Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 listopada 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu P. G. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2013 r. do dnia 30 listopada 2016 r.

W dniu 30 maja 2014 r. Naczelny Lekarz ZUS zakwestionował orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS o okresowej częściowej niezdolności do pracy będące podstawą przyznania ubezpieczonemu prawa do renty. Po rozpoznaniu sprawy przez Komisję Lekarską ZUS stwierdzono zdolność ubezpieczonego do pracy.

Decyzją z dnia 4 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty.

Ubezpieczony P. G. złożył odwołanie od tej decyzji stwierdzając, iż nie może wykonywać nawet najprostszych prac fizycznych ponieważ wiążą się ze schylaniem, podnoszeniem lub przenoszeniem ciężarów.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczony P. G. jest z wykształcenia tokarzem . W okresie pracy zawodowej pracował również jako pracownik gospodarczy

W celu ustalenia czy ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z kwalifikagami Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy z zakresu kardiologii, neurologii, diabetologii, okulistyki, specjalisty medycyny pracy

Powołani przez Sąd biegli rozpoznali u ubezpieczonego cukrzycę typu 2 leczona intensywną insulinoterapią powikłaną polineuropatią cukrzycową i, w stadium 3 przewlekłej choroby nerek, nadciśnienie tętnicze II, chorobę niedokrwienną serca, chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa z dyskopatią lędźwiową , dnę

I

2

moczanową, przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowo krzyżowy objawowy z
okresami zaostrzeń , astygmatyzm nadwzroczny obu oczu, niedosłuch obustronny,
Zdaniem biegłych powyższe schorzenia nadal powodują u ubezpieczonego istotne
upośledzenie sprawności psychofizycznej ustroju i zdolności do zatrudnienia.
Przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca
w pozycji wymuszonej , praca na wysokości, w hałasie w złych warunkach
atmosferycznych oraz wymagająca pełnej sprawności psychofizycznej.

Ubezpieczony jest nadal okresowo, częściowo niezdolny do pracy do listopada 2016r.

Dowód: opinia biegłych lekarzy sądowych z dnia 25 czerwca 2015 r k.13 -14 akt Po przeanalizowaniu całokształtu okoliczności sprawy Sąd podzielił opinię biegłych lekarzy sądowych z dnia 25 lutego 2015 r. uznając ją za wnikliwą i przekonywującą w zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i możliwości wykonywania dotychczasowej pracy i zgodnej z kwalifikacjami . Biegli ocenili charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu, zgodnie z treścią rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 roku w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych. Biegli prawidłowo zdiagnozowali występujące u ubezpieczonego schorzenia i ocenili stopień ich nasilenia zgodnie z posiadanym doświadczeniem zawodowym i wiedzą lekarską w kontekście art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Opinia została wydana w oparciu o badania przedmiotowe i jest zgodna z dokumentacją lekarską. Organ rentowy nie wniósł merytorycznych zastrzeżeń wobec opinii.

Mając na uwadze treść opinii biegłych Sąd stwierdził, że ubezpieczony nie ma potencjalnej możliwości wykonywania dotychczasowej pracy a zatem jest częściowo, nadal niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych . Reasumując , Sąd stwierdził, iż ubezpieczony ma prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy orzeczonej w decyzji z dnia 20 listopada 2013 roku

2

3

na okres od dnia 1 grudnia 2013 r. do dnia 30 listopada 2016 r. i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję ZUS.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 la ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować