Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2015r. w Gliwicach

sprawy z powództwa A. K. (K.), K. K. (2)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w K.

o ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do bezpłatnego węgla

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 kwietnia 2015 r. sygn. akt VI P 60/15

1)  oddala apelacje,

2)  zasądza od powodów na rzecz pozwanej kwoty po 67,50 zł (sześćdziesiąt siedem złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(-) SSO Małgorzata Andrzejewska (spr.) (-) SSO Teresa Kalinka (-) SSR (del.) Renata Stańczak

Sędzia Przewodnicząca Sędzia

Transkrypcja uzasadnienia wygłoszonego

w dniu 22.10.2015 r. w sprawie VIII Pa 137/15

w zakresie znaczników czasowych 00:03:09 - 00:11:41.

* * * * * * początek tekstu

[ Przewodniczący 00:00:00.743]

Uzasadnienie orzeczenia.

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 22 października 2015 roku
w sprawie VIII Pa 137/15.

Powodowie wystąpili z pozwem przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w K., domagając się zapłaty kwoty 597,54 złotych, tytułem ekwiwalentu pieniężnego za bezpłatny węgiel.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództw, powództwa każdego z powodów.

Sąd Rejonowy w Gliwicach po przeprowadzeniu postępowania wyrokiem z dnia
29 kwietnia 2015 roku oddalił powództwa. Sąd I Instancji uznał, że po stronie pozwanej brak jest legitymacji biernej procesowej do występowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia odnośnie stanu faktycznego, przeprowadził niezbędne postępowanie dowodowe, a następnie w prawidłowy sposób, zgodnie
z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, dokonał oceny zebranych dowodów
i wyciągnął właściwe wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku.
W konsekwencji, Sąd Okręgowy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne
i rozważania prawne dokonane przez Sąd I Instancji, uznał je za własne, co oznacza,
iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu Odwoławczego. Stanowisko takie zostało zaprezentowane przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1998 roku sygnatura I PKN 339/98. W ocenie Sądu II Instancji podniesione w apelacji strony powodowej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Prawidłowo Sąd I Instancji stwierdził, że w przypadku roszczenia zgłoszonego przez powodów K. K. (2) i A. K. występuje po stronie pozwanej brak legitymacji biernej. Zgodnie z obowiązującą nadal ustawą z dnia 7 września 2007 roku
o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego, Dziennik Ustaw z 2007 roku numer
192 pozycja 1379, byłemu pracownikowi kopalni postawionej w stan likwidacji przed dniem 1 stycznia 2007 roku, uprawnionemu do bezpłatnego węgla, który uzyskał emeryturę lub rentę przed tym dniem jest wypłacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, oprócz emerytury lub renty, ekwiwalent pieniężny. Warunkiem otrzymania ekwiwalentu pieniężnego jest przedłożenie pracodawcy pisemnego oświadczenia
o rezygnacji z uprawnienia do pobierania bezpłatnego węgla w naturze. Stanowi o tym artykuł 12 ustęp 1 i 3 wskazanej ustawy. Powodom nie przysługiwało uprawnienie
do bezpłatnego węgla w świetle przepisów porozumienia z 20 grudnia 2004 roku, w treści paragrafu 7 punkt 1 i 2 załącznika numer 14 do tego porozumienia wyraźnie przewidziano, że przepisów załącznika numer 14 nie stosuje się do osób, których prawo do bezpłatnego węgła realizowana jest na podstawie przepisów ustawy o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego. Strona powodowa w trakcie postępowania nie kwestionowała faktu,
iż ekwiwalent pieniężny z tytułu bezpłatnego węgla powodowie pobierają z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Reasumując stwierdzić należy, że powodom nie przysługuje roszczenie przeciwko pozwanej (...) Spółce Akcyjnej o ekwiwalent pieniężny z tytułu do prawa do bezpłatnego węgla. Prawo do bezpłatnego węgla, zgodnie z przepisami ustawy o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego, powodowie mogli realizować od strony pozwanej jedynie w formie bezpłatnego węgla w naturze,
a w przypadku żądania ekwiwalentu pieniężnego podmiotem zobowiązanym do wypłaty tego świadczenia jest wyłącznie Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Prawidłowe jest też stanowisko Sądu Rejonowego, że w sprawie nie zachodzi brak dopuszczalności drogi sądowej. Powodowie, podobnie jak wielu innych emerytów i rencistów, wystąpili przeciwko pozwanej z roszczeniem cywilnym o zapłatę ekwiwalentu z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla. Dla rozpoznania tej sprawy powołane są sądy powszechne,
jest to bowiem sprawa cywilna w rozumieniu artykułu 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Żaden przepis nie przekazuje rozpoznania takiej cywilnej sprawy
do właściwości innych organów. W przypadku gdyby przepis prawa przekazywał rozpoznanie takiej sprawy cywilnej do właściwości innych organów to zgodnie z treścią artykułu 2 paragraf 3 Kodeksu postępowania cywilnego taka sprawa nie byłaby rozpoznawana w postępowaniu przed sądem powszechnym. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest organem właściwym do rozpoznawania sporów powstałych pomiędzy byłymi pracownikami a ich pracodawcami lub następcami prawnymi pracodawców.
Droga procesu cywilnego jest więc w tej sprawie dopuszczalna. Jedynie w sytuacji gdyby powodowie wystąpili przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o zapłatę ekwiwalentu pieniężnego zachodziłaby dopuszczalność drogi sądowej i wówczas na mocy artykułu 464 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego nastąpiłoby przekazanie sprawy do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako organu właściwego. Powodowie jednak przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w rozpoznawanej sprawie
nie występowali. Tak, więc w sprawie nie zachodziła niedopuszczalność drogi sądowej, która mogłaby prowadzić do przekazania sprawy właściwemu organowi na podstawie artykułu 464 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Prawidłowo Sąd I Instancji uznał, że w rozpoznawanej sprawie nie zostało skutecznie złożone przez stronę powodową oświadczenie o cofnięciu pozwu. W treści pisma strony powodowej z dnia 28 kwietnia 2014 roku zamieszczone zostało oświadczenie, cofam pozew ze zrzeczeniem
się roszczenia. W niniejszej sprawie przed Sądem Rejonowym po stronie powodowej występowało dziesięciu powodów, których sprawy zostały połączone do wspólnego rozpoznania na mocy artykułu 219 Kodeksu postępowania cywilnego. Każdy z powodów złożył więc odrębny pozew. Pismo pełnomocnika reprezentującego wszystkich powodów nie precyzowały natomiast, którego z pozwów dotyczy oświadczenie o cofnięciu.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczone na podstawie artykułu 98 Kodeksu postępowania cywilnego oraz paragrafu 6 punkt 2 w związku z paragrafem 12 ustęp
1 punkt 2 i paragrafu 13 ustęp 1 punkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dziennik Ustaw tekst jednolity z 2013 roku pozycja 461 z późniejszymi zmianami.

Sąd II Instancji nie znalazł podstaw do zastosowania w rozpoznawanej sprawie artykuł
102 Kodeksu postępowania cywilnego i odstąpienia od obciążenia powodów obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej.

(...)

Zatwierdzono transkrypcję dnia 9 listopada 2015 r.