Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 roku w sprawie z powództwa M. K. przeciwko (...) Company SE w Republice Łotewskiej o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego (...) Company SE w Republice Łotewskiej na rzecz powoda M. K. kwotę 3.379,37 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.281,99 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, umarzając powództwo w pozostałym zakresie oraz obciążył pozwanego (...) Company SE w Republice Łotewskiej obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 451,02 złotych tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa, nie obciążając obowiązkiem uiszczenia pozostałych kosztów przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części,
tj. w zakresie pkt. 1, w jakim Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda M. K. odszkodowanie ponad kwotę 2.955,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 01.10.2012 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie zasądzonych od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w całości oraz w zakresie pkt. 3 w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisu prawa materialnego,
tj. art. 361 § 1 k.c. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.379,37 zł tytułem dopłaty odszkodowania za naprawę uszkodzonego pojazdu, w sytuacji gdy bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że powodowi jako przedsiębiorcy przysługuje świadczenie odszkodowawcze w kwocie netto, zaś biegły ustalił ostatecznie, że koszt naprawy pojazdu wynosi 4.062,40 zł netto, a zatem dopłata z tego tytułu winna przysługiwać powodowi w wysokości 2.655,43 zł netto (4.062,40 zł – 1.406,97 zł = 2.655,43 zł),
tym bardziej, że w zakresie zwrotu kosztów wykonania kosztorysu naprawy Sąd prawidłowo zasądził kwotę 300,00 zł netto – zgodnie z żądaniem pozwu.

W oparciu o wskazany zarzut pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
w pkt. 1 poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.955,43 zł wraz
z odsetkami ustawowymi od dnia 01.10.2012 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcie
o kosztach procesu stosownie do wyniku niniejszego postępowania oraz w pkt. 3 poprzez obciążenie pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa Sadu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kosztów sądowych stosownie do wyniku niniejszego sporu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe,
na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Powzięte na tej podstawie wnioski nie budzą zastrzeżeń i zasługują na uwzględnienie, zatem ustalenia te Sąd Okręgowy przyjął, jako podstawę swojego rozstrzygnięcia.

Pozwany powołał jedynie zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 361 par 1 k.c. W związku z tym do oceny zarzutu naruszenia prawa materialnego miarodajny jest stan faktyczny, na którym oparto zaskarżone orzeczenie.

Apelacja strony pozwanej polegała na kwestionowaniu stanowiska Sądu I instancji, wedle którego zasądzeniu na rzecz powoda podlega kwota 3.379,37 złotych, wraz z naliczonym podatkiem Vat. Tymczasem w ocenie apelującego powodowi, jako przedsiębiorcy przysługuje świadczenie odszkodowawcze w kwocie netto, a zatem dopłata
z tego tytułu winna przysługiwać powodowi w wysokości 2.655,43 zł (4.062,40 zł – 1.406,97 zł = 2.655,43 zł).

Z powyższym stanowiskiem apelującego nie można się zgodzić. Przede wszytskim naprawienie szkody obejmuje, zgodnie z art. 361 k.c, straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkodą w rozumieniu tego przepisu jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Wybór sposobu naprawienia szkody jest uprawnieniem poszkodowanego i może nastąpić bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c). W świetle art. 363 § 2 k.c wysokość odszkodowania powinna być ustalana według cen materiałów i usług koniecznych do wykonania naprawy z daty ustalania odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Rozmiar szkody wynikał z opinii biegłego, która ostatecznie nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął zatem w oparciu o opinię biegłego z zakresu technik samochodowej, że koszt naprawy samochodu przy użyciu nowych oryginalnych wyniósł 4.996,75 złotych brutto i w takiej wysokości zgodnie z art. 361 k.c. przysługiwało powodowi odszkodowanie, które po pomniejszeniu o wypłaconą powodowi w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 1.406,97 zł wynosiło 3.589,78 złotych. Do tego należało doliczyć kwotę 300 złotych dalszego odszkodowania tytułem zwrotu kosztów sporządzenia prywatnego kosztorysu naprawy pojazdu, a zatem łącznie pozwany powinien wypłacić powodowi kwotę 3.889,78 złotych, W świetle powyższych ustaleń roszczenie powoda obejmujące żądanie zapłaty kwoty 3.379,37 zł było w całości zasadne.

Stanowiska tego nie udało się pozwanemu skutecznie podważyć w apelacji. Sąd Rejonowy zasadnie oparł się na materiale dowodowym sprawy, w szczególności opinii biegłego, która ostatecznie nie została zakwestionowana. Również ustalenia faktyczne nie były kwestionowane przez pozwanego, którego apelacja koncentrowała się wokół jednego problemu, a mianowicie podatku VAT przy obliczaniu wysokości należnego odszkodowania.Wskazać przy tym należy, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT, nie obejmuje podatku VAT, ale tylko w zakresie, w jakim poszkodowany podatnik mógł obniżyć podatek należny o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług w celu naprawienia szkody. Według przedstawionego poglądu, podatek VAT ma znaczenie cenotwórcze i może wpłynąć na wysokość odszkodowania, ale tylko wtedy, gdy poszkodowany - rekompensując poniesiony uszczerbek majątkowy - efektywnie go poniesie (por. Uchwała SN z dn. 16.10.1998r., III CZP 42/98; Wyrok SN z dn. 18.01.2001r., V CKN 193/00).

Tymczasem w realiach nieniejszej sprawy postępowanie dowodowe nie było prowadzone w kierunku wykazania, iż powód w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą miał mozliwość odliczenia podatku Vat. Brak było jakiegokolwiek dowodu pozwalającego przyjąć, że uszkodzony pojazd był użytkowany w związku z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą a tym bardziej, że w związku z tą działalnością powód miał możliwość odliczenia podatku VAT, jaki podlegałby zapłaceniu w związku z naprawą uszkodzonego pojazdu. Stosownie, zaś do art. 6 KC ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z określonego faktu wywodzi skutki prawne. W niniejszej sprawie to na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia, że powód miał możliwość dokonania odliczenia podatku VAT, co w konsekwencji skutkowałoby zmniejszeniem odszkodowania przyznanego powodowi. Skoro pozwany już od momentu zgłoszenia przez powoda szkody miał wiedzę, że jest on płatnikiem podatku VAT, to na etapie postępowania w pierwszej instancji powinien wnosić o zmniejszenie zasądzonego ewentualnie odszkodowania o należny podatek VAT, wykazując jednocześnie możliwość takiego odliczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego, podniesienie zarzutów w powyższym zakresie dopiero na etapie postepowania apelacyjnego należało uznać za sprekludowane i jako takie nie podlegają badaniu. Dodać należy, iż pozwany nie uprawdopodobnił aby zarzutów tych nie podniósł w stosownym czasie bez swojej winy lub, że wystąpiły jakieś wyjątkowe okoliczności, które to spowodowały i dopiero w postępowaniu apelacyjnym pozwany stanął na stanowisku, iż ewentualne należne powodowi dalsze odszkodowanie nie powinno obejmować podatku VAT.

Skoro zatem pozwany nie wykazał, że w omawianej sprawie powód mógł odliczyć podatek VAT nie może skutecznie domagać się obniżenia zasądzonego odszkodowania. Reasumując uznać należy, że wysokość zasądzonego przez Sąd Rejonowy odszkodowania odpowiada poniesionej przez powoda szkodzie.

Mając na uwadze powyższe, Sad Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.