Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Teresa Kalinka

Sędziowie SSO Grażyna Łazowska

SSR del Grzegorz Tyrka

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2015r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. S. (S.)

przeciwko B. B.

o diety i inne świadczenia związane z podróżą służbową

na skutek zażalenia pozwanej B. B.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 24 czerwca 2015r. sygn. akt IV P 997/14

postanawia

1.  oddalić zażalenie

2.  zasądzić od pozwanej B. B. na rzecz powoda A. S. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym

(-) SSR del. Grzegorz Tyrka (-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2015r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wydał wyrok zaoczny w sprawie o sygn. IV P 997/14, w którym zasądził od pozwanej B. B. na rzecz powoda A. S. kwotę 10.503,75 EURO brutto tytułem ryczałtu za nocleg w zagranicznej podróży służbowej. Nadto obciążył pozwaną opłatą od pozwu w kwocie 2.264 zł oraz nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Powyższy wyrok zaoczny wraz z pouczeniem o trybie i terminie wniesienia środka zaskarżenia został wysłany na adres pozwanej (adres pod którym zarejestrowano działalność gospodarczą) ul. ks. F. W. 47 w M.. Mimo dwukrotnego awizowania w dniu 15 i 23 kwietnia 2015r. przesyłka nie została podjęta, w związku z czym uznano ją skutecznie doręczoną w dniu 1 maja 2015r.

W dniu 8 czerwca 2015r. (data stempla pocztowego) pozwana B. B. wniosła o przywrócenie jej terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 26 marca 2015r. W uzasadnieniu wniosku wskazała, że dopiero w dniu 1 czerwca 2015r. otrzymała od komornika sądowego informację o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego oraz zajęciu ruchomości realizowanym w związku z wydaniem wyroku zaocznego w sprawie IV P 996/14. Pozwana podniosła, że w okresie od końca marca 2015r. do 1 czerwca 2015r. nie otrzymała od operatora pocztowego (...) żadnej informacji z sądu o wydaniu przeciwko niej wyroku ani też żadnej informacji o nadejściu przesyłki, stąd też nie miała wiedzy i możliwości odbioru takiej przesyłki.

Jednocześnie pozwana wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 26 marca 2015r.

Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2015r. sygn. IV P 997/14 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach oddalił powyższy wniosek pozwanej o przywrócenie terminu oraz w punkcie drugim odrzucił sprzeciw od wyroku z dnia 26 marca 2015r.

W ocenie Sądu Rejonowego wniosek pozwanej o przywrócenie terminu nie zasługiwał na uwzględnienie, z tej przyczyny, że pozwana nie uprawdopodobniła w żaden sposób okoliczności na którą się powołała w jego treści. Pozwana nie przedłożyła chociażby reklamacji od operatora pocztowego. Sąd Rejonowy powołał się na treść art. 169 § 2 k.p.c., w myśl którego w piśmie z wnioskiem o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek. Sąd Rejonowy stwierdził nadto, że w sprawie o sygnaturze IV P 377/14 toczącej równolegle się przed tut. Sądem, z powództwa I. W. przeciwko pozwanej B. B., również zapadł wyrok zaoczny przeciwko pozwanej, która o terminach rozpraw była zawiadamiana na adres M., ul. (...), czyli taki sam jak w przedmiotowej sprawie i odbierała wysyłaną korespondencję z Sądu. Dlatego należało wniosek oddalić a w konsekwencji odrzucić sprzeciw pozwanej, jako wniesiony po terminie, zgodnie bowiem z treścią art. 344 § 1 k.p.c., spóźniony sprzeciw Sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym.

Pozwana wniosła zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 24 czerwca 2015r. wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku tegoż Sądu z dnia 26 marca 2015r.

W treści zażalenia pozwana wskazała, iż fakt nieotrzymania informacji o wyroku zaocznym może wykazać nie tylko poprzez przedłożenie reklamacji do operatora pocztowego ale także w każdy inny sposób, w tym poprzez oświadczenia osób trzecich a nawet samej strony. Pozwana podniosła, że niniejsza sprawa jest sprawą indywidualną a odmowy przywrócenia terminu w niniejszej sprawie nie może uzasadniać fakt odebrania przesyłki w innej sprawie. Skarżąca wskazała, że nie otrzymała żadnego zawiadomienia od operatora pocztowego o nadejściu przesyłki z Sądu.

W piśmie procesowym z dnia 11 sierpnia 2015r. pozwana wskazała, że fakt nieotrzymania przez nią zawiadomienia o nadejściu przesyłki może potwierdzić zeznaniami świadka A. B..

Powód wniósł o oddalenie zażalenia pozwanej oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego, w tym zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Gliwicach zważył:

Zażalenie pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie nie jest sporne, że sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 26 marca 2015r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w sprawie sygn. akt: IV P 997/14, został wniesiony po terminie.

Powyższy wyrok zaoczny wraz z pouczeniem o trybie i terminie wniesienia środka zaskarżenia został – po dwukrotnym awizowaniu przez operatora pocztowego w dniu 15 i 23 kwietnia 2015r. – uznany za skutecznie doręczony w dniu 1 maja 2015r.

Natomiast sprzeciw został wniesiony – wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia w dniu 8 czerwca 2015r. (data stempla pocztowego).

Przedmiotem sporu pozostaje natomiast, czy w sprawie niniejszej zachodzą przesłanki do przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 26 marca 2015r., czego domaga się strona skarżąca.

Zgodnie z treścią art. 168 § 1 k.p.c. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu.

Po myśli art. 169 § 1 k.p.c. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu.

Zgodnie zaś z § 2 w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wniosek.

Sąd Okręgowy podziela ocenę Sądu Rejonowego, że w przedmiotowej sprawie nie uprawdopodobniła w żaden sposób okoliczności, na które powołuje się w treści wniosku o przywrócenie terminu.

Nie budzi wątpliwości Sądu II instancji, że wyrok zaoczny jaki zapadł w sprawie niniejszej w dniu 26 marca 2015r. został doręczony skutecznie i w sposób prawidłowy wraz z pouczeniem o trybie i terminie wniesienia sprzeciwu. Przesyłka została wysłana na adres pod którym pozwana zarejestrowała działalność gospodarczą: ul. ks. F. W. 47 w M.. Następnie, z uwagi na niezastanie adresata, przesyłka była dwukrotnie awizowana dniu 15 i 23 kwietnia 2015r. Przesyłka nie została podjęta w terminie 7 dni od pozostawienia ostatniego awiza, w związku z czym prawidłowo uznano ją skutecznie doręczoną w dniu 1 maja 2015r.

Sąd orzekający zwraca uwagę, iż przepisy kodeksu postępowania cywilnego dopuszczają zastępcze doręczenie pism, opierające się na domniemaniu, że pismo doszło do rąk adresata.

Stosownie do art. 139 § 1 k.p.c. w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012r. - Prawo pocztowe należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, a doręczane w inny sposób – w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, czynność zawiadomienia należy powtórzyć.

Zgodnie z § 2 jeżeli adresat odmawia przyjęcia pisma, doręczenie uważa się za dokonane. W takim przypadku doręczający zwraca pismo do sądu z adnotacją o odmowie jego przyjęcia.

Zgodnie natomiast z § 3 pisma dla osób prawnych, organizacji, osób fizycznych podlegających wpisowi do rejestru albo ewidencji na podstawie odrębnych przepisów - w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających z uwagi na nieujawnienie w rejestrze albo w ewidencji zmiany adresu, a w przypadku osób fizycznych miejsca zamieszkania i adresu - pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowe miejsce zamieszkania i adres są sądowi znane.

Powyższe domniemanie może jednak być przez stronę obalone, jeżeli adresat wykaże że pisma nie otrzymał z przyczyn od niego niezależnych wobec czego uchybienie terminu do dokonania czynności procesowej nastąpiło bez jego winy.

W ocenie Sądu orzekającego, w niniejszej sprawie brak podstaw do obalenia domniemania o skutecznym doręczeniu wyroku zaocznego z dnia 26 marca 2015r. Strona pozwana nie uprawdopodobniła bowiem, że nie odebrała przesyłki z Sądu bez własnej winy.

Należy wskazać, że w postępowaniu cywilnym – zgodnie z art. 6 k.c. – ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. A zatem to na stronie pozwanej spoczywa ciężar wykazania, że – jak utrzymuje – nie odebrała przesyłki z Sądu bez własnej winy.

Należy zgodzić się ze stroną skarżącą, że uprawdopodobnienie, iż nie otrzymała przesyłki może wykazać w każdy sposób, nie tylko poprzez przedłożenie reklamacji do operatora pocztowego. Również fakt odebrania przesyłki w innej sprawie nie może świadczyć na niekorzyść pozwanej.

W ocenie Sądu nie spełnia jednak kryterium uprawdopodobnienia twierdzeń pozwanej, iż nie została zawiadomiona o nadejściu przesyłki z Sądu, samo jej twierdzenie nie poparte żadnymi innymi dowodami, w postaci choćby złożonej u operatora pocztowego reklamacji, potwierdzenia tego faktu przez osoby trzecie czy choćby wcześniejszego składania reklamacji dotyczącej innych przesyłek.

W postanowieniu z dnia z dnia 19 maja 2006r., III CZ 28/06 (LEX nr 188379) Sąd Najwyższy wskazał, iż „spełnienie wymogu uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu nastąpi, jeżeli zostaną przytoczone okoliczności uzasadniające ten wniosek zarówno merytorycznie, tj. wskazujące na brak winy strony w uchybieniu terminu, jak i pod względem formalnym. Chociaż uprawdopodobnienie jest wyjątkiem od reguły formalnego przeprowadzenia dowodu, działającym na korzyść strony powołującej się na określony fakt, to jednak nie oznacza to, że może ono w każdej sytuacji opierać się tylko na samych twierdzeniach strony. Odróżnienie aktu uprawdopodobnienia w stosunku do przeprowadzenia dowodu polega m.in. na tym, że uprawdopodobnienie przeprowadza się za pomocą środków nie skrępowanych wymaganiami stawianymi co do formy przez przepisy k.p.c.”

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w wyroku z dnia 19 lutego 2013r., (...) SA/Wa (...) (LEX nr 1323942) wskazał, że uchylenie się od negatywnych skutków przyjętego przez ustawodawcę domniemania skuteczności doręczenia zastępczego wymaga wprawdzie nie udowodnienia, lecz jedynie uprawdopodobnienia, że adresat nie powziął wiadomości o piśmie złożonym w pocztowej placówce oddawczej, ale nie może opierać się ono na prostym zaprzeczeniu. Konieczne jest bowiem poparcie odpowiedniego twierdzenia w tej kwestii dowodami na uprawdopodobnienie okoliczności niepowzięcia wiadomości o piśmie”.

Reasumując, w niniejszej sprawie skarżąca, wnosząc wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego, nie uprawdopodobniła, że bez swojej winy nie dokonała w terminie czynności procesowej w postaci wniesienia sprzeciwu, a tym samym nie zaszły przesłanki do przywrócenia terminu do jego wniesienia.

Bez znaczenia pozostaje, iż w piśmie procesowym z dnia 11 sierpnia 2015r. pozwana wskazała, że fakt nieotrzymania przez nią zawiadomienia o nadejściu przesyłki może potwierdzić zeznaniami świadka A. B.. Dowody na istnienie okoliczności uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu pozwana powinna była przedstawić wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, a nie na etapie postępowania zażaleniowego. Pozwana nie wykazała, że dowodów takich nie mogła przedstawić wcześniej.

A zatem Sąd Rejonowy prawidłowo oddalił wniosek o przywrócenie terminu a w konsekwencji prawidłowo odrzucił sprzeciw pozwanej.

Mając powyższe na uwadze, zażalenie oddalono na podstawie art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c.

W punkcie drugim postanowienia, Sąd – na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust.2 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U z 2013r., poz. 490), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

(-) SSR del. Grzegorz Tyrka (-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia