Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia –Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

PRZEWODNICZĄCY: SSR Anna Garncarz

PROTOKOLANT: Marzena Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie sprawy

z powództwa P. Z. D. w S.

przeciwko H. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 135 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt X P (Pm upr) 546/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa P. Z. D. w S.wniosła o zasądzenie od pozwanej H. K.kwoty 545,83 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w czasie zatrudnienia pozwanej u strony powodowej pomiędzy stronami toczyła się sprawa o wypłatę różnicy wynagrodzenia, obejmującego dodatek funkcyjny i dodatek specjalny. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 czerwca 2012 r. (sygn. akt IV P 341/12), sąd zasądził od pracodawcy na rzecz pracownika różnice w wynagrodzeniu za poszczególne miesiące. Apelacja pracodawcy od tego orzeczenia została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu VII Wydział Pracy z dnia 4 października 2012 r. (sygn. akt VII Pa 241/12). W związku z zapadłym orzeczeniem, doszło także do zmiany podstawy naliczenia zasiłku chorobowego i wynagrodzenia chorobowego. Z tego względu, pismem z dnia 24.10.2012 r. pozwana zwróciła się do pracodawcy m. in. o przeliczenie i wypłatę wynagrodzenia chorobowego. W skutek dalszej wymiany korespondencji, chcąc uniknąć wystąpienia przez pozwaną na drogę sądową i w celu uniknięcia z tego faktu niepotrzebnych kosztów, pracodawca dokonał przeliczenia wynagrodzenia chorobowego oraz wypłacił pracownicy różnicę. Następnie, wskutek kontroli przeprowadzonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.na wniosek pozwanej, ZUS wydał decyzję, w której wskazał zawyżenie podstawy naliczenia zasiłku chorobowego w kwietniu 2010 r., w zakresie wliczenia do podstawy wymiaru dodatku specjalnego, który wówczas pozwanej pracownicy nie przysługiwał. Analogicznie, doszło także do zawyżenia podstawy do naliczenia wynagrodzenia chorobowego w kwietniu 2010 r. za 14 dni, tj. za okres od 534.2010 do 21.04.2010 r. Nadwyżka wyniosła 376,04 zł i wraz z odsetkami w wysokości 169,83 zł została ona wypłacona pozwanej po przeliczeniu podstawy wymiaru na skutek wyroku Sądu Rejonowego z dnia 28 czerwca 2012 r. (sygn. akt IV P upr 341/12). W związku ze stwierdzeniem nadpłaty, strona powodowa wystosowała do strony pozwanej pismo z wezwaniem do jej zwrotu. Pomimo wezwania strona pozwana nie uregulowała swego długu. W związku z tym strona powodowa jest zmuszona dochodzić swych roszczeń na drodze sądowej.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanej zapłatę na rzecz strony powodowej żądanej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

Pozwana w sprzeciwie wniosła o uchylenie nakazu zapłaty w całości i o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie art. 405 kc i następnych kodeksu cywilnego w z art. 300 kodeksu pracy w sytuacji, kiedy pozwana nie ponosi w żadnej mierze odpowiedzialności za nieprawidłowo naliczone i wypłacone wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłek chorobowy za okres od dnia 8 kwietnia do 30 kwietnia 2010 r., w tym za okres 8 do 21 kwietnia 2010r. w przypadku wynagrodzenia chorobowego, a także naruszenie przez powoda art. 41 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez nieprawidłowe wliczenie do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego dodatku specjalnego o charakterze okresowym, co zostało potwierdzone podczas kontroli Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Pozwana potwierdziła, że pomiędzy stronami toczył się spór o zapłatę różnicy wynagrodzenia, obejmującego dodatek funkcyjny oraz dodatek specjalny - przy czym różnica ta wyniknęła przede wszystkim z błędnych wyliczeń wynagrodzenia przez byłego pracodawcę pozwanej - obecnego powoda, który nie zastosował się do obowiązujących jednostkę samorządu terytorialnego przepisów. Wyrok Sądu w w/w sprawie stał się podstawą do wypłaty różnicy wynagrodzenia a także podstawą do przeliczenia innych składników wynagrodzenia, w tym wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego jak i odprawy emerytalnej. Pozwana zaprzeczyła, że nadpłata wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego, która została stwierdzona podczas kontroli Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, przeprowadzonej na wniosek pozwanej u powoda -jest związana w jakikolwiek sposób z tym, że mogła wcześniej samodzielnie błąd zauważyć, w szczególności w zakresie wliczenia do podstawy wymiaru najpierw wynagrodzenia chorobowego za okres od dnia 8 kwietnia do 21 kwietnia 2010 r. a następnie postawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres od dnia 22 kwietnia 2010 r do dnia 30 kwietnia 2010 r., dodatku specjalnego. Pozwana wniosła o dokonanie kontroli u powoda, ponieważ mimo wyroku Sądu Rejonowego z dnia 28 czerwca 2012 r. powód nadal nie potrafił przeliczyć podstawy do wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego w zakresie wliczenia do podstawy wymiaru ku dodatku stażowego oraz trzynastki. Ponadto warto zauważyć, że wniosek został skierowany Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dopiero w dniu 18 stycznia 2013r, a wyrok Sądu nowego z dnia 28 czerwca 2012r. stał się prawomocny w dniu 4 października 2012r. Pozwana podniosła, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych również skierował kilka pism do powoda i otrzymał wymaganą podczas kontroli dokumentację. Ostatecznie w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 kwietnia 2013r. Zakład odmówił wliczenia do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres od dnia 22 kwietnia 2010 r. do dnia 30 kwietnia 2010 r. dodatku specjalnego za okres od kwietnia 2009 do września 2009 - wskazując, że powód wliczając ten dodatek do podstawy wymiaru naruszył art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, i w ten sposób nie ponosi za to winy pozwana. Strona powodowa również otrzymała decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, natomiast w żaden sposób nie wskazała jej w pozwie, skupiając się na tym, aby wykazać winę pozwanej, a własne niedbalstwo i brak koniecznej wiedzy z zakresu naliczania płac oraz wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego, co jest zobowiązany wykonywać wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako płatnik składek zatrudniający powyżej 20 pracowników.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana H. K. była pracownikiem strony powodowej od 18 lipca 2001 r. do 28 października 2011 r. Strony rozwiązały umowę o prace powódki na mocy porozumienia stron w związku z przejściem powódki na emeryturę

Dowód:

-

akta tutejszego Sądu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn akt IV P 341/12

Pozwana pozwem wniesionym w dniu 27.03.2012 r. skierowanym przeciwko stronie powodowej domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej kwoty 8 687,19 zł z tytułu zaległego wynagrodzenia za pracę w postaci dodatku funkcyjnego, za okres od 01.04.2009 r. do 28.10.2011 r. i dodatku specjalnego za okres od 1 kwietnia 2009 r. do września 2009 r. wraz z ustawowymi odsetkami.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. akt IV P 341/12, Sąd zasądził od pracodawcy na rzecz pozwanej 8.645,08zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Wyrokiem z dnia 4 października 2012 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy oddalił apelację P. Z. D. w S..

Dowód:

-

akta tutejszego Sądu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn akt IV P 341/12

Pozwana nie wiedziała w jaki sposób strona powodowa dokonuje wypłaty na jej rzecz świadczeń z tytułu stosunku pracy w związku ze zmianą wysokości wynagrodzenia przyznaną pozwanej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. akt IV P 341/12 w związku z tym zwracała się do strony powodowej z licznymi pismami, w których wnosiła o wyjaśnienie sposobu wypłat.

Pismem z dnia 24 października 2012 r. pozwana zwróciła się do strony powodowej o przeliczenie w związku z wyrokiem Sądu z dnia 28 czerwca 2012 r. wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego z lat 2009-2011 i wypłatę różnicy wraz z ustawowymi odsetkami do dnia wypłaty, przeliczenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w roku 2011 i
wypłatę różnicy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29.10.2011r. do dnia wypłaty oraz przeliczenie kwoty odprawy w związku z przejściem na emeryturę i wypłatę różnicy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29.10.2011r. do dnia wypłaty, a także o skorygowanie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 24 października 2012 r. k. 14

Strona powodowa wypłaciła na rzecz pozwanej następujące kwoty w związku ze zmianą świadczeń z tytułu wyroku Sądu z dnia 28 czerwca 2012 r.:

- w dniu 28 kwietnia 2010 r. kwotę 3.370,54 zł wskazując w tytule przelewu: „wynagrodzenie za kwiecień 2010 r”

- w dniu 20 października 2011 r. kwotę 23,39 zł wskazując w tytule przelewu: „wyrównanie zasiłku chorobowego i wynagrodzenia za czas choroby za (...) w kwocie 2212 zł i odsetki 127 zł”

- w dniu 20 listopada 2012 r. kwotę 747,90 zł wskazując w tytule przelewu: „wyrównanie wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego do wyroku sądu z dnia 28.06.2012 r”

- w dniu 29 listopada 2012 r. kwotę 269,34 zł wskazując w tytule przelewu: „odsetki od wyrównania chorobowego, odprawy i ekwiwalentu za urlop do wyroku sądu z dnia 28.06.2012”

- w dniu 31 grudnia 2012 r. kwotę 665,78 zł wskazując w tytule przelewu: „pozostałe odsetki od wyrównania wynagrodzenia chorobowego do wyroku sądu”

- w dniu 19 lutego 2013 r. kwotę 993,91 zł wskazując w tytule przelewu: „wyrównanie odsetek zgodnie z pismem z dnia 18.01.2013 r”

Dowód:

- dowody przelewów k. 34-39

Pismem z dnia 26 listopada 2012 r. pozwana zwróciła się do strony powodowej o pisemne przekazanie szczegółów naliczenia różnicy wynagrodzenia chorobowego i zasiłku chorobowego za lata 2009, 2010 i 2011 (m. in. kwoty do naliczenia postawy, podstawa, wypłata poprzednia, wypłata obecna itp.).

Pismem z dnia 6 grudnia 2012 r. pozwana zwróciła się do strony powodowej o wyjaśnienie, gdyż w związku z wpłatą na jej konto odsetek od wyrównań, nie znała sposobu naliczenia kwot odsetek od poszczególnych wyrównań, zatem wniosła o wskazanie dat naliczeń odsetek wraz z wyliczoną wartością, ponieważ kwota wypłaconych odsetek odbiegała znacznie od należnych odsetek. Zgodnie z wyliczeniami pozwanej odsetki od wyrównania ekwiwalentu za urlop i odprawy emerytalnej, kwota ta winna wynieść ok. 244,30zł (od 29.10.2011r. do 12.11.2012r.), a więc odsetki od wyrównania „chorobowego" stanowiłyby tylko kwotę 25,04zł.

Wraz z pismem z dnia 11 stycznia 2013 r. strona powodowa przedstawiła pozwanej w arkuszu kalkulacyjnym rozliczenia dokonanych na konto bankowe pozwanej wypłat kwot należnych na podstawie i w związku z wyrokiem sądu z dnia 28.06.2012 roku.

W/w piśmie z dnia 11 stycznia 2013 r. strona powodowa przedstawiła pozwanej wykazy dokonanych przelewów, należne świadczenia i należne odsetki co stanowiło sumę do wypłaty w łącznej kwocie 11.659,57 zł z różnych tytułów tj. wynagrodzenia, ekwiwalentu za urlop, wyrównania chorobowego, wyrównania odprawy pieniężnej.

W odpowiedzi na w/w pismo strony powodowej pozwana wystosowała do strony powodowej pismo z dnia 18 stycznia 2013 r. w którym wskazała, że kwoty naliczonych i wypłaconych odsetek nie jest zgodna z wyrokiem, a ponadto odsetki od pozostałych wynagrodzeń są również wyliczone i wypłacone nieprawidłowo.

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 26 listopada 2012 r. k. 16

- pismo pozwanej z dnia 6 grudnia 2012 r. k. 17

- pismo strony powodowej z dnia 11 stycznia 2013 r. k. 18-21

- pismo pozwanej z dnia 18 stycznia 2013 r. k. 22

Pismem z dnia 7 lutego 2013r. pozwana poinformowała stronę powodową o licznych nieprawidłowościach związanych z brakiem druku Rp-7 przed jej odejściem na emeryturę, potem brakiem terminowej wypłaty odprawy w związku z odejściem na emeryturę, następnie wypłatą nieprawidłowo wyliczonych odsetek od nieterminowej wypłaty odprawy. Pozwana poinformowała jednocześnie stronę powodową, że wypłata wyrównań należności wynikających z wyroku sądu wpływała w różnych terminach, w różnych wysokościach, co spowodowało, że pozwana nie mogła połapać się w wyliczeniach, Wskazała, że pierwszy przelew wpłynął 12 listopada 2012r., potem kolejne trzy aż do ostatniego 31.12.2012r. Pozwana nie otrzymała żadnych informacji, żadnych wyjaśnień, aż wreszcie otrzymała rozliczenia, z którego zorientowała się o nieprawidłowo naliczonych odsetkach.

Strona powodowa w odpowiedzi na w/w pismo pozwanej w piśmie z dnia 8 lutego 2013 r. wskazała, że przyczyną dokonania wielokrotnych wypłat było sukcesywne naliczanie poszczególnych rodzajów świadczeń a nie dlatego, żeby powódka nie mogła zrozumieć tych wyliczeń. Strona powodowa wskazała, że przeliczenia były niełatwe, wręcz skomplikowane oraz obejmowały długi okres czasu - trzy lata. Dlatego łatwiej było je przeliczać i wypłacać sukcesywnie. Nie było w tym działaniu żadnej złej woli wręcz przeciwnie, dążenie wypłacenia jak najszybciej wynikłych zobowiązań. Bardzo dokładne ostateczne rozliczenie zostało więc przesłane dopiero po pewnym czasie.

W/w przeliczeń dokonywała M. S. pełniąca obowiązki księgowej u strony powodowej. Przeliczenia dokonywanych na rzecz pozwanej wpłat były skomplikowane i zdarzało się, że strona powodowa dokonywała korekt tych wpłat.

Pozwana nie była informowana na bieżąco, na jakiej podstawie, w jaki sposób i dlaczego wypłacane są jej określone środki finansowe w związku z zapadłym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 7 lutego 2013r k. 26

- przesłuchanie świadka M. S. k. 124

- przesłuchanie pozwanej k. 124

W związku z powyższym, nie znając podstaw i zasad naliczania jej zasiłku chorobowego i wynagrodzenia chorobowego pozwana pismem z dnia 18 stycznia 2013 r. zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o skontrolowanie prawidłowości ustalenia podstawy do zasiłku chorobowego i wynagrodzenia chorobowego. W piśmie tym pozwana wskazała, że przedstawionych przez zakład pracy wyliczeniach wynika, iż do podstawy został wliczony dodatek stażowy, (który dla pracowników samorządowych powinien być wypłacany w całości), jak również 1/12 trzynastki została doliczona do 12 miesięcy i podzielona przez 12 do obliczenia średniej, w kwocie 5080,00zł (rok 2011) wliczone jest: wynagrodzenie zasadnicze- 3600,00zł dodatek stażowy - 720,00zł dodatek funkcyjny - 760,00zł.

W związku z w/w zawiadomieniem pozwanej i wszczęciem postępowania w sprawie pozwanej ZUS zwrócił się do strony powodowej kilkakrotnie m. in. pismami z dnia 24 stycznia 2013 r., z dnia 14 lutego 2013 r . i z dnia 15 marca 2013 r. o przedstawienie dokumentów i informacji m. in. na jaki okres pozwana przedłożyła zwolnienia lekarskie w 2010r. i 2011 r., w jakim okresie wypłacono w/wym. wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy o którym mowa art. 92 Kodeksu pracy, od kiedy wypłacany jest zasiłek chorobowy i w jakiej wysokości 80%, 100%, z których miesięcy przyjęto wynagrodzenie służące do wypłaty zasiłku chorobowego , przedstawienie regulaminu wynagradzania określającego zasady wypłaty dodatku stażowego, dodatku funkcyjnego i wynagrodzenia rocznego tj. trzynastki w latach 2009-2011, dokładnego sposobu naliczenia zasiłku chorobowego.

W związku z przeprowadzonym postępowaniem wyjaśniającym i po przeprowadzeniu tego postępowania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wydał decyzję z dnia 11 kwietnia 2013 r., w której odmówił pozwanej wliczenia do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres od 22.04.2010r. do 30.04.2010r. dodatku specjalnego za okres od kwietnia 2009r. do września 2009r.

Decyzja ZUS z dnia 11 kwietnia 2013 r została przesłana do wiadomości strony powodowej. Pozwana nie odwołała się od w/w decyzji ZUS.

Dowód:

- pismo pozwanej z dnia 18 stycznia 2013 r k. 70

- pismo ZUS z dnia 24 stycznia 2013 r. k. 71

- pismo ZUS z dnia 14 lutego 2013 r. k. 72

- pismo ZUS z dnia 15 marca 2013 r. k. 73

- decyzja ZUS z dnia 11 kwietnia 2013 r k. 74-75

- przesłuchanie świadka M. S. k. 124

- przesłuchanie pozwanej k. 124

Dopiero po wydaniu decyzji przez ZUS z dnia 11 kwietnia 2013 r. i w związku z tą decyzją strona powodowa wezwała pozwaną pismem z dnia 11 kwietnia 2013 r., doręczonym jej w dniu 15 kwietnia 2013 r. do zwrotu niesłusznie wypłaconego wynagrodzenia za czas choroby za okres od dnia 08.04.2010 do dnia 21.04.2010 roku tj. 14 dni w wysokości 376,04 zł. Jednocześnie strona powodowa wezwała pozwaną do zwrotu niesłusznie wypłaconych odsetek od tej kwoty w wysokości 169,83 zł.

Strona powodowa wyjaśniła sposób wyliczenia żądanej kwoty, tj. przyjęta do wypłaty podstawa chorobowego z wliczonym dodatkiem specjalnym - 5.922,98,- zł, stawka dzienna chorobowego ustalona z powyższej podstawy - 197,43,- zł, dni chorobowego x 197,43,- zł.= 2.764,02,- zł.- tyle zostało wypłacone. Natomiast podstawa, od której należało wypłacić wynagrodzenie chorobowe bez wliczenia dodatku specjalnego wynosi - 5116,99,- zł. Stawka dzienna chorobowego od prawidłowej podstawy wynosi -170,57,- zł, 14 dni chorobowego x 170,57,- zł. = 2.387,98,- zł. - tyle wynosi należne wynagrodzenie za czas choroby. Różnica między wypłaconym wynagrodzeniem chorobowym a należnym wynagrodzeniem chorobowym wynosi 376,04,- zł. Od tej kwoty jak również od kwoty nienależnie wypłaconego wyrównania zasiłku chorobowego za okres od 22.04.2010 do 30.04.2010 tj. 9 dni zostały wypłacone odsetki na mocy wyroku sądu oraz w związku z pozwanej pismami ponaglającymi o tę wypłatę w wysokości 169,83,- zł.

W odpowiedzi na pismo strony powodowej pozwana pismem z dnia 22 kwietnia 2013 r. poinformowała stronę powodową, że żądanie zwrotu wypłaconego przeliczonego w konsekwencji wyroku sądu wynagrodzenia chorobowego i odsetek od tego za rok 2010 jest bezzasadne. Wskazała, że jeżeli wypłata nienależnego wynagrodzenia nastąpiła na skutek błędu księgowości lub systemu komputerowego, to nie można od pracownika domagać się zwrotu tej kwoty ( zgodnie z orzeczeniami Sądu Najwyższego). Jednocześnie poinformowała, że otrzymane świadczenia pieniężne zostały przeze nią skonsumowane w całości i wydane na bieżące utrzymanie ( opłaty, żywność, leki). Pozwana wskazała, że otrzymane świadczenia naliczone przez wyspecjalizowanego pracownika są zgodne z prawem. Nie zawiniła ani też nie przyczyniła się do wypłaty nienależnych składników wynagrodzenia. Miała prawo do swobodnego dysponowania wypłaconym świadczeniem.

Dowód:

- pismo strony powodowej z dnia 11 kwietnia 2013 r k. 78

- pismo pozwanej z dnia 22 kwietnia 2013 r. k. 83

- przesłuchanie świadka M. S. k. 124

- przesłuchanie pozwanej k. 124

Pozwana należności z tytułu stosunku pracy wypłacone jej w roku 2012 w szczególności na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia wydała na bieżące potrzeby, tj. żywność, leki, bieżące wydatki, gdyż w tamtym okresie nie miała innych źródeł utrzymania.

Dowód:

- przesłuchanie pozwanej k. 124

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Strona powodowa wnosząc pozew w niniejszej sprawie roszczenie swoje oparła o przepisy dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia.

Przepisy prawa pracy nie zawierają regulacji dotyczących zwrotu nienależnie pobranego wynagrodzenia (lub jego części), jednak artykuł 300 KP stanowi, że w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Poprzez odesłanie zawarte w art. 300 KP w przedmiotowej sprawie zastosowanie winny znaleźć przepisy art. 405-414 k.c. (zob. także wyrok SN z dnia 29 stycznia 1975 r., III PRN 67/74, OSNC 1975, nr 7-8, poz. 123).

Artykuł 405 KC w zw. z art. 300 KP stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Szczególnym przypadkiem bezpodstawnego świadczenia jest nienależne świadczenie. Artykuł 410 § 2 KC w zw. z art. 300 KP stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Przesłankami roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia są zatem: uzyskanie korzyści majątkowej (wzbogacenie) kosztem innej osoby (zubożonego), związek między wzbogaceniem a zubożeniem, uzyskanie wzbogacenia bez podstawy prawnej.

Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z art. 409 kc, obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu.

Analizując w niniejszej sprawie materiał dowodowy należy wskazać, że pozwana jako pracownik strony powodowej po wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia jedynie zawnioskowała o wypłatę należnych jej świadczeń w związku z tym wyrokiem, natomiast przeliczeń i wypłat na rzecz pozwanej tych świadczeń dokonywały wyspecjalizowane służby finansowe u strony powodowej. Świadek M. S. dokonująca tych wyliczeń przyznała, że wyliczenia te były skomplikowane i zdarzało się, że w sposób nieprawidłowy naliczała niektóre świadczenia. Dodatkowo należy wskazać, że z przedstawionych przez stronę powodową dowodów wypłat (przelewów) nie wynika w sposób dokładny, jak zostało dane świadczenie naliczone i za co jest dokładnie wyliczone. Co więcej, w czasie składania zeznań świadek M. S. nie potrafiła wskazać dokładnie w którym dniu dokonano przelewu na rzecz pozwanej środków, których zwrotu strona powodowa się domaga. Strona powodowa nie potrafiła też wskazać w jaki sposób wyliczyła wartości przedmiotu sporu, gdyż wskazana w pozwie kwota nie zgadzała się ani z wyliczeniem w formie arkusza kalkulacyjnego ze stycznia 2013 r., ani też z wezwaniem do zapłaty skierowanym do pozwanej z 11 kwietnia 2013 r.

Zatem nie można w niniejszej sprawie uznać, że pozwana otrzymując świadczenia z tytułu stosunku pracy w roku 2012 r. miała świadomość tego, że świadczenie wypłacane jej przez pracodawcę są nienależne, w szczególności że ma obowiązek liczyć się z obowiązkiem ich zwrotu (art. 409 kc). Sąd w pełni dał wiarę pozwanej, że była w przekonaniu, że przysługuje jej prawo do zasiłku chorobowego i wynagrodzenia chorobowego w naliczonej przez stronę powodową wysokości.

Przede wszystkim błąd w sposobie naliczenia tych świadczeń został wykryty nie przez stronę powodową, lecz w wyniku kontroli ZUS, która została wszczęta po wniosku pozwanej. Sama pozwana nie wiedziała, w jaki sposób, i czy prawidłowo, strona powodowa nalicza jej te świadczenia, dlatego zawnioskowała o przeprowadzenie kontroli przez ZUS. W ocenie Sądu, jest to argument świadczący jednoznacznie o tym, że pozwana nie znała podstaw naliczania jej tych świadczeń przez stronę powodową.

Sąd w pełni dał wiarę pozwanej, że w roku 2012 r. wydała wszystkie należności wypłacone jej przez stronę powodową na bieżące potrzeby. Zatem skoro pozwana nie jest wzbogacona, gdyż wydatkowała całe otrzymane wynagrodzenie w spornym okresie na bieżące potrzeby utrzymania, a nie miała obowiązku liczyć się z obowiązkiem ich zwrotu, wygasł obowiązek wydania korzyści przez pozwaną, nawet gdyby przyjąć, że faktycznie wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy wypłacony pozwanej w spornym okresie były nienależne.

W/w stanowisko w pełni potwierdzają liczne orzeczenia Sądu Najwyższego w tym m. in. wyrok z dnia 9.01.2007 r. (II PK 138/06 OSNP 2008/3-4/38), w którym Sąd uznał, że „ pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacane przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanymi służbami jest spełniane zasadnie i zgodnie z prawem, a więc jego obowiązek liczenia się ze zwrotem świadczenia ogranicza się zasadniczo do sytuacji, w których ma świadomość otrzymania nienależnego świadczenia (art. 409 w związku z art. 410 § 1 k.c. i w związku z art. 300 k.p.). Ciężar dowodu w tej kwestii spoczywa na pracodawcy”, a także w wyroku z dnia 7.08.2001 r. (I PKN 408/00 OSNP 2003/13/305...), w którym stwierdzono, że „ pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacane przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanymi służbami jest spełniane zasadnie i zgodnie z prawem, a więc nie musi liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 KC)”.

Mając powyższe na uwadze, już na tej podstawie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

Zgodnie z brzmieniem art. 98 §1 KPC, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Takim kosztem jest zgodnie z § 3 art. 98 KPC, dla strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego wynagrodzenie tego pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W niniejszej sprawie pozwana wygrała proces w całości. Mając zatem na uwadze powyższe oraz wartość przedmiotu sporu, pozwanej należy się kwota 135 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. (pkt II wyroku)