Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2015 roku w sprawie z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. przeciwko Z. Z. o zapłatę kwoty 3.267,96 zł Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a)  art. 233 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozpoznania materiału dowodowego zaoferowanego przez powoda w szczególności umowy kredytu bankowego i uznaniu, że doszło do przedawnienia roszczenia objętego pozwem w związku z nieudowodnieniem przez powoda wypowiedzeniem umowy, podczas gdy w przypadku wątpliwości, co do wymagalności roszczenia należało wyprowadzić je z zapisów umowy kredytu;

b)  art. 231 k.p.c. polegające na dokonaniu ustaleń faktycznych sprzecznych z ustaleniami dającemu się wyprowadzić z innych ustalonych w sprawie faktów oraz uznaniu wypowiedzenia umowy za nieudowodniony, podczas gdy kwestia wymagalności roszczenia nie była kwestionowana na żadnym etapie postępowania przez stronę pozwaną, zaś fakt ten należało wyprowadzić z umowy kredytu bankowego oraz innych dokumentów, tj. (...) oraz postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 117 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu przed dniem wniesienia pozwu do tutejszego Sądu.;

2.  nierozpoznanie istoty sprawy.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych za I i II instancję, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

Powód wniósł także o przeprowadzenie w trybie art. 381 k.p.c. dowodu z informacji uzyskanej od poprzedniego wierzyciela potwierdzającego wyrażone stanowisko powoda
w pismach procesowych znajdujących się w katach niniejszego postępowania odnośnie faktu wypowiedzenia umowy nr (...) w dniu 30.10.2007 roku, wskazując, że potrzeba przedłożenia przedmiotowej dokumentacji i powołania nowych wniosków dowodowych powstała dopiero na obecnym etapie postępowania, a jego przeprowadzenie ma dla niniejszego postępowania znaczenie kluczowe, biorąc pod uwagę motywy, jakimi kierował się Sąd I instancji oddalając powództwo w całości.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna i jako taka nie może wywrzeć zamierzonego skutku w postaci wzruszenia pierwszoinstancyjnego wyroku.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, podziela i przyjmuje za własne ustalenia Sądu I Instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie dokonał bowiem prawidłowej, gdyż odpowiadającej wymogom określonym w art. 233 § 1 k.p.c., oceny zgromadzonego w niej materiału dowodowego, w oparciu o którą wyprowadził również trafne wnioski jurydyczne. Wobec faktu, że nie jest rzeczą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu przedstawionego już przez Sąd I Instancji, którego stanowisko Sąd Okręgowy aprobuje, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji.

Zarzuty te natomiast nie zasługują na uwzględnienie.

Wobec rangi zgłoszonych zarzutów na wstępie zająć się należy najdalej idącym zarzutem sprowadzającym się do nie rozpoznania istoty sprawy. Na tej płaszczyźnie nie sposób jednak zgodzić się z apelującym. Zważyć wszak trzeba, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów uczestników bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 1936 r., C 1839/36, Zb. Orz. 1936, poz. 315; postanowienia SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, opubl. OSNC Nr 1/1999 poz. 22; z dnia 15 lipca 1998 r., II CKN 838/97, opubl. baza prawna LEX Nr 50750; z dnia 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, opubl. baza prawna LEX Nr 519260 oraz wyroki SN z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, opubl. OSP Nr 3/2003 poz. 36; z dnia 21 października 2005 r., III CK 161/05, opubl. baza prawna LEX Nr 178635.; z dnia 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, opubl. OSNP Nr 1-2/2009 poz. 2). Oceny, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się zaś na podstawie analizy żądań pozwu, stanowisk stron i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. W realiach niniejszej sprawy powód domagał się zasądzenia od pozwanej należności z tytułu umowy kredytu gotówkowego. Takie też żądanie było przedmiotem oceny Sądu Rejonowego, po uprzednim dokonaniu ustaleń faktycznych w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz przy uwzględnieniu norm prawa materialnego, mającego zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. Argumentacja podniesiona w tym względzie przez skarżącego wskazuje zaś na to, iż myli on nierozpoznanie określonego żądania z jego nieuwzględnieniem. Niewątpliwie zaś sytuacja, w której Sąd wskazuje, że w jego ocenie określone roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie jako nie udowodnione, nie oznacza jeszcze nierozpoznania istoty sprawy.

Nietrafny był także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 231 k.p.c., które sprowadzały się do wykazania braku wszechstronnego rozpoznania przez Sąd I instancji materiału dowodowego zaoferowanego przez powoda i dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z ustaleniami dającymi się wyprowadzić z dokumentów w szczególności umowy kredytu bankowego, z której w ocenie apelującego wynika fakt wymagalności roszczenia. Apelujący wskazał przy tym, że wskutek działań podjętych przez poprzedniego wierzyciela tj. poprzez : wypowiedzenie umowy kredytu w dniu 30.10.2007 roku (wymagalność zaś nastąpiła w dniu 23.07.2007 roku), wystawienie (...) w dniu 22.06.2009 roku, złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu w dniu 22.06.2009 roku, nadanie (...) klauzuli wykonalności w dniu 07.01.2010 roku, wpłata pozwanej na rzecz poprzedniego wierzyciela w kwocie 238,32 zł w dniu 23 maja 2011 roku, wniesienie pozwu do Sadu przez powoda w dniu 5.06.2013 roku, bieg terminu przedawnienia uległ przerwaniu.

Z powyższym stanowiskiem apelującego nie można się zgodzić. Stanowi ono w istocie powtórzenie wątpliwości zgłoszonych w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, które wyczerpująco zostały omówione w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Przede wszystkim wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Wszystkim wskazanym wyżej kryteriom odpowiada - zdaniem Sądu Okręgowego - ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji, która wbrew sugestiom apelującego została dokonana w sposób wszechstronny w oparciu
o całokształt materiału dowodowego niniejszej sprawy. Dostrzegając intencje, które kierowały skarżącym, przy formułowaniu przedmiotowych zarzutów, stwierdzić natomiast należy, że nie może on w apelacji skutecznie argumentować, że Sąd I Instancji niezasadnie uznał, iż powód nie udowodnił, od kiedy należność wynikająca z umowy kredytu stała się wymagalna, w sytuacji, gdy swoją aktywność w niniejszym postępowaniu ograniczył jedynie do przedłożenia umowy kredytu gotówkowego, bankowego tytułu egzekucyjnego, postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności, umowy przelewu wierzytelności, wyciągu
z ksiąg rachunkowych, w oparciu o które to dokumenty wbrew twierdzeniom apelującego nie sposób ustalić daty wypowiedzenia umowy i chwili, w której roszczenie powoda stało się wymagalne. Sąd I instancji słusznie zważył przy tym, że stan wymagalności roszczeń wynikających z umowy niewątpliwie może powstać z upływem okresu wypowiedzenia umowy, ale może też wcześniej, niż z chwilą złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Powód nie przedłożył zaś do akt sprawy dowodów pozwalających na dokonanie ustaleń w powyższym zakresie, tj. nie zostało dołączone do akt sprawy pismo obejmujące oświadczenie kredytodawcy o wypowiedzeniu umowy kredytu oraz dowód doręczenia tego pisma do kredytobiorcy, jak również powód nie załączył do sprawy „Regulaminu udzielania kredytu gotówkowego przez (...) Bank S.A.” oraz harmonogramu spłat kredytu, z którego wynikałoby, w jakiej chwili kwota udzielonej pożyczki lub kredytu staje się wymagalna. Ciężar zaś wykazania tej okoliczności, wobec podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia i tym samym zakwestionowania przez pozwaną zasadności dochodzonego roszczenia spoczywał na powodzie, której ten nie zdołał wykazać. Tym samym powód nie wykazał również, iż nabył wymagalną i nieprzedawnioną wierzytelność uprawniającą do żądania zapłaty.

Odnosząc się w tym miejscu do wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci informacji dotyczącej umowy nr (...), zawiadamiającej o wypowiedzeniu umowy, w ocenie Sądu Okręgowego jako spóźniony nie podlegał uwzględnieniu (art. 381 k.p.c.). Wskazać bowiem należy, że wykorzystanie przez sąd apelacyjny uprawnienia przewidzianego w art. 381 k.p.c. może wchodzić w rachubę tylko co do faktów i dowodów, które nie uległy prekluzji w pierwszej instancji. Strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, by potrzeba powołania wskazanych dowodów powstała później. Z oczywistych względów fakt zapoznania się z uzasadnieniem niekorzystnego dla powoda orzeczenia nie może stanowić usprawiedliwienia dla spóźnionego przedstawienia dowodów. Obowiązkiem bowiem powoda było przedstawienie wszelkich dostępnych mu dowodów już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, celem wykazania zasadności dochodzonego roszczenia, czego jak wynika z akt sprawy nie uczynił.

W świetle powyższych okoliczności Sąd I instancji słusznie uznał za zasadny podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia, skuteczności którego nie podważyły okoliczności podnoszone przez apelującego również w treści apelacji. Zmierzały one bowiem do wykazania przerwania biegu przedawnienia, które w braku ustalenia daty wymagalności roszczenia były prawnie irrelewantne, podobnie jak okoliczność dokonanej przez pozwaną w dniu 23 maja 2011 roku wpłaty na rzecz poprzedniego wierzyciela.

Ze względu na przesądzenie o bezzasadności podniesionych zarzutów procesowych stwierdzonego przedawnienia roszczenia bezprzedmiotowa stała się ocena, czy usprawiedliwione są zarzuty apelującej w pozostałym zakresie.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 505 ¹² § 3 k.p.c., oddalił apelację.