Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Bartek Męcina

Protokolant sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko R. A.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej R. A. na rzecz powoda Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej w K. kwotę 1.334,40 zł (tysiąc trzysta trzydzieści cztery złote i czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

2.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu.

Sygn. akt VIII C 966/15

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2014 roku powód Kancelaria (...) S.A. w K., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej R. A. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 1.334,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 29 lipca 2014 r. zawarł z (...) spółka z o.o. umowę cesji wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Z kolei pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem w dniu 3 grudnia 2013 r. umowę pożyczki kwoty 1.040 zł. Pożyczka powinna być zwrócona do 1 lutego 2014 r. Całkowity koszt pożyczki wynosi 1.334,40 zł. (pozew k. 3-4)

Postanowieniem z dnia 15 października 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. ( postanowienie k. 4 v.)

W dniu 12 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanej, aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 1.334,40 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 187,50 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu. (nakaz zapłaty k. 30)

Od powyższego orzeczenia pozwana złożyła sprzeciw, którym zaskarżyła w całości nakaz zapłaty. W uzasadnieniu pozwana wniosła o umorzenie odsetek i rozłożenie należności dochodzonej w pozwie na raty w kwocie po 100 zł. miesięcznie. Pozwana potwierdziła zawarcie umowy pożyczki z pierwotnym wierzycielem na kwotę 1.040 zł. oraz uznała roszczenie powoda za uzasadnione. Reneta A. wskazała na swoją trudną sytuację materialną wynikającą z samodzielnego utrzymywania 19 letniego syna oraz spłacania rat na rzecz 3 wierzycieli w łącznej kwocie 1.100 zł. miesięcznie. (sprzeciw k. 44- 46)

W piśmie z dnia 12 marca 2015 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Ponadto powód nie wyraził zgodę na ograniczenie roszczenia w zakresie odsetek ustawowych oraz rozłożenie należności na raty. (pismo pełn. powoda k. 54)

Na terminie rozprawy w dniu 3 września 2015 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Natomiast pozwana zajęła dotychczasowe stanowisko, nie kwestionując wysokość dochodzonego roszczenia. Poparła wniosek o rozłożenie należności na raty po 100 zł. miesięcznie, umorzenie odsetek od należności głównej oraz nieobciążanie jej kosztami procesu. (protokół rozprawy k. 60)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 grudnia 2013 r. R. A. zawarła z (...) spółka z o.o. w W. umowę pożyczki, na mocy której, pierwotny wierzyciel udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 1.040 zł. (umowa ramowa pożyczki k. 20- 22, potwierdzenie przelewu k. 25)

W dniu 29 lipca 2014 r. powód zawarł z (...) spółka z o.o. umowę przelewu wierzytelności obejmującą m. in. wierzytelność przysługującą wobec R. A.. (umowa przelewu wierzytelności k. 8- 9, załącznik k. 10- 16)

Pismem z dnia 29 lipca 2014 r. powód zawiadomił R. A. o powyższej cesji wierzytelności. (zawiadomienie k. 17, kserokopia książki nadawczej k. 18)

W grudniu 2014 r. R. A. otrzymała wynagrodzenie za pracę w kwocie 1.633,76 zł. miesięcznie. W dniu 23 grudnia 2014 r. pozwana dokonała przelewu kwoty 600 zł. z tytułu raty za październik 2014 r., przelewu kwoty 250 zł. na rzecz (...) S.A. oraz przelewu kwoty 250 zł. na rzecz Bank (...) S.A. za grudzień 2014 r. (potwierdzenia operacji k. 47- 50)

R. A. prowadzi gospodarstwo domowe razem ze swoją matką, która opłaca wszystkie koszty związane z mieszkaniem, jak czynsz, prąd, wodę oraz dziewiętnastoletnim synem, który pozostaje częściowo na jej utrzymaniu i uczy się w 4 klasie technikum. Pozwana pracuje w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, za co otrzymuje wynagrodzenie w wysokości ok. 1700 zł., które stanowi jej jedyne źródło dochodu. Co miesiąc pozwana spłaca swoje zobowiązania z tytułu zaciągniętych kredytów lub pożyczek, na rzecz (...) Agricole 600 zł miesięcznie, na rzecz F. (...) 250 zł, na rzecz (...) S.A. – 250 zł. oraz kwotę 170 zł. z tytułu pożyczek krótkoterminowych. (zeznania pozwanej k. 60 v. w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami z k. 60)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

( okoliczność bezsporna )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny oraz na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu, a także na podstawie zeznań pozwanej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od R. A. zapłaty kwoty 1.334,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2014 roku do dnia zapłaty z tytułu zawartej w dniu 3 grudnia 2013 r. umowy pożyczki. Pozwana potwierdziła zawarcie umowy pożyczki z pierwotnym wierzycielem oraz uznała roszczenie powoda za uzasadnione zarówno co do zasady, jak i wysokości. W konsekwencji wysokość dochodzonej kwoty Sąd uznał za bezsporną, jednocześnie przyjmując, że powód przedkładając opisane dokumenty udowodnił zadłużenie pozwanej w wysokości w nich wskazanej.

Natomiast pozwana wniosła o umorzenie odsetek i rozłożenie należności dochodzonej w pozwie na raty w kwocie po 100 zł. miesięcznie, na co powód nie wyraził zgody. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile, bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Taki właśnie przypadek zdaniem Sądu ma miejsce na gruncie niniejszej sprawy. R. A. prowadzi gospodarstwo domowe razem ze swoją matką oraz dziewiętnastoletnim synem. Pozwana pracuje w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, za co otrzymuje wynagrodzenie w wysokości ok. 1700 zł., które stanowi jej jedyne źródło dochodu. Co miesiąc pozwana spłaca swoje zobowiązania w łącznej kwocie 1.270 zł. miesięcznie. Ponadto pozwana wydaje kwotę 96 zł. na bilet miesięczny komunikacji miejskiej. W świetle przytoczonych okoliczności, w ocenie Sądu brak jest obiektywnych podstaw do przyjęcia, że pozwana uregulowałaby wobec powoda zasądzone przez Sąd świadczenie w przypadku jego rozłożenia na raty.

W niniejszej sprawie strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Wobec tego Sąd zasądził należność główną z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2014 r., czyli od następnego dnia po dniu, w którym zgodnie z umową pożyczka powinna zostać zwrócona.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze szczególnie trudną sytuację życiową i majątkową R. A., która to sytuacja zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu.

Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do pozwanej.

Należy mieć na względzie, że R. A. prowadzi gospodarstwo domowe razem ze swoją matką, która opłaca wszystkie koszty związane z mieszkaniem, jak czynsz, prąd, wodę oraz dziewiętnastoletnim synem, który pozostaje częściowo na jej utrzymaniu i uczy się w 4 klasie technikum. Pozwana pracuje w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, za co otrzymuje wynagrodzenie w wysokości ok. 1700 zł., które stanowi jej jedyne źródło dochodu. Co miesiąc pozwana spłaca swoje zobowiązania wobec z tytułu zaciągniętych kredytów lub pożyczek, na rzecz (...) Agricole 600 zł miesięcznie, na rzecz F. (...) 250 zł, na rzecz (...) S.A. – 250 zł. oraz kwotę 170 zł. z tytułu pożyczki krótkoterminowej. Ponadto pozwana wydaje kwotę 96 zł. na bilet miesięczny komunikacji miejskiej. Według deklaracji pozwanej, zaprzestała wykupywania leków na nadciśnienie i tarczycę z powodu braku pieniędzy. Zatem Sąd uznał, że R. A. nie posiada wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu, które zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy winna ponieść, jako przegrywająca proces w całości.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że w niniejszej sprawie zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności, które w szczególności opierają się na sytuacji majątkowej i życiowej pozwanej, co uzasadnia zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. do rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt I ACa 571/12, LEX nr 1237890).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.