Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Gdańsku

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Z. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu- IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 maja 2014 r., sygn. akt IV U 536/13

oddala apelację.

SSA Aleksandra Urban SSA Lucyna Ramlo SSO del. Maria Ołtarzewska

Sygn. akt III AUa 1447/14

UZASADNIENIE

Z. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 25 lutego 2013 r., znak (...), którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy powołał przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) wskazując, że w wyniku przeprowadzonego postępowania orzeczniczego skarżącego nie uznano za osobę niezdolną do pracy.

Wyrokiem z dnia 26 maja 2015 r. w sprawie IV U 536/13 Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

Z. K. ur. (...), z zawodu jest technikiem mechanikiem obróbki skrawaniem. W okresie aktywności zawodowej wykonywał pracę na stanowiskach: tokarza, ślusarza remontowego, specjalisty ds. maszyn i urządzeń, głównego mechanika, kontrolera jakości, referenta ds. nadzoru, magazyniera, inspektora, przedstawiciela handlowego, ustawiacza narzędzi – ślusarza oraz technika biurowego.

W dniu 03 grudnia 2012 r. skarżący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z ustaleń tego organu wynikało, że w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o świadczenie, skarżący wykazał wymagany okres ubezpieczenia.

Orzeczeniem z dnia 21 stycznia 2013 r. lekarz orzecznik ZUS, rozpoznając u skarżącego: nadciśnienie tętnicze, cukrzycę insulinozależną oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez objawów ubytkowych, uznał go za zdolnego do pracy.

W wyniku sprzeciwu skarżącego sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 18 lutego 2013 r. rozpoznała u skarżącego: nadciśnienie tętnicze, cukrzycę t. 2 skojarzoną z otyłością oraz zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika o zdolności skarżącego do zatrudnienia.

Na tej podstawie zaskarżoną decyzją z dnia 25 lutego 2013 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie skarżącego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do art. 57 ustawy emerytalnej renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pojęcie niezdolności do pracy, ustalenie której jest podstawą przyznania renty precyzuje art. 12 ustawy emerytalnej, stosownie do którego to przepisu:

ust. 1. Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

ust. 2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

ust. 3 Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Z uwagi na zakres wiadomości specjalistycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: neurologa, internisty – diabetologa, psychiatry, reumatologa oraz kardiologa jako właściwych dla oceny schorzeń skarżącego.

Żaden z powołanych w sprawie biegłych nie stwierdził istnienia choćby częściowej niezdolności do pracy skarżącego.

Biegły kardiolog W. B., rozpoznając u skarżącego: nadciśnienie tętnicze II ESH/ESC oraz cukrzycę typu 2 wskazał, że skarżący leczy się na nadciśnienie od 11 lat i mimo stosowanych leków nadciśnienie to ulega okresowym zwyżkom, przy czym w większości jest dobrze kontrolowane farmakologicznie podczas stosowania kilku preparatów lekowych. Poza podwyższonym ciśnieniem, biegły nie stwierdził u skarżącego żadnych innych odchyleń od stanu prawidłowego. Jak wskazał biegły, ostatnie badanie ECHO wykonane kilkanaście lat temu, miało prawidłowy wynik, zaś innych wyników skarżący nie przedłożył, stąd brak jest podstaw do uznania niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych.

Biegły neurolog W. N. nie stwierdził w badaniu neurologicznym istotnych dla sprawności trwałych odchyleń od stanu prawidłowego. Jak wskazał biegły, skarżący neurologiczne systematyczne leczenie podjął około roku temu, w oddziale neurologii nie był hospitalizowany. W badaniach neuroobrazujących stwierdza się zaś przewlekłe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, nie wymagające pilnego leczenia operacyjnego, ewentualnie w trybie planowym, co jednak samo w sobie nie powoduje automatycznie długotrwałej niezdolności do pracy.

Również w opinii biegłego psychiatry R. Ł. rozpoznane u skarżącego łagodne zaburzenia depresyjne, nie powodują niezdolności do pracy.

Podobnie biegła reumatolog J. P. uznała, że ogólna sprawność narządu ruchu skarżącego nie jest upośledzona w stopniu uniemożliwiającym zatrudnienie.

Biegła diabetolog K. R., rozpoznając u skarżącego: cukrzycę t. 2 skojarzoną z otyłością, nadciśnienie tętnicze zredukowane leczeniem oraz dyskopatię szyjną do leczenia operacyjnego, również nie znalazła podstaw do uznania jego niezdolności do pracy. Biegła wskazała bowiem, że profile glikemii są wyrównane, bez udokumentowanych hipoglikemii i powikłań narządowych, bez cech polineuropatii i retinopatii. Zachowana jest również wydolność nerek, ciśnienie krwi zostało zaś znormalizowane leczeniem. Skarżący jest wydolny krążeniowo i oddechowo i wymaga jedynie redukcji masy ciała. W świetle powyższego brak jest podstaw do orzekania niezdolności do pracy z powodu rozpoznanej cukrzycy.

Zastrzeżenia do opinii biegłego kardiologa złożył skarżący podnosząc, że wbrew zapisom tego biegłego o braku dodatkowej dokumentacji, w aktach rentowych jest karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 15 września 2011 r. oraz wyniki badań dodatkowych, tj. EKG, próba wysiłkowa z dnia 25 kwietnia 2012 r., EKG z dnia 06 marca 2012 r., historia choroby z Poradni Kardiologicznej, ECHO serca z dnia 14 marca 2012 r., historia choroby z Poradni (...), ECHO serca z dnia 24 stycznia 2003 r. oraz z dnia 10 kwietnia 2003 r., a nadto historia choroby z Poradni Nadciśnienia Tętniczego.

Skarżący zakwestionował również opinię biegłej diabetolog podnosząc, że nie uwzględniła ona w opinii, iż jest pod stałą opieką co najmniej 6 poradni specjalistycznych, oraz że nie uwzględniła całości jego dokumentacji medycznej.

Nadto skarżący zarzucił, że wszystkie opinie nie oceniają całości stanu jego zdrowia, zaś jego funkcjonowanie jest pochodną połączonych ze sobą chorób, między innymi nerwowości, trudności ze snem, zaburzeń widzenia, mętów w ciele szklistym oka prawego, braku czucia w trzech palcach lewej reki, bólów kręgosłupa, głowy, prawego stawu biodrowego i kolana, reumatoidalnego zapalenia stawów, itp., które to nie pozwalają skarżącemu na normalne funkcjonowanie w pracy. Do zastrzeżeń skarżący dołączył historię choroby z przychodni (...) oraz wyniki badań.

W świetle zastrzeżeń wnioskodawcy Sąd Okręgowy zlecił biegłym kardiologowi i diabetologowi ustosunkowanie się do ich treści, a nadto rozszerzył dotychczasowy skład biegłych o biegłego specjalistę z zakresu medycyny pracy.

Ustosunkowując się do zastrzeżeń skarżącego biegły kardiolog wskazał, że przedłożone przez skarżącego wyniki badań dodatkowych nie mają wpływu na treść wydanej wcześniej opinii, gdyż ECHO z dnia 14 marca 2012 r. wskazuje na dobrą kurczliwość (EF 60-65%) i umiarkowany przerost mięśnia komory lewej. Z kolei EKG wysiłkowe z dnia 24 maja 2012 r. wskazuje na dobrą tolerancję wysiłku, próba wysiłkowa wyszła ujemnie.

Podobnie biegła diabetolog w całej rozciągłości podtrzymała wydaną przez siebie opinię wskazując, że zastrzeżenia skarżącego sprowadzają się do przytoczenia kilku zdań wyjętych z kontekstu opinii. Biegła zaś skupiła się na ocenie konkretnego schorzenia, tj. cukrzycy, a nie na analizie, w ilu poradniach leczy się skarżący, gdyż to nie przekłada się na ocenę zdolności do pracy. Ocena niezdolności do pracy nie wynika bowiem z sumowania się ilości schorzeń, lecz ich zaawansowania. Rozpoznana u skarżącego cukrzyca, która ma łagodny przebieg, nie spowodowała zaś powikłań, co potwierdził między innymi biegły neurolog, jak i badania laboratoryjne. Podawane przez skarżącego męty w ciele szklistym nie spowodowały znacznego pogorszenia ostrości widzenia i również nie ograniczają zdolności do pracy. Biegła wskazała nadto, że nie ma uprawnień w zakresie orzekania odnośnie innych schorzeń, a zgłaszana przez skarżącego nerwowość i dolegliwości ze strony narządu ruchu zostały ocenione przez biegłych specjalistów z danej dziedziny.

W opinii biegłego specjalisty medycyny pracy B. J. żadne z rozpoznanych u skarżącego stanów chorobowych z osobna i łącznie, nie powodują takiej niesprawności skarżącego, by nie mógł on podjąć zatrudnienia na otwartym rynku pracy.

Jak wskazał ten biegły, rozpoznane u skarżącego nadciśnienie tętnicze o umiarkowanym zaawansowaniu, jest zredukowane lekami, bez cech niewydolności krążeniowo – oddechowej. Również rozpoznana od 3 lat cukrzyca t. 2 u osoby z otyłością, leczona jest jedynie lekami doustnymi, nie powoduje istotnych hipoglikemii, jak i nie spowodowała wtórnych powikłań narządowych. Z kolei zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa mają niewielkie nasilenie, z okresowym zespołem bólowym, bez istotnego deficytu nerwowego, bez zaników oraz niedowładów. Proponowany zabieg stabilizacji kręgosłupa szyjnego, zdaniem biegłego, może być wykonany w ramach czasowej niezdolności do pracy. Biegły wskazał również, że stwierdzone u skarżącego zmiany w zakresie stanu psycho – emocjonalnego z niewielkim, adaptacyjnym obniżeniem nastroju, nie powodują zaburzeń psychotycznych, a skarżący ma zachowaną sprawność intelektu i pamięci. W konsekwencji biegły podzielił stanowisko biegłych sądowych opiniujących w sprawie, jak i lekarzy orzeczników ZUS w przedmiocie zdolności skarżącego do zatrudnienia.

W ocenie skarżącego opinie uzupełniające biegłych: kardiologa i diabetologa są stronnicze, gdyż żaden biegły nie zmieni wcześniej wydanej przez siebie opinii. Nadto skarżący zwrócił uwagę na nowe okoliczności dotyczące stanu jego zdrowia, tj. przebyty udar niedokrwienny prawej półkuli mózgu w kwietniu 2014 r. oraz skierowanie na operację dyskopatii C5/C6, C6/C7 na dzień 20 października 2014 r. Skarżący przedłożył nadto kartę informacyjną leczenia szpitalnego na Oddziale Neurologii z Pododdziałem Udarowym oraz wypis pielęgniarski potwierdzający hospitalizację od dnia 03 kwietnia 2014 r. do dnia 11 kwietnia 2014 r., wyniki badania echokardiograficznego z dnia 18 września 2013 r. oraz z dnia 04 kwietnia 2014 r., wyniki badań laboratoryjnych z dnia 02 grudnia 2013 r., wynik próby wysiłkowej z dnia 17 stycznia 2014 r., dwa druki zaświadczeń o stanie zdrowia z dnia 16 maja 2014 r. oraz skierowanie do szpitala na oddział rehabilitacji dziennej. W świetle powyższego skarżący wniósł o ponowną ocenę neurologiczną.

Sąd I instancji nie podzielił stanowiska skarżącego. Zdaniem tego Sądu zastrzeżenia skarżącego stanowiły jedynie nieudaną próbę polemiki z ustaleniami biegłych. Żaden z powołanych w sprawie biegłych nie stwierdził niezdolności skarżącego do pracy ani w dacie wydania zaskarżonej decyzji, ani w datach przeprowadzonych przez nich badań wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy zważył przy tym, że biegli zostali zobligowani do sporządzenia opinii nie tylko w oparciu o badanie skarżącego, lecz również w oparciu o akta sprawy, a więc i akta rentowe dołączone do akt postępowania sądowego.

Sporządzając opinię biegli dysponowali więc dokumentacją skarżącego dotyczącą przebiegu jego leczenia, do której odnieśli się w swoich opiniach, w tym również opiniach uzupełniających, jak to miało miejsce w przypadku biegłych kardiologa i diabetologa.

Sąd ten w pełni podzielił stanowisko biegłych, którzy potwierdzili słuszność stanowiska organu rentowego o zdolności skarżącego do zatrudnienia, które to legło u podstaw zaskarżonej decyzji. Zauważył, że skarżący nie kwestionował dokonanego przez biegłych rozpoznania, a jedynie ich wnioski o możliwości wykonywania pracy.

W ocenie Sądu I instancji biegli jasno wskazali na przesłanki, które świadczyły o zdolności skarżącego do zatrudnienia, Sąd ten nie miał więc wątpliwości, że biegli sporządzający opinie w sposób rzetelny i fachowy dokonali oceny stanu skarżącego. Nadto wskazał, że biegli przedstawili swoje opinie dokładnie, a wnioski w nich zawarte konsekwentnie wypływały z ich treści. Uznał, że opinie biegłych są jasne, spójne, pełne i niesprzeczne oraz w pełni zasługują na akceptację.

Sąd Okręgowy podkreślił, że wnioski o zdolności skarżącego do pracy zawarte w opiniach biegłych z zakresu: neurologii, diabetologii, psychiatrii, reumatologii oraz kardiologii znalazły pełne potwierdzenie w opinii biegłego specjalisty medycyny pracy, powołanego w wyniku zastrzeżeń skarżącego, który w sposób stanowczy wskazał, że żadne z rozpoznanych u skarżącego schorzeń, czy to ocenianych osobno, czy też łącznie, nie powoduje takiego naruszenia sprawności organizmu skarżącego, by można było mówić o istnieniu niezdolności do pracy.

Sąd ten przyjął więc ustalenia biegłych za prawidłowe i oparte o wszechstronną ocenę schorzeń skarżącego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Nie negując, że skarżący posiada pewne schorzenia, które niewątpliwie wymagają okresowych kontroli lekarskich oraz przyjmowania przez skarżącego określonych leków, czy nawet poddania się zabiegowi operacyjnemu (dyskopatia szyjna) podkreślił, że sam fakt posiadania schorzeń oraz konieczność ich leczenia nie stanowią automatycznie o istnieniu niezdolności do pracy, skoro stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowanego tymi schorzeniami nie jest znaczny. Jak wskazał zaś Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie I UK 22/10, publik. LEX nr 607130 niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową. Subiektywne więc odczucia skarżącego o znacznym zaawansowaniu schorzeń istniejącym w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz niemożności podjęcia z tego powodu pracy zarobkowej, nie znajdują odzwierciedlenia w wynikach badań przedmiotowych przeprowadzonych zarówno przez lekarzy orzeczników ZUS, jak i przez biegłych sądowych.

Odnosząc się zaś do przedłożonej przez skarżącego dodatkowej dokumentacji medycznej, dotyczącej przebytego przez niego udaru oraz skierowania do szpitala na Oddział (...), a nadto twierdzeń o wyznaczonej dacie leczenia operacyjnego dyskopatii szyjnej, Sąd I instancji zauważył, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia rentowego sąd ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki S.N.: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005, nr 3, poz. 43 i z dnia 07 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581).

Postępowanie dowodowe przed Sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy, dlatego też sąd nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca nabycie prawa do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (por. uchwała S.N. z dnia 09 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007, nr 21-22, poz. 323 i wyrok S.N. z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, LEX nr 276245).

Postępowanie dowodowe przed Sądem powinno więc zmierzać do ustalenia, czy w dacie wydania przez organ rentowy decyzji, występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do świadczenia. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu decyzji odmownej.

Faktem jest, iż zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub orzeczenie komisji lekarskiej ZUS i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji, lecz uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie. Niemniej jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r. w sprawie II UK 79/11, że powyższy przepis nie wprowadza wyjątku od zasady oceny przez sąd legalności decyzji według stanu faktycznego istniejącego w dacie jej wydania i uprawnia sąd do brania pod uwagę stanu rzeczy istniejącego w dniu orzekania. Taka bowiem wykładnia wymuszałaby jedynie orzeczenie kasatoryjne w stosunku do całej decyzji, mimo że byłaby ona niewadliwa za okres do dnia jej wydania.

Jak wskazał Sąd Najwyższy, pozostawałaby ona także w sprzeczności z inną zasadą orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie. W postępowaniu wywołanym odwołaniem Sąd rozstrzyga w prawidłowości zaskarżonej decyzji w granicach jej treści i przedmiotu. Decyzja odmawiająca prawa do renty rozstrzyga o braku prawa do tego świadczenia od dnia wniosku do dnia wydania decyzji i nie wypowiada się co do okresu późniejszego. Przedmiotem postępowania sądowego nie może być zatem prawo do renty za okres, którego nie obejmuje zaskarżona decyzja. Jak słusznie podkreślił Sąd Najwyższy, w konsekwencji istotę sprawy stanowi prawo do renty od wniosku o świadczenie do dnia wydania decyzji i tylko co do niej istnieje zakaz merytorycznego orzekania przez Sąd w sytuacji wskazanej w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd I instancji wskazał, że przedłożona przez skarżącego dokumentacja medyczna, w szczególności zaś dotycząca przebytego przez niego udaru mózgu, dotyczy stanu zdrowia wnioskodawcy po dniu wydania decyzji odmawiającej mu prawa do świadczenia, tj. po dniu 25 lutego 2013 r. W świetle powyższego nawet nie negując, że stan zdrowia skarżącego w toku postępowania sądowego uległ pogorszeniu na tyle, iż skutkował koniecznością jego hospitalizacji, Sąd ten uznał, że okoliczność ta nie może stanowić podstawy dla zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania skarżącemu prawa do renty od tej daty, ponieważ, jak wyżej wskazano, w taki sposób doszłoby do wykroczenia poza ramy kontrolowanej decyzji.

W świetle powyższego, uznając odwołanie za bezpodstawne, stosownie do art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Z. K. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając temu orzeczeniu nie uwzględnienie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia jego niezdolności do pracy, które powstały po dniu złożenia odwołania od zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zakwestionował dokonaną w oparciu o sporządzone w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w niniejszej sprawie opinie biegłych sądowych lekarzy ocenę wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na jego zdolność do pracy zarobkowej wskazując, że nie uwzględniają one pogorszenia stanu jego zdrowia na skutek udaru niedokrwiennego mózgu, którego doznał w dniu 03 kwietnia 2014 r., a znajdującego odzwierciedlenie w przedłożonej w postępowaniu sądowym w tej sprawie dokumentacji medycznej.

Pismem procesowym z dnia 30 czerwca 2014 r., w uzupełnieniu braków formalnych wniesionej apelacji, skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez ustalenie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 03 grudnia 2012 r.

Do powyższego pisma ubezpieczony załączył dokumenty w postaci: orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 czerwca 2014 r. uznającego wnioskodawcę za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 czerwca 2015 r. i zawiadomienia z ZUS/Oddziału w E. z dnia 23 czerwca 2014 r. o przekazaniu sprawy do rozpatrzenia komisji lekarskiej ZUS w związku ze zgłoszeniem zarzutu wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Po uzupełnieniu postępowania dowodowego w postępowaniu apelacyjnym okazało się, że apelacja Z. K. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Spór w przedmiotowej sprawie koncentruje się na kwestii, czy ubezpieczony spełnia łącznie wszystkie ustawowe przesłanki ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wynikające z treści art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), a w szczególności sporną przesłankę w postaci niezdolności do pracy (art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej).

U podstaw dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zdolności wnioskodawcy do pracy leżą sporządzone w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w niniejszej sprawie opinie biegłych sądowych lekarzy: kardiologa z dnia 03 czerwca 2013 r. (k. 28-28v. akt sprawy t. I), uzupełniona opinią tego biegłego z dnia 28 października 2013 r. (k. 110 akt sprawy t. I), neurologa z dnia 07 czerwca 2013 r. (k. 34 akt sprawy t. I), psychiatry z dnia 13 czerwca 2013 r. (k. 37-37v. akt sprawy t. I), reumatologa z dnia 18 czerwca 2013 r. (k. 39 akt sprawy t. I), diabetologa z dnia 06 sierpnia 2013 r. (k. 72-73 akt sprawy t. I), uzupełniona opinią tego biegłego z dnia 26 listopada 2013 r. (k. 121-122 akt sprawy t. I) i specjalisty medycyny pracy z dnia 05 marca 2014 r. (k. 152-153 akt sprawy t. I), w których biegli ci uznali, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

W toku postępowania sądowego pierwszo-instancyjnego w przedmiotowej sprawie Z. K. w piśmie procesowym z dnia 16 kwietnia 2014 r. poinformował, że doznał udaru niedokrwiennego prawej półkuli mózgu z niedowładem połowicznym lewostronnym ustępującym oraz przedłożył dokumenty medyczne w postaci: karty informacyjnej z leczenia szpitalnego z dnia 11 kwietnia 2014 r. (k. 170-170v. akt sprawy t. I), wypisu pielęgniarskiego z dnia 11 kwietnia 2014 r. (k. 171 akt sprawy t. I.), wyniku badań echokardiograficznych z dnia 04 kwietnia 2014 r. (k. 172 akt sprawy t. I), wyniku badania echokardiograficznego z dnia 18 września 2013 r. (k. 173 akt sprawy t. I) i zaświadczenia lekarskiego ZUS ZLA z dnia 11 kwietnia 2014 r. (k. 174 akt sprawy t. I).

Powyższe, nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia, wnioskodawca podniósł również w swoich zastrzeżeniach z dnia 25 kwietnia 2014 r. do uzupełniających opinii biegłych sądowych lekarzy: diabetologa i kardiologa (k. 181 akt sprawy t. I), przedkładając dokumenty medyczne w postaci: wyniku badania laboratoryjnego z dnia 02 grudnia 2013 r. i wyniku badania wysiłkowego z dnia 17 stycznia 2014 r. (koperta k. 182 akt sprawy t. I).

Ponadto pismem procesowym z dnia 19 maja 2014 r. Z. K. przedłożył również dokumenty medyczne w postaci: zaświadczeń ZUS N-9 z dnia 16 maja 2014 r. (k. 189-190v. akt sprawy t. I), skierowania do szpitala z dnia 16 maja 2014 r. (k. 191 akt sprawy t. I) i zaświadczenie ZUS ZLA z dnia 12 maja 2014 r. (k. 192 akt sprawy t. I).

Z uwagi na nową okoliczność, dotyczącą stwierdzenia niezdolności ubezpieczonego do pracy, powstałą po wydaniu zaskarżonej decyzji, w postaci doznanego w dniu 03 marca 2014 r. udaru niedokrwiennego prawej półkuli mózgu z następowym niedowładem połowicznym lewostronnym w związku z nadciśnieniem tętniczym wskazywanym we zaświadczeniu ZUS N-9 z dnia 03 grudnia 2012 r. i orzeczeniem przez komisję lekarską ZUS całkowitej niezdolności wnioskodawcy do pracy od dnia 03 marca 2014 r. do czerwca 2015 r., zachodziła konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym.

W związku z powyższym, celem uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego w niniejszej sprawie, na mocy art. 382 k.p.c., Sąd Apelacyjny dopuścił dowody: z dokumentacji lekarskiej i orzeczniczej w zakresie wniosku ubezpieczonego z dnia 26 maja 2014 r. złożonego w ZUS-ie, opinii lekarza orzecznika ZUS-u z dnia 18 czerwca 2014 r., zarzutu wadliwości orzeczenia zgłoszonego przez zastępcę Głównego Lekarza Orzecznika z dnia 23 czerwca 2014 r. i opinii lekarskiej komisji z dnia 01 lipca 2014 r., jak również opinii uzupełniających biegłych lekarzy sądowych wydających opinie w sprawie: neurologa, kardiologa oraz lekarza medycyny pracy na okoliczności jak w tezie dowodowej postanowienia z dnia 16 lutego 2015 r. w sprawie III AUa 1447/14 (k. 227-228 akt sprawy 00:07:46).

W uzupełniającej opinii lekarskiej z dnia 03 kwietnia 2015 r. (k. 242 akt sprawy t. II) biegły sądowy neurolog rozpoznał: stan po udarze niedokrwiennym mózgu w dniu 03 marca 2014 r. oraz zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa oraz podtrzymał wnioski wydanej w dniu 07 czerwca 2013 r. opinii sądowo-lekarskiej w całej rozciągłości. Biegły ten stwierdził, że fakt przebycia w dniu 03 marca 2014 r. udaru mózgowego nie wpływa na wydane w dniu 07 czerwca 2013 r. orzeczenie. Wskazał, że w czasie badania sądowo-lekarskiego w 2013 r. ubezpieczony nie uskarżał się na dolegliwości ze strony ośrodkowego układu nerwowego, nie przyjmował z tego powodu leków, nie był w tym kierunku diagnozowany, w oddziale neurologii hospitalizowany nie był.

W uzupełniającej opinii lekarskiej z dnia 13 kwietnia 2015 r. (k. 244-244v. akt sprawy t. II) biegły sądowy kardiolog rozpoznał:

1. nadciśnienie tętnicze II ESH/ESC,

2. cukrzycę typ 2,

3. zespół depresyjny,

4. udar niedokrwienny mózgu z niedowładem połowicznym lewostronnym w dniu 03 marca 2014 r.

W ocenie tego biegłego wnioskodawca jest zdolny do pracy pod kątem kardiologicznym.

W uzasadnieniu biegły wskazał, że wieloletnie nadciśnienie tętnicze i cukrzyca z całą pewnością przyczyniły się do wystąpienia udaru mózgu w dniu 03 marca 2014 r. Natomiast wyniki badań ECHO, HOLTER EKG, RKG wysiłkowe wykonane przed i po udarze nie wskazują na uszkodzenie serca i upośledzenie jego funkcji powodującej niezdolność do pracy. Wobec powyższego biegły stwierdził, że dotychczasowy przebieg choroby i wystąpienie udaru mózgu nie ma wpływu na zmianę opinii, którą wydał w dniu 03 czerwca 2013 r.

W uzupełniającej opinii lekarskiej z dnia 02 września 2015 r. (k. 267-270 akt sprawy t. II) biegły specjalista medycyny pracy rozpoznał:

1. nadciśnienie tętnicze samoistne, wieloletni, okres II ze zmianami narządowymi,

2. stan po przebytym świeżym udarze niedokrwiennym mózgu połowiczym , lewostronnym w marcu-kwietniu 2014 r. na tle miażdżycy naczyniowej,

3. cukrzycę typu 2 wieloletnią, z umiarkowanymi wahaniami glikemii,

4. otyłość umiarkowaną,

5. zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa w odc. szyjnym i L-K z okresowym zespołem bólowym.

W ocenie tego biegłego powyższe zmiany chorobowe czynią Z. K. osobą niezdolną do zatrudnienia z powodu stanu ogólnego. Całkowicie niezdolnym do pracy na okres od marca 2014 r. do czerwca 2015 r. i częściowo niezdolnym do pracy na okres od lipca 2015 r. do czerwca 2017 r.

W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że ubezpieczony choruje na przewlekłe utrwalone nadciśnienie tętnicze z początkowymi wtórnymi zmianami narządowymi w sercu, cukrzycę typu 2 wieloletnią z wahaniami glikemii i nieprawidłowym wskaźnikiem HbAlc rzędu 8 %, z odczuwanymi zawrotami głowy, w wywiadzie, z nieprawidłowa masą ciała - otyłością umiarkowaną, oraz zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi stawów kręgosłupa w odcinku szyjnym i L-K z okresowym zespołem bólowym. W/w zmiany w badaniach z 2013 r. były miernie zaawansowane, bez istotnego deficytu neurologicznego, ruchowego, z zachowaną wydolnością krążeniowa i tolerancją wysiłku bez ekwiwalentu niedokrwienia m. serca w teście wysiłkowym. Tak więc opinie biegłych: neurologa, kardiologa i medycyny pracy wyrażone w początku 2014 r. na kartach 27, 30, 35, 37 i 152 były zgodne co do zachowanej zdolności do pracy w charakterze i na stanowiskach podanych w tezie Sądu.

Na przełomie marca i kwietnia 2014 r., już po wydaniu w/w orzeczeń zaistniały nowe okoliczności świadczące o pogorszeniu stanu zdrowia wnioskodawcy - pojawienie się świeżego ogniska niedokrwiennego w prawej półkuli mózgu z połowiczym niedowładem lewostronnym. Wcześniej krótkotrwałe zaburzenia mowy, najpewniej w TIA wystąpiły incydentalnie w 2008 r. Nowy incydent biegły potraktował jako pogorszenie stanu CUN w przebiegu zespołu tych chorób (nadciśnienia, cukrzycy t.2, otyłości i nikotynizmu), powodujące istotne i znaczne obniżenie sprawności odwołującego - uznając tym samym stanowisko KL ZUS z dn. 01 lipca 2014 r. jako zasadne - i przyjmując, że Z. K. od marca 2014 r. do czerwca 2014 r. był całkowicie niezdolny do pracy, wymagając stałego, kompleksowego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego, które wykorzystywał w ramach ośrodka rehabilitacji dziennej i leczenia sanatoryjnego w 2014 r. Po uzyskaniu poprawy polegającej na niemal całkowitym ustąpieniu niedowładu lewostronnego i normalizacji nadciśnienia, ubezpieczony z powodu całokształtu stanów chorobowych uznać należy za osobę częściowo niezdolną do pracy od lipca 2015 r. do czerwca 2017 r. Istniejące schorzenia i ograniczenia zdrowotne powodują u wnioskodawcy częściową niezdolność do pracy w wykonywanych zawodach: w tym ciężkiej pracy fizycznej, pracy długotrwałej i na wysokości, pracy zmianowej i nocnej, kierowania pojazdami w ruchu drogowym, obniżają także wydajność pracy umysłowej i w nadzorze.

Przed ukończeniem okresu ewentualnie przyznanych świadczeń, tj. przed czerwcem 2017 r. odwołujący winien przejść ponowne badania kwalifikacyjne przed ewentualnym zatrudnieniem w zakresie: regulacji cukrzycy ze z wsk. HbAlc, test wysiłkowy serca, bad. Doppler naczyń domózgowych, badanie dna oczu, TK głowy i bad. neurologiczne oraz bad. rtg kręgosłupa szyjnego.

W wykonaniu zobowiązania nałożonego zarządzeniem z dnia 07 września 2015 r. w sprawie III AUa 1447/14 biegły specjalista medycyny pracy, w uzupełnieniu opinii z dnia 02 września 2015 r. (k. 275 akt sprawy t. II) wskazał zaś, że Z. K. był całkowicie niezdolny do pracy od dnia 03 kwietnia 2014 r. z powodu występowania udaru mózgowego z niedowładem połowicznym lewostronnym. Całkowitą niezdolność do pracy (uwzględniając rehabilitację i czas adaptacji do nowego stanu) biegły ten ustalił na okres do czerwca 2015 r., przy uwzględnieniu innych współistniejących chorób. Ponadto stwierdził, że zawarta w uzasadnieniu jego opinii uzupełniającej na str. 269 akt sprawy w tekście (wers 7 od dołu) data czerwiec 2014 r. jest pomyłką.

Pismem procesowym z dnia 05 października 2015 r. organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii uzupełniającej specjalisty medycyny pracy (k. 281-282 akt sprawy) wskazując, że mimo opinii biegłych sądowych lekarzy w zakresie: kardiologii i neurologii, nie stwierdzających u ubezpieczonego niezdolności do pracy, specjalista medycyny pracy z powodu tychże samych schorzeń ustalił całkowitą i częściową niezdolność do pracy. Dlatego organ ten nie podzielił stanowiska specjalisty medycyny pracy ustalającego odmienną kwalifikację orzeczniczą od biegłych sądowych o specjalizacjach adekwatnych do występujących u wnioskodawcy schorzeń. ZUS/Oddział w G. wniósł o powołanie biegłego sądowego posiadającego co najmniej pierwszy stopień specjalizacji w dziedzinie medycyny pracy.

Pismem procesowym z dnia 06 października 2015 r. ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do opinii uzupełniających: biegłego kardiologa i specjalisty medycyny pracy (k. 284-285 akt sprawy t. II) podnosząc, że ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego występuje u osób chorujących od wielu lat, jak w jego przypadku na między innymi: nadciśnienie tętnicze, cukrzycę i chorobę niedokrwienną serca (miażdżyca). Dodatkowo wnioskodawca incydentalnie przebył przejściowy atak niedokrwienny w 2008 r. co stwierdzono w wywiadzie chorobowym (30 min. utrata mowy). Taki stan zdrowia wskazuje, że niezdolność do pracy występowała znacznie wcześniej niż od dnia doznania udaru mózgu, tj. od dnia 03 marca 2014 r. Odwołujący wywodził, że wzięcie pod uwagę wszystkich jego dolegliwości oraz stwierdzenie na tym tle ryzyka wystąpienia udaru, a co za tym idzie stwierdzenie jego niezdolności do pracy i zintensyfikowanie leczenia profilaktycznego zapewne zapobiegłoby udarowi.

Pismem procesowym z dnia 10 grudnia 2015 r. Z. K. wniósł o wyrównanie ustalonej mu renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od dnia 03 grudnia 2012 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r. (k. 294 akt sprawy t. II).

Sąd II instancji wskazuje, że opinia biegłego podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. wyrok S.N. z dnia 21 października 2004 r., V CK 143/04, LEX nr 585885).

Sporządzone w postępowaniu apelacyjnym uzupełniające opinie biegłych sądowych lekarzy: neurologa, kardiologa i specjalisty medycyny pracy odpowiadają wymogom stawianym przez przepis art. 285 § 1 k.p.c., ponieważ nie tylko umożliwiają ich sądową kontrolę, ale nadto uzasadnienia są przystępne i zrozumiałe dla osób nie dysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski sformułowane zostały jasno i czytelnie. Opinie te sporządzone zostały przez biegłych sądowych lekarzy o specjalizacjach, odpowiadających rozpoznanym u ubezpieczonego schorzeniom: neurologicznym i kardiologicznym, jak i przez biegłego sądowego lekarza medycyny pracy, który zawodowo zajmuje się dokonywaniem oceny wpływu rozpoznanych u pracowników schorzeń na ich zdolność do pracy zarobkowej.

Treść tych opinii świadczy o tym, że ich wydanie poprzedzone zostało rzetelną i wnikliwą analizą zgromadzonych w sprawie dowodów, mających wpływ na wyrażone w nich finalne ustalenia. Biegli sądowi lekarze przekonywująco i logicznie uzasadnili swoje stanowiska.

Dla oceny stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy konieczne jest uwzględnienie okoliczności wskazanych w treści art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej.

Dokonana przez biegłych ocena wpływu rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń na jego zdolność do pracy uwzględnia zarówno wymienione w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej czynniki medyczne, jak i wymienione w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej czynniki zawodowe.

Z zaświadczenia o stanie zdrowia dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego ZUS N-9 z dnia 30 listopada 2012 r. (k. 1 akt dok. lek. ZUS) wynika, że podstawowymi schorzeniami rozpoznanymi u Z. K. są: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca insulinozależna, dyskopatia C5/C6 i C6/C7 oraz choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym korzeniowym, zaś schorzeniami współistniejącymi są: choroba zapalenia stawów, stan po operacji ślinianki z powodu ropnego zapalenia oraz zespół depresyjny.

Zaskarżoną decyzję z dnia 25 lutego 2013 r. (k. 55 akt ren. ZUS) organ rentowy wydał w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 18 lutego 2013 r. (k. 91-92 akt dok. lek. ZUS), która uznała, że rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2 skojarzona z otyłością i zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego nie czynią go długotrwale niezdolnym do pracy.

U podstaw tej decyzji leży m.in. opinia lekarza konsultanta ZUS kardiologa-internisty z dnia 15 stycznia 2013 r. (k. 84-87 akt dok. lek. ZUS), który stwierdził, że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia kardiologiczno-internistyczne nie ograniczają w sposób istotny zdolności do pracy w zawodzie ślusarza.

Za kluczowe dla oceny zdolności Z. K. do pracy jest ustalenie wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na sprawność jego organizmu w okresie przypadającym przed dniem, w którym doznał udaru niedokrwiennego prawej półkuli mózgu z niedowładem połowicznym lewostronnym ustępującym, tj. przed dniem 03 marca 2014 r.

Dla uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy konieczne jest, aby naruszenie sprawności organizmu powodowało, co najmniej utratę w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej).

Z treści art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej wynika bowiem, że nie ma niezdolności do pracy w przypadku, gdy naruszenie sprawności organizmu nie jest przeszkodą do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi lub możliwymi do nabycia kwalifikacjami (por. wyrok S.N. z dnia 17 kwietnia 2008 r., II UK 192/07, LEX nr 511705).

Istotna dla stwierdzenia, czy rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia już przed dniem doznanego udaru czyniły go niezdolnym do pracy, jest zatem ocena elementu „znaczności” ograniczenia jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji na skutek wynikających z powyższych schorzeń przeciwwskazań.

Zaznaczyć bowiem należy, że niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową (por. wyrok S.N. z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10, LEX nr 607130).

Ubezpieczony ma wykształcenie średnie zawodowe, zawód wyuczony technik mechanik obróbki skrawaniem, z maturą, dotychczas wykonywał prace na stanowiskach: ucznia tokarza, referenta technicznego, kontrolera jakości, ślusarza remontowego, specjalisty d/s maszyn i urządzeń, ślusarza remontowego, głównego mechanika, referenta d/s nadzoru, magazyniera, inspektora, przedstawiciela handlowego, sprzedawcy, ustawiacza narzędzi-ślusarza i technika biurowego (akta ZUS), a zatem dla oceny wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy zarobkowej przyjąć należy zarówno jego kwalifikacje formalne, jak i kwalifikacje rzeczywiste, wynikające z dotychczasowego doświadczenia zawodowego.

Konfrontując charakterystykę prac, do których wykonywania wnioskodawca posiada kwalifikacje formalne i rzeczywiste, z wnioskami końcowymi opinii sądowo-lekarskich: sporządzonych w postępowaniu pierwszo-instancyjnym w przedmiotowej sprawie, jak również sporządzonych w postępowaniu apelacyjnym w tej sprawie uzupełniających opinii biegłych sądowych lekarzy: neurologa z dnia 03 kwietnia 2015 r. (k. 242 akt sprawy t. II), kardiologa z dnia 13 kwietnia 2015 r. (k. 244-244v. akt sprawy t. II) oraz specjalisty medycyny pracy: z dnia 02 września 2015 r. (k. 267-270 akt sprawy t. II) i bez daty (k. 275 akt sprawy) uznać należy, że zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest przyjęcie, iż przed dniem, w którym odwołujący doznał udaru niedokrwiennego prawej półkuli mózgu z niedowładem połowicznym lewostronnym ustępującym, tj. przed dniem 03 marca 2014 r. rozpoznane schorzenia nie ograniczały w znacznym stopniu jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem tych kwalifikacji.

Tym samym stan zdrowia Z. K. nie rodził przed tym dniem przeciwwskazań, które wypełniają, stawiany przez przepis art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej, wymóg „znaczności” ograniczenia zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji.

Wnioski końcowe opinii biegłych sądowych lekarzy korespondują z zawartymi w tych opiniach opisami badań przedmiotowych, wyników badań dodatkowych oraz z opinią lekarza konsultanta ZUS z dnia 15 stycznia 2013 r. (k. 84-87 akt dok. lek. ZUS).

Niezasadnie apelujący podnosi, że opinie biegłych sądowych lekarzy sporządzone w niniejszej sprawie nie uwzględniają, iż przed dniem, w którym doznał udaru niedokrwiennego prawej półkuli mózgu z niedowładem połowicznym lewostronnym ustępującym, tj. przed dniem 03 marca 2014 r. znajdował się on w grupie podwyższonego ryzyka na skutek rozpoznanych u niego schorzeń w postaci: nadciśnienia tętniczego, cukrzycy i choroby niedokrwiennej serca (miażdżycy), a ponadto przebył incydentalnie przejściowy atak niedokrwienny w 2008 r., co stwierdzono w wywiadzie chorobowym (30 min. utrata mowy).

Po pierwsze Sąd II instancji wskazuje, że w oparciu o zgromadzoną w niniejszym postępowaniu dokumentację medyczną brak jest w ogóle podstaw do przyjęcia, że ubezpieczony cierpi na chorobę niedokrwienną serca (miażdżycę).

Po drugie zaś Sąd ten podkreśla, że sam tylko fakt występowania w przypadku wnioskodawcy podwyższonego ryzyka doznania niedokrwiennego udaru mózgu nie stanowi wystarczającej podstawy do ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ ustawa emerytalna nie uzależnia tego prawa od zdarzenia przyszłego i niepewnego, lecz od stopnia naruszenia sprawności organizmu przez rozpoznane u niego schorzenia. Tymczasem aż do dnia doznania niedokrwiennego udaru mózgu w dniu 03 marca 2014 r. rozpoznane u odwołującego schorzenia nie ograniczały w znacznym stopniu możliwości wykonywania przez niego pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Odnosząc się natomiast do zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy wskazać należy, że niezasadnie organ ten podważa dokonaną przez biegłego specjalistę medycyny pracy w opinii uzupełniającej z dnia 02 września 2015 r. (k. 267-270 akt sprawy t. II), sprecyzowanej opinią tego biegłego bez daty (k. 275 akt sprawy t. II) ocenę wpływu rozpoznanych u Z. K. schorzeń: neurologicznych i kardiologicznych na jego zdolność do pracy, ponieważ z opinii tej wynika, iż przed dniem 03 marca 2014 r. schorzenia te nie czyniły ubezpieczonego długotrwale niezdolnym do pracy. W powyższym zakresie opinia ta w pełni koresponduje z wnioskami końcowymi opinii uzupełniających: biegłego sądowego neurologa z dnia 03 kwietnia 2015 r. (k. 242 akt sprawy t. II) i kardiologa z dnia 13 kwietnia 2015 r. (k. 244-244v. akt sprawy t. II), w których biegli ci odnosili się do stanu zdrowia wnioskodawcy przypadającego przed dniem 03 marca 2014 r.

Doznany w tym dniu przez Z. K. udar niedokrwienny prawej półkuli mózgu z niedowładem połowicznym lewostronnym ustępującym leży u podstaw jego kolejnego wniosku o rentę z dnia 26 maja 2014 r. (akta ZUS), w załatwieniu którego decyzją z dnia 07 lipca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. ustalił mu prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 maja 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. (k. 26-27 akt ren. ZUS).

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, wyznaczonym treścią zaskarżonej decyzji z dnia 25 lutego 2013 r., nie jest zatem kwestia prawa ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy po dniu 03 marca 2014 r.

Uznając, że okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione zgodnie ze stanowiskiem organu rentowego, na mocy art. 217 § 3 w zw. z art. 227 k.p.c., postanowieniem z dnia 27 grudnia 2015 r. w sprawie III AUa 1447/14 Sąd Apelacyjny w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił zgłoszony przez ten organ wniosek dowodowy (k. 295 akt sprawy t. II 00:04:46).

Zdaniem tego Sądu apelujący nie zdołał podważyć dokonanej przez biegłych sądowych lekarzy w niniejszej sprawie oceny wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na jego zdolność do pracy zarobkowej przed dniem 03 marca 2014 r., wobec czego sporządzone przez tych biegłych opinie uznać należy za w pełni wiarygodne i miarodajne dla ustalenia powyższej okoliczności.

Odmienna ocena tych opinii nie znajduje oparcia w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach, a tym samym stanowi jedynie gołosłowną polemikę z merytorycznie uzasadnionym stanowiskiem biegłych sądowych lekarzy.

Dla ustalenia Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy konieczne jest łączne spełnianie przez niego wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 pkt 1-3 ustawy emerytalnej, w tym spornej przesłanki w postaci niezdolności do pracy z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej.

Poza przesłanką z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej nie jest przedmiotem sporu ani nie budzi wątpliwości spełnianie przez ubezpieczonego pozostałych wymogów ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu II instancji przeprowadzone w przedmiotowej sprawie dowody wykazały jednoznacznie, że rozpoznane u ubezpieczonego zmiany chorobowe w stopniu zaawansowania występującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji nie ograniczały w znacznym stopniu jego zdolności do pracy, a co za tym idzie, nie czyniły go niezdolnym do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej. Zatem nie zachodzi podstawa prawna z art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej do przyznania skarżącemu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Wobec powyższego, uznając apelację Z. K. za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Aleksandra Urban SSA Lucyna Ramlo SSO del. Maria Ołtarzewska