Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: Judyta Pukownik

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy G. – G. Zarząd (...)

przeciwko D. M., R. M.

o eksmisję

I. nakazuje pozwanym D. M. i R. M. aby opróżnili i opuścili lokal mieszkalny nr 3a położony w G. przy ul. (...)

II. ustala, iż pozwanym D. M. i R. M. przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego;

III.  nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu jak w pkt I wyroku do czasu złożenia przez Gminę G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

IV.  zasądza od pozwanych D. M. i R. M. solidarnie na rzecz powoda Gminy G. – G. Zarządu (...) kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

IC 1316/15

UZASADNIENIE

Powódka Gmina G. – G. Zarząd (...) wniosła o nakazanie pozwanym D. M. i R. M. opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego nr 3a położonego w G., przy ulicy (...), a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwani zajmują wskazany lokal bez tytułu prawnego, bowiem umowa najmu została pozwanym wypowiedziana. Powódka wzywała pozwanych do opuszczenia oraz opróżnienia zajmowanego lokalu, jednakże bezskutecznie.

Pozwani na rozprawie w dniu 11 stycznia 2016 roku wnieśli o oddalenie powództwa, jakkolwiek nie zakwestionowali istnienia zadłużenia i wypowiedzenia umowy najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal nr 3a położony w G., przy ulicy (...) znajduje się w zasobach mieszkaniowych Gminy M. G.. Najemcą przedmiotowego lokalu byli D. M. i R. M. na podstawie umowy z dnia 15 listopada 2011r.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: umowa najmu, k.6-10)

Pismem z dnia 30 września 2013 roku Gmina M. G. uprzedziła każdego z pozwanych o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego z uwagi na zadłużenie z tytułu czynszu i opłat z nim związanych na kwotę 9.944,56 zł, tj. w wysokości przekraczającej trzy pełne okresy płatności.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: uprzedzenie wraz z dowodem doręczenia – k. 11-14v)

Pismami z dnia 10 stycznia 2014 roku skierowanymi do R. M. i D. M., Gmina M. G. dokonała wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr 3a położonego w G., przy ul. (...) z uwagi na zadłużenie z tytułu czynszu i opłat z nim związanych na kwotę 10.775,56 zł, tj. w wysokości przekraczającej trzy pełne okresy płatności.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: wypowiedzenie umowy najmu wraz z dowodem doręczenia, k.15-18v oraz w aktach lokalu)

Pismami z dnia 8 grudnia 2014 roku Gmina M. G. wezwała pozwanych do opuszczenia i opróżnienia przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: pismo z dnia 8.12.2014 r. wraz z dowodem doręczenia – k. 19-22v)

D. M. ma 61 lat, nie korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej, nie jest osobą bezrobotną ani poszukująca pracy i posiada stałe źródło dochodu w postaci emerytury w kwocie 1400 zł, do której dorabia. Jest osobą zdrową, nieposiadającą nikogo na utrzymaniu, nie przysługuje jej również żaden tytuł prawny do innego lokalu mieszkalnego.

(dowód: informacja z PUP – k. 37, informacja z (...) k. 39, zeznania pozwanej D. M. – k. 49-50, k.53)

R. M. ma 64 lata i nie jest osobą bezrobotną ani poszukującą pracy. Pozwany posiada – jak wskazał – II grupę inwalidzką, a zatem posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności. Z uwagi na brak wystarczającej liczby przepracowanych lat R. M. nie ma prawa do emerytury, natomiast – w ramach świadczeń z pomocy społecznej – uzyskuje zasiłek stały w wysokości 604 zł miesięcznie. Korzysta również z ubezpieczenia zdrowotnego, pomocy rzeczowej (zupy w dniach od poniedziałku do piątku) oraz pracy socjalnej. Z uwagi na brak wystarczających środków finansowych pozwany nie wykupuje leków przypisanych w związku z nadciśnieniem, chorobą serca oraz nóg.

(dowód: informacja z PUP – k. 37, informacja z (...) k. 39, zeznania pozwanego R. M. – k. 50, k.53)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach lokalowych dokumentów oraz kopii dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, a ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na przesłuchaniu pozwanych, którym to twierdzeniom w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, tzn. ustalenia istnienia tytułu prawnego pozwanych do przedmiotowego lokalu oraz sytuacji majątkowej, mieszkaniowej i rodzinnej, Sąd dał wiarę, albowiem zeznania te korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, a strony nie podnosiły żadnych zastrzeżeń w tym zakresie.

Na wstępie wskazać należy, iż istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności faktyczne w dużej mierze nie były sporne pomiędzy stronami. Pozwani nie zakwestionowali uprawnień właścicielskich powódki, nie wywołała również sporu sytuacja mieszkaniowa, majątkowa i rodzinna pozwanych.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 222 §1 kc, zgodnie z którym właściciel rzeczy może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Według wskazania art. 222 §1 in fine kc, pozwany w procesie windykacyjnym może w pierwszym rzędzie bronić się zarzutem, że „przysługuje mu skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą".

Zdaniem Sądu pozwani nie wykazali, ażeby takie uprawnienia im przysługiwały. W istocie nie kwestionowali oni skuteczności dokonanego wypowiedzenia.

Obowiązkiem Sądu w sprawach o eksmisję jest zbadanie z urzędu, czy względem pozwanych zachodzą przesłanki do orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego – o czym stanowi art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733; dalej jako u.o.l.). Zgodnie jednak z powszechnie akceptowaną uchwałą Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r. (III CZP 66/01), przepisy te mają zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które kiedykolwiek były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.l., a nie wobec osób, które tymi lokatorami – w odniesieniu do danego lokalu – nigdy nie były. Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.l. jako lokatora w myśl tej ustawy traktuje się najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Nie ulega wątpliwości, iż pozwani D. M. i R. M. byli lokatorami lokalu mieszkalnego położonego w G., przy ul. (...).

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 3 sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Z kolei ust. 4 tego przepisu stanowi, iż sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1)kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3)obłożnie chorych,

4)emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5)osoby posiadającej status bezrobotnego,

6)osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Badając przesłanki przemawiające za ustaleniem uprawnienia do lokalu socjalnego Sąd ustalił, iż – jakkolwiek sytuacja materialna pozwanych nie jest na tyle zła aby uznać, że pozwani żyją w ubóstwie, zważyć należy, iż pozwany jest osobą schorowaną (nadciśnienie, problemy z sercem) oraz niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, wobec czego korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej.

Zważyć należy, iż ustawa o pomocy społecznej nie zawiera, w przeciwieństwie do poprzedniej ustawy, własnej definicji niepełnosprawności, zaś w art. 6 pkt 1 odwołuje się – w zakresie definicji całkowitej niezdolności do pracy – do niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Przepisy te zawarte są w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. 2010 r. Nr 214 poz. 1407 ze zm.). Zgodnie z art. 2 pkt 10 powyższej ustawy niepełnosprawność oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodującą niezdolność do pracy. Ustawa ta w art. 4 określa też trzy stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany i lekki. „II grupa inwalidzka” oznacza, co jest faktem notoryjnym, że wobec pozwano orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności. Wynikiem owej niepełnosprawności było zaś przyznanie pozwanemu świadczeń z pomocy społecznej.

W myśl zatem powołanego wyżej przepisu ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd nie mógł orzec w stosunku do R. M. o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego.

Zważyć należy, iż pozwani prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, zaś budżet rodziny, z którego pokrywane są koszty życia i eksploatacji zajmowanego lokalu, wynosi od 2.000 zł do 2.500 zł, z czego większość to dochody pozwanej D. M.. Zdaniem Sądu okoliczność, że pozwanemu przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego pociąga za sobą przyznanie tego uprawnienia również D. M.. Niezależnie od tego, że małżonkowie pozostający ze sobą we wspólnym gospodarstwie domowym mają prawo zamieszkiwać razem, zdaniem Sądu pozwany sam nie byłby w stanie się utrzymać, zważywszy, że uzyskuje dochód rzędu 600 zł. To bowiem pozwana w znacznej mierze utrzymuje rodzinę. Nie należy przy tym tracić z pola widzenia faktu, że z uwagi na wiek pozwanej, jej możliwości dodatkowego zarobkowania będą coraz mniejsze. Wspólne dochody rodziny, uwzględniając ponoszone wydatki oraz okoliczność, że pozwanemu nie wystarcza środków na zakup leków, pozwala stwierdzić, że pozwani nie byli by w stanie wynająć lokalu na wolnym rynku.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd w punkcie II wyroku na podstawie art. 14 ust. 1 u.o.l. orzekł, iż pozwanym przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego.

Konsekwencją przyznania pozwanym prawa do lokalu socjalnego jest wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, o czym orzeczono w pkt. III wyroku na podstawie art. 14 ust. 6 wskazanej ustawy.

O kosztach procesu rozstrzygnięto jak w punkcie IV wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 kpc. Z tych też względów Sąd zasądził od pozwanych na rzecz powodów kwotę 440 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)