Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogumił Hoszowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Graczyk

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Danuty Monczyńskiej (del. do Prok. (...).)

po rozpoznaniu dnia 14 października 2015 roku w Sądzie Okręgowym w Zielonej Górze

sprawy J. B. ur. (...) w T. syna F.

oskarżonego z art. 178a§1 i 4 kk w zw. z art. 64§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze

z dnia 23.04.2015 r. sygn. akt II K 135/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Zielonej Górze do ponownego rozpoznania.

SSO Bogumił Hoszowski

VII Ka 702/15

UZASADNIENIE

J. B. został oskarżony o to, że: w dniu 07 stycznia 2015 roku w Z. na ul. (...), będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze sygn. akt II K 445/06 kierował w ruchu lądowym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości tj. 1,04 mg/I alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu za umyślne przestępstwo podobne, tj. o popełnienie czynu z art. 178a § 1 i 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Zielonej Górze po rozpoznaniu sprawy wyrokiem zaocznym z dnia 23 kwietnia 2015 roku oskarżonego J. B. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, wypełniającego dyspozycję art. 178a § 1 i § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego, J. B., środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

Na podstawie art. 49 § 2 kk orzekł od oskarżonego, J. B., na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w Z. świadczenie pieniężne w kwocie 200 złotych.

Nadto zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 250 złotych, w tym opłatę 180 złotych.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się oskarżyciel publiczny zaskarżając je w całości na niekorzyść oskarżonego zarzucił:

⚫

obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 178a§ 4kk wyrażającą się w pominięciu przez Sąd Rejonowy w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu znamienia występku opisanego w tym przepisie poprzez zaniechanie wskazania, iż J. B. był uprzednio skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, podczas gdy umieszczenie w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu tego zapisu było niezbędne dla werbalizacji wszystkich znamion przestępstwa zarzuconego J. B.;

⚫

rażącą niewspółmierność kary orzeczonej przez Sąd I instancji wobec oskarżonego J. B. wyrażającą się w wymierzeniu mu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres trzech lat, podczas gdy prawidłowe zastosowanie zasad i dyrektyw sądowego wymiaru kary prowadzi do wniosku, iż orzeczenie tego środka karnego w powyższym wymiarze nie jest adekwatne do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, a nadto nie spełni ona swojej roli w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy odwoławczej prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na niewłaściwe zawiadomienie oskarżonego o terminie rozprawy przez Sąd I instancji.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje :

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się skuteczna umożliwiając Sądowi odwoławczemu przeprowadzenie kontroli instancyjnej zapadłego orzeczenia i w konsekwencji doprowadzając do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Abstrahując od trafności podniesionych zarzutów stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie zostało naruszone prawo oskarżonego do obrony, co powoduje, iż zaskarżony wyrok ostać się nie może.

Z analizy akt sprawy wynika, iż oskarżony J. B. nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy przez Sąd I instancji. Oskarżonego J. B. na termin rozprawy, przypadający na dzień 23 kwietnia 2015r., Sąd I instancji wezwał na adres: Z. ul. (...). Wezwanie wróciło awizowane z adnotacją nie podjęto w terminie/k. 43 akt/.

Sąd orzekający uznał, iż oskarżony został prawidłowo wezwany i na podstawie art. 479§1 kpk prowadził sprawę bez udziału oskarżonego, albowiem oskarżony nie usprawiedliwił swojej nieobecności i nie wnosił o odroczenie rozprawy, po czym wydał wyrok zaoczny.

Tymczasem z akt sprawy wynika, iż oskarżony J. B. zamieszkuje w Z. na ul. (...), co wynika także z pisemnych oświadczeń oskarżonego /k. 1, 4, 12,15, 16,44 akt/.

Z treści art. 139 § 1 kpk, obowiązującego w chwili orzekania w przedmiocie wydania wyroku, jeżeli strona, nie podając nowego adresu, zmienia miejsce zamieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem, pismo wysłane pod tym adresem uważa się za doręczone.

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji nie zawiadomił skutecznie oskarżonego o terminie rozprawy, gdyż wezwanie kierował na adres: Z. ul. (...), podczas gdy w aktach sprawy obok wskazanego powyżej adresu figuruje adres: Z., ul. (...), który oskarżony osobiście wskazywał w pisemnych oświadczeniach.

W chwili orzekania przez Sąd I instancji obowiązywały przepisy o postępowaniu uproszczonym. Stawiennictwo osobiste oskarżonego na rozprawie w postępowaniu uproszczonym o nie było obowiązkowe (art. 479§1 kpk), lecz należało oskarżonego o jej terminie zawiadomić.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony J. B. nie został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, skoro wezwanie wysłano na błędny adres. Bez znaczenia jest adnotacja doręczyciela, że przesyłki nie podjęto wskutek nieobecności oskarżonego ( por. wyrok SN z dnia 5 października 2004r., VKK 109/04, LEX).

Tak więc brak prawidłowego zawiadomienia oskarżonego J. o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 23 kwietnia 2015 roku skutkował pozbawieniem oskarżonego przysługującego mu prawa do obrony (art. 6 kpk), poprzez uchybienie przepisowi art. 117 § 1 kpk.

Ustosunkowywanie się do zarzutów apelacyjnych wobec stwierdzonego uchybienia jest w chwili obecnej przedwczesne.

Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Zielonej Górze do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji zważając na powyższe uwagi Sądu odwoławczego zadba o należyte przestrzeganie praw oskarżonego, a w szczególności prawa do obrony. W przypadku zaś wydania wyroku skazującego Sąd orzekający będzie miał na uwadze zarzuty podniesione w apelacji przez prokuratora, a zwłaszcza odnoszący się do braku w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu znamienia kwalifikującego występek z art. 178a§4kk, a mianowicie okoliczności uprzedniego prawomocnego skazania sprawcy za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.