Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015r. w Gliwicach

sprawy z powództwa R. M. (M.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w K.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 31 marca 2015 r. sygn. akt IV P 426/14

1)  uchyla zaskarżony wyrok i umarza postępowanie,

2)  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
w K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 473 zł (czterysta siedemdziesiąt trzy złote) tytułem opłaty sądowej.

(-) SSR (del.) Grzegorz Tyrka (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (spr.) (-) SSO Jolanta Łanowy

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt: VIII Pa 120/15

UZASADNIENIE

Powód R. M. wniósł pozew przeciwko pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w K. domagając się przywrócenia do pracy oraz zasądzenie jednomiesięcznego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 3.151,80zł, alternatywnie, na wypadek uznania przez Sąd, że przywrócenie do pracy jest nieuzasadnione, zasądzenia odszkodowania w kwocie 9 455,40zł.

W uzasadnieniu wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w dniu 13 października 2014r., kiedy to przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była utrata zdolności do wykonywania pracy na stanowisku zastępcy kierownika sklepu. Wynikało to z zaświadczenia lekarskiego z dnia 25 września 2014r. Powód w dniu 13 października 2014r. stawił się do pracy, przy czym nie przedstawił on w tym dniu zwolnienia lekarskiego, ani też nie poinformował swych przełożonych, że przebywa nadal na zwolnieniu lekarskim. Powód dopiero następnego dnia dostarczył pozwanej zaświadczenie lekarskie o dalszej niezdolności do pracy, wystawione w dniu 13 października 2014r. Zdaniem pozwanej, wypowiedzenie złożone powodowi było uzasadnione.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2015r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.455,40zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 listopada 2014r., do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód zatrudniony był u pozwanej w okresie od 1 października 2009r. do 31 stycznia 2014r. na stanowisku zastępcy kierownika sklepu, w pełnym wymiarze czasu pracy, ostatnio z wynagrodzeniem 3.151,80zł brutto miesięcznie.

Z dniem 5 września 2014r. powód zaczął przebywać na zwolnieniu lekarskim. Na zwolnieniu tym powód przebywał aż do chwili złożenia mu wypowiedzenia umowy o pracę i cały czas systematycznie dostarczał on pozwanej kolejne wystawiane zwolnienia lekarskie.

Sąd ustalił, że pozwana skierowała powoda na badanie lekarskie, które wskazało, że powód nie jest zdolny do świadczenia pracy.

W dniu 13 października 2014r. pozwana wezwała powoda do pracy i wręczyła mu wypowiedzenie umowy o pracę, pomimo tego, że powód przebywał w tym czasie na zwolnieniu lekarskim, które dostarczył on pozwanej dnia następnego, tj. 14 października 2014r. Zostało ono wystawione z datą 13 października 2014r. i przewidywało niezdolność powoda do dnia 11 października 2014r. do 24 października 2014r.

Sąd ustalił też, że powód choruje na chorobę nowotworową.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo było oczywiście uzasadnione, gdyż pozwany naruszył przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, nie tylko przez fakt, że jako przyczynę wskazał niezdolność do pracy, gdy oczywistym było, że jeśli powód choruje, to jest niezdolny do pracy, jak również przez fakt, że wypowiedzenie to doręczone zostało powodowi w okresie niezdolności do pracy, powód bowiem dostarczył kolejne zwolnienie lekarskie które obejmowało dzień wręczenia mu wypowiedzenia.

Sąd stwierdził, że pozwana wręczając wypowiedzenie powodowi, wiedziała o jego ciężkiej chorobie. Sad zwrócił uwagę, że przedostatnie zwolnienie lekarskie jakie posiadał powód obejmowało okres do 10 października 2014r. Był to piątek i oczywistym jest, że powód nie mógł w weekend uzyskać kolejnego zwolnienia i musiał na nie poczekać co najmniej do poniedziałku. Pozwana powinna przewidzieć, że powód może donieść lada dzień kolejne zwolnienie, zwłaszcza, że od dłuższego czasu przebywał on na zwolnieniu.

Orzeczono na podstawie art. 45 § 1 i 2 k.p. w zw. z art. 47 ¹ k.p. zasądzając na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia powoda za okres wypowiedzenia.

Apelacje od powyższego wyroku złożyła strona pozwana zarzucając:

- błędne zastosowanie art. 41 k.p. poprzez objęcie przewidzianą w tym przepisie ochroną pracownika przed wypowiedzeniem mimo, iż nie zostały spełnione przesłanki zastosowania tej ochrony;

- naruszenie art. 45 k.p. w poprzez błędne uznanie, że wypowiedzenie naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, przy błędnej subsumpcji stanu faktycznego pod przepis art. 41 k.p.;

- naruszenie art. 212 § 1 k.p.c. oraz art. 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. oraz art. 224 § 1 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie w niezbędnym zakresie postępowania dowodowego przy czym w szczególności pominięcie przez Sąd pierwszej instancji wnioskowanych przez pozwaną w odpowiedzi na pozew dowodów z przesłuchania świadków M. M. (2), A. Z. i W. A., co doprowadziło do niewyjaśnienia i nie uwzględnienia istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych;

- w naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. w poprzez niewłaściwe wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, w szczególności niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których sąd pierwszej instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom zawnioskowanym przez pozwaną w odpowiedzi na pozew.

- naruszenia art. 10 k.p.c. w oraz art. 468 § 1 § 2 pkt 2 k.p.c. poprzez brak umożliwienia zawarcia ugody, mimo iż pełnomocnik pozwanej zwrócił się na rozprawie w dniu 31 marca 2015r. o udzielenie przez Sąd siedmiodniowego terminu na zawarcie ugody, a pełnomocnik powoda wyraził na to zgodę przychylając się do tego wniosku;

- brak rozważenia istoty sprawy poprzez pominięcie merytorycznych zarzutów pozwanego w szczególności zarzutu późniejszego doręczenia przez powoda zaświadczenia lekarskiego po otrzymaniu wypowiedzenia oraz stawienia się pracownika do pracy i jego gotowość do jej świadczenia.

Stawiając powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W trakcie rozprawy apelacyjnej w dniu 15 października 2015r. pełnomocnik powoda złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia w związku z zawarciem przez strony ugody pozasądowej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 386 § 3 k.p.c. jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie. W rozpoznawanej sprawie z uwagi na złożone przez stronę powodową oświadczenie o cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia zaszły przesłanki do umorzenia postępowania w sprawie. Zgodnie bowiem z treścią art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Powód domagał się niniejszej sprawie, na etapie postępowania apelacyjnego, oddalenia apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu pierwszej instancji zasadzającego na jego rzecz odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę w kwocie 9.455,40zł. Z zawartej pomiędzy stronami ugody pozasądowej wynika, że pozwana zobowiązała się wypłacić na rzecz powoda kwotę 23.000zł tytułem rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy.

Mając na uwadze treść art. 469 k.p.c. Sąd uznał, że w świetle okoliczności niniejszej sprawy, w związku z zawarciem przedmiotowej ugody, oświadczenie powoda o cofnięciu pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia nie narusza słusznego interesu pracownika.

W tym stanie rzeczy, z mocy art. 386 § 3 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji tj. uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie umorzył.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2015r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.t.j. z 2014r., poz. 1025 z późn.zm.) obciążono stronę pozwaną, jako przegrywającą, obowiązkiem uiszczenia opłaty od pozwu.

Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł: obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.t.j. z 2014r., poz. 1025 z późn.zm.) kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy); z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy – uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007r., I PZP 1/07.

Zgodnie natomiast z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w przypadku cofnięcia pozwu w związku z zaspokojeniem roszczenia to stronę pozwaną uznaje się za przegrywającą w rozumieniu przepisów o kosztach procesu – postanowienie z dnia 12 kwietnia 2012r., II CZ 208/11; postanowienie z dnia 7 marca 2013r., IV CZ 8/13 i postanowienie z dnia 8 lutego 2012r., V CZ 109/11.

(-) SSR(del.) Grzegorz Tyrka (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (-) SSO Jolanta Łanowy

Sędzia Przewodniczący Sędzia