Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 439/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 20 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Roszewski

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2015 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W.

przeciwko A. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Pleszewie

z dnia 25 lutego 2015 roku

sygn. akt I C 145/15

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 439/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 lutego 2015r. Sąd Rejonowy w Pleszewie oddalił powództwo (...) Bank S.A. we W. przeciwko A. Z.
o zapłatę.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając wyrok w całości. Zarzucając naruszenie prawa procesowego art. 505 5 k.p.c. oraz prawa materialnego art. 118 k.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Ponieważ Sąd Okręgowy nie dokonał nowych ustaleń i oparł się na ustaleniach Sądu Rejonowego to uzasadnienie winno zawierać jedynie rozważanie prawne. ( art. 505 §2 13 k.p.c.) Zarzut naruszenia prawa procesowego art. 505 5 k.p.c., który dotyczy uchylonego z dniem 3 maja 2013r. przepisu o prekluzji dowodowej jest chybiony. Apelujący nawet nie uzasadnił tego zarzutu wskazując chociażby na to, jaki wpływ na zasady gromadzenia materiału dowodowego miało wydanie przez Sad I instancji zarządzenia w przedmiocie zobowiązania powoda do przedłożenia odpisu KRS oraz wniosków dowodowych. Dodać jedynie należy, że w świetle zasad prawa procesowego, w tym także przed uchyleniem powyższego przepisu, adresatem reguł prekluzji dowodowej są strony, nie jest nim zaś sąd rozpoznający sprawę ( por. wyrok SN 2007-10-23, III CSK 108/07, LEX nr 358857). Skoro nie doszło do pominięcia w sprawie powyższych dowodów, brak jest też upatrywania zarzutu naruszenia prawa procesowego w niezastosowaniu art. 2017 k.p.c.

Sąd Okręgowy podziela także ocenę prawna dowodów. Ustalenia faktyczne są z nimi zgodne.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, iż strony zawarły umowę pożyczki
z rozumieniu art. 720 k.c. Zgodnie z jego treścią przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną sumę pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Sąd ustalił tę okoliczność na podstawie twierdzeń strony powodowej przyznanych przez stronę pozwaną.

Pozwany przyznał okoliczność zawarcia umowy o udzielenie kredytu z (...) Bank S.A. i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem, wskazując, iż uiszczenie ostatniej wymagalnej kwoty zadłużenia z tytułu kredytu udzielonego do karty kredytowej przypadało na dzień 26 marca 2007 r. Fakt ten nie został zaprzeczony przez stronę powodową. Stosownie do art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zatem z tym właśnie dniem rozpoczął się termin przedawnienia, który zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych ( Dz.U. 2012. poz.1232) wynosi dwa lata. Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że ostatnia wymagana warunkami umowy spłata kredytu do karty kredytowej stała się wymagalna w dniu 27 marca 2007 r. a zatem zarzut podniesiony przez pozwanego był uzasadniony, ponieważ w oparciu o powyżej przytoczone przepisy roszczenie dochodzone przez powoda przedawniło się z dniem 27 marca 2009 r., Pozew został bowiem wniesiony przez powoda w dniu 9 maja 2010 r., a zatem w dniu jego wniesienia roszczenie było już przedawnione. Wobec przedawnienia roszczenia na skutek upływu terminu wynikającego z przepisu szczególnego, zbędne pozostają wywody dotyczące przedawnienia w terminie dłuższym wynikającym z zasad ogólnych opartych na przepisie art. 118 k.c. Zarzut przedawnienia okazał się zatem zasadny,

W zakresie prawa procesowego podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowi art. 385 k.p.c., który pozwala sądowi oddalić apelację jeżeli jest bezzasadna, art. 98 i art. 108 §1 k.p.c. nakazujący rozstrzygnąć o kosztach postępowania zarówno w pierwszej, jak i drugiej instancji i art. 505 10 k.p.c., który nakazuje sądowi rozpoznać apelację w składzie jednego sędziego. Zgodnie zaś z art. 505 13 §2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13