Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Kosowski

Protokolant: sekr. sądowy Joanna Ciołko

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2015 r. sprawy

G. K. s. J. i E. z d. P.

ur. (...) w C.

obwinionego o to, że:

w dniu 22 lipca 2015 r., o godz. 17:43, w K., na ul. (...), pow. J., woj. (...), prowadząc samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 50 km/h i przekroczył ją o 15 km/h, jadąc z prędkością 65 km/h,

tj. za wykroczenie z art. 92a k.w.

1.  G. K. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierza wobec G. K. karę grzywny w kwocie 100 (sto) zł,

2.  na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (...) w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od G. K. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł i wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

Sygn. akt II W 338/15

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2015r. G. K. jechał samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...) drogą przez K.. Był to teren zabudowany z ograniczeniem prędkości jazdy do 50 km/h.

W tym dniu służbę patrolową pełnili funkcjonariusze policji K. U. i D. L.. Zajmowali się oni kontrolą prędkości pojazdów poruszających się na drodze, w terenie zabudowanym. Używali do tego celu ręcznego miernika prędkości, który posiadał aktualne świadectwo legalizacji ponownej.

Dowód: zeznania świadka K. U. –k5, 25v,

notatka urzędowa –k1,

kopia świadectwa legalizacji ponownej –k3,

Około godziny 17:43 zatrzymano do kontroli przejeżdżającego przez K. G. K. w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości jazdy o 15 km/h. Funkcjonariusz pokazała mu wynik pomiaru na radarze i zaproponowała mu mandat karny. G. K. oświadczył, że spróbuje szczęścia w sądzie. Nie przyjął on mandatu.

Dowód: zeznania świadka K. U. –k5, 25v,

notatka urzędowa –k1,

Pomiaru prędkości pojazdu G. K. dokonywała funkcjonariusz policji K. U.. W chwili pomiaru przed pojazdem obwinionego nie poruszał się inny pojazd. Jeżeli jakiś pojazd poruszał się z obwinionym, to w znacznej odległości od niego.

Dowód: zeznania świadka K. U. –k5, 25v,

G. K. był w latach 2013-2015 trzykrotnie ukarany w postępowaniu mandatowym, za wykroczenia drogowe, w tym dwa razy za przekroczenie dozwolonej prędkości.

Dowód: informacja z (...)k22,

G. K. w swoich wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie przekroczył prędkości.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego G. K. w zakresie w jakim wskazywał, że nie dopuścił się wykroczenia nie zasługują na wiarygodność, gdyż stoją one w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadka funkcjonariusza policji K. U., z których jednoznacznie wynikało, że obwiniony poruszał się z prędkością 65 km/h i taki właśnie był wynik pomiaru prędkości samochodu obwinionego i że to właśnie świadek dokonywała pomiaru prędkości pojazdu obwinionego. Do akt przedstawiono kopię świadectwa legalizacji ponownej urządzenia, którym dokonywano wówczas pomiaru prędkości pojazdu obwinionego (k3), aktualną na dzień zdarzenia, co dodatkowo uwiarygodnia sprawność tego urządzenia w chwili dokonywania pomiaru prędkości pojazdu, a co za tym idzie wiarygodność zeznań świadka -funkcjonariusza policji. Świadek była w tej relacji stanowcza i jednoznaczna. Jej zeznania były konsekwentne. Nie znaleziono logicznych powodów, dla których funkcjonariusz policji miałaby pomawiać obwinionego o przekroczenie prędkości jazdy, czy też podawać nieprawdziwie okoliczności dokonania pomiaru prędkości.

W ocenie sądu obwiniony przedstawił nieprawdziwą wersję zdarzenia, sugerując, że nie przekroczył prędkości. Relacja ta stoi w sprzeczności ze stanowczymi zeznaniami świadka K. U., który kategorycznie potwierdził, że dokonał pomiaru prędkości pojazdu obwinionego.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w postaci: notatki urzędowej, kopii legalizacji ponownej miernika prędkości, a także informacji z (...), albowiem nie znaleziono powodów, dla których należało poddać ich wiarygodność w wątpliwość.

Sąd uznał, że wina i sprawstwo obwinionego odnośnie zarzucanego mu czynu nie mogą w świetle zebranego materiału dowodowego budzić wątpliwości, a kwalifikacja prawna jest w pełni zasadna i prawidłowo oddaje prawnokarną zawartość jego zachowania.

G. K. zachowaniem swoim polegającym na tym, że w dniu 22 lipca 2015r. w K., woj. (...), kierując samochodem marki F. (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości do 50 km/h w terenie zabudowanym i przekroczył ją o 15 km/h, jadąc z prędkością 65 km/h, wypełnił ustawowe znamiona wykroczenia z art. 92a kw.

G. K. mogąc zachować się zgodnie z prawem, naruszył je. Jest on człowiekiem dorosłym, ma więc wiedzę, że jazda w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością jest zabroniona. Dysponując dostateczną wiedzą i doświadczeniem obwiniony jest osobą zdatną do zawinienia. Miał on możliwość rozpoznania bezprawności swojego czynu, mógł zachować się zgodnie z prawem. Obwiniony przypisanego mu wykroczenia dopuścił się umyślnie, w zamiarze bezpośrednim.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu nie był znaczny. Kierował on samochodem przekraczając nieznacznie dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym, jechał drogą relacji W. –K. –J. charakteryzującą się dużym natężeniem ruchu. Jego zachowanie mogło zatem narazić na niebezpieczeństwo jego samego, jak też innych uczestników ruchu drogowego. Zachowanie obwinionego w świetle powyższych okoliczności, należy zatem uznać za niewłaściwe i wykazujące na brak poszanowania dla porządku prawnego. Na korzyść obwinionego przemawiał fakt nieznacznego przekroczenia prędkości. Na niekorzyść obwinionego przemawiał fakt wcześniejszej karalności (w drodze przyznanych mandatów karnych) za wykroczenia drogowe.

Przepis art. 92a Kodeksu wykroczeń przewiduje za to wykroczenie karę grzywny, a zatem od 20 zł do 5000 zł (art. 24 §1 kw). Sąd doszedł do przekonania, że biorąc pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, orzeczenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie byłoby wystarczające i nie spełniłoby w należyty sposób celów kary. Właściwą karą będzie jednak kara oscylująca nieznacznie powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. grzywny w kwocie 100 zł.

Taki wymiar kary, w przekonaniu Sądu, pozwoli na osiągnięcie korzystnego wyniku w zakresie wychowawczym, wobec obwinionego. Szczególny nacisk, Sąd położył na analizę stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz na prawdopodobieństwo osiągnięcia przez karę orzeczoną w danej wysokości, celów prewencyjnych. Sąd jest przekonany, że taki wymiar kary zapobiegnie popełnieniu przez obwinionego podobnych czynów w przyszłości. Nie bez znaczenia dla ustalenia wysokości kary grzywny był też stopień naruszenia przez obwinionego obowiązków jako uczestnika ruchu drogowego. Wysokość kary, którą Sąd określił na 100 zł nie może być traktowana jako nazbyt wysoka. Kwota ta jest także adekwatna do możliwości finansowych obwinionego, który osiąga stały dochód.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 118 §1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (...) w sprawach o wykroczenia kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania. Kwotę tą uzasadnia okoliczność rozpoznania sprawy na rozprawie. Oprócz zryczałtowanych wydatków postępowania wymierzono obwinionemu opłatę w kwocie 30 zł. Kwota ta była uzależniona od wysokości orzeczonej kary grzywny i winna stanowić 10 % jej wysokości, nie mniej jednak niż 30 zł. Biorąc zatem pod uwagę wysokość orzeczonej grzywny, wymierzono obwinionemu opłatę w w/w wysokości.