Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski

Sędziowie SA Stanisław Tomasik

del. SR Piotr Koćmiel (spr.)

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim S. K.

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2013 roku

sprawy P. M.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk; z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 27 marca 2013 roku sygn. akt II K 1346/11

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

zasądza od oskarżonego P. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210,00 (dwieście dziesięć) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Uzasadnienie IV Ka 386/13

P. M. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 7 maja 2011 r. w Ł. działając publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie dla porządku prawnego uderzył w twarz A. J. oraz kopnął go w głowę czym spowodował u niego uraz prawej strony twarzy ze złamaniem kości jarzmowej i szczękowej oraz zasinieniem powłok miękkich w okolicy podoczodołowej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas przekraczający dni siedem, to jest o czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk,

II.  w dniu 7 maja 2011 r. w Ł. działając publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie dla porządku prawnego, uderzył w klatkę piersiową R. K. a gdy ten upadł kopał go po całym ciele powodując ukruszenie szkliwa zęba, czym naruszył nietykalność cielesną R. K., to jest o czyn z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie M.. po rozpoznaniu, wyrokiem z dnia 27 marca 2013 r. w sprawie II K 1346/11, uznał P. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów ze zmianą w opisie czynu I. polegającą na przyjęcie w miejsce słów „… prawej strony twarzy ze złamaniem kości jarzmowej i szczękowej oraz zasinieniem powłok miękkich w okolicy podoczodołowej” sformułowania: „twarzy po stronie prawej z wielomiejscowym złamaniem kości twarzoczaszki (łuku jarzmowego, ściany bocznej oczodołu i łuku brwiowego), zasinieniem i obrzękiem powłok” i za tak przypisany czyn I. na podstawie art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności a za czyn II. na podstawie art. 217 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. art. 85 i 86 § 1 kk za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie tej kary warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 30 stawek dziennych po 10 zł stawka.

Zasadził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. J., na podstawie art. 46 § 1 kk, kwotę 5000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. Świadczyć miał o tym:

- brak wszechstronnej oceny i analizy zeznań świadków, poprzestanie na ogólnikowych stwierdzeniach co do wiarygodności bądź jej braku przy ocenie zeznań bez przedstawienia rzeczowych i wynikających z dokumentów argumentów w tym zakresie oraz bez wszechstronnej i mieszczącej się w granicach swobodnej oceny dowodów analizy w tym zakresie (art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk),

- brak przesłuchania dopuszczonego przez Sąd świadka J. M. pomimo braku przesłanek do odstąpienie od przeprowadzenia tego dowodu (art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk),

- nietrafne oddalenie wniosków dowodowych zgłaszanych przez obronę pomimo, że okoliczności, których one dotyczyły były istotne dla rozstrzygnięcia kwestii sugestywności przeprowadzonych czynności okazania a Sąd nie ocenił wartości dowodowej i przydatności procesowej w zakresie przeprowadzonych w tej sprawie czynności okazania (art. 170 § 1 pkt 2 kpk i art. 3 kpk).

W konsekwencji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie M..

W apelacji obrońca zawarł (ponownie) wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. M. na okoliczność jej wiedzy na temat przebiegu przedmiotowego zdarzenia oraz okoliczności braku sprawstwa oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył:

Zarzuty apelacji są nietrafne i nie zasługują na uwzględnienie.

Przed odniesieniem się do nich należy zaznaczyć, że Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji gdyż dotychczasowe ustalenia (poczynione przez Sąd Rejonowy) wskazują, że świadek J. M. nie przebywa w Polsce (nieznane jest miejsce jej pobytu, dowodu nie da się przeprowadzić) a wnioskodawca nie wskazał okoliczności, które podważałyby te ustalenia. W konsekwencji wniosek ten zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania. Ten wniosek dowodowy pozostaje w związku z jednym z zarzutów apelacji – brak przesłuchania dopuszczonego świadka J. M., pomimo braku przesłanek do odstąpienia od przeprowadzenia tego dowodu. Nietrafnie skarżący stawia ten zarzut. Sąd Rejonowy w oparciu o informację policji, ujawniona na rozprawie (k. 330, 335 – świadek przebywa za granicą, nie znany jest termin powrotu), słusznie przyjął, że mimo próby, świadka tego nie da się przesłuchać. Skarżący przy swoim wniosku dowodowym wnosi o zwrócenie się do (...) o aktualny adres miejsca zamieszkania świadka. Jest to zbędne gdyż o informację taką zwrócił się i uzyskał ją Sąd Rejonowy (k. 320). Wskazując ten aktualny adres zwróci się do policji. Przy takich ustaleniach Sąd Rejonowy nie miał podstaw ani obowiązku „reasumpcji swojego postanowienia o dopuszczeniu charakterze świadka J. M.”, co sugeruje skarżący w uzasadnieniu apelacji. Podsumowując ocenę tego zarzutu apelacji należy wyrazić pogląd odmienny od skarżącego i poddać w wątpliwość ewentualne znaczenie zeznań tego świadka na co wskazuje przykład zeznań świadka J. D. (k. 268v.).

Kolejny zarzut apelacji odnoszący się do braku rzeczowej, wszechstronnej i mieszczącej się w granicach swobodnej oceny dowodów z zeznań świadków nie wytrzymuje konfrontacji z treścią uzasadnienia wyroku Sadu I-instancji. Skarżącemu chodzi o ocenę zeznań E. G., której Sąd nie dał wiary, w zestawieniu z zeznaniami innych świadków. Sąd Rejonowy przedstawił ocenę tych dowodów na stronie 3 uzasadnienia w sposób wystarczający – logicznie i w ramach swobodnej oceny dowodów. Oczywistym jest, że dokładnie argumentując za wiarygodnością zeznań świadków świadczących o sprawstwie i winie oskarżonego nie musiał już powtarzać tych argumentów a contrario w ocenie zeznań E. G.. Ocenę jej zeznań uzupełnił o negatywne przesłanki odnoszące się tylko do jej depozycji. Oprócz szczegółowości zeznań tego świadka, trudnej do pogodzenia z charakterem i miejscem pracy (barmanka), co według skarżącego jedynie miało w ocenie Sądu dezawuować jej zeznania (k. 353) bardzo istotną okolicznością jest upływ czasu pomiędzy zdarzeniem (7 V 2011 r.) a składaniem zeznań (6 IX 2012 r.). Podnosi ten argument Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu, czego nie zauważa skarżący. Ocena dowodów osobowych dokonana przez ten Sąd pozostaje pod ochrona dopuszczalnej, swobodnej oceny choćby w zestawieniu z niedawnym orzeczeniem Sądu najwyższego, że „Ustalenia faktyczne sądu wyrokującego w pierwszej instancji pozostają pod ochroną zasady "swobodnej oceny dowodów" tylko wtedy, gdy sąd ten rozważył we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wynikające z każdego z zebranych w sprawie dowodów, okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, inaczej mówiąc, gdy są one wynikiem wszechstronnej oceny dowodów pochodzących zarówno ze źródeł osobowych, jak i rzeczowych, przy czym żaden z nich nie może być traktowany jako ważniejszy tylko dlatego, że pochodzi z określonego źródła.” (postanowienie S. N. z dnia 24 IV 2013 r., IV KK 28/13, LEX nr 1311394).

Zdaniem Sądu Okręgowego nie miało znaczenia dla oceny dowodów i wpływu na rozstrzygnięcie, oddalenie wniosków dowodowych obrony dotyczących przeprowadzonych okazań. Sąd Rejonowy odniósł się do tych czynności zaznaczając w postanowieniu, zgodnie z zeznaniami świadków, że świadkowie „rozpoznali oskarżonego po twarzy, a nie tylko po jego posturze.” Usłyszeli również zaraz po zdarzeniu jego pseudonim ( (...)), który faktycznie jest jego pseudonimem. Dlatego ewentualna teoretyczna sugestywność przeprowadzonych czynności okazania nie może podważyć ich bezpośrednich spostrzeżeń, którym dali wyraz w swoich zeznaniach. Niezasadnym jest twierdzenie skarżącego, że ewentualne wątpliwości wynikające z uznania sugestywności czynności okazania powinny przez Sąd być rozstrzygnięte po myśli art. 5 § 2 kpk. Prowadziłoby to do automatycznego obalenia dowodu wiarygodnego (zeznania świadków rozpoznających niezależnie od okazania oskarżonego) przez wykazanie, że inny dowód na tę samą okoliczność został przeprowadzony z naruszeniem gwarancji procesowych (okazanie). W takich sytuacjach należy kierować się norma art. 7 kpk, co właśnie Sąd Rejonowy uczynił.

Wskazane wcześniej argumenty nie pozwalają podzielić zarzutów apelacji. Dlatego też, w oparciu o przepisy powołane w wyroku Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok i uznał apelacje za oczywiście bezzasadną. O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisów powołanych w wyroku.