Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wyrokiem wydanym w dniu 5 sierpnia 2015 roku w sprawie z powództwa T. J. przeciwko B. D. w punkcie 1. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 840 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 750 zł od dnia 21 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 90 zł od dnia 9 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty, w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w punkcie 3. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w punkcie 4. nakazał zwrócić na rzecz powódki ze środków Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 12 zł tytułem nadpłaconej opłaty sądowej od pozwu.

W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Rejonowy wskazał, iż powódka T. J. jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...). Na nieruchomości tej zamieszkuje między innymi powódka oraz jej córka – pozwana B. D.. W okresie od początku stycznia 2013 roku do końca maja 2014 roku na nieruchomości okresowo przebywały bądź zamieszkiwały stale lub czasowo inne osoby, w tym K. K. z W. J. i ich dzieckiem, syn pozwanej R. D., a bywała tam m.in. D. G. i drugi syn pozwanej M. D.. W związku z ciągłymi konfliktami pomiędzy stronami, w toku postępowania prowadzonego przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. II C 517/11 z powództwa T. J. przeciwko B. D. o naruszenie posiadania, strony w drodze ugody sądowej ustaliły zasady wspólnego zamieszkiwania na nieruchomości. Konsekwencją poczynionych ustaleń było zawarcie przez strony w dniu 16 kwietnia 2012 roku umowy w sprawie partycypacji stron w kosztach wywozu szamba. Powódka zobowiązała się udostępnić pozwanej do korzystania szambo zainstalowane na nieruchomości, pod warunkiem, że pozwana na piśmie złoży oświadczenie, że będzie pokrywać połowę kosztów związanych z wywozem nieczystości, co zostało potwierdzone pismem powódki, które pozwana otrzymała 16 kwietnia 2012 roku. W dniu 16 kwietnia 2012 roku powódka, zgodnie z poczynionymi ustaleniami, udostępniła pozwanej szambo. Tego samego dnia pozwana złożyła na piśmie oświadczenie o tym, że zobowiązuje się pokrywać połowę kosztów związanych z wywozem z nieruchomości nieczystości płynnych. Strony ustaliły, że partycypacja w kosztach wywozu nieczystości odbywać się będzie po połowie, każdorazowo po opróżnieniu szamba. Od dnia złożenia oświadczenia do początku stycznia 2013 roku strony regulowały koszty wywozu nieczystości, zgodnie z poczynionymi ustaleniami. Od stycznia 2013 roku, pomimo próśb, pozwana nie partycypuje w kosztach wywozu nieczystości. Łączny koszt ich wywozu za okres od dnia 11 stycznia 2013 roku do 19 maja 2014 roku wyniósł 1.680 zł (15 razy 90 zł + 150 zł + 180 zł = 1680 zł). Pozwana zalega z wpłatami za okres od 11 stycznia 2013 roku do 19 maja 2014 roku, a kwota zaległości przypadająca na pozwaną wynosi 840 zł (to jest połowę kwoty 1.680 zł). Pomimo wezwania do zapłaty zaległej kwoty 750 zł w terminie 3 dni, które pozwana otrzymała w dniu 28 marca 2014 roku, do dnia wyrokowania pozwana mnie zapłaciła powódce kwoty dochodzonej niniejszym pozwem.

W opisanych wyżej okolicznościach Sąd Rejonowy uznał roszczenie powódki za zasadne w przeważającej części. W ocenie Sądu skoro strony wyraziły wolę umownego uregulowania sposobu partycypacji w kosztach wywozu nieczystości, winny wywiązywać się ze swoich zobowiązań. Pozwana nie wykazała, iż ponoszenie tych kosztów przez strony po połowie zostało uzależnione od liczby osób zamieszkujących w danym okresie na nieruchomości czy liczby osób korzystających z mediów na nieruchomości, czyli generujących powstawanie nieczystości. Zgłoszony przez pozwaną zarzut potrącenia kwoty 108,56 zł Sąd uznał za niezasadny i niedopuszczalny, zarówno z przyczyn merytorycznych, jak i formalnych. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., przyjmując, iż od kwoty 750 zł powinny być one naliczane, zgodnie żądaniem powódki, od dnia wytoczenia powództwa, natomiast od kwoty 90 zł winno się je naliczać od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu pozwu, gdyż kwota ta nie była objęta przedprocesowym wezwaniem skierowanym do pozwanej. Podstawę prawną orzeczenia o kosztach procesu stanowił art. 98 k.p.c., zaś o zwrocie nadpłaconej opłaty od pozwu Sąd orzekł w oparciu o art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Opisany wyrok zaskarżyła apelacją pozwana w całości.

Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania poprzez błędne uznanie przez Sąd, iż pozwana godziła się na używanie szamba przez wielu mieszkańców nieruchomości mieszczącej się w Ł. przy ul. (...), a w rezultacie przyjęcie przez Sąd, iż w sprawie nie doszło do naruszenia ustaleń poczynionych przez strony.

Wskazując powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż pozwana wniosła apelację od całego wyroku, zaskarżając także korzystne dla siebie rozstrzygnięcie (oddalenie powództwa) zawarte w punkcie 2. orzeczenia, a także rozstrzygnięcie dotyczące zwrotu powódce nadpłaconej opłaty od pozwu z punktu 4., które to rozstrzygnięcie nie dotyczy interesów skarżącej. Apelację we wskazanym wyżej zakresie należało uznać za niedopuszczalną i jako taka podlegała ona odrzuceniu na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c.

W dalszej kolejności należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia Sądu Rejonowego co do stanu faktycznego sprawy i przyjmuje je za własne. W szczególności Sąd pierwszej instancji dokonał oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w świetle dyrektyw przewidzianych w art. 233 § 1 k.p.c., a następnie prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy.

Strony łączy umowa użyczenia, w ramach której powódka będąc właścicielką przedmiotowej nieruchomości udostępnia pozwanej i jej domownikom niewydzielony odrębnie lokal mieszkalny w budynku, zajmowanym przez powódkę (art. 710 k.c.). Biorący rzecz w używanie na podstawie opisanej umowy obowiązany jest ponosić zwykłe koszty utrzymania rzeczy, aby zachować ją w stanie niepogorszonym (art. 713 k.c.). Koszty te obejmują np. opłaty eksploatacyjne związane z utrzymaniem użyczonego lokalu, koszty konserwacji, drobnych napraw (zob. W. Popiołek, [w:] K. Pietrzykowski, KC. Komentarz, t. 2, 2011, s. 608).

W świetle przywołanej wyżej podstawy prawnej żądania pozwu, którą należało doprecyzować, porozumienie zawarte między stronami regulujące sposób ponoszenia opłat związanych z kosztami wywozu nieczystości płynnych, mieści się w stosunku prawnym łączącym strony.

Sąd Rejonowy dokonał właściwej interpretacji opisanego porozumienia w przedmiocie partycypacji w kosztach wywozu nieczystości z nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...). W piśmie otrzymanym przez pozwaną w dniu 16 kwietnia 2012 roku (k.17) powódka wyraźnie wskazała, iż z jej obserwacji i porównania okresu korzystania przez pozwaną z szamba i okresu, kiedy tego zaprzestała wynika, iż pozwana zużywała „więcej wody niż pozostali domownicy”. Zdaniem powódki uzasadniało to jej żądanie partycypowania pozwanej w połowie ponoszonych kosztów. W oświadczeniu z dnia 16 kwietnia 2012 roku, stanowiącym odpowiedź na wskazane wyżej pismo powódki, (k. 18) pozwana zobowiązała się do pokrywania połowy „kosztów związanych z wywozem nieczystości płynnych”, akceptując tym samym warunki przedstawione przez powódkę. Oświadczenie to jest jednoznaczne i wskazuje, iż wolą pozwanej nie było uzależnianie jej udziału w powyższych opłatach od liczby osób zamieszkującym na nieruchomości. Pozwana akceptowała sposób rozliczenia kosztów zaproponowany przez powódkę, nie zgłaszając do niego zastrzeżeń, a następnie przez kilka miesięcy respektowała warunki porozumienia. Abstrahując od tego, że pozwana nie wykazała, iż obowiązywanie porozumienia uzależnione było od liczby osób zamieszkujących na nieruchomości, należy wskazać, iż pozwana powołując się na zamieszkiwanie na nieruchomości W. J. z rodziną, całkowicie pomija fakt przebywania w domu jej dwóch synów i partnerki jednego z nich. Powódka wykazała w niniejszej sprawie zawarcie umowy co do sposobu ponoszenia kosztów z tytułu wywozu nieczystości, która została stwierdzona pismem i której treść nie budzi wątpliwości. Pozwana nie wywiązała się z tego porozumienia i w toku procesu nie przedstawiła dowodów podważających zasadność dochodzonego roszczenia.

Brak było podstaw do rozliczenia wskazywanej przez pozwaną kwoty 108,56 zł z tytułu eksploatacji hydroforu. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd szczegółowo wskazał, dlaczego zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwaną nie mógł zostać uwzględniony w niniejszym postępowaniu i argumentacja ta zasługuje na pełną aprobatę. W szczególności pozwana nie udowodniła, iż przysługuje jej powyższe roszczenie, a nadto zarzut ten był niedopuszczalny w niniejszym postępowaniu z uwagi na treść art. 505 ⁴ § 2 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w zakresie, w jakim dotyczyła ona punktów 1. i 3. zaskarżonego wyroku.