Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 grudzień 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział IV Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski (spr.)

SSO Małgorzata Winkler – Galicka

(...) P. S.

Protokolant prot. sąd. M. W.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej w Poznaniu A. H.

rozpoznawał sprawę P. N.

oskarżonego z art. 271 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.

z dnia 02.09.2015 r., sygn. akt VIII K 615/14

1.  Zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz P. N. kwotę 420 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony przed Sądem Odwoławczym.

3.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

P. S. L. M. W. – G.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P., wyrokiem z dnia 2 września 2015 roku, sygn. akt VIII K 615/14 uznał oskarżonego P. N. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. i warunkowo umorzył postępowanie karne na okres próby 2 lat.

Organ orzekający rozstrzygnął także o świadczeniu pieniężnym i kosztach postępowania. ( k.382-383).

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca podsądnego, składając apelację. Skarżący zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych oraz dowolną ocenę ujawnionych dowodów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego P. N. zasługuje na uwzględnienie, prowadząc do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy przypomina, że warunkiem skazania osoby postawionej w stan oskarżenia jest wykazanie, że jej zachowanie wyczerpywało znamiona czynu określonego w przepisie ustawy karnej, przyjętym za podstawę skazania. Znamiona te powinny być opisane w części dyspozytywnej rozstrzygnięcia oraz rozwinięte w jego uzasadnieniu poprzez wskazanie, jakie zachowanie in concreto zostało uznane za przestępne oraz na podstawie jakich dowodów . ( zob. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2003 r. IV KKN 101/00 Lex nr 81189). Sąd I instancji niestety nie respektował tych wymagań.

Już sam opis czynu przyjętego w zaskarżonym wyroku budzi poważne zastrzeżenia Sądu II instancji. Sąd Okręgowy przypomina, że do znamion strony podmiotowej przestępstwa poświadczenia nieprawdy należy działanie umyślne, to jest z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym Opis czynu powinien wskazywać na stronę podmiotową przestępstwa, ale należy uznać, że realizacja tego wymogu nie musi nastąpić tylko i wyłącznie przez wyraźne wskazanie na rodzaj zamiaru, czy postać umyślności, lecz może także przez taki opis zachowania, z którego zamiar ten wyraźnie wynika (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2011 r., II KK 188/10, OSNKW 2011, z. 2, poz. 17, OSN PiPr 2011, z. 6, poz. 14, Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2014 r. III KK 416/13 LEX nr 818516 i przywołane tam orzeczenia). Z treści zaskarżonego wyroku wynika, że P. N. poświadczył nieprawdę poprzez stwierdzenie, że pojazd może zostać dopuszczony do ruchu, podczas gdy nie powinien on pozytywnie przejść okresowych badań technicznych ze względu na niezgodność danych pojazdu z tabliczki znamionowej z tymi uwidocznionymi w dowodzie rejestracyjnym oraz brak miejsc kotwiczenia tylnych pasów bezpieczeństwa( k.382).Z tych ustaleń nie wynika, aby oskarżony poświadczając nieprawdę działał umyślnie, tj. chciał poświadczyć nieprawdę, co do powyższych okoliczności, bądź świadom możliwości wystąpienia tego rodzaju nieprawidłowości, godził się na to, że poświadcza nieprawdę. Samo posłużenie się przez Sąd I instancji znamieniem czasownikowym „ poświadczył nieprawdę” nie wskazuje jeszcze, czy podsądny podjął tę czynność umyślnie, czy też nie. Nie jest wykluczone poświadczenie nieprawdy poprzez złożenie oświadczenia w wyniku nierzetelności, niedbalstwa, czy omyłki możliwej także przy zachowaniu staranności.

Obrońca ma rację, że organ orzekający w sprawie ewidentnie błędnie przypisał podsądnemu popełnienie przestępstwa z art. 271§ 1kk. Sąd Rejonowy nie dowiódł w żaden sposób, aby podsądny działał w sposób umyślny poświadczając nieprawdę. Ustalenia poczynione w toku postępowania rozpoznawczego wskazują jednoznacznie na zachowanie podejmowane nieumyślnie. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sądu I instancji wynika, że oskarżony nie zauważył, że dane w dowodzie rejestracyjnym, co do masy pojazdu, masy całkowitej pojazdu i dopuszczalnej masy całkowitej nie odpowiadają prawdzie. Sąd meriti przyjął również, że diagnosta nie zauważył braku miejsc do zakotwiczenia tylnych pasów bezpieczeństwa. Stosownie do ustaleń Sądu I instancji, podsądny nie wiedział zatem o rzeczonych niezgodnościach, wskutek swojego przeoczenia. Nie ma zatem mowy, aby świadomie poświadczał nieprawdę w dokumencie dowodu rejestracyjnego pojazdu marki P..

Co więcej, Sąd Rejonowy wartościując wypowiedzi procesowe złożone przez P. N., uznał, że nie dał mu wiary co do tego, że zachowywał staranność przy diagnozowaniu pojazdu. Sąd Rejonowy wprost stwierdził, że „ Zdaniem sądu, w trakcie badania pojazdu jest do sprawdzenia bardzo wiele urządzeń i mechanizmów. Oskarżony z powodu rutyny i natłoku innych obowiązków prawdopodobnie zapomniał o sprawdzeniu danych z tabliczki znamionowej i tego, czy są miejsca do kotwiczenia tylnich pasów bezpieczeństwa (s.14 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Rejonowy uznał zatem, że w świadomości oskarżonego nie znajdowało odzwierciedlenia to, że wskazane parametry pojazdu nie zostały spełnione.

Z tych wszystkich powodów, nie ma podstaw, aby przypisać oskarżonemu podjęcie zachowania umyślnego polegającego na poświadczeniu nieprawdy.

Wobec braku apelacji na niekorzyść podsądnego złożonej przez prokuratora, Sąd II instancji uwolnił podsądnego od odpowiedzialności karnej.

Sąd II instancji na podstawie art. 436 k.p.k. uznał za bezprzedmiotowe odnoszenie się do pozostałych zarzutów wyartykułowanych w apelacji podsądnego.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 626 k.p.k., art. 636 k.p.k., 632 pkt 2 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz P. N. kwotę 420 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony przed Sądem Odwoławczym, a także kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego od przypisanego mu czynu,

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz P. N. kwotę 420 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów obrony przed Sądem Odwoławczym.

3.  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa

P. S. L. M. W.-G.