębiorstwo pokrzywdzonych było prowadzone w formie spółki jawnej a zatem jej wspólnicy mogli swobodnie dysponować jej mieniem i tym samym nie mieli interesu w tym, aby dokonywać czasowych zmian we wspomnianych dokumentach, aby zaniżyć wartość gotówki, jaka winna znajdować się w kasie przedsiębiorstwa, a tym bardziej, w późniejszym czasie dokonywać zmiany tych dokumentów poprzez wskazanie w nich wartości pierwotnej. Ponadto mogli to czynić za pomocą swojego konta, tym bardziej, że posiadało ono szerszy niż oskarżony zakres uprawnień.

Wbrew zarzutowi apelacji brak jest podstaw do zakwestionowania twierdzeń pokrzywdzonych zakresie wskazującym na zawinienie L. K., przy czym należy wskazać, że ich relacja nie miała na celu bezpodstawnego obciążenia oskarżonego. Także zeznania R. O., P. W., V. H. , E. L., D. G. i C. O. były pomocne dla dokonania ustaleń w sprawie i tym samym w pełnie zaaprobować należy rozważania uzasadnienia do wyroku Sadu I instancji jak na k.532odw.-533 odw.

Nie może także budzić zastrzeżeń ocena wniosków płynących z opinii biegłego, zwłaszcza w zakresie opisanych przez biegłego modyfikacji, które faktycznie miały miejsce i były wykonywane przez oskarżonego. Nie sposób przy tym było dać wiary zaprzeczeniom oskarżonego, aby to on dokonywał tych czynności, podnosząc między innymi, że inne osoby znały dane umożliwiające logowanie do systemu na jego konto. Wprawdzie bowiem istniała taka teoretyczna możliwość jednakże zasadnie Sąd Rejonowy wskazał, że „dla osoby, która nie miała bezpośredniego i nieograniczonego dostępu do kasy, jak również „zeszytu” taka operacja okazałaby się bezcelowa. Zauważyć przy tym należy, że biegły stwierdził, że wszystkie modyfikacje KP w badanym okresie były dokonane pod loginem L. Natomiast to oskarżony dokonując powtórnych modyfikacji starał się uniknąć wykrycia swojej działalności albowiem miał on tak nieograniczony dostęp zarówno do gotówki w kasie, do swojego konta w systemie (...) oraz „zeszytu”. Zatem tylko on „mógł pobierać gotówkę z kasy i dokonywać zmian we wskazanym systemie, a znając doskonale sposób pracy W. W., wiedział również, jakie czynności winien podjąć, aby zatuszować swoje działania”- k.534 odw. Znamienne jest także i to, że oskarżony nie zdążył zmodyfikować faktury z dnia 28 kwietnia 2011 r. na kwotę 2000 zł co może ewentualnie wskazywać, ze jego modyfikacje mogłyby nie zostać ujawnione skoro przestał on pracować w spółce z dniem 29 kwietnia 2011 r. Zatem gdyby to ktoś inny na podstawie znajomości jego hasła miałby włamywał się do jego systemu, to prawdopodobnie takiego typu włamania ujawniono by również u innych pracowników; jednakże takich modyfikacji u innych pracowników nie ujawniono.

W pełni zasadnie także nie dano wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których podawał, że rzekomo był on zmuszany go do napisania i podpisania oświadczenia o uznaniu długu w dniu 31 maja 2011 roku. Przeczą temu wiarygodne i stanowcze zeznania pokrzywdzonych W. oraz R. O., którzy brali udział w przedmiotowym spotkaniu z oskarżonym. Za niewiarygodne należało uznać również próbę przedstawienia się przez L. K. jako zastraszonego i nieporadnego pracownika. Bezsporne jest bowiem to, że w przedmiotowej spółce panowała rodzinna i przyjazna atmosfera oparta na wzajemnym zaufaniu, a ponadto oskarżony mógł liczyć na pomoc w swoich kłopotach finansowych. Podkreślenia wymaga, że nawet w stosunku do niego zastosowano dłuższe, bo trzymiesięczne wypowiedzenie, chociaż przysługiwał mu okres jednomiesięczny Tym samym przyznanie się i złożenie oświadczenia o spłacie nie mogło być uznane za strach przed właścicielami spółki, ale przed organami wymiaru sprawiedliwości, przy czym nie sposób jest przyjąć aby oskarżony podpisał oświadczenia o spłacie tak dużej kwoty, jeżeli był pewien, że jej w żaden sposób nie przywłaszczył. Co jest również istotne, to fakt, że jedną ratę w wysokości 1300 zł oskarżony zapłacił.

W świetle powyższych okoliczności brak jest podstaw do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu wyczerpującego dyspozycję art.286§1 kk w zw. z art.122 kk

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy - art.437 § 1 kpk.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636§1 kpk w zw. z art.8 ustawy o opłatach karnych zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za II instancję uznają, że jest on w stanie je ponieść.