Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Waldemar Cytrowski – spr.

Sędziowie : SO Agata Wilczewska

SO Karol Skocki

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu 20.11..2015 r.

sprawy Ł. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy z 16.06.2015 r. sygn. akt II K 37/15

.

1. Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze wydatki w kwocie 50 zł i opłatę w kwocie 120 zł.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Słupcy wyrokiem z 16 czerwca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 37/15 oskarżonego Ł. S. uznał za winnego tego, że 1 grudnia 2013r. około godz. 1:00 w miejscowości B. gm. S. na terenie (...) podczas odbywającej się zabawy tanecznej będąc wcześniej powołanym do ochrony bezpieczeństwa osób uczestniczących zabawie, działając wspólnie i w porozumieniu z T. Ł. (1) oraz innymi pracownikami ochrony dokonali pobicia K. B. w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na czas dłuższy niż 7 dni, tj. przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. i za to skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. i art. 73 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary na okres próby lat 2 i oddał oskarżonego pod dozór kuratora.

Apelację wniosła obrońca, która zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu oraz obrazę przepisów postępowania, a zwłaszcza art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegającą na nierozważeniu całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie oraz na fragmentarycznej jednostronnej analizie i ocenie dowodów.

W oparciu o te zarzuty wniosła o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie złagodzenie wymierzonej mu kary.

Apelacja nie jest zasadna.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Żadnego jednak z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Sąd ten bowiem nie tylko przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, ale też w oparciu o wskazane w art. 7 k.p.k. kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł prawidłowy wniosek co do sprawstwa oskarżonego. Sąd odwoławczy w pełni tę ocenę podzielając, by jej tu ponownie nie przytaczać, powołuje się na nią, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia. Zarzuty apelacyjne natomiast stanowią typową, dowolną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu.

Na sprawstwo oskarżonego Ł. S. wskazują w szczególności następujące dowody i okoliczności:

-

konsekwentne, spójne i logiczne zeznania pokrzywdzonego K. B., które znalazły odzwierciedlenie w zeznaniach świadków i dokumentacji medycznej,

-

zeznania świadków A. K. i M. L., która podczas okazania wizerunku rozpoznała oskarżonego S., jako osobę, która „najbardziej biła” pokrzywdzonego.

-

protokoły dokonanych w toku postepowania przygotowawczego okazani wizerunków

-

brak jakichkolwiek powodów do fałszywego pomówienia oskarżonego.

Jako całkowicie dowolny i gołosłowny należy zatem ocenić zawarty w uzasadnieniu apelacji zarzut, iż pokrzywdzony i jego przyszła żona fałszywie pomówili oskarżonego z tego tylko powodu, iż miał on stabilną sytuację finansową. Pokrzywdzony i świadek M. L. rozpoznali przecież drugiego ze sprawców T. Ł. (2), który takiej sytuacji materialnej nie miał. Pokrzywdzony i jego przyszła żona nie mieli więc żadnego interesu aby narazić się na odpowiedzialność karną poprzez złożenie przeciwko oskarżonemu fałszywych zeznań.

Wobec prawidłowych ustaleń Sądu nie pozostały już żadne wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonego, co czyni zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. całkowicie niezasadnym. Z ugruntowanego natomiast stanowiska judykatury i doktryny wynika, że zarzut naruszenia art. 4 k.p.k. jako statuujący ogólną zasadę postepowania, nie może być samoistnym zarzutem apelacyjnym. Jeżeli zatem skarżąca nie wskazała konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady, które miałyby zostać naruszone, zarzut ten należy uznać za nieskuteczny.

W żadnym zakresie nie potwierdził się też zarzut co do niewspółmierności orzeczonej kary. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił bowiem dotychczasową niekaralność oskarżonego, która pozwoliła na przyjęcie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy resocjalizacyjnej. Nie można jednak abstrahować od tego, że na oskarżonym ciążył obowiązek dbania o porządek i bezpieczeństwo uczestników imprezy. Orzeczona kara w pełni zatem odpowiada wskazanym w art. 53 kk dyrektywom jej wymiaru.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska