Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) SA w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego T. W. kwoty 1 677,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu. Powód podniósł, iż pozwany częściowo nie spłacił pożyczki, której powód udzielił mu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pozwany T. W. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym wniósł jedynie o rozłożenie długu na raty, nie kwestionując roszczenia pozwu ani co do zasady, ani co do wysokości .

Sąd ustalił, co następuje

W dniu 11 lutego 2013 roku strony zawarły umowę pożyczki nr (...), na mocy której pozwany pożyczył od powoda kwotę 3 500 złotych.

Na skutek sytuacji osobistej i rodzinnej pozwanego, a w szczególności pogorszenia się jego stanu zdrowia, pozwany zaprzestał spłaty pożyczki.

Ostatecznie powód wypowiedział pozwanemu umowę w dniu 16 stycznia 2015 roku, a pismem z dnia 27 lutego 2015 roku wezwał go do zapłaty długu, którego wysokość na dzień wniesienia pozwu wraz ze skapitalizowanymi odsetkami i kosztami wyniosła kwotę 1 677,23 złote.

Pozwany jest rencistą na trwale niezdolnym do pracy. Otrzymuje stałą rentę w kwocie około 900-1000 złotych. Pozostaje w związku małżeńskim, ma na utrzymaniu troje dzieci.

/Dowód:

-dokumenty:

umowa pożyczki-k.4-5 akt,

wypowiedzenie umowy pożyczki-k.10 akt,

wezwanie do zapłaty-k.7 akt,

informacja o stanie zadłużenia-k.8 akt,

pismo powoda do pozwanego-k.6 akt,

orzeczenie o niepełnosprawności pozwanego-k.26-28 akt/

Sąd zważył, co następuje

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci dokumentów zawartych w aktach sprawy, których autentyczności i wiarygodności nie zakwestionowała żadna ze stron. Stan faktyczny przedmiotowej sprawy był całkowicie bezsporny pomiędzy stronami.

Roszczenie pozwu jest całkowicie zasadne.

Nie ulega wątpliwości w przedmiotowej sprawie, iż pozwany T. W. zobowiązany był do zwrotu udzielonej mu pożyczki. Sam pozwany co do zasady i co do wysokości nie kwestionował tego faktu i wnosił jedynie o rozłożenie długu na raty po 150 złotych.

W ocenie Sądu, rozłożenie długu pozwanego na raty byłoby bezzasadne i jedynie utrudniłoby wierzycielowi uzyskanie faktycznego zwrotu zasądzonego roszczenia.

Zgodnie z dyspozycją art. 320 kodeksu postępowania cywilnego rozłożenie długu na raty może nastąpić jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Rozkładając bowiem dług na raty Sąd arbitralnie modyfikuje bowiem wymagalne i prawem chronione roszczenie pozwu, przynajmniej w zakresie terminu jego zapłaty. Wnosząc o rozłożenie długu na raty, pozwany winien był wykazać owe szczególne okoliczności, a przede wszystkim fakt, iż daje on rękojmię samodzielnej zapłaty długu w ratach. W ocenie Sądu, sytuacja osobista i materialna pozwanego rękojmi takiej nie stwarza. Jak wyjaśnił pozwany w piśmie procesowym (k.37-38 akt), utrzymuje się on z renty inwalidzkiej w kwocie 900 złotych ( w sprzeciwie podał on kwotę renty 1000 złotych). Pozwany wyjaśnił ponadto, iż ma na utrzymaniu trójkę dzieci. Nie posiada innych źródeł dochodu i jak sam podał, nie jest w stanie nawet ponieść kosztów wymiany okularów. W tej sytuacji, oceniając obiektywnie i rozsądnie sytuację pozwanego uznać należy, iż nie jest on w stanie spłacić długu w ratach, w tym w deklarowanej przez siebie kwocie po 150 złotych miesięcznie. W ocenie Sądu, pozwany w swojej obecnej sytuacji nie jest w stanie wiarygodnie zadeklarować spłaty długu w ratach w żadnej wysokości. Ponadto, jak sam podał pozwany, przed wniesieniem pozwu zawarł on pozasądową ugodę z powodem, obejmującą ratalną spłatę długu i z ugody tej się nie wywiązał. Potwierdza to fakt, iż deklaracja pozwanego w zakresie gotowości do spłacenia długu w ratach jest z przyczyn obiektywnych gołosłowna i pozwany wyroku by nie wykonał. Rozłożenie długu na raty, w ocenie Sądu spowodowałoby tylko komplikację dla wierzyciela w zakresie egzekucji jego wymagalnego roszczenia i godziłoby w jego prawem chroniony interes.

Wobec powyższego, Sąd na mocy art. 720 § 1 kodeksu cywilnego zasądził do pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem w całości.

Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonego roszczenia od dnia wniesienia pozwu, po myśli art. 481 § 1 i 2 kodeksu cywilnego.

Sąd na mocy art. 98 § 1-3 kodeksu postępowania cywilnego zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu, obejmujący zwrot opłaty sądowej oraz kosztów zastępstwa procesowego stosownie do wartości zasądzonego w pkt I wyroku roszczenia oraz zwrot opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa procesowego.