Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Ka 357/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Opolu VII Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Jolanta Szajowska-Kulijewicz

Sędziowie: Sędzia S.O. Zbigniew Kwiatkowski – spr.

del. Sędzia S.R. M. K.

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Rybak

przy udziale E. M.

Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Opolu

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2013 r.

sprawy N. W. (W.)

oskarżonego o przestępstwo z art. 290 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Opolu

z dnia 14 lutego 2013 roku, sygn. akt VII K 1384/12

I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną.

II. Koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa

Sygn. akt VII Ka 357/13

UZASADNIENIE

N. W. stanął pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 290 § 1 k.k. w ten sposób, że w okresie od 1 października 2013r. do 24 października 2012r. w lesie w T. przy ul. (...) na działce nr (...) dokonał wyrębu i zaboru w celu przywłaszczenia czterech drzew rodzaju dąb, jednego drzewa rodzaju akacja oraz jednego rodzaju czeremcha o łącznej wartości 90,70 złotych na szkodę T. C.

Sąd Rejonowy w Opolu wyrokiem z dnia 14 lutego 2013r. sygn. akt VII K 1344/12 na podstawie art. 66 § 1 i 3 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko N. W. o czyn opisany wyżej, który zakwalifikował z art. 278 § 1 k.k., warunkowo umorzył na okres 1 (jednego) roku próby.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 49 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężnie w kwocie 600 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 190 zł tytułem kosztów sądowych , w tym kwotę 100 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł prokurator zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucając obrazę prawa karnego materialnego tj. art. 290 § 1 k.k. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, iż kradzież drzewa z lasu po jego uprzednim wyrąbaniu wypełnia znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., podczas, gdy praktyka orzecznicza jednoznacznie nakazuje kwalifikować powyższe zachowanie z art. 290 § 1 k.k.

Stawiając powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I przez przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 290 § 1 k.k.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie. Kluczowym zagadnieniem w rozpoznawanej sprawie jest kwestia, która sprowadza się do pytania, czy oskarżony N. W. dopuścił się przestępstwa z art. 290 § 1 k.k. czy przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 k.k.?. Analizując tę kwestię należy zauważyć, iż przepis art. 290 § 1 k.k. penalizuje odpowiedzialność karną sprawcy, który w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu drzewa w lesie. Zachowanie sprawcy, w ujęciu wyżej wymienionego przepisu, musi zatem polegać na wyrąbaniu drzewa w lesie z zamiarem jego przywłaszczenia (cum dolus coloratus). Do takiej konkluzji prowadzi bowiem zawarte w art. 290 § 1 k.k. sformułowanie „w celu przywłaszczenia”. Ustawa wymaga bowiem, aby zachowanie sprawcy było nakierowane na określony cel, jakim jest przywłaszczenie drzewa w lesie.

Jeśli natomiast sprawca dopuszcza się najpierw wyrębu drzewa w lesie, a następnie zabiera to drzewo w celu przywłaszczenia, wówczas odpowiada on tylko za jedno przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. , natomiast wyrąb drzewa w lesie stanowi tylko czynność współukaraną uprzednio. Takie stanowisko przyjmuje się w doktrynie (zob. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas w: Kodeks karna. Część szczególna. Komentarz do art. 278-363. Tom III. Wydanie II. Zakamycze 2006, s.437 i tam powołane poglądy doktryny) oraz w judykaturze (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1990 r. WR 297/90. Informacja (...). Prawo karne 1990, nr.10-11, poz. 1; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2011 r., IV KK 298/11. Prok. Pr.-wkł. do nr (...), poz.5), które sąd odwoławczy in extenso podziela.

Analogiczna sytuacja wystąpiła w przedmiotowej sprawie, w której oskarżony, co wynika z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonał wyrębu czterech drzew, w tym dwa dęby, jednej akacji i jednej czeremchy o łącznej wartości 90,70 zł, gdyż gałęzie tych drzew przeszkadzały mu na jego polu w czasie wykonywania prac polowych, zaś M. C. nie reagował na prośbę oskarżonego, aby wyciął te drzewa lub zwisające z nich gałęzie na pole oskarżonego. Oskarżony widząc zatem, że właściciel drzew nie usunął ich gałęzi, które uderzyły oskarżonego po plecach, w czasie, gdy wykonywał prace polowe, wyciął te drzewa, a następnie zabrał je do domu i spalił w piecu.

W świetle powyższego należy zatem jednoznacznie stwierdzić, iż pierwotnym zamiarem oskarżonego było dokonanie wyrębu drzew w lesie należącym do T. C., lecz nie w celu ich przywłaszczenia, ale w celu ich usunięcia, aby gałęzie tych drzew nie przeszkadzały oskarżonemu w czasie wykonywania przez niego prac polowych. Dopiero zaś po wycięciu tych drzew oskarżony zabrał je do domu i spalił w piecu. Słusznie zatem sąd I instancji uznał, że w tym konkretnym wypadku działanie oskarżonego występuje dyspozycję art. 278 § 1 k.k., nie zaś przepisu art. 290 § 1 k.k., gdyż oskarżony dokonał kradzieży drzewa wcześniej wyrąbanego.

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem prokuratora, zawartym w uzasadnieniu apelacji, że czyn oskarżonego należało zakwalifikować jako przestępstwo z art. 290 § 1 k.k., gdyż autor apelacji błędnie przyjął, iż oskarżony dokonując wyrębu drzewa w lesie działał wówczas w celu przywłaszczenia, nie dostrzegając tego, co zostało już podniesione, że celem wyrębu drzew należących do T. C. nie było ich przywłaszczenie, zaś kradzież tych drzew nastąpiła po dokonaniu ich wyrębu w lesie.

Z przytoczonych względów apelację oskarżyciela publicznego należało uznać jako bezzasadną w stopniu oczywistym.

Z przytoczonych względów sąd odwoławczy – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k. – orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

Orzeczenie o kosztach za postępowanie odwoławcze uzasadnia przepis art. 636 § 1 in fine k.p.k..

VII Ka 357/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE