Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

przeliczenie emerytury

na skutek odwołania M. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 11 sierpnia 2014 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy M. D. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie wynagrodzeń z 20 lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, to jest z lat 1966- 1968, 1971- 1979, 1981- 1988, przy wskaźniku wysokości podstawy wymiaru na poziomie 62,28 % pozostawiając organowi rentowemu szczegółowe wyliczenie świadczenia.

Sygn. akt VU 6127/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 sierpnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy M. D. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w oparciu o przedłożone angaże wskazując, że zawierały one jedynie informacje o stawce godzinowej, a brak było informacji o ilości faktycznie przepracowanych godzin na stanowisku pracy.

Od decyzji powyższej M. D. odwołał się w dniu 22 sierpnia 2015 roku, wnosząc, aby podstawa wymiaru jego emerytury została wyliczona przy uwzględnieniu, że w okresie od 10 marca 1970 roku do 8 października 1979 roku był zatrudniony w Zakładach (...) w T. na stanowisku aparatowego formowania włókna i jego wynagrodzenie kształtowało się powyżej średniej krajowej. Nadto wniósł o przyjęcie wynagrodzeń za ww. okres zatrudnienia na podstawie dokumentacji przedłożonej do ZUS przez jego współpracowników zatrudnionych na takim samym stanowisku pracy.

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2015 roku M. D. wniósł o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury z okresu spornego wynagrodzeń C. S. i I. W..

W piśmie procesowym z dnia 27 sierpnia 2015 roku M. D. wskazał natomiast, że zgadza się z podstawą wymiaru emerytury wyliczoną przy uwzględnieniu wynagrodzeń z 20 najkorzystniejszych dla niego lat tj. 1966-1968, 1971-1979, 1981-1988, oraz wniósł o wyrównanie mu przez ZUS różnicy według wskaźnika 62,28 %.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

M. D. urodził się w dniu (...) 1942 roku. Decyzją z dnia 17 czerwca 2005 roku ZUS przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2004 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. od stycznia 1984 roku do grudnia 1993 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 44,80 %.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 17 czerwca 2005 roku k.46 w aktach ZUS )

W dniu 30 marca 2009 roku M. D. złożył wniosek o przeliczenie emerytury. Decyzją z dnia 24 kwietnia 2009 roku ZUS ponownie ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 48,80 %.

(dowód: wniosek o przeliczenie emerytury k. 49, decyzja ZUS z dnia 24 kwietnia 2009 roku k.59 w aktach ZUS )

W dniu 6 sierpnia 2014 roku M. D. ponownie złożył wniosek o przeliczenie emerytury i wniósł o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury przy uwzględnieniu okresu pracy w Zakładach (...) w T. od 10 marca 1970 roku do 8 października 1979 roku na podstawie dołączonych do wniosku umów o pracę.

(dowód: wniosek o przeliczenie emerytury k. 63 w aktach ZUS )

W okresie od 10 marca 1970 roku do 8 października 1979 roku wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w T. na cały etat na stanowisku aparatowego formatowania włókna. W okresie od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1976 roku zarabiał 11,35 złotych na godzinę a od 1 stycznia 1977 roku do 8 października 1979 roku zarabiał 18,50 złotych na godzinę. Pracował on na Oddziale (...) przez 6 godzin dziennie w ruchu ciągłym.

(dowód: umowa o pracę k.18, angaż k.19 w aktach osobowych M. D., kserokopia umowy o pracę k.11a, zeznania I. W. protokół audio-video z dnia 12 lutego 2015 roku 9 minuta -13 minuta 2 sekunda i 14 minuta 4 sekunda-17 minuta 8 sekunda, zeznania C. S. protokół audio-video z dnia 12 lutego 2015 roku 17 minuta 8 sekunda-22 minuta 51 sekunda )

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy, obliczony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, tj. lat 1966-1968 1971-1979 i 1981-1988, przy założeniu, że w okresie od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1976 roku wnioskodawca zarabiał 11,35 złotych na godzinę i pracował na cały etat, od 1 stycznia 1977 roku do 8 października 1979 roku zarabiał 18,50 złotych na godzinę i pracował na cały etat wynosi 62,28 %. Wysokość świadczenia na dzień 1 sierpnia 2014 roku przy ww. wskaźniku wynosi 1389,74 złotych, a po waloryzacji od 1 marca 2015 roku – 1425,74 złotych.

(dowód: obliczenie emerytury i wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury k. 82 w aktach ZUS, pismo procesowe ZUS k. 36)

Nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury jest wyższy niż poprzednio obliczony, który wynosił 48,80 %.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015r., poz.748 z późn. zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy ZUS przyjął wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy wyniósł 48,80 %.

Wnioskodawca wnosił, by organ rentowy ustalił podstawę wymiaru emerytury z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu na podstawie realnego wynagrodzenia, jakie otrzymywał, kiedy w okresie od 10 marca 1970 roku do 8 października 1979 roku był zatrudniony w Zakładach (...) w T. na stanowisku aparatowego formowania włókna. Ostatecznie wnioskodawca wniósł, by przy wyliczaniu tego wynagrodzenia uwzględnić stawki godzinowe, jakie wynikają z zachowanych angaży, co wynika z jego pisma procesowego z dnia 20 sierpnia 2015 roku.

Zgodnie z przepisem § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Przewidziane w powołanym wyżej rozporządzeniu ograniczenia co do środków dowodowych będących podstawą ustalenia wysokości zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru świadczenia, nie obowiązują jednak w postępowaniu sądowym. Do postępowania dowodowego w tym zakresie mają zastosowanie ogólne przepisy dotyczące przeprowadzania dowodów w procesie cywilnym. Powyższe rozważania dotyczą także sytuacji, gdy przedmiotem sporu jest podstawa wymiaru świadczeń ubezpieczeniowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342, który został wydany w oparciu o § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń, jednakże zachowuje pełną aktualność w odniesieniu do treści § 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku)

Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Należy jednak zauważyć, że choć przewidziane w powołanym wyżej rozporządzeniu ograniczenia co do środków dowodowych, będących podstawą ustalenia wysokości zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru świadczenia, nie obowiązują w postępowaniu sądowym, to dowody na te okoliczności mają być dowodami nie budzącymi wątpliwości, spójnymi i precyzyjnymi. Dowody te należy więc oceniać rygorystycznie i można dokonać na ich podstawie ustaleń faktycznych tylko wówczas, gdy spełniają one wyżej wymienione kryteria (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667).

Dokonując ustaleń w zakresie wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia od 10 marca 1970 roku do 8 października 1979 roku w Zakładach (...) w T. Sąd oparł się na dowodach w postaci zeznań świadków C. S. i I. W. a także dokumentach w postaci angaży i umów o pracę wnioskodawcy.

Zeznania świadków zasługują na wiarę, gdyż są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie I. W. i C. S. pracowali razem z wnioskodawcą w Zakładach (...) w T. na stanowisku aparatowy formowania włókien. Świadkowie przestawili w sposób logiczny zakres obowiązków, sposób wynagradzania oraz czas pracy na ww. stanowisku. Organ rentowy nie przedstawił zaś w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności złożonych zeznań. Jak wynika z zeznań świadków wnioskodawca na tym stanowisku w ramach swoich obowiązków wykonywał pracę na stanowisku aparatowego formowania włókien stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z dowodów z dokumentów w postaci kserokopii umowy o pracę z dnia 1 stycznia 1972 roku, umowy o pracę z dnia 1 stycznia 1977 roku oraz angażu z dnia 31 lipca 1979 roku, wynika jednoznacznie, że stawki godzinowe wnioskodawcy wynosiły: od 1 stycznia 1972 roku do 31 grudnia 1976 roku 11,35 złotych a od 1 stycznia 1977 roku do 8 października 1979 roku 18,50 złotych zaś ilość godzin pracy wynikała z zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy. Dokumenty te wyraźnie określają wysokość otrzymywanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia zasadniczego, a ich rzetelność nie była kwestionowana przez organ rentowy, nie budzi też wątpliwości Sądu.

Z uwagi na wykazanie przez wnioskodawcę wysokości wynagrodzeń za wskazane powyżej okresy zatrudnienia, wymiar czasu pracy oraz biorąc pod uwagę, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury z 20 najkorzystniejszych lat (1966-1968, 1971-1979 i 1981-1988) jest wyższy niż dotychczasowy, Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.