Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Szarek

Protokolant: sekr. sądowy Gabriela Szymańska-Such

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2015 roku

sprawy B. K.

oskarżonej o przestępstwo z art. 86 § 1 i 4 kks, art. 54 § 1 i § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

z powodu apelacji wniesionej przez Urząd Celny w Krośnie

od wyroku Sądu Rejonowego w Lesku Wydziału Zamiejscowego w Ustrzykach Dolnych z dnia 20 stycznia 2015 roku, sygn. akt VI W 1100/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że:

a.  uchyla orzeczenie z art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks o zwrocie oskarżonej B. K. dowodów rzeczowych w postaci 580 par skarpet,

b.  na podstawie art. 15 § 4 kks przekazuje dowody rzeczowe w postaci 580 par skarpet Urzędowi Celnemu w Krośnie do odrębnego postępowania,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia w całości oskarżoną B. K. od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2015 roku sygn.. akt VI W 1100/13 Sąd Rejonowy w Lesku VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ustrzykach Dolnych, uznał oskarżoną B. K. za winną tego, że w dniu 30 listopada 2013 roku przez przejście graniczne w K. nie dopełniając obowiązku celnego przywiozła z zagranicy bez zgłoszenia celnego i bez przedstawienia organowi celnemu towaru w postaci 580 par skarpet marek produkcji zagranicznej, o wartości celnej 5800 zł, przez co nastąpiło narażenie na uszczuplenie należności celnej w wysokości 696 zł oraz podatku VAT w kwocie 1494 zł, tj. za winną popełnienia wykroczenia skarbowego z art. 86 § 1 i 4 kks, art. 54 § 1 i 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i za to na podstawie art. 86 § 4 kks w zw. z art. 7 § 2 kks i art. 48 § 1,3 i 4 kks skazał ją na karę grzywny w wysokości 670 zł.

Ponadto na podstawie art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zarządził zwrot oskarżonej B. K. dowodów rzeczowych w postaci 580 par skarpet.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 113 § 1 kks zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 60 zł i zwolnił ją od uiszczenia opłaty.

Z wyrokiem powyższym nie zgodził się oskarżyciel publiczny Urząd Celny w Krośnie, który zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia w punkcie II wyroku, tj. zarządzenia zwrotu oskarżonej dowodów rzeczowych w postaci 580 par skarpet.

Na podstawie art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks powyższemu wyrokowi zarzucił:

1)  Błędy w ustaleniach faktycznych poprzez niesłuszne przyjęcie przez Sąd, iż w przedmiotowej sprawie przeciwko orzeczeniu przepadku 580 par skarpet przemawiała niewspółmierność tego środka do wagi popełnionego wykroczenia skarbowego, co skutkowało w konsekwencji nie zastosowaniem przez Sąd środka karnego w postaci przepadku, podczas gdy okoliczności sprawy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanego przez B. K. czynu, duża wartość zajętych towarów i wysokość uszczuplonych należności, a także wzgląd na celem zapobiegawcze jakie reakcja karna ma osiągnąć wobec oskarżonej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonej w/w środka karnego.

2)  Obrazę przepisów postępowania przez zastosowanie art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks i zarządzenie zwrotu B. K. towaru w postaci 580 par skarpet, podczas gdy przepis ten nie znajduje zastosowania w tym stanie faktycznym w sprawach karnych skarbowych, gdyż nawet jeżeli w orzeczeniu kończącym postępowanie nie orzeczono przepadku przedmiotu, to konieczne jest uregulowanie statusu celnego tego towaru i zastosowanie art. 15 § 4 kks, tj. przekazanie zatrzymanych towarów do odrębnego postępowania, czego nie zrobił Sąd Rejonowy.

Powołując się na powyższe zarzuty oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec oskarżonej B. K. środka karnego w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa przedmiotów zatrzymanych do postepowania skarbowego RKS- (...), tj. 580 par skarpet, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Lesku VI Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu w Ustrzykach Dolnych do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje

Apelacja oskarżyciela publicznego Urzędu Celnego w Krośnie na częściowe uwzględnienie zasługuje, gdy zarzuca obrazę przepisów postępowania z art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

Natomiast nie zasługuje na uwzględnienie odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który doprowadził Sąd orzekający do nie orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych w postaci 580 par skarpet.

Mając na uwadze treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, że w sytuacji finansowej w jakiej znajduje się oskarżona B. K. wartość dowodów rzeczowych w postaci 580 par skarpet jest dla tej oskarżonej bardzo dużą stratą finansową, w sytuacji gdyby został orzeczony przepadek tych dowodów rzeczowych. Za taką oceną tych okoliczności faktycznych przemawiają także relacje cen i zarobków obowiązujących na U.. W tej sytuacji orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych byłoby niewspółmierne do wagi popełnionego przez oskarżoną wykroczenia skarbowego, co słusznie ustala Sąd I instancji.

W tej sytuacji orzeczenie tego środka karnego nie jest obligatoryjne a jest fakultatywne, stąd słusznie Sąd Rejonowy nie orzekł przepadku tychże dowodów rzeczowych. Za takim orzeczeniem przemawia nie tylko sytuacja materialna i finansowa wspomniana, ale także cele kary w zakresie zapobiegawczym i wychowawczym jakie kara ma osiągnąć nie tylko w stosunku do oskarżonej ale także i w zakresie społecznego oddziaływania.

Oskarżona w związku z prowadzonym postępowaniem poniesie dodatkowe opłaty związane z koniecznością zapłaty grzywny oraz należności publicznoprawnych z którymi wiąże się wydanie wobec niej wyroku skazującego. Jest to w ocenie Sądu Odwoławczego wystarczająca dolegliwość jaką poniesie oskarżona w związku z prowadzonym wobec niej postępowaniem w sprawie karnej skarbowej.

W tej sytuacji na uwzględnienie nie zasługuje apelacja oskarżyciela publicznego, który domaga się orzeczenia przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych.

Natomiast na uwzględnienie zasługuje apelacja oskarżyciela publicznego w zakresie w jakim kwestionuje on zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

Dowody rzeczowe w postaci 580 par skarpet są rzeczami co do których nie ma sporu czyją własność stanowią one. Stąd też nie może mieć w niniejszej sprawie przepis art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, bowiem przepis ten stosuje się jeżeli powstaje wątpliwość komu należy wydać zatrzymaną rzecz i w tej sytuacji Sąd lub Prokurator składa ją do depozytu sądowego albo oddaj osobie godnej zaufania do czasu wyjaśnienia uprawnienia do odbioru tych rzeczy. W niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia, gdyż w sytuacji gdy intencją Sądu nie było orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych, te przedmioty stanowią własność oskarżonej B. K..

W związku z powyższym absolutnie wspomniany przepis art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks nie mógł mieć zastosowania w rozpoznawanej sprawie.

W niniejszym stanie faktycznym winien natomiast mieć zastosowanie przepis art. 15 § 4 kks, który stanowi przepis szczególny w postępowaniu karnym skarbowym i wyłącza możliwość zastosowania przepisów kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 113 § 1 kks. Przepis art. 15 § 4 kks statuuje nakaz rozstrzygnięcia przez Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie – na mocy którego nie orzeczono przepadku przedmiotu, ściągnięcia ich równowartości pieniężnej lub obowiązku uiszczenia równowartości pieniężnej tych przedmiotów – co do przekazania przedmiotu właściwemu organowi do odrębnego postępowania. W sprawie bowiem wydanie wyroku skazującego wobec oskarżonej B. K. powoduje konieczność uiszczenia należności publicznoprawnych, a dopiero po ich uiszczeniu następuje wydanie przedmiotów osobie uprawnionej (Grzegorz Łabuda „Komentarz do art. 15 kodeksu karnego skarbowego” – system informacji prawnej LEX, teza 3).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Odwoławczy podzielając poglądy zawarte w apelacji oskarżyciela publicznego, zmienił zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że: uchylił orzeczenie z art. 231 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks o zwrocie oskarżonej B. K. dowodów rzeczowych w postaci 580 par skarpet, zaś na podstawie art. 15 § 4 kks przekazał dowody rzeczowe w postaci 580 par skarpet Urzędowi Celnemu w Krośnie do odrębnego postępowania. W pozostałej części zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

Sąd Odwoławczy wydał powyższe orzeczenie na podstawie art. 437 § 2 kpk, art. 438 pkt 1, 2, 3, 4 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks. Z uwagi na sytuację materialną i rodzinną oskarżonej B. K. Sąd zwolnił ją w całości od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa, po myśli art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1993 roku nr 49 poz. 223 późn. zm.)