Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak
Sędziowie:		SSO Jerzy Kozaczuk (spr.) SSO Dariusz Półtorak
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agata Polkowska

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej-Małek

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r.

sprawy D. M. (1) i G. P.

oskarżonych o przestępstwa z art. 286 § 1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora, obrońców oskarżonych oraz oskarżonego D. M. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 2 kwietnia 2015 r. sygn. akt II K 480/14

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że: wymierzone obu oskarżonym łączne kary pozbawienia wolności łagodzi – D. M. (1) do wysokości 3 (trzy) lat, zaś G. P. do wysokości 3 (trzech) lat i 8 (osiem) miesięcy;

II.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. W. (1) w S. 516,60 złotych (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem sprawowanej z urzędu obrony oskarżonego D. M. (1) w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia obu oskarżonych od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, iż te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 549/15

UZASADNIENIE

D. M. (1) i G. P. zostali oskarżeni o to, że:

I.  w dniu 20 sierpnia 2013 roku w miejscowości C., powiat (...), województwo (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, posługując się dokumentem w postaci dowodu osobistego seria (...) stwierdzającym tożsamość innej osoby, wprowadzili w błąd J. Z. - pracownika T. J., w ten sposób, że zawarli umowę wypożyczenia przyczepy marki R. o nr rej. (...) bez zamiaru wywiązania się z treści umowy podrabiając na niej podpis R. S. (1), czym doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. J. w wysokości 9 000 zł, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 270 § kk w zw. z art. 11 § 2 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II.  w bliżej nieustalonym czasie w okresie od dnia 6 marca 2013 roku do dnia 1 maja 2013 roku w miejscowości W. przy ulicy (...), w warsztacie samochodowym B. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim włamaniu się do samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) rok produkcji 2011 o bliżej nieustalonej wartości, usiłowali dokonać jego zaboru w celu przywłaszczenia, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nie uruchomienie pojazdu, czym działali na szkodę B. K. i właściciela samochodu M. W. (2), tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

III.  w dniu 27 kwietnia 2013 roku w miejscowości S. przy ulicy (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim włamaniu się do samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) rok produkcji 2009, o wartości 45 000 zł, usiłowali dokonać jego zaboru w celu przywłaszczenia, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nie uruchomienie pojazdu, czym działali na szkodę M. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

IV.  w bliżej nieustalonym czasie w okresie od dnia 27 do dnia 28 września 2013 roku w miejscowości S., ul. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia pontonu o wartości 4000 zł na szkodę T. Z., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

V.  w dniu 20 grudnia 2012 roku w miejscowości W. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim włamaniu się do samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) rok produkcji 2009, dokonali jego zaboru w celu przywłaszczenia, powodując straty o wartości 45 000 zł na szkodę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VI.  w dniu 23 kwietnia 2013 roku w miejscowości W. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim włamaniu się do samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) rok produkcji 1990, dokonali jego zaboru w celu przywłaszczenia, powodując straty o wartości 1 000 zł na szkodę W. C., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VII.  w dniu 24 maja 2013 roku w miejscowości O. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim włamaniu się do samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) rok produkcji 2007, o wartości 28 500 zł, usiłowali dokonać jego zaboru w celu przywłaszczenia, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nie uruchomienie pojazdu i spłoszenie przez pokrzywdzonego, czym działali na szkodę K. K., tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VIII.  w nocy z 19 na 20 maja 2013 roku w S. przy ul. (...) , w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia samochodu osobowego marki T. (...) o nr rej. (...) z kluczykami i dokumentami w postaci dowodu rejestracyjnego, pakietu ubezpieczeń, dowodu osobistego i prawa jazdy na dane osobowe R. S. (2), powodując straty o wartości 35 000 zł na szkodę R. S. (2) i A. S., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przy czym D. M. (1) czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

nadto D. M. (1) o to, że:

IX.  w dniu 27 maja 2013 roku w M., powiat (...), na umowie najmu garażu w miejscu przeznaczonym na podpis najemcy podrobił podpis R. S. (1), tj. o czyn z art. 270 § 1 kk

G. P. o to, że:

X.  w dniu 13 lutego 2013 roku w miejscowości J. przy ul. (...), powiat (...), województwo (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim włamaniu się do garażu poprzez wyważanie drzwi, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci wędek marek M., K., T., T. P., kołowrotków, dwóch pokrowców marki S. i K., podbieraków, siatek na ryby, kuchenki turystycznej, wózka do wożenia towaru, powodując straty o wartości 10 000 zł na szkodę B. S. oraz silnika zaburtowego marki H. o mocy 5 KM powodując straty o wartości 4 500 zł na szkodę M. P., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

XI.  w dniu 17 lutego 2014 roku na trasie M.- W. w radiowozie nie oznakowanym naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji T. P. w ten sposób, że w trakcie podróży radiowozem uderzył go głową w głowę podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 222 § 1 kk

XII.  w dniu 30 stycznia 2014 roku w miejscowości M., powiat M., dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy publicznych, sierż. szt. D. P. i P. W. w ten sposób, że w trakcie przeprowadzanej interwencji odpychał rękami i szarpał za umundurowanie w/wym. funkcjonariuszy, podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, tj. o czyn z art. 222 § 1 kk

XIII.  w okresie od dnia 27 stycznia 2014 roku do dnia 12 lutego 2014 roku w M., powiat (...), woj. (...), uporczywie nękał A. R. w ten sposób, że o różnych porach dnia i nocy dobijał się do drzwi mieszkania, jak również wyczekując pod blokiem i będąc natarczywym zaczepiał pokrzywdzoną poza mieszkaniem zmuszając ją do niechcianej rozmowy, czym wzbudzał u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, tj. o czyn z art. 190a § 1 kk

XIV.  w dniu 03 lutego 2014 roku w miejscowości M., pow. (...), woj. (...) wdarł się na zabudowany balkon mieszkania należącego do A. R. i wbrew jej żądaniu nie opuścił tego miejsca, tj. o czyn z art. 193 kk

XV.  w dniu 08 lutego 2014 roku w miejscowości M., pow. (...), woj. (...) wdarł się do wnętrza mieszkania należącego do A. R. i wbrew jej żądaniu nie opuścił tego miejsca, tj. o czyn z art. 193 kk

XVI.  w dniu 15 lutego 2014 roku około godz. 07:00 w miejscowości M., pow. (...), woj. (...) wdarł się do wnętrza mieszkania należącego do A. R. i wbrew jej żądaniu nie opuścił tego miejsca, tj. o czyn z art. 193 kk

XVII.  w dniu 15 lutego 2014 roku około godz. 17:00 w miejscowości M., pow. (...), woj. (...) wdarł się do wnętrza mieszkania należącego do A. R. i wbrew jej żądaniu nie opuścił tego miejsca, tj. o czyn z art. 193 kk

XVIII.  w dniu 27 stycznia 2014 roku w miejscowości M., pow. (...), woj. (...) uśmiercił dwa ptaki gatunku kanarek w ten sposób, że wypuścił je przez okno mieszkania, wiedząc, że na zewnątrz panują trudne warunki atmosferyczne w postaci temperatury ujemnej – 12 stopni C., tj. o czyn z art. 35 ust 1 Ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21.08.1997r (Dz. U. 1997, Nr 111, poz. 724)

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2015r.:

I.  oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt I a/o wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynów z pkt II , III , VII a/o wyczerpujących dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w z art. 64 § 1 kk oraz czynów z pkt V, VI a/o wyczerpujących dyspozycję art. 279 § 1 kk w z art. 64 § 1 kk i stwierdzając, że oskarżony czynów tych dopuścił się w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób – w warunkach ciągu przestępstw, na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt IV a/o wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego D. M. (1) uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt IX a/o wyczerpującego dyspozycję art. 270 § 1 kk i za to na podstawie art. 270 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

V.  oskarżonego D. M. (1) uniewinnił od dokonania czynu z pkt VIII a/o ;

VI.  na podstawie art. 91 § 2 kk orzeczone wobec D. M. (1) jednostkowe kary pozbawiania wolności połączył i jako łączną wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. M. (1) okres zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania od dnia 17 lutego 2014 r. do dnia 02 kwietnia 2015 r.;

VIII.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt I a/o wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  oskarżonego G. P. uznał za winnego popełnienia czynów z pkt II , III , VII a/o wyczerpujących dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk oraz czynów z pkt V, VI i X a/o wyczerpujących dyspozycję art. 279 § 1 kk i stwierdzając, że oskarżony czynów tych dopuścił się w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób – w warunkach ciągu przestępstw, na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

X.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt IV a/o wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

XI.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt VIII a/o z tym, że ustalił, iż wartość szkody wynosiła 43. 900 zł, który to czyn wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

XII.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynów z pkt XI i XII a/o wyczerpujących dyspozycję art. 222 § 1 kk i stwierdzając, że oskarżony czynów tych dopuścił się w krótkim odstępie czasu, w podobny sposób – w warunkach ciągu przestępstw, na podstawie art. 222 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

XIII.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt XIII a/o wyczerpującego dyspozycję art. 190a § 1 kk i za to na podstawie art. 190 a § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XIV.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynów z pkt od XIV do XVII a/o wyczerpujących dyspozycję art. 193 kk i stwierdzając, że oskarżony czynów tych dopuścił się w krótkim odstępie czasu, w podobny sposób – w warunkach ciągu przestępstw, na podstawie art. 193kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XV.  oskarżonego G. P. uznał za winnego dokonania czynu zarzucanego mu w pkt XVIII a/o wyczerpującego dyspozycję art. 35 ust 1 Ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997r. (Dz.U z 1997r, nr 111, poz. 724) i za to na podstawie art. 35 ust 1 Ustawy o ochronie zwierząt z dnia 21 sierpnia 1997r.wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

XVI.  na podstawie art. 91 § 2 kk orzeczone wobec G. P. jednostkowe kary pozbawiania wolności połączył i jako łączną wymierzył mu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XVII.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu G. P. okres zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania od dnia 17 lutego 2014 r. do dnia 02 kwietnia 2015 r.;

XVIII.  na podstawie art. 46 § 1 kk za czyn z pkt VI a/o zasądził solidarnie od oskarżonych D. M. (1) i G. P. na rzecz pokrzywdzonego W. C. kwotę 1000 tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości;

XIX.  na podstawie art. 46 § 1 kk za czyn z pkt VIII a/o zasądził od oskarżonego G. P. solidarnie na rzecz pokrzywdzonych R. S. (2) i A. S. kwotę 43. 900 zł tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości;

XX.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. W. (1) w S. kwotę 826,56 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu sprawowaną przez tego adwokata wobec oskarżonego D. M. (1);

XXI.  zwolnił oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, wydatki związane z ich udziałem w sprawie przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońcy obu oskarżonych, prokurator oraz oskarżony M..

Obrońca oskarżonego G. P. wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk oraz art. 5 § 2 kpk polegającą na dowolnej wykraczającej poza ramy swobodnej oceny dowodów analizie materiału dowodowego, a w szczególności nie przyznanie się do części zarzutów oskarżonego G. P., jego wyjaśnieniom danie wiary zeznaniom A. R., funkcjonariuszom policji i drugiemu współoskarżonemu D. M. (1) – w tym zwłaszcza z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego G. P. od czynów z pkt I, II, V, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII aktu oskarżenia, za pozostałe czyny wymierzenie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej w/w oskarżonego i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył wyrok w odniesieniu do oskarżonego M. i tylko w części dot. uniewinnienia tego oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie VIII aktu oskarżenia. Wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony D. M. (1) nie popełnił zarzucanego mu w pkt VIII aktu oskarżenia czynu wspólnie i w porozumieniu z inna osobą w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi jednoznacznie do konstatacji, iż takiego czynu dopuścił się.

Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w części w zakresie jego rozstrzygnięcia z pkt V oraz XIX i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach.

Obrońca oskarżonego S. M. i sam oskarżony M. zaskarżyli wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze. Obrońca wyrokowi zarzuciła:

-

obrazę przepisów postępowania tj. art. 7, 410 kpk polegającą na dokonaniu dowolnej oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego D. M. (1), świadka U. N. oraz T. P. w odniesieniu do motywów działania oskarżonego D. M. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów i roli przy ich popełnianiu, co mogło mieć istotne znaczenie w zakresie ustaleń mających wpływ na wymiar kary, a w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń w tym zakresie,

-

rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej, a więc całokształtu orzeczenia o karze, w sytuacji gdy całokształt okoliczności sprawy, stopień zawinienia, społeczna szkodliwość jego czynów, motywy działania sprawcy, jego właściwości osobiste, postawa w trakcie postępowania karnego oraz wzgląd na prewencje indywidualną i generalną wymaga wymierzenia oskarżonemu łagodniejszych kar jednostkowych oraz odpowiednio kary łącznej,

Podnosząc te zarzuty obrońca wniosła o zmianę wyroku przez znaczne złagodzenie kar jednostkowych, jak i odpowiednio złagodzenie kary łącznej.

Oskarżony M. wyrokowi zarzucił rażącą surowość wymierzonej kary pozbawienia wolności, nie precyzując bliżej na czym ma ewentualnie polegać. Wniósł o wymierzenie mu kary 2 lat pozbawienia wolności.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator poparł swoją apelację, wnosząc jednocześnie o nieuwzględnienie apelacji obrońców obu oskarżonych oraz osobistej oskarżonego M.. Obrońca oskarżonego M. i sam oskarżony poparli apelacje i wnioski w nich zawarte, wnosząc o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Oskarżycielka posiłkowa przyłączyła się do apelacji prokuratora wnosząc o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego P.. Oskarżony P. i jego obrońca nie stawili się, będąc o terminie rozprawy zawiadomieni prawidłowo, przy czym oskarżony pomimo pouczenia nie złożył wniosku o doprowadzenie.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje.

Z uwagi na to, że wnioski o uzasadnienie złożyło jedynie część uczestników postępowania, i to nie do całości rozstrzygnięcia sądu odwoławczego, a oskarżony G. P. pomimo skutecznego wezwania do usunięcia braków formalnych poprzez wskazanie zakresu uzasadnienia, nie uczynił tego w ustawowym terminie, sąd odniesie się w niniejszym uzasadnieniu jedynie do zarzutu prokuratora dotyczącego uniewinnienia oskarżonego M. od popełnienia czynu VIII z aktu oskarżenia oraz wymiaru kary dla oskarżonego P. – wniosek oskarżycielki posiłkowej. W pierwszej kolejności sąd odniesie się do rozstrzygnięcia o winie.

Apelacja prokuratora zarzucające sądowi meriti błąd w ustaleniach faktycznych jak również wniosek w niej zawarty o uchylenie wyroku w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego M. od popełnienia czynu z punku VIII a.o. i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania, jako niezasadne na uwzględnienie nie zasługują. Stwierdzić, bowiem należy, iż sąd I instancji w tej części trafnie ustalił w sprawie stan faktyczny oraz dokonał jego prawidłowej oceny pod względem prawnym. Również dokonana przez sąd rejonowy ocena dowodów nie zawiera błędów zarówno logicznych jak i prawnych.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, „Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. m.in. wtedy, gdy:

1/ jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

2/ stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego;

3/ jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.” (por. OSN KW 1991, z. 7-9, poz. 41).

Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach dokonana przez sąd meriti ocena dowodów w odniesieniu do oskarżonego M. w tej części została przeprowadzona zgodnie z cyt. orzeczeniem Sądu Najwyższego tak, że w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.. Sąd rejonowy szczegółowo bowiem wykazał, czym kierował się dokonując takiej, a nie innej oceny dowodów oraz co zdecydowało, iż jedne dowody obdarzył wiarygodnością, a innym tego waloru odmówił. Apelacja w tej części stanowi w zasadzie polemikę z oceną dowodów dokonaną przez sąd I instancji. Stwierdzić należy, iż argumenty sądu rejonowego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, są bardziej przekonywujące od tych podniesionych w apelacji.

Odnosząc się meriti do apelacji prokuratora, należy podnieść, iż w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie sąd przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok SN z dnia 5 września 1974 r., II KR 114/74 OSNKW 1975, nr 2, poz. 28).

Dokonując oceny dowodów w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Siedlcach sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony sądu odwoławczego i co za tym idzie, w odniesieniu do oskarżonego M. nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał brak winy tego oskarżonego. Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, i jak już wspomniano wyżej nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sąd I instancji szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy w Siedlcach są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się w przedmiocie błędu w ustaleniach faktycznych wskazując, że zarzut ten czyni zasadnym nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58).

Sąd Okręgowy podzielając w/w pogląd Sądu Najwyższego stwierdził, iż skarżący w treści swojej apelacji, nie wskazuje jakich konkretnie błędów dopuścił się sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy, lecz ograniczają się jedynie do przedstawienia swojej wersji przedmiotowego zdarzenia.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Siedlcach.

Zdaniem sądu odwoławczego zasadnie sąd rejonowy przyjął, że wiarygodne są w niniejszej sprawie wyjaśnienia oskarżonego M., którzy konsekwentnie przez cały czas postępowania, przedstawiał jedną wersję co do przebiegu zdarzenia opisanego w punkcie VIII a.o.. Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, twierdzenia skarżącego w odniesieniu do oskarżonego M. stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z ustaleniami sądu I instancji w tej części. Dokonując szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego sąd odwoławczy podzielił pogląd sądu rejonowego, iż ujawnione dowody sprawiają, że okoliczności popełnienia przestępstwa z punktu VIII a.o. przez D. M. (1) budzą wątpliwości i nie wskazują na winę oskarżonego.

Nie ulega wątpliwości, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w odniesieniu do zarzutu VIII z a.o. był stosunkowo ubogi. Opierał się głównie na wyjaśnieniach oskarżonych. Zeznania pokrzywdzonych praktycznie nic do sprawy nie wniosły. Potwierdzały natomiast, co istotne, iż samochód nie był zamknięty a w środku znajdowały się jego oryginalne dokumenty. Pozostałe dowody mają już charakter pośredni odnoszą się bowiem do zachowania oskarżonych, które miało miejsce po dokonanej kradzieży.

Jeżeli chodzi o samą ocenę dowodów, to przypomnieć wypada, iż oskarżony M. konsekwentnie podczas całego postępowania potwierdzał swój udział w zdarzeniu, zaprzeczając jednocześnie żeby miał świadomość, iż uczestniczy w kradzieży. Podnieść wypada, iż oskarżony M. nie negował swojego udziału w innych przestępstwach. Sam przecież dobrowolnie przyznał się do udziału w kradzieżach z włamaniami, co do których oprócz jego wyjaśnień nie było innych dowodów. W takiej sytuacji zastanawiać musi ta konsekwentna podstawa tego oskarżonego, który przez cały czas zaprzecza udziałowi w kradzieży na szkodę R. i A. S.. Zauważyć w tym miejscu należy, iż czyn ten został zakwalifikowany co do zasady z art. 278§1kk, tak więc nawet przy stosunkowo dużej wartości samochodu jego ewentualne popełnienie nie miałoby znacznego wpływu na wymiar kary łącznej. Jak wynika z ustaleń sądu rejonowego, których nie kwestionuje oskarżyciel publiczny, rola oskarżonego M. sprowadzała się co do zasady do otwierania samochodów i przeprowadzania ich w inne miejsce. W przypadku tego czynu, nie zachodziła potrzeba forsowania przeszkód, bowiem co oczywiste samochód był przecież otwarty. Nie było więc potrzeby korzystania z pomocy M. przy jego ewentualnej kradzieży. Poza tym oskarżony P. dysponował dokumentami samochodu. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony M. był sprawcą innych kradzieży samochodów do popełnienia, których sam się przecież przyznał. Jednakże tylko z tego powodu, nie można wyciągać wniosku jak chce tego prokurator, że ta okoliczność przesadza o jego ewentualnej winie co do tego czynu. Również fakt, iż oskarżony M. wynajął garaż na przechowywanie skradzionego S. samochodu, nie podważa wiarygodności wyjaśnień tego oskarżonego. Wynajęcie samochodu miało przecież miejsce dopiero po kradzieży samochodu. Przyjmując nawet, iż w momencie wynajmu oskarżony M. miał już świadomość skąd pochodzi samochód, to ocena tej części zachowania oskarżonego mogłaby być dokonywana ewentualnie na gruncie inny przepisów.

Należało więc w pełnić podzielić argumentację sądu rejonowego, że przy ocenie zachowania oskarżonego M. odnośnie popełnienia czynu z punktu VIII a.o., winna mieć zastosowanie dyrektywa interpretacyjna określona w art. 5§2 kpk.

Na marginesie zauważyć trzeba, iż apelacja prokuratora w odniesieniu do czynu VIII została wywiedziona w sposób wyjątkowo oszczędny. Sprowadza się do kilku ogólnych stwierdzeń. Nie odnosi się praktycznie do zebranego w sprawie materiału dowodowego jak również do argumentacji sądu I instancji zawartej w uzasadnieniu wyroku dotyczącej oceny dowodów w tej części. Jedyny argument merytoryczny, to odwołanie się i to w sposób ogólny do „działania oskarżonego po popełnieniu czynu VIII aktu oskarżenia w postaci wynajęcia garażu”.

Jakim wymogom winien odpowiadać środek odwoławczy wniesiony przez prokuratora szczegółowo określają art. art. 427§2 i 433§1 kpk. Skoro więc oskarżyciel nie wskazał w apelacji naruszenia przez sąd rejonowy innych przepisów, które w konsekwencji mogłyby pozwalać na ewentualne zakwalifikowanie działania oskarżonego M. z innego przepisu kodeksu karnego, Sąd Okręgowy w Siedlcach nie miał obowiązku odnoszenia się do tych kwestii.

Podsumowując należy stwierdzić, iż sąd I instancji szczegółowo wykazał, czym kierował się obdarzając wiarygodnością wyjaśnienia tego oskarżonego w tej części. To rozumowanie sądu meriti nie zawiera żadnych luk czy też wewnętrznych sprzeczności tak, że w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.. Apelacje, co już sygnalizowano stanowią nieuprawnioną polemikę z oceną sądu rejonowego. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy „Odmienna ocena dowodów korzystna dla oskarżonego jest naturalnie prawem obrońcy. Nie wynika z niej jednak samo przez się, by ocena dokonana w sprawie przez sądy orzekające charakteryzowała się dowolnością”. (por. Lex 55214). Wprawdzie judykat ten odnosi się do innej strony postępowania, ale reguła interpretacyjna w nim zawarta może być wykorzystana również w sprawie niniejszej.

Kierując się powyższymi przesłankami sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do przyjęcia, że podczas rozpoznawania sprawy niniejszej sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do zarzutu VIII a.o., a tym samym do uwzględnienia apelacji prokuratora.

Wymierzona oskarżonemu G. P. kara łączna została uznana przez sąd odwoławczy jako rażąco surowa. Nie była bowiem adekwatna do stopni zawinienia, rozmiaru wyrządzonych szkód, nie uwzględniała jego sytuacji rodzinnej i materialnej. Przypomnieć wypada, iż oskarżycielka posiłkowa nie zaskarżyła wyroku sądu I instancji. Nie ma więc możliwości do odniesienia się do jej ewentualnych zarzutów, zaś oskarżony P. ani jego obrońca z wnioskami o uzasadnienie nie wystąpili.

Nie ulega wątpliwości, iż sąd przypisał oskarżonemu dopuszczenie się popełnienia aż 18 przestępstw. Jednakże nie były to czyny, które cechowały się szczególnie wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Żadnego z tych przestępstw oskarżony nie dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64§1 kk, tak jak odpowiadający w tej sprawie drugi z oskarżonych. Jeżeli chodzi o szeroko rozumiane przestępstwa przeciwko mieniu, to wprawdzie ogólny rozmiar wyrządzonych szkód jest duży, to jednak poszczególne czyny jednostkowe różniły się zdecydowanie wysokością powstałych szkód. Część z czynów popełniona została w formie usiłowania. Jeżeli chodzi o czyny popełnione na szkodę funkcjonariuszy publicznych, to należy przede wszystkim zwrócić uwagę na fakt, iż naruszenie nietykalności cielesnej miało wyjątkowo łagodny przebieg. Nie ulega żadnej wątpliwości, iż oskarżycielka posiłkowa jest szczególnie zainteresowana wymiarem kary dla tego oskarżonego. Należy zwrócić jednak uwagę, iż poza niewątpliwie uciążliwym dla pokrzywdzonej zachowaniem oskarżonego P. jego działania nie miały szczególnie drastycznego zachowania. Oskarżony jest byłym partnerem oskarżycielki. Ze związku posiadają wspólne dziecko. Na mieszkanie w którym aktualnie mieszka pokrzywdzona też wyłożył stosowne środki. Oskarżony w swoim mniemaniu realizował przysługujące mu prawa, co powinno być uznane za usprawiedliwienie, jednakże nie zwalniające go z odpowiedzialności karnej, ale mające wpływ na wymiar kary. Kierując się tymi przesłankami sąd okręgowy uznał, za zasadne zmniejszenie oskarżonemu P. kary łącznej pozbawienia wolności do 3 lat i 8 miesięcy.

Obecnie wymierzona kara uwzględnia wszelkie aspekty odnoszące się do wymiary kary łącznej tak, że powinna spełnić również wymogi zarówno prewencji ogólnej jak i indywidualnej.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art.624§1 k.p.k..

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.