Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2015r.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Tomasz Królik

Protokolant: Natalia Tkaczyk

w obecności Prokuratora: -

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2015r. sprawy:

1.  K. M. s. T. i W. z d. B., ur. (...) w P.,

2.  K. P. s. W. i T. z d. G., ur. (...) w O.,

oskarżonych o to, że:

1.  w dniu 27 czerwca 2015r. w W. na ul. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia z terenu firmy (...) Sp. z o.o. mienia w postaci: trzech arkuszy blachy kwasoodpornej użytkowanych części do samochodów ciężarowych to jest: drążków kierowniczych amortyzatorów, atrapy przedniej, felgi do naczepy, felgi do samochodu S. i innych części samochodowych, oraz dwóch kół jezdnych z nowymi oponami marki (...) o wymiarach 315x80x20,5 od samochodu S., na łączną sumę strat w wysokości 10.000 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

a nadto K. P. o to, że:

2.  w dniu 03 czerwca 2015r. w W. na ul. (...), z terenu firmy (...) Sp. z o.o. zabrał w celu przywłaszczenia dwa komplety klocków hamulcowych marki (...) o łącznej wartości 961,80 zł firmy (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

3.  w dniu 27 czerwca 2015r. w W. na ul. (...), z terenu firmy (...) Sp. z o.o. zabrał w celu przywłaszczenia jeden komplet klocków hamulcowych marki (...) o łącznej wartości 480,90 złotych firmy (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

4.  w dniu 28 czerwca 2015r. w W. na ul. (...), z terenu firmy (...) Sp. z o.o. zabrał w celu przywłaszczenia jeden komplet klocków hamulcowych marki (...) o łącznej wartości 480,90 złotych firmy (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

orzeka:

1.  oskarżonego K. M. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

2.  oskarżonego K. P. uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu czynów i:

a.  za czyn 1 na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

b.  za czyn 2 na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

c.  za czyn 3 na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

d.  za czyn 4 na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

3.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu K. P. w punkcie 2 sentencji wyroku jednostkowe kary grzywny łączy i wymierza mu karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

4.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonych K. M. i K. P. do naprawienia w części szkód wyrządzonych przestępstwem z punktu 1 poprzez zapłatę przez każdego z nich na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwoty 1.750 (jednego tysiąca siedmiuset pięćdziesięciu) złotych;

5.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu K. M. kary grzywny, a w przypadku oskarżonego K. P. kary łącznej grzywny zalicza okresy zatrzymania w sprawie w każdym przypadku od dnia 28 czerwca 2015r. do dnia 29 czerwca 2015r. przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

6.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym od K. M. w kwocie 259 (dwustu pięćdziesięciu dziewięciu) złotych, w tym kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem opłaty, zaś od K. P. w kwocie 459 (czterystu pięćdziesięciu dziewięciu) złotych, w tym kwotę 400 (czterystu) złotych tytułem opłaty.

Sygnatura akt II K 374/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 września 2015r. ograniczone, zgodnie z wnioskiem oskarżonego K. P., do rozstrzygnięcia o karze.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wydany w stosunku do oskarżonego K. P. wyrok zapadł w skutek uwzględnienia przez Sąd wniosku Prokuratora o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy. Warunkiem wystąpienia z wnioskiem tego rodzaju jest uprzednie uzgodnienie z oskarżonym przez Prokuratora treści wyroku w zakresie kar i środków przewidzianych za zarzucany występek, uwzględniając również prawnie chronione interesy pokrzywdzonego (art. 335 § 1 k.p.k.). Oskarżony uzgadniał treść wyroku w tym zakresie i godził się na sankcje zgodne z tymi uzgodnieniami (wyjaśnienia –k.95-96). Wtedy już także doskonale wiedział, jakie będą ich konsekwencje finansowe. Oskarżony K. P. osobiście otrzymał zawiadomienie o terminie posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku Prokuratora i nie stawił się na nie, by zaoponować temu wnioskowi w zakresie kar. Jedyne, co Sąd na posiedzeniu w trybie art.335 § 1 k.p.k. mógł uczynić w komentowanym zakresie, to ocenić, czy kara uzgodniona przez oskarżonego z Prokuratorem jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz czyni zadość pozostałym kryteriom wymiaru kary określonym w art. 53 k.k. Sąd doszedł do przekonania że uzgodniona reakcja prawno karna spełnia wymogi określone w przedmiotowym przepisie.

K. P. popełnił nie jedno, a cztery przestępstwa kwalifikowane z art. 278 § 1 k.k. Zostały one popełnione z niskich pobudek tj. z chęci osiągniecia korzyści majątkowej w sytuacji, gdy oskarżony posiadał zatrudnienie i osiągał dochód. Ponadto oskarżony dopuścił się ich na szkodę osoby prawnej, która go zatrudniała i de facto dawała mu źródło utrzymania siebie i rodziny. Pierwsze z przestępstw z uwagi na wartość powstałej szkody tj.10.000 zł cechował większy, niż w przypadku pozostałych (961,80 zł, 2x 480,90 zł) stopień winy i społecznej szkodliwości. W drugim wartość szkody wynosiła mniej niż w przypadku pierwszego przestępstwa, nie mniej znacznie powyżej wartości implikującej przyjęcie przestępstwa, a nie wykroczenia (961,80 zł). Jedynie w przypadku dwóch kolejnych przestępstw wartość szkody wynosiła nieznacznie więcej, aniżeli przedmiotowy próg oddzielający przestępstwo od wykroczenia. Kara musi nie tylko uwzględniać stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, ale również czynić zadość przesłance prewencji indywidualnej, ale i ogólnej. W ocenie Sądu wymierzone kary również i tym wymogom czynią zadość. Wymierzone kary i kara łączna grzywny cechują taki stopień dolegliwości, który zapewni, że oskarżony ponownie nie dokona kradzieży. Zdaniem Sądu jedynie w takiej wysokości, w której kary te zostały wymierzone, są w stanie ten pozytywny, prewencyjny skutek wywołać. Kara niższa od tej, na którą zgodził się oskarżony i którą wymierzył Sąd takich celów, zdaniem Sądu, nie zrealizowałaby. Wymierzona oskarżonemu kara uwzględnia również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Niższa kara w odczuciu społecznym mogłaby zdaniem Sądu wywołać przekonanie o zbyt łagodnym potraktowaniu K. P. jako czterokrotnym sprawcy kradzieży.

W nowym stanie prawnym, a więc tym, na podstawie którego orzekał Sąd uwzględniając wniosek Prokuratora, brak już art. 58 § 2 k.k. Przepis ten stanowił, że grzywny nie orzeka się, jeżeli dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe lub możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że sprawca grzywny nie uiści i nie będzie jej można ściągnąć w drodze egzekucji. Brak więc podstaw, by wydając wyrok z dnia 30 września 2015r. Sąd nie mógł uwzględnić wniosku Prokuratora z powodów wskazanych w przytoczonym przepisie. Nawet gdyby przepis ten obowiązywał, to oskarżony do protokołu swoich wyjaśnień (k.94v.) podał takie dochody (1500 zł miesięcznie) i wskazał na taki majątek (budynek mieszkalny i gospodarstwo rolne o pow. 10 ha), z których wynikała pełna możliwość wykonania kary grzywny. Z tego powodu Sąd zasądził również od niego koszty postępowania.

Owocem uzgodnienia przez oskarżonego z Prokuratorem kar i środków karnych było orzeczenie wobec oskarżonego również obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.750 zł. W stosunku do oskarżonego K. P. był to częściowy obowiązek naprawienia szkody, bowiem drugi z oskarżonych również został do tego zobowiązany w takiej samej kwocie. Wysokość obowiązku naprawienia szkody była limitowana jedynie wysokością rzeczywistej szkody. Nie istniała więc w tym przypadku możliwość zasądzenia innej kwoty.

Jeżeli oskarżony posiada okresowy problem z uregulowaniem grzywny, czy kosztów sądowych, to Kodeks Karny Wykonawczy zawiera regulacje pomocne w tym zakresie. Po uprawomocnieniu się wyroku oskarżony może wnieść o rozłożenie tych należności na raty na okres do 3 lat lub złożyć wniosek o zamianę tej kary na prace społecznie użyteczną. Problemy z uregulowaniem przedmiotowych należności nie stanowią kryteriów wymiaru kary z art. 53 k.k.

Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. zagrożone jest wyłącznie karą pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do 5 lat. Zapewne na skutek inicjatywy Prokuratora, wynikającej głównie z faktu uprzedniej niekaralności oskarżonego, nastąpiło wytypowanie w oparciu o treść art. 37a k.k. jako kary głównej kary grzywny. Przepis art. 278 § 1 k.k. takiej możliwości bowiem nie stwarzał. Taka propozycja, by za każde z popełnionych przestępstw wymierzona została kara grzywny, a ostatecznie kara łączna grzywny, była dla oskarżonego propozycją bardzo korzystną. W przypadku jej wymierzenia, zatarcie skazania następuje bowiem po upływie jednego roku od uiszczenia grzywny. Zatarcie natomiast wiąże się z wymazaniem informacji o skazaniu z Krajowego Rejestru Karnego. Natomiast w przypadku innych kar, okres konieczny do zatarcia byłby zdecydowanie wyższy.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.