Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 września 2015 r., 5 listopada 2015 r. i 17 listopada 2015 r. sprawy przeciwko J. Ż. s. A. i M. z domu G. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1. W dniu 11 października 2014 r. około godz. 14:55 w W. na Al. (...) w okolicy Pl. (...) naruszył zasady określone w art. 19 ust 2 pkt. 3 PoRD przez to, że kierował samochodem marki D. o nr rej. (...) nie utrzymał niezbędnego odstępu od poprzedzającego go pojazdu marki B. o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w związku z art. 19 ust. 2 pkt. 3 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

2. W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki D. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadu drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia,

tj. o czyn z art. 97 KW w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Orzeka

1)  Obwinionego J. Ż. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 1562/15

UZASADNIENIE

J. Ż. został obwiniony o to, że:

1)  W dniu 11 października 2014 r. około godz. 14:55 w W. na Al. (...) w okolicy Pl. (...) naruszył zasady określone w art. 19 ust 2 pkt. 3 PoRD przez to, że kierował samochodem marki D. o nr rej. (...) nie utrzymał niezbędnego odstępu od poprzedzającego go pojazdu marki B. o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w związku z art. 19 ust. 2 pkt. 3 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

2)  W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki D. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadu drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 97 KW w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 października 2014 r. około godz. 14:55 w W. na ul. (...). J. przed wjazdem na skrzyżowanie znajdujące się w pobliżu Pl. (...) zatrzymała kierowany samochód marki B. o nr rej. (...) z uwagi na wyświetlany dla jej kierunku ruchu czerwony sygnał sygnalizacji świetlnej. A. S. podróżowała wówczas wraz z pasażerką P. B.. Przed zmianą świateł sygnalizacji świetlnej na sygnał zielony, w tył pojazdu kierowanego przez A. S. uderzył samochód (w toku postępowania nie ustalono właściwego numeru rejestracyjnego tego pojazdu oraz osoby kierującej w/w pojazdem), którego kierujący nie zachował niezbędnego odstępu od poprzedzającego go pojazdu. Po wystąpieniu kolizji kierujący pojazdem, który uderzył w pojazd kierowany przez A. S., po zmianie świateł sygnalizacji świetlnej na sygnał zielony, zmienił zajmowany pas ruchu i oddalił się z miejsca zdarzenia. Pasażerka pojazdu P. B. zapisała numer rejestracyjny sprawcy kolizji oraz wykonała zdjęcie numeru rejestracyjnego kierowanego przez niego pojazdu. Powyższe zdjęcie nie zostało wykonane prawidłowo i zostało skasowane. W wyniku kolizji doszło do otarcia i zarysowania powłoki lakieru na zderzaku tylnym samochodu marki B. o nr rej. (...).

Zapisany przez P. B. numer rejestracyjny pojazdu: (...), przypisany był do samochodu marki D., którego właścicielem był J. Ż.. Samochód ten w maju 2014 r. na drodze dojazdowej wzdłuż al. (...) uległ uszkodzeniu – w przód pojazdu uderzył samochód marki M. (...) i doszło do otarcia górnej części zderzaka nad tablicą rejestracyjną, wgięcia maski i jej wybrzuszenia. Sprawcą powyższej kolizji był J. S., który potwierdził powyższą okoliczność sporządzając stosowne oświadczenie. Pod koniec września 2014 r. samochód marki D. o nr rej. (...) został przetransportowany za pomocą holowania – na lince na ul. (...) przez P. Z. i H. K.. Pojazd ten był niesprawny, gdyż uległ on awarii – pękła ośka napędowa i nie mógł brać udziału w zdarzeniu w dniu 11 października 2014 r. z udziałem samochodu marki B. o nr rej. (...) kierowanym przez A. S..

A. S. i P. B. na rozprawie sądowej nie rozpoznały J. Ż. jako sprawcy powyższej kolizji. Zdaniem A. S. J. Ż. nie mógł być sprawcą powyższego zdarzenia, gdyż sprawca kolizji był od niego wyższy i grubszy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego J. Ż. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:04:25 do godz. 00:17:34/, częściowych zeznań świadka A. S. /k. 2v-3, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:18:17 do godz. 00:34:39/, częściowych zeznań świadka P. B. /k. 4v, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:35:49 do godz. 00:44:57/, zeznań świadka P. Z. /e-protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2015 r. od godz. 00:01:12 do godz. 00:05:34/, zeznań świadka H. K. /e-protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2015 r. od godz. 00:06:15 do godz. 00:10:50/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 81-93, e-protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2015 r. od godz. 00:11:00 do godz. 00:19:07/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, szkicu /k. 4/, protokołu oględzin /k. 7/, notatek urzędowych /k. 12, 15 i 16/, zdjęcia /k. 14/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 22/ oraz oświadczenia J. S. /k. 105/.

Obwiniony J. Ż. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odnosząc się do zarzutów oświadczył, że jego samochód nie mógł brać udziału w kolizji na drodze w W., gdyż w dniu zdarzenia pojazd ten znajdował się pod kamienicą, nadto 2-3 tygodnie przed zdarzeniem określonym w zarzucie uległ on awarii – pękła ośka napędowa i w związku z tym nikt nie mógł jechać tym samochodem. Obwiniony wyjaśnił, iż z uwagi na wiek – 15 lat oraz okoliczność, że remont samochodu przewyższałby jego wartość, nie remontował on w/w pojazdu. Oświadczył on również, że w czasie, w którym miała miejsce kolizja, jeździł pożyczonym samochodem marki T. (...). Wyjaśnił on także, że po wystąpieniu awarii nie pożyczał on swojego samochodu. Wskazał on również, że informacje na temat tego, że samochód o takim samym numerze rejestracyjnym jak jego pojazd brał udział w kolizji uzyskał on na Komisariacie Policji. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:04:25 do godz. 00:17:34 wyjaśnienia obwinionego J. Ż./

J. Ż. ma 55 lat. Jest rozwiedziony, posiada dziecko na utrzymaniu. Z zawodu jest elektromechanikiem. Obecnie jest bezrobotny. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:01:10 do godz. 00:02:36 wyjaśnienia obwinionego J. Ż. /

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego złożone w niniejszej sprawie Sąd obdarzył pełną wiarą. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego są wyczerpujące, logiczne, konsekwentne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności i korespondują z pozostałymi dowodami, które Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Obwiniony wyjaśnił, że w dniu zdarzenia nie mógł kierować należącym do niego pojazdem marki D. o nr rej. (...), wskazując, że pojazd ten przed datą powyższego zdarzenia uległ uszkodzeniu, które skutkowało trwałym unieruchomieniem samochodu.

Wyjaśnienia obwinionego znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków P. Z. /e-protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2015 r. od godz. 00:01:12 do godz. 00:05:34/ i H. K. /e-protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2015 r. od godz. 00:06:15 do godz. 00:10:50/, którzy zgodnie wskazali, że pomagali obwinionemu w holowaniu jego samochodu za pomocą linki holowniczej na ul. (...). Obaj świadkowie potwierdzili również, że samochód obwinionego był unieruchomiony – miał urwaną półoś. Potwierdzili oni także, że samochód obwinionego stoi w tym samym miejscu, w którym go wówczas pozostawili. Świadek P. Z. w złożonych zeznaniach potwierdził nadto, że holowanie pojazdu obwinionego miało miejsce we wrześniu 2014 r., czyli przed wystąpieniem przedmiotowej kolizji z udziałem samochodu pokrzywdzonej, która miała miejsce w dniu 11 października 2014 r..

Sąd uznał zeznania świadków P. Z. i H. K. za logiczne i szczere. Przedstawiona przez nich relacja jest w pełni spójna z relacją przedstawioną przez obwinionego.

Oceniając zeznania świadków A. S. /k. 2v-3, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:18:17 do godz. 00:34:39/ i P. B. /k. 4v, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:35:49 do godz. 00:44:57/, Sąd nie dał wiary jedynie tej części ich zeznań, w których podały one numer rejestracyjny pojazdu, który przypisany jest do samochodu obwinionego, jako numer rejestracyjny pojazdu, który w dniu zdarzenia doprowadził do kolizji z pojazdem kierowanym przez pokrzywdzoną. Sąd dał wiarę pozostałym zeznaniom świadków A. S. i P. B., gdyż były one logiczne i spójne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym.

W ocenie Sądu Paulina B. nieprawidłowo zapisała numer rejestracyjny pojazdu, gdyż jak wynika z wiarygodnych wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków P. Z. i H. K., należący do obwinionego pojazd nie mógł brać udziału w dniu zdarzenia w kolizji z udziałem pojazdu kierowanego przez pokrzywdzoną, gdyż pojazd ten przed niniejszym zdarzeniem uległ uszkodzeniu i był niesprawny. Oceniając zeznania świadków A. S. i P. B. wskazać należy, że składając swoje zeznania na rozprawie głównej nie rozpoznały one J. Ż. jako sprawcy powyższej kolizji. Nadto zdaniem A. S. J. Ż. nie mógł być sprawcą powyższego zdarzenia, gdyż sprawca kolizji był od niego wyższy i grubszy.

W niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia. W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do powyższych opinii, Sąd wziął pod uwagę stwierdzenie biegłego zawarte w opinii pisemnej, że podawane przez świadków A. S. i P. B. szczegółowe informacje na temat pojazdu, który uczestniczył w przedmiotowej kolizji z udziałem samochodu pokrzywdzonej są zbieżne z wyglądem samochodu obwinionego. Wskazać należy jednak – co słusznie podnosił w sporządzonej opinii biegły sądowy – że, żadna z osób jadących samochodem B. nie rozpoznała w obwinionym sprawcy przedmiotowego zdarzenia. Odnosząc się zaś do zeznań świadków P. Z. i H. K. wskazać należy, że w sporządzonej opinii biegły nie zaprzeczył jednoznacznie, aby pojazd z miejsca awarii mógł być holowany na holu elastycznym. Jednocześnie biegły podczas oględzin powyższego pojazdu ujawnił, że samochód ten posiadał wkręcony zaczep holowniczy, sugerujący, że auto do miejsca oględzin zostało doholowane. Po oględzinach powyższego pojazdu biegły potwierdził podawane przez obwinionego w złożonych wyjaśnieniach uszkodzenie (ukręcenie) półosi napędowej prawej oraz, że pojazd ten nie był eksploatowany od kilku miesięcy. Biegły potwierdził również, że pojazd obwinionego posiadał zdeformowaną pokrywę komory silnika, która była wypiętrzona ku górze. Zdaniem biegłego omawiane uszkodzenie jest stosunkowo typowe dla zderzenia czołowego. Biegły potwierdził również, że tablica rejestracyjna w/w pojazdu była wyraźnie zdeformowana i prawdopodobnie była ona prostowana po bliżej nieokreślonym pierwotnym jej uszkodzeniu. W ocenie Sądu powyższe uszkodzenia są spójne z uszkodzeniami podawanymi w złożonym oświadczeniu /k. 105/ przez J. S.. W ocenie biegłego nie jest możliwe ustalenie, czy awaria półosi nastąpiła we wrześniu 2014 r. – jak twierdzi obwiniony, czy po 11 października 2014 r. (co nie wykluczałoby mobilność tego pojazdu w dniu przedmiotowego zdarzenia). /k. 81-93, e-protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2015 r. od godz. 00:11:00 do godz. 00:19:07 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały uznane za ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu J. Ż. w pkt 1 i 2 wniosku o ukaranie zarzucono popełnienie czynu z art. 86 § 1 kw w związku z art. 19 ust. 2 pkt. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz czynu z art. 97 kw w związku z art. 44 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Analiza akt sprawy i wyniki przeprowadzonych czynności dowodowych doprowadziły do wniosku, że brak jest wystarczających podstaw do przyjęcia, iż obwiniony zrealizował znamiona wyżej opisanych wykroczeń. Materiał dowodowy nie jest wystarczający do ustalenia, czy obwiniony, jako uczestnik ruchu drogowego, nie zachowując należytej ostrożności, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu, a następnie uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia. W niniejszej sprawie nie ma bowiem jednoznacznych, niebudzących wątpliwości, jasnych i pewnych dowodów, które wskazywałyby na sprawstwo obwinionego. Wskazać należy, że wyrok karny skazujący może być wydany jedynie w oparciu o dowody, które spełniają wymóg bezwzględnej wiarygodności i nie budzą wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Świadkowie A. S. i P. B., które były naocznymi świadkami powyższego zdarzenia na rozprawie sądowej nie rozpoznały J. Ż. jako sprawcy powyższej kolizji. Zdaniem A. S. J. Ż. nie mógł być sprawcą powyższego zdarzenia, gdyż sprawca kolizji był od niego wyższy i grubszy. Z wiarygodnych wyjaśnień obwinionego, które znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków P. Z. i H. K. wynika, że pojazd obwinionego przed datą przedmiotowej kolizji uległ uszkodzeniu, które skutkowało trwałym unieruchomieniem samochodu. Biegły sądowy, który dokonał oględzin samochodu obwinionego ujawnił, że samochód ten posiadał wkręcony zaczep holowniczy, sugerujący, że auto do miejsca oględzin zostało doholowane oraz, że pojazd ten nie był eksploatowany od kilku miesięcy. Zdaniem biegłego nie było możliwe ustalenie, czy awaria półosi nastąpiła we wrześniu 2014 r. – jak twierdzi obwiniony, czy po 11 października 2014 r. (co nie wykluczałoby mobilność tego pojazdu w dniu przedmiotowego zdarzenia). Biegły ujawnił również uszkodzenia w postaci zdeformowanej pokrywy komory silnika, która była wypiętrzona ku górze oraz, że tablica rejestracyjna w/w pojazdu była wyraźnie zdeformowana i prawdopodobnie była ona prostowana po bliżej nieokreślonym pierwotnym jej uszkodzeniu. W ocenie Sądu powyższe uszkodzenia są spójne z uszkodzeniami podawanymi w złożonym oświadczeniu /k. 105/ przez J. S..

Z uwagi na wskazywane wątpliwości co do uczestnictwa pojazdu marki D. o nr rej. (...) kierowanego przez J. Ż. w kolizji z pojazdem marki B. o nr rej. (...), których mimo przeprowadzonych czynności dowodowych nie dało się usunąć, kierując się zasadą określoną w art. 5 § 2 kpk, która znajduje także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw), Sąd rozstrzygnął je na korzyść obwinionego i uniewinnił go od zarzutu popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku.

Z uwagi na uniewinnienie obwinionego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 118 § 2 kpow obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa (orzeczenie w punkcie II wyroku).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.