Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2015 r., 17 listopada 2015 r., 1 grudnia 2015 r.

sprawy J. G. c. K. i E. z domu D. ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

1.  w dniu 29 czerwca 2014 r. około godz. 20:00 w W. w na ul. (...) przed ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki I. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać w wyniku czego zmusiła kierującego nim do zjechania na prawą stronę drogi w celu uniknięcia zderzenia, gdzie najechał na krawężnik, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw, w związku z art. 22 ust.1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późniejszymi zmianami),

2.  w miejscu czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła przeciwko przepisom porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki I. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia, tj. czyn z art. 97 KW w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późniejszymi zmianami),

orzeka:

I.  obwinioną J. G. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt 1 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust.1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych,

II.  uniewinnia obwinioną J. G. od popełnienia zarzucanego jej w pkt 2 wniosku o ukaranie wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo ruchu drogowym,

III.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania, a w części uniewinniającej kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 723/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2014 r. około godz. 20:00 J. G. kierowała samochodem marki I. o nr rej. (...) i jechała ul. (...) w W. od strony ul. (...) w kierunku ul. (...). Ulica (...) posiada dwie jezdnie. Jezdnia, po której poruszała się J. G. posiada trzy pasy ruchu, z czego prawy skrajny pas ruchu „bus pas” przeznaczony jest dla autobusów i taksówek. J. G. poruszała się środkowym pasem ruchu i na najbliższym skrzyżowaniu zamierzała skręcić w ul. (...). W tym celu włączyła kierunkowskaz i następnie rozpoczęła wykonywanie manewru skrętu w ul. (...). Poruszała się wówczas z prędkością ok. 30 km/h. W czasie wykonywania zmiana pasa ruchu J. G. wjeżdżając kierowanym pojazdem na prawy pas ruchu, nie zachowała szczególnej ostrożności i nie rozpoznała, że w tym samym czasie po prawym pasie ruchu poruszał się samochód marki V. o nr rej. (...) (taksówka), kierowany przez P. Z., który jechał wraz z pasażerką A. W., J. G. nie ustąpiła pierwszeństwa temu pojazdowi. P. Z. w celu uniknięcia kolizji z samochodem marki I. o nr rej. (...) podjął działania obronne, zjeżdżając na prawą stronę drogi, w wyniku czego uderzył prawym przednim kołem pojazdu w krawężnik.

Kierująca samochodem marki I. o nr rej. (...) J. G. nie miała świadomości wystąpienia kolizji, nie zatrzymała kierowanego pojazdu i oddaliła się z miejsca zdarzenia. W wyniku kolizji żaden z kierujących, jak i pasażerka samochodu marki V. o nr rej. (...), nie odnieśli obrażeń.

Po wystąpieniu kolizji P. Z. udał się kierowanym pojazdem za samochodem kierowanym przez J. G.. Gdy J. G. zaparkowała kierowany pojazd przy kamienicy na ul. (...) przy posesji nr (...), podszedł do jej samochodu, informując ją o wystąpieniu kolizji. W trakcie rozmowy z J. G., w czasie której J. G. i P. Z. byli zdenerwowani i zwracali się do siebie wulgarnie, kierująca samochodem marki I. o nr rej. (...) nie okazała P. Z. ubezpieczenia OC i oddaliła się z miejsca, w którym zaparkowała samochód.

W dniu 30 czerwca 2014 r. J. G. w związku z zachowaniem P. Z. złożyła na niego skargę do jego korporacji taksówkowej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej J. G. /k. 17-18, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:06:03 do godz. 00:16:16 oraz od godz. 00:21:53 do godz. 00:22:10 oraz od godz. 01:08:11 do godz. 01:08:20/, zeznań pokrzywdzonego P. Z. /k. 3-7, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:16:41 do godz. 00:50:00/, zeznań świadka A. W. /k. 14-15, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:50:44 do godz. 01:08:08/, zeznań świadka M. F. /e-protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2015 r. od godz. 00:01:14 do godz. 00:16:13/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1-2/, szkicu /k. 6/, wydruku z bazy (...) /k. 7-9/, protokołu oględzin pojazdu /k. 10/, notatek urzędowych /k. 11, 21/, zaświadczenia lekarskiego /k. 64/, pisma /k. 84/ oraz planu sytuacyjnego z organizacją ruchu z (...) /k. 129-130/.

Obwiniona J. G. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Odnosząc się do obwiniona zarzutów wyjaśniła, że jadąc ulicą (...), na której znajduje się buspas, postanowiła wykonać manewr skrętu w ul. (...). Podkreśliła, że zna ten odcinek trasy doskonale i jest doświadczonym kierowcą, dlatego też wszystkie wykonywane manewry drogowe wykonywała „mechanicznie”. Wyjaśniła, że przed wykonaniem powyższego manewru najpierw spojrzała w lusterko, włączyła kierunkowskaz i następnie rozpoczęła wykonywanie powyższego manewru. Podkreśliła, że przed wykonaniem manewru skrętu nie przekroczyła linii oddzielającej buspas oraz, że poruszała się wówczas z prędkością 30 km/h, podnosząc, że w tym miejscu nie można poruszać się szybciej, gdyż ulica, w którą skręcała jest bardzo wąska. Obwiniona oświadczyła, że po włączeniu kierunkowskazu, gdy nie wykonała ona jeszcze manewru zmiany pasa ruchu na sąsiedni pas ruchu, usłyszała dźwięk klaksonu, dlatego też przyspieszyła i następnie skręciła przed samochodem, którego kierujący zgłosił dźwiękiem klaksonu, że znalazł się w „martwym punkcie” jej lusterka. Wyjaśniła ona także, że zajęcie miejsca do zaparkowania pojazdu zajęło jej około 10-15 minut oraz że gdy zaparkowała pojazd przy kamienicy na ul. (...) przy posesji nr (...), podszedł do niej mężczyzna, który twierdził, że spowodowała ona kolizję na ul. (...). Podkreśliła ona również, że w czasie powyższego zdarzenia wybuchła głośna awantura i że są świadkowie tego zajścia. Oświadczyła ona także, że jest przekonana, że w czasie zdarzenia w samochodzie taksówkarza nie było innej osoby. Obwiniona oświadczyła, że pretensje tego mężczyzny uznała za próbę wyłudzenia, gdyż nie rozpoznała ona, że mogło dojść do wskazywanego przez tego mężczyznę zdarzenia, w związku z tym, że w czasie wykonywania przez nią manewru na ul. (...), nie doszło do żadnej próby zatrzymania jej. J. G. podkreśliła, że sfotografowała powyższą taksówkę i gdy złożyła skargę do korporacji, uznała powyższą sprawę za zakończoną. Wyjaśniła ona również, że nie zmieniała fryzury ani koloru włosów. /k. 17-18, e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:06:03 do godz. 00:16:16 oraz od godz. 00:21:53 do godz. 00:22:10 oraz od godz. 01:08:11 do godz. 01:08:20 wyjaśnienia obwinionej J. G. /

J. G. ma 43 lata. Jest stanu wolnego, ma małoletnie dziecko. Uzyskuje dochód w wysokości 2000 zł, otrzymuje alimenty w wysokości 1500 zł. Nie karana sądownie. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:02:14 do godz. 00:04:15 wyjaśnienia obwinionej J. G. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej w części, w jakiej obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Wyjaśnienia obwinionej we wskazanym zakresie pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonego P. Z. oraz świadka A. W.. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionej, nieprzyznającej się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 86 § 1 kw, stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania w świetle jasnej regulacji art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Mając na uwadze zeznania pokrzywdzonego P. Z. oraz zeznania świadka A. W., Sąd za niewiarygodne uznał również wyjaśnienia obwinionej, w zakresie, w jakim utrzymywała ona, że dźwięk klaksonu z samochodu poruszającego się sąsiednim pasem ruchu, usłyszała przed rozpoczęciem wykonywania manewru zmiany pasa ruchu i kierunku jazdy, gdy nie przekroczyła jeszcze linii oddzielającej buspas. Wyjaśnienia obwinionej we wskazanym zakresie są nieracjonalne i nielogiczne. Nie sposób bowiem przyjąć, jak podawała obwiniona, że kierujący taksówką P. Z. użył sygnału dźwiękowego, aby ostrzec ją, jadącą pasem obok, bez przyczyny, że jego samochód znalazł się dla niej w tzw. „martwym punkcie”. Podnieść należy, że P. Z. w złożonych zeznaniach stanowczo zaprzeczył, iż użył sygnału dźwiękowego, aby poinformować obwinioną o tym, że porusza się w jej pobliżu kierowanym pojazdem przed zdarzeniem.

Sąd za niewiarygodne uznał również te wyjaśnienia obwinionej, w których obwiniona podawała, że w czasie zdarzenia w samochodzie taksówkarza nie było innej osoby. Wskazać należy bowiem, że z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego P. Z. wynika, że w kierowanym przez niego pojeździe znajdowała się wówczas pasażerka A. W., która jest jego obecną partnerką. Świadek A. W. w złożonych zeznaniach również potwierdziła swoją obecność w pojeździe pokrzywdzonego w czasie zdarzenia oraz podczas rozmowy pokrzywdzonego z obwinioną, w czasie której nie opuszczała pojazdu.

W pozostałej części wyjaśnienia obwinionej Sąd uznał za wiarygodne i zbieżne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

Odnosząc się do zeznań złożonych przez pokrzywdzonego P. Z. oraz zeznań złożonych przez świadka A. W., wskazać należy, że występuje w nich nieścisłość w zakresie określenia czasu użycia przez P. Z. sygnału dźwiękowego klaksonu. Świadek A. W., która w czasie zdarzenia znajdowała się w samochodzie kierowanym przez P. Z., w toku postępowania wyjaśniającego podała, że kierujący taksówką pokrzywdzony dopiero po tym, gdy kierowany przez niego samochód uderzył w krawężnik, użył sygnału dźwiękowego i po wykonaniu przez P. Z. powyższej czynności samochód obwinionej odbił w prawo, oddalając się z miejsca zdarzenia. Z kolei na rozprawie sądowej w dniu 22 września 2015 r., tj. po upływie ponad roku od czasu zdarzenia, A. W. zeznała, że w czasie analizowanego zdarzenia drogowego pokrzywdzony prawdopodobnie zatrąbił. Z kolei pokrzywdzony P. Z. w złożonych zeznaniach podawał, że nie używał klaksonu w czasie, gdy obwiniona skręcała, lecz uczynił to dopiero po wykonaniu przez nią manewru skrętu, gdy jeździła ona po znajdujących się w tej okolicy uliczkach, gdy oczekiwał na zatrzymanie przez obwinioną kierowanego pojazdu. Powyższa nieścisłość w zeznaniach P. Z. i A. W., w ocenie Sądu mogąca być uwarunkowana błędną oceną momentu usłyszenia dźwięku, oboje jednak zgodnie podają, że obwiniony użył klaksonu po zajechaniu drogi przez obwiniona, w dynamicznej sytuacji, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż dotyczyła ona wydarzeń, które miały miejsce po naruszeniu przez obwinioną zasad ruchu drogowego.

Odnosząc się do pozostałych zeznań kierującego samochodem marki V. o nr rej. (...) pokrzywdzonego P. Z., Sąd uznał za niemiarodajne zeznania pokrzywdzonego w zakresie wskazywanych przez niego uszkodzeń, do których miało dojść w kierowanym przez niego pojeździe w wyniku zdarzenia. Wskazać należy bowiem, że do analizowanego zdarzenia doszło w dniu 29 czerwca 2014 r., natomiast pokrzywdzony P. Z. złożył zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia w dniu 3 lipca 2014 r. W dniu 3 lipca 2014 r. przeprowadzono również oględziny jego samochodu /k. 10/, w czasie których nie stwierdzono widocznych uszkodzeń w/w pojazdu. W ocenie Sądu powyższe zeznania pokrzywdzonego, w zakresie wskazywanych przez niego uszkodzeń, do których miało dojść w wyniku zdarzenia w kierowanym przez niego pojeździe, z uwagi na upływ czasu, jaki miał miejsce od zdarzenia do czasu złożenia przez w/w zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia, nie wykazują w sposób niebudzący żadnych wątpliwości związku przyczynowo-skutkowego z analizowanym zdarzeniem drogowym z udziałem obwinionej. Związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy wskazywanymi przez pokrzywdzonego uszkodzeniami, a zdarzeniem nie wykazał oskarżyciel w sprawie. Wskazać należy przy tym, że do takich uszkodzeń pojazdu, jakie podawał w złożonych zeznaniach pokrzywdzony, tj. uszkodzenia opony koła prawego przedniego, felgi oraz amortyzatora, mogło dojść w warunkach uderzenia koła prawego pojazdu w krawężnik lub w czasie innych manewrów w czasie jazdy po zdarzeniu z udziałem obwinionej. Kwestia jednakże uszkodzeń nie była jednakże objęta zarzutem z wniosku o ukaranie.

Sąd uznał pozostałe zeznania pokrzywdzonego P. Z. za wiarygodne, gdyż są spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd nie znalazł powodów do tego, aby odmówić wiary zeznaniom pokrzywdzonego, który jest osobą obcą dla obwinionej.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd wziął pod uwagę również zeznania świadka A. W.. W złożonych zeznaniach świadek A. W., która w czasie zdarzenia była pasażerką taksówki kierowanej przez pokrzywdzonego i siedziała na prawym tylnym siedzeniu kierowanego przez pokrzywdzonego samochodu, opisała zaobserwowane zdarzenia drogowe. Zeznania świadka A. W., poza omówioną wcześniej nieścisłością dotyczącą określenia czasu, w czasie którego pokrzywdzony używał sygnału dźwiękowego klaksonu, a także nieścisłością dotyczącą wyglądu obwinionej – świadek nie potrafiła rozpoznać obwinionej jako osoby, która brała udział w analizowanym zdarzeniu (co jednak zrozumiałe z uwagi na upływ czasu, tj. ponad roku od czasu zdarzenia do dnia złożenia zeznań przez świadka na rozprawie oraz okoliczność, że podczas rozmowy pokrzywdzonego z obwinioną przebywała ona w pojeździe pokrzywdzonego i nie opuszczała pojazdu), Sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż były one spójne, logiczne i konsekwentne.

Zeznania świadka M. F., niewiele wniosły do sprawy, gdyż nie była ona naocznym świadkiem zdarzenia drogowego z udziałem pojazdów kierowanych przez obwinioną J. G. oraz pokrzywdzonego P. Z. i była ona jedynie świadkiem rozmowy J. G. i P. Z., która miała miejsce po w/w zdarzeniu drogowym. Sąd wziął pod uwagę zeznania M. F. na okoliczność przeprowadzenia rozmowy pomiędzy J. G. i P. Z.. Odnosząc się zaś do zeznań świadka M. F., w których podawała ona, że nie zaobserwowała żadnych uszkodzeń w pojeździe pokrzywdzonego, mając na uwadze zeznania pokrzywdzonego wskazać należy, że z widocznych elementów jego pojazdu w wyniku zdarzenia mogła ulec uszkodzeniu opona koła przedniego prawego oraz felga, które posiadały wcześniejsze ślady użytkowania, dlatego świadek M. F. w ogóle mogła nie rozpoznać uszkodzeń elementów w samochodzie pokrzywdzonego, zeznania jej obrazują brak szczególnie wnikliwego oglądu poszczególnych elementów pojazdu. Sąd uznał za niewiarygodne w świetle zeznań pasażerki taksówki obwinionego, zeznania M. F. w zakresie w jakim podała, że „nie było nikogo w samochodzie, ani tu, ani tu”, w ocenie Sądu powyższe wskazanie mogło być wynikiem braku wnikliwego oglądu i zwracaniu uwagi wówczas na kierowców pojazdów, a nie inne osoby.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

W konsekwencji Sąd uznał, że dowody w sprawie, w sposób niebudzący wątpliwości wykazały winę i sprawstwo obwinionej J. G. w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw, w związku z naruszeniem przepisów art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. J. G. w dniu 29 czerwca 2014 r. około godz. 20:00 w W. w na ul. (...) przed ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki I. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać w wyniku czego zmusiła kierującego nim do zjechania na prawą stronę drogi w celu uniknięcia zderzenia, gdzie najechał na krawężnik, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

Przepis art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

W czasie zdarzenia obwiniona miała obowiązek zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa przejazdu samochodowi marki V. o nr rej. (...). Stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany działaniami obwinionej, gdyż to ona zmieniła kierunek jazdy swojego samochodu na kolizyjny z kierunkiem poruszania się samochodu marki V. o nr rej. (...) i nie ustąpiła pierwszeństwa temu pojazdowi, jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, wykonując manewr zmiany kierunku jazdy w stronę ul. (...).

Jednocześnie Sąd uniewinnił obwinioną od popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo ruchu drogowym, polegającego na tym, że w dniu 29 czerwca 2014 r. około godz. 20:00 w W. w na ul. (...) przed ul. (...) kierując samochodem marki I. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia. W niniejszej sprawie brak jest bowiem dowodów potwierdzających, iż obwiniona po wystąpieniu kolizji, nie zatrzymując kierowanego pojazdu, celowo odjechała z miejsca zdarzenia, nie stosując się do obowiązków wynikających z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo ruchu drogowym, ciążących na kierującym pojazdem. Wskazać należy bowiem, że podczas przedmiotowego zdarzenia nie doszło do fizycznego kontaktu pomiędzy kierowanym przez obwinioną samochodem, a pojazdem kierowanym przez pokrzywdzonego. Wskazać należy również, że w tym samym czasie, w którym pokrzywdzony wykonując działania obronne uderzał przednim kołem kierowanego pojazdu w krawężnik, obwiniona wykonywała manewr zmiany kierunku jazdy, wjeżdżając w ul. (...) i dlatego też mogła ona nie mieć świadomości, że doszło do sytuacji kolizyjnej z innym pojazdem. Mając na uwadze powyższe, przy zastosowaniu art. 5 § 2 kpk, który na podstawie art. 8 kpw ma zastosowanie również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, iż wszelkie niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego, zgodnie z treścią art. 62 § 3 kpw Sąd uniewinnił obwinioną J. G. od popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo ruchu drogowym, opisanego w pkt 2 zarzutu z wniosku o ukaranie.

Wymierzając J. G. karę za popełnione wykroczenie z art. 86 § 1 kw Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionej jako średni. Obwiniona w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, była zobowiązana do zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać. Na kierującym samochodem marki V. o nr rej. (...), którego działania polegały wyłącznie na jeździe pojazdem na wprost, nie ciążył obowiązek zachowania szczególnej ostrożności. Pomimo obowiązku zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa samochodowi marki V. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, J. G. nie dostosowała swojego postępowania do podstawowych zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z samochodem marki V. o nr rej. (...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionej doszło do naruszenia dobra prawnego, jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Obwiniona winna podejmować manewr zmiany pasa ruchu upewniwszy się prawidłowo, że ma dostateczne warunki do rozpoczęcia, jak i zakończenia tego manewru, bez wymuszania pierwszeństwa.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 300 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara stanowi odpowiednią dolegliwość dla obwinionej, w ocenie Sądu skłoni ona obwinioną do pogłębionej refleksji nad znaczeniem obowiązku zachowania szczególnej ostrożności przy zmianie pasa ruchu, dodatkowo z uwzględnieniem braku obowiązku zachowania szczególnej ostrożności przez pojazd, który nie zmienia pasa ruchu, a przed który ma nastąpić wjazd. W ocenie Sądu orzeczona kara pozwoli także na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, w zakresie respektowania obowiązku poszanowania ustawowych zasad w ruchu drogowym.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd obciążył obwinioną kosztami postępowania w zakresie czynu, za który J. G. została ukarana, zaś w zakresie czynu, od którego obwiniona została uniewinniona określił, że koszty te ponosi Skarb Państwa.