Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 09-09-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Magdalena Wengierow

po rozpoznaniu w dniu 02-09-2015r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko M. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. M. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 727,84 zł (siedemset dwadzieścia siedem zł osiemdziesiąt cztery gr) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 649,86 zł od dnia 26 listopada 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 47,78 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 listopada 2014 r., wniesionym do Sądu Rejonowego w Lublinie, strona powodowa S. A. ((...)) z siedzibą w P. Oddział w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej M. M. kwoty 727,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 649,86 zł od dnia 26 listopada 2014 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 6 grudnia 2009 r. pozwana zawarła z (...) Bank S.A. w W. umowę o limit i kartę A. (...)oraz o świadczenie usług bankowości elektronicznej numer (...). Na podstawie zawartej umowy pozwana zobowiązała się do spłacania salda za dany okres rozliczeniowy, którego wysokość wraz z terminem spłaty określona była w wyciągu z rachunku. Jednakże pozwana nie wywiązała się ze zobowiązania, w związku z czym w księgach bankowych figuruje zadłużenie opiewające na kwotę 727,84 zł. Na powyższe zadłużenie składają się kapitał w wysokości 649,86 zł oraz odsetki za opóźnienie w kwocie 77,98 zł naliczone od dnia 20 stycznia 2014 r. do dnia 25 listopada 2014 r. od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości od 12 % do 16 % w skali roku. Wskazała, iż zadłużenie jest wymagalne od dnia 1 października 2012 r., tj. od daty rozwiązania umowy. Uzasadniając swoją legitymację czynną strona powodowa wskazała, iż nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. z siedzibą w W. z S. A. ((...)) z siedzibą w P. Oddział w W. poprzez przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. z siedzibą w W..

W dniu 8 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwana skutecznie wniosła sprzeciw, w związku z czym nakaz zapłaty utracił moc, a sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Śródmieścia.

W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut przedawnienia, wskazując, iż, zgodnie z treścią pozwu roszczenie stało się wymagalne w dniu 1 października 2012 r., a zatem pozew został złożony ponad dwa lata po terminie wymagalności roszczenia. Ponadto podała, iż strona powodowa nie wypowiedziała jej umowy, w związku z czym była przekonana, iż spłaciła zobowiązanie w całości.

Na rozprawie w dniu 2 września 2015 r. pozwana oświadczyła, iż spłaciła należność z tytułu zawartej umowy w całości, ale nie posiada już dowodów wpłat.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 6 grudnia 2009 r. pozwana zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę o limit kredytowy i kartę A. (...) oraz o świadczenie usług bankowości elektronicznej. Na jej podstawie pozwanej udzielony został kredyt odnawialny na cele konsumpcyjne w wysokości 1.000 zł oraz wydana została karta kredytowa A. (...). Bank zobowiązał się do rozliczania operacji dokonanych przez pozwaną w ciężar limitu z użyciem karty i bez jej użycia, a pozwana zobowiązała się do korzystania z limitu oraz karty i spłaty limitu na zasadach określonych w umowie. W umowie wskazano, iż pozwana jest zobowiązana do spłaty limitu do 8 dnia miesiąca, opłata miesięczna za administrowanie limitem wynosi 5 zł, a oprocentowanie limitu w dniu zawarcia umowy wynosi 1,66 % w stosunku miesięcznym (19,92% w stosunku rocznym). Pozwana zobowiązała się do dokonywania spłat kapitału, odsetek, prowizji i opłat od limitu w miesięcznych ratach, nie niższych niż minimalna kwota spłaty limitu, płatnych najpóźniej w dniach spłaty limitu. O wysokości minimalnej kwoty spłaty za dany miesiąc bank miał informować w zestawieniu operacji. W umowie zastrzeżono, iż za czynności związane z limitem, kartą oraz ich obsługą bank pobiera prowizje i opłaty. Oprocentowanie naliczane było od kwoty zadłużenia, według zmiennej stopy procentowej. W przypadku braku terminowej wpłaty, jeżeli kredytobiorca nie spłacił minimalnych kwot spłaty limitu za co najmniej dwa okresy płatności bank miał prawo wypowiedzieć umowę, z zachowaniem 30 dniowego terminu od dnia doręczenia stosownego oświadczenia. Ponadto bank zastrzegł prawo do naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości równej dwukrotności rocznej stopy odsetek ustawowych, z tym że nie mogły być one wyższe niż odsetki maksymalne.

Dowód:

-

Umowa k. 29-30.

Pozwana dokonywała następujących wpłat na rzecz strony powodowej:

-

w styczniu 2010 r. wpłaciła kwotę 69,75 zł;

-

w lutym 2010 r. wpłaciła kwotę 68,90 zł;

-

w marcu 2010 r. wpłaciła kwotę 68,90 zł;

-

w kwietniu 2010 r. wpłaciła kwotę 68,90 zł;

-

w maju 2010 r. wpłaciła kwotę 68,90 zł;

-

w czerwcu 2010 r. wpłaciła kwotę 68,90 zł;

-

w lipcu 2010 r. wpłaciła kwotę 68,90 zł;

-

w sierpniu 2010 r. wpłaciła kwotę 118,90 zł;

-

we wrześniu 2010 r. wpłaciła kwotę 118,90 zł;

-

w październiku 2010 r. wpłaciła kwotę 118,90 zł;

-

w listopadzie 2010 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w grudniu 2010 r. wpłaciła kwotę 70 zł;

-

w styczniu 2011 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w lutym 2011 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w marcu 2011 r. wpłaciła kwotę 70 zł;

-

w kwietniu 2011 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w maju 2011 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w czerwcu 2011 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w sierpniu 2011 r. wpłaciła kwotę 110 zł;

-

we wrześniu 2011 r. wpłaciła kwotę 50,42 zł;

-

w październiku 2011 r. wpłaciła kwotę 110,42 zł;

-

w listopadzie 2011 r. wpłaciła kwotę 50,06 zł;

-

w grudniu 2011 r. wpłaciła kwotę 50,14 zł;

-

w marcu 2012 r. wpłaciła kwotę 50,26 zł;

-

w sierpniu 2012 r. wpłaciła kwotę 120 zł;

-

we wrześniu 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł;

-

w październiku 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł;

-

w listopadzie 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł;

-

w grudniu 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł;

-

w styczniu 2013 r. wpłaciła kwotę 100,52 zł;

-

w marcu 2013 r. wpłaciła kwotę 100,48 zł;

-

w marcu 2014 r. wpłaciła kwotę 50 zł;

-

w kwietniu 2014 r. wpłaciła kwotę 50 zł.

Saldo na rachunku pozwanej po uwzględnieniu płatności wynosi 649,86 zł tytułem należności głównej oraz 77,98 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

Dowód:

-

Historia rachunku k. 32-33.

Pismem z dnia 17 lipca 2012 r., w związku z brakiem wpłat, strona powodowa wypowiedziała pozwanej umowę kredytu, wskazując, iż umowa ulegnie rozwiązaniu w terminie 60 dni od otrzymania oświadczenia.

Dowód:

-

Pismo z dnia 17 lipca 2012 r. k. 19.

Nastąpiło połączenie S. A. ((...)) z siedzibą w P. (spółka przejmująca) ze (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (spółka przejmowana) poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą.

Dowód:

-

Odpis pełny z Krajowego Rejestru Sądowego k. 26-28.

Pismem z dnia 9 stycznia 2014 r. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 738,67 zł.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 35-36.

W dniu 26 listopada 2014 r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdzono, iż na dzień 25 listopada 2014 r. w księgach banku figuruje zobowiązanie pozwanej z tytułu umowy numer (...) z dnia 6 grudnia 2009 r. opiewające na kwotę 727,84 zł.

Dowód:

-

Wyciąg z ksiąg banku k. 31.

W dniu 3 sierpnia 2015 r. do Krajowego Rejestru Sądowego wpisany został (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., która powstała poprzez przeniesienie na jej rzecz tytułem wkładu niepieniężnego wszystkich składników majątkowych służących do prowadzenia działalności bankowej przez S. A. ((...)) Oddział w Polsce. Z tej przyczyny S. A. (...)) Oddział w Polsce podlegał wykreśleniu z rejestru.

Dowód:

-

Odpis pełny z Krajowego Rejestru Sądowego k. 49-52;

-

Odpis postanowienia z dnia 4 sierpnia 2015 r. k. 53.

Sąd zważył co następuje

Powództwo okazało się zasadne, w związku z czym podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy o limit i kartę kredytową A. (...) zawartej z pozwaną.

Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy, jednakże wnosiła o oddalenie powództwa podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia oraz zarzut spełnienie świadczenia.

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż zarzuty podnoszone przez pozwaną nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż brak był podstaw do przyjęcia, iż dochodzone niniejszym pozwem roszczenie uległo przedawnieniu.

Jak stanowi art. 117 k.c., roszczenia majątkowe co do zasady ulegają przedawnieniu, co oznacza, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Stosownie zaś do treści art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata.

Jak wynika z cytowanego przepisu terminy przedawnienia w nim wskazane znajdują zastosowanie tylko w przypadku, gdy przepis szczególny nie przewiduje innego terminu.

Dlatego też w pierwszej kolejności ustalić należało jaki stosunek zobowiązaniowy łączył strony. Na podstawie analizy okoliczności faktycznych niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż podstawą prawną dochodzonego przez stronę powodową roszczenia jest art. 69 prawa bankowego. Zgodnie z jego treścią przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Skoro zatem przepisy regulujące umowę kredytu nie wprowadzają odmiennego terminu przedawnienia, roszczenie strony powodowej ulegało trzyletniemu terminowi przedawnienia, albowiem jest ono związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez stronę powodową.

Dla oceny zasadności podniesionego zarzutu przedawnienia w następnej kolejności ustalić należało termin, od którego liczyć należy bieg przedawnienia. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił, iż najwcześniej roszczenie strony powodowej stało się wymagalne we wrześniu 2012 r., albowiem wtedy najwcześniej upłynął 60 dniowy termin wypowiedzenia zawartej umowy, który zaczął biec po doręczeniu pozwanej wypowiedzenia z dnia 17 lipca 2012 r. Wskazać przy tym należy, iż Sąd miał na uwadze treść art. 120 § 2 zd. 2 k.c., zgodnie z którym w przypadkach, od których wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego bieg terminu przedawnienia rozpoczyna od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Przepis ten jednakże w niniejszej sprawie nie znajdował zastosowania, albowiem strona powodowa wypowiedziała umowę w najwcześniej możliwym terminie, gdy tylko pozwana zaprzestała regulowania minimalnych kwot spłaty limitu. Jak bowiem wynika z historii rachunku pozwanej przesłanki umożliwiające bankowi wypowiedzenie umowy zaistniały dopiero w lipcu 2012 r., kiedy to pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą kwot minimalnych za okres przekraczający dwa miesiące.

Skoro zatem bieg terminu przedawnienia roszczenia strony powodowej rozpoczął się najwcześniej we wrześniu 2012 r., trzyletni termin przedawnienia upłynąłby we wrześniu 2015 r. Jednakże strona powodowa w dniu 26 listopada 2014 r. skutecznie wniosła pozew, przerywając bieg terminu przedawnienia.

Podkreślić przy tym należy, iż podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia nie zasługiwałby na uwzględnienie nawet gdyby przyjąć dwuletni termin przedawnienia przewidziany w ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych. Wskazać bowiem należy, iż już po wypowiedzeniu umowy przez bank, a zatem po rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia pozwana dokonywała wpłat na przedmiotowy rachunek. Mianowicie w lipcu 2012 r. wpłaciła kwotę 120 zł, we wrześniu 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł, w październiku 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł, w listopadzie 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł, w grudniu 2012 r. wpłaciła kwotę 100 zł, w styczniu 2013 r. wpłaciła kwotę 100,52 zł, w marcu 2013 r. wpłaciła kwotę 100,48 zł, w marcu 2014 r. wpłaciła kwotę 50 zł, zaś w kwietniu 2014 r. dokonała ostatniej wpłaty w kwocie 50 zł. Tym samym pozwana powyższymi działaniami spowodowała przerwanie biegu przedawnienia, gdyż bez wątpienia dokonywane przez nią wpłaty uznać należy za uznanie długu. Podkreślenia wymaga bowiem, iż dla uznania roszczenia wystarczające jest oświadczenie wiedzy dłużnika, w którym stwierdza, iż taki dług istnieje. Zatem do uznania roszczenia ze skutkiem w postaci przerwania biegu przedawnienia może dojść przez takie zachowanie się zobowiązanego, które - choćby nie wyrażało zamiaru wywołania tego skutku - dowodzi świadomości istnienia roszczenia po stronie zobowiązanego i tym samym uzasadnia przekonanie uprawnionego, że zobowiązany uczyni zadość roszczeniu. Za klasyczny zatem przykład uznania długu postrzegać należy wpłaty dokonywane przez dłużnika, fakt ich dokonywania bezspornie bowiem świadczy o świadomości co do istnienia długu. Do przerwania biegu przedawnienia nie jest przy tym konieczna świadomość dłużnika, co do skutków prawnych uznania, następują one bowiem niezależnie od jego wiedzy i zamiaru ich wywołania.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również podnoszony przez pozwaną zarzut spełnienia świadczenia. Skoro bowiem pozwana powoływała się na okoliczność, iż dokonała spłaty całego zadłużenia, powinna była tę okoliczność udowodnić, czego jednak nie uczyniła. Nie przedłożyła żadnego potwierdzenia wpłaty na rzecz strony powodowej, a zatem brak było podstaw do przyjęcia jej twierdzeń w tym zakresie za prawdziwe. Tym bardziej, iż z przedłożonej przez stronę powodową historii rachunku pozwanej jednoznacznie wynikało, iż zadłużenie pozwanej po uwzględnieniu dokonywanych przez nią wpłat opiewa na kwotę 649,86 zł tytułem należności głównej oraz kwotę 77,98 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

Mając na uwadze, iż pozwana podnoszonymi zarzutami nie zdołała podważyć zasadności powództwa, zaś strona powodowa w należyty sposób wykazała, iż przysługuje jej względem pozwanej roszczenie o wskazanej w pozwie wysokości Sąd zasądził na rzecz strony powodowej kwotę 727,84 zł. Sąd zważył, iż wysokość roszczenia jednoznacznie wynika z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, a mianowicie umowy o limit i kartę A. (...), wyciągu z ksiąg bankowych oraz historii rachunku pozwanej. Sąd zaś nie znalazł podstaw aby odmówić im wiarygodności, tym bardziej, iż nie były one kwestionowane przez pozwaną.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Orzeczenie zawarte w punkcie II sentencji wyroku znajduje podstawę w art. 98 § 1 k.p.c. z którego wynika, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Pozwana przegrała proces w całości, a zatem Sąd zasądził od niej na rzecz strony powodowej kwotę 47,78 zł, na którą składa się kwota 30 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 0,78 zł tytułem opłaty manipulacyjnej.