Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 września 2015 r., 29 października 2015 r. i 3 grudnia 2015 r. sprawy przeciwko T. M. s. J. i E. z domu L. ur. (...) w miejscowości P.

obwinionego o to że:

W dniu 04.11.2014 r. ok. godz. 15:10 w W. przy skrzyżowaniu al. (...) z ul. (...) kierując pojazdem m-ki O. o nr rej. (...), zajmując prawy skrajny pas ruchu oznaczony znakiem p-8b nakazujący skręt w prawo , pojechał na wprost za sygnalizator świetlny nadający kolor czerwony dla jego kierunku ruchu,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 KW w zw. z § 87 ust. 1 pkt. 3 oraz § 95 ust. 1 pkt. 3 rozp. Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Orzeka

1)  Obwinionego T. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 1674/15

UZASADNIENIE

T. M. został obwiniony o to, że w dniu 04.11.2014 r. ok. godz. 15:10 w W. przy skrzyżowaniu al. (...) z ul. (...) kierując pojazdem m-ki O. o nr rej. (...), zajmując prawy skrajny pas ruchu oznaczony znakiem p-8b nakazujący skręt w prawo , pojechał na wprost za sygnalizator świetlny nadający kolor czerwony dla jego kierunku ruchu, tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 KW w zw. z § 87 ust. 1 pkt. 3 oraz § 95 ust. 1 pkt. 3 rozp. Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 listopada 2014 r. około godz. 15:10 T. M. kierował samochodem marki O. o nr rej. (...) i jechał ul. (...). (...) w kierunku R.. Przed wjazdem na skrzyżowanie z ul. (...) poruszał się po prawym pasie ruchu i wjeżdżając na niniejsze skrzyżowanie nie zastosował się do znaku drogowego P-8b „strzałka kierunkowa do skręcania” i z pasa ruchu przeznaczonego do skrętu w prawo pojechał na wprost za sygnalizator sygnalizacji świetlnej podczas wyświetlanego na sygnalizacji świetlnej sygnału czerwonego dla jego kierunku ruchu.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez T. M. kierującego samochodem marki O. o nr rej. (...) ujawnili funkcjonariusze Policji M. C. i D. N.. Funkcjonariusze Policji podjęli interwencję wobec T. M. i nałożyli na niego mandat karny kredytowany. T. M. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu karnego kredytowanego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego T. M. /k. 16-17, e-protokół rozprawy z dnia 17 września 2015 r. od godz. 00:02:59 do godz. 00:09:20/, zeznań świadka M. C. /k. 6, e-protokół rozprawy z dnia 29 października 2015 r. od godz. 00:00:44 do godz. 00:15:22/, zeznań świadka D. N. /e-protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2015 r. od godz. 00:00:50 do godz. 00:04:05/, a także notatek urzędowych /k. 1, 7-8/, szkicu /k. 2/ oraz kserokopii Postanowienia Prokuratury Okręgowej w Warszawie z dnia 19 maja 2015 r /k. 36-37/.

Obwiniony T. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu w zakresie istotnym dla sprawy wyjaśnił, że poruszał się prawym pasem ruchu i szukał możliwości skrętu do hurtowni (...). Podkreślił, że nie posiadał informacji na temat miejsca, w którym znajduje się w/w skręt, dlatego też poruszał się wolno. Wyjaśnił, że w momencie, w którym prawy pas ruchu się skończył, wjechał przed sygnalizator świetlny oraz przed zatrzymane na czerwonym świetle pojazdy, które poruszały się po pasie ruchu przeznaczonym do jazdy na wprost. Obwiniony oświadczył, że po zmianie świateł sygnalizacji świetlnej ruszył do przodu i ponownie wjechał na prawy pas ruchu. Podkreślił, że poruszał się wówczas z prędkością około 20-30 km/h. Przyznał, że przed tym jak dojechał do hurtowni wykonał te same manewry drogowe. Podkreślił również, że występowało wówczas duże natężenie ruchu i gdyby poruszał się z tą prędkością pasem ruchu do jazdy na wprost – na którym pojazdy poruszały się z prędkością 60-70 km/h, to tamowałby ruch i stwarzałby niebezpieczeństwo. Podkreślił, że wykonanie przez niego manewru zmiany pasa ruchu z pasa prawego na pas do jazdy na wprost nie przyczyniło się do zmniejszenia bezpieczeństwa. Zdaniem obwinionego nie popełnił on wykroczenia i nie powinien zostać ukarany. Podkreślił, że nie uważa, aby kierujący, który zmienia zajmowany pas ruchu podczas wyświetlanego czerwonego sygnału sygnalizacji świetlnej powinien być karany. Wyjaśnił, że kierujący w ten sposób „ułatwia sobie życie” i kierowcy rozumieją, że „czasem się trzeba wcisnąć”. Obwiniony przyznał, że gdy dojechał do hurtowni (...), został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji i zjechał na parking przed salonem (...), gdzie się zatrzymał. /k. 16-17, e-protokół rozprawy z dnia 17 września 2015 r. od godz. 00:02:59 do godz. 00:09:20 wyjaśnienia obwinionego T. M. /

T. M. ma 72 lata. Nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Utrzymuje się z emerytury. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /e-protokół rozprawy z dnia 17 września 2015 r. od godz. 00:00:43 do godz. 00:02:17 wyjaśnienia obwinionego T. M. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził on, że w dniu zdarzenia przed zatrzymaniem przez Policję, szukając możliwości skrętu do hurtowni (...), poruszał się prawym pasem ruchu i w momencie, w którym prawy pas ruchu się skończył, wjechał przed zatrzymane na czerwonym świetle pojazdy, które poruszały się po pasie ruchu przeznaczonym do jazdy na wprost.. Za wiarygodne należy uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, że przed tym jak dojechał do hurtowni ponownie wykonał te same manewry drogowe. Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim podał on prędkość kierowanego przez niego pojazdu oraz podał on miejsce, w którym został zatrzymany przez Policję. Powyższa część wyjaśnień obwinionego jest logiczna, zgodna z doświadczeniem życiowym oraz spójna z zeznaniami świadka M. C. i świadka D. N..

Sąd nie podzielił argumentacji obwinionego co do przedstawionej przez niego oceny jego postępowania, w której uzasadniał on swoje zachowania na drodze jako działania mające na celu poprawę płynności jazdy oraz podnosił, że nie popełnił on wykroczenia i nie powinien zostać ukarany. Powyższe wyjaśnienia obwinionego, a także wyjaśnienia, w których wskazywał na nieprawidłowości, które miały miejsce w przeprowadzonej interwencji policji, stanowią przejaw przyjętej przez niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie oraz mają na celu podważenie rzetelności przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Policji interwencji.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariuszy policji świadków M. C. /k. 6, e-protokół rozprawy z dnia 29 października 2015 r. od godz. 00:00:44 do godz. 00:15:22/ i D. N. /e-protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2015 r. od godz. 00:00:50 do godz. 00:04:05/. Zeznania w/w świadków są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadkowie ci to osoby dla obwinionego obce, zrelacjonowali oni jedynie okoliczności dotyczące ich służby i opisali czynności przez nich podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionego. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W złożonych zeznaniach świadkowie ci potwierdzili, że przyczyną podjętej wobec obwinionego policyjnej interwencji było niezastosowanie się przez obwinionego do znaku drogowego i wjazd na skrzyżowanie z pasa ruchu przeznaczonego do skrętu w prawo na wprost oraz wjazd za sygnalizator sygnalizacji świetlnej podczas wyświetlanego na sygnalizacji świetlnej sygnału czerwonego dla jego kierunku ruchu.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów wina i sprawstwo obwinionego T. M. w zakresie zarzuconego mu czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zachowaniem swoim obwiniony wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw w zw. z § 87 ust. 1 pkt 3 oraz § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym obwiniony jako uczestnik ruchu znajdujący się na drodze był obowiązany stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych.

Obwiniony T. M. w miejscu i czasie określonym w zarzucie kierując samochodem marki O. o nr rej. (...) zajmując prawy skrajny pas ruchu oznaczony znakiem p-8b nakazujący skręt w prawo, pojechał na wprost za sygnalizator świetlny nadający kolor czerwony dla jego kierunku ruchu

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. W chwili popełnienia czynu był on osobą dojrzałą życiowo, sprawną umysłowo. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego. Swoim zachowaniem obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92 § 1 kw.

Wykroczenie wskazane w art. 92 § 1 kw zagrożone jest karą nagany lub grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 300 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.