Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Ośrodek (...) w L. XIII Wydział Cywilny z siedzibą w L. w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Ławecka-Skóra

Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Mądry

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 r. w L.

na rozprawie

sprawy z powództwa G. R., M. R., K. R.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

- o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki G. R. kwotę 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

2.  W pozostałym zakresie powództwo G. R. oddala;

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki K. R. kwotę 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

4.  W pozostałym zakresie powództwo K. R. oddala;

5.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. R. kwotę 5 000 zł (pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

6.  W pozostałym zakresie powództwo M. R. oddala;

7.  Kosztami procesu obciąża strony stosunkowo, a mianowicie powodów w 68,75 %, a pozwanego w 31,25,%.

8.  Zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1736,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Małgorzata Ławecka-Skóra

Sygn. akt XIII C 1237/14/4

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 12 listopada 2014 r. powodowie G. R., M. R.i K. R.wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...)S.A. z siedzibą w W.:

1.  na rzecz powódki G. R. kwoty 85.000 zł tytułem pozostałej części należnego powódce zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty

2.  na rzecz powoda M. R. kwoty 35.000 zł tytułem pozostałej części należnego powodowi zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty

3.  na rzecz powódki K. R. kwoty 55.000 zł tytułem pozostałej części należnego powódce zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty.

Ponadto, powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według załączonego spisu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 listopada 2013 r. na skrzyżowaniu dróg J. – Ś. oraz R. – Z. doszło do wypadku drogowego w wyniku którego na skutek doznanych obrażeń w dniu 3 grudnia 2013 r. zmarł I. R.. Pojazd, którym poruszał się sprawca zdarzenia ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

Dowód: okoliczności bezsporne.

Powódka G. R. przez 31 lat żyła w związku małżeńskim ze zmarłym I. R.. Ze związku tego pochodzi czwórka dzieci. Małżeństwo powódki i jej zmarłego męża było udane. Więzi rodzinne, jakie występowały między powódką, a zmarłym mężem, miały charakter wzajemnej miłości małżeńskiej. Zmarły I. R. był dla powódki oparciem. Powódka dzieliła się z mężem obowiązkami, miała z nim wspólne plany, spędzała z nim wakacje i dużo z nim rozmawiała.

Przed śmiercią I. R. pracował jako kierowca i utrzymywał rodzinę. Powódka pracowała do grudnia 2011 r., później przebywała na zasiłku chorobowym, a następnie nie znalazła zatrudnienia. Powódka utrzymuje się z renty po zmarłym mężu w wysokości 1.599 zł. Potrzebuje pomocy syna lub fachowców przy drobnych naprawach. Od grudnia 2014 r. powódka leczy się z powodu nieprawidłowo funkcjonującej tarczycy.

Obecnie powódka ma problemy ze snem i gdy nie może spać to przegląda pamiątki po zmarłym mężu. Wraz z córką K. R. co drugi dzień odwiedza grób I. R.. G. R. nie korzysta z pomocy psychologa. Powódka nadal odczuwa brak męża i nie pogodziła się z jego stratą. Otrzymuje wsparcie od swoich dzieci.

G. R. po śmierci męża czasowo odczuwała obniżony nastrój oraz przeżywała okres żałoby po stracie osoby najbliższej przez okres około roku w sposób adekwatny do straty, jakiej doznała, polegający na samodzielnym radzeniu sobie z tymi przeżyciami, z nastawieniem na to, że jest w stanie sobie poradzić w tej trudnej sytuacji emocjonalnej. W przeżywaniu żałoby dominowały uczucia smutku, złości i poczucia krzywdy, a główną dolegliwością, poza obniżonym nastrojem, były problemy ze snem. Śmierć I. R. nie wpłynęła na aktywność życiową powódki.

Aktualny stan psychiczny powódki jest dość wyrównany, bez symptomów zaburzeń emocjonalno – psychicznych. Aktualnie powódka prowadzi dość ustabilizowane życie rodzinne i poprawnie radzi sobie z codziennymi obowiązkami. Incydentalnie odczuwa obniżony nastrój, a jej złe samopoczucie może wynikać nie tylko z utraty męża ale również z powodu nieprawidłowego funkcjonowania tarczycy.

G. R. otrzymała od pozwanego kwotę 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Powódka K. R. od 2008 r. mieszkała w Belgii. W dniu zdarzenia przebywała w Belgii i do Polski przyjechała po trzech dniach. Powódka w czasie weekendu odwiedzała ojca w szpitalu, a następnie wróciła do Belgii i przyjechała do Polski w następny weekend. Po śmierci ojca powódka zrezygnowała z pracy w Belgii i wróciła do Polski, żeby ją wspierać. Obecnie mieszka z matką i pracuje. Jej narzeczony mieszka nadal w Belgii. W dniu 6 czerwca 2015 r. powódka z nieformalnego związku urodziła córkę. Powódka jest nerwowa i niespokojna gdy jej narzeczony jest w drodze do kraju. K. R. przyjeżdżała do rodziców co 1,5 - 2 miesiące na weekend, a na święta na okres tygodnia. Poza tym dzwoniła codziennie do domu. ze zmarłym ojcem była bardzo zżyta i mogła z nim o wszystkim porozmawiać oraz liczyć na jego pomoc. Więzi rodzinne pomiędzy powódką, a zmarłym I. R. miały charakter wzajemnej miłości między córką, a ojcem i były bliskie. I. R. stanowił dla powódki autorytet, wprowadzał ją w dorosłe życie, wpajał wartości i zasady oraz wspierał w wielu sytuacjach życiowych.

Śmierć ojca wpłynęła na stan psychiczny i emocjonalny powódki w ten sposób, że stała się ona osobą mniej odporną emocjonalnie, mniej cierpliwą i bardziej lękową, z tendencją do odczuwania złości i żalu. Strata ojca nie wpłynęła natomiast na aktywność życiową powódki, która po zdarzeniu wróciła do pełnienia normalnych obowiązków życiowych ora podjęła nową rolę, tj. wróciła do kraju, aby wspierać matkę w przeżywaniu żałoby. Skutki śmierci I. R. powódka odczuwa do chwili obecnej jako pojedyncze symptomy żałoby oraz zaburzeń adaptacyjnych, a które rzutują na jej obecne funkcjonowanie w życiu codziennym i na jej samopoczucie. Powódka żałobę przeżywała wewnętrznie, z silnie dominującym uczuciem złości i żalu. Odczuwanych obecnie symptomów żałoby powódka nie uzewnętrznia w sposób demonstratywny i nie wykazuje dolegliwości z tym związanych. Aktualny stan psychiczny powódki jest umiarkowanie wyrównany, z pojedynczymi symptomami żałoby i zaburzeń adaptacyjnych i nie wymaga interwencji psychologicznej, ani psychiatrycznej. K. R. prowadzi dość ustabilizowane życie rodzinne i zawodowe oraz planuje działania związane z przyszłością.

K. R. otrzymała od pozwanego kwotę 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Powód M. R. mieszka 2 km od miejsca zamieszkania I. R.. Z bratem widywał się prawie codziennie i otrzymywał od niego pomoc przy prowadzeniu gospodarstwa. Poza tym mieli wspólną pasję - zaangażowali się w zawody sportowe straży pożarnej. Po śmierci brata powód nie zażywał leków. Nadal odczuwa brak brata i tęskni za nim. Nie może spać na wspomnienie o śmierci brata. Grób zmarłego brata powód odwiedza w każdą niedzielę. Więzi rodzinne pomiędzy powodem, a zmarłym bratem miały charakter bardzo bliskich relacji braterskich, z uczuciem wzajemnej miłości braterskiej, a także udzielaniem wzajemnego wsparcia życiowego i emocjonalnego oraz realizacją wspólnych pasji.

Śmierć I. R. wpłynęła na stan psychiczny i emocjonalny powoda w taki sposób, że odczuwał on obniżony nastrój oraz do chwili obecnej jest bardziej niecierpliwy i wybuchowy niż był w przeszłości, z tendencją do poczucia smutku i żalu. Śmierć brata nie spowodowała u powoda zmiany aktywności życiowej. Skutki te były odczuwane przez powoda w sposób nasilony przez kilka miesięcy po zdarzeniu i są one odczuwane również obecnie – w mniejszym nasileniu i w ten sposób rzutują na funkcjonowanie powoda w życiu codziennym oraz na jego samopoczucie. Powód żałobę odczuwał w sposób adekwatny do straty i do chwili obecnej incydentalnie odczuwa obniżony nastrój z tym związany. Poza tym w czasie trwania żałoby pojawiły się u powoda problemy ze snem, które towarzyszą mu nadal. Aktualny stan powoda jest dość wyrównany, bez symptomów ewidentnych zaburzeń emocjonalnych czy psychicznych, z tendencją do odczuwania smutku i bezsilności.

M. R. otrzymał od pozwanego kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Dowód: - notatka urzędowa k. 19

- akt oskarżenia k. 20-21

- odpis skrócony aktu zgonu k. 22

- pisma stron k. 24-32

- dokumenty dotyczące pracy zawodowej I. R. k. 33-41

- odpis skrócony aktu małżeństwa k. 50

- kserokopia dowodu osobistego k. 52

- odpis skrócony aktu urodzenia k. 54

- zeznania powódki G. R. k. 90, k. 153

- zeznania powódki K. R. k. 90, k. 153

- zeznania powoda M. R. k. 90, k. 153

- zeznania świadka M. D. k. 107

- zeznania świadka H. R. k. 107

- zeznania świadka I. P. k. 107

- opinia psychologiczna z dnia 11.09.2015 r. wraz z ustną opinią k. 117-128, k.

153

Sąd zważył, co następuje:

Zeznania powodów oraz świadków M. D., H. R. i I. P. Sąd uznał za wiarygodne, albowiem były one spójne, logiczne i zgodne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przydatna w sprawie okazała się opinia psychologiczna z dnia 11.09.2015 r. wraz z ustną opinią wydaną na rozprawie w dniu 19.11.2015 r., albowiem została sporządzona w sposób fachowy, rzetelny i nie budzący żadnych wątpliwości, a biegła w czasie przesłuchania na rozprawie uzupełniła swoją opinię w zakresie zakwestionowanym wcześniej przez stronę powodową.

Dowody z dokumentów Sąd obdarzył walorem wiarygodności, albowiem zostały sporządzone w przepisanej formie, przez podmioty uprawnione i nie budziły wątpliwości, co do swojej prawdziwości, nie były też kwestionowane przez strony postępowania.

Powodowie domagając się zadośćuczynienia oparli swoje żądanie na treści przepisu 446 § 4 k.c., zgodnie z którym sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia.

Legitymacja bierna pozwanego jako ubezpieczającego samochód, którym poruszał się sprawca wypadku wynika z treści art. 805 § 1 k.c.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje także szkody będące bezpośrednią konsekwencją śmierci poszkodowanego w sferze praw jego najbliższych i to niezależnie od tego, czy podstawę roszczenia stanowią przepisy art. 446 k.c. czy też art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2012 r. o sygn. I ACa 607/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 stycznia 2013 r. o sygn. I ACa 916/12).

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż charakter krzywdy jako szkody niemajątkowej przesądza o jej niewymierności, a odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia. Na uwagę zasługuje w tym miejscu stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 28.09.2001r. w sprawie III CKN 427/00 z którego wynika, iż „przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze kompensacyjny charakter zadośćuczynienia wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość zadośćuczynienia musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego- utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie krzywdy, a więc w szczególności cierpienia, bólu i poczucia osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny.”

Śmierć I. R. po 31 latach wspólnego życia była dla powódki G. R. tragicznym przeżyciem, tym bardziej, że jego śmierć była nieoczekiwana. Powódka była związana emocjonalnie z mężem, z którym spędzała wolny czas i z którym wiązała całą swoją przyszłość. Śmierć najbliższej osoby spowodowała, że powódka przez okres roku przeżywała czasowe obniżenie nastroju oraz miała problemy ze snem. Dla oceny wysokości zadośćuczynienia należnego powódce za śmierć męża istotne znaczenie miały istniejące pomiędzy nią, a zmarłym więzi emocjonalne oraz tragiczne okoliczności jego śmierci oraz to, że powódka wymaga wsparcia psychologicznego. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż odpowiednią, która spełni wobec powódki funkcje, jakie instytucja zadośćuczynienia niesie za sobą, w niniejszej sprawie w związku ze zgonem I. R. będzie kwota 60.000 zł. Z uwagi na to, że powódka z tego tytułu otrzymała od pozwanego kwotę 35.000 zł, Sąd na podstawie art. 446 § 4 k.c. zasądził na jej rzecz kwotę 25.000 zł.

Dalej idące żądania powódki z tytułu zadośćuczynienia Sąd oddalił, uznając je za wygórowane. Sąd miał bowiem na uwadze, że powódka nie korzystała z pomocy psychologicznej, ani psychiatrycznej, a jej funkcjonowanie w życiu codziennym nie zostało zaburzone. U powódki nie występują ewidentne symptomy zaburzeń czy nieprawidłowości wynikających z nagłej straty męża. Powódka wymaga jedynie wsparcia psychologicznego, a nie stałej pomocy specjalisty czy leczenia farmakologicznego. Ponadto Sąd miał na względzie, że powódka ma czwórkę dzieci od których otrzymuje wsparcie i pomoc, jej krzywda związana ze stratą męża jest z pewnością kompensowana ich obecnością. Z uwagi na wszystko powyższe Sąd doszedł do przekonania, że udzielenie powódce ochrony z tytułu zadośćuczynienia powyżej kwoty 60.000 zł jest nieuzasadnione i nie znajduje oparcia w materiale dowodowym sprawy i w treści art. 446 § 4 k.c. Podkreślić należy, że zadośćuczynienie ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie ma być źródłem wzbogacenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 r. III CKN 582/98).

Sąd uznał, iż kwota 50.000 zł dla córki zmarłego I. K. R. będzie kwotą odpowiednią z tytułu zadośćuczynienia. Sąd nie miał wątpliwości, że więź łącząca rodziców i dzieci jest jedną z silniejszych więzi międzyludzkich. Powódka utraciła ojca w wieku 27 lat, z którym była mocno związana emocjonalnie i z którym miała dobre relacje. W związku ze śmiercią I. R. powódka przeżywała czasowe obniżenie nastroju w okresie żałoby. Powódka nadal odczuwa tęsknotę za zmarłym i często go wspomina oraz odczuwa skutki śmierci ojca w postaci pojedynczych symptomów żałoby oraz zaburzeń adaptacyjnych, a które rzutują na jej obecne funkcjonowanie w życiu codziennym i na jej samopoczucie. Śmierć ojca wpłynęła na stan psychiczny i emocjonalny powódki w ten sposób, że stała się ona osobą mniej odporną emocjonalnie, mniej cierpliwą i bardziej lękową, z tendencją do odczuwania złości i żalu. Powódka obecnie wymaga wsparcia psychologicznego. Dla oceny wysokości zadośćuczynienia należnego powódce za śmierć ojca istotne znaczenie miały tragiczne okoliczności śmierci I. R. oraz to jego śmierć była nieoczekiwana. Zatem mając na uwadze powyższe art. 446 § 4 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 25.000 zł, mając na uwadze, że powódka otrzymała już z tego tytułu od pozwanego kwotę 25.000 zł.

Dalsze roszczenia powódki z tego tytułu Sąd oddalił, mając na względzie, że śmierć ojca nie zaburzyła aktywności życiowej powódki. Powódka po śmierci ojca wróciła do kraju, aby wspierać swoją matkę, podjęła więc nową rolę – osoby wspierającej matkę i pomagającej jej w przeżywaniu żałoby. Poza tym Sąd miał na uwadze, że K. R. w związku z odczuwanymi pojedynczymi symptomami żałoby nie wykazuje żadnych dolegliwości i wymaga jedynie wsparcia psychologicznego. Istotne przy ocenie wysokości zadośćuczynienia było również to, że powódka prowadzi ustabilizowane życie rodzinne i zawodowe i planuje działania związane z przyszłością.

Na podstawie art. 446 § 4 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda M. R. kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia po śmierci brata I. R., mając na uwadze, że powód otrzymał tytułem zadośćuczynienia kwotę 15.000 zł. Na pewno zmarły brat należy do kręgu najbliższej rodziny, a powód był związany ze swoim bratem emocjonalnie. Fakt, że powód miał już swoją rodzinę nie oznacza, że nie istniała pomiędzy nim, a zmarłym bratem silna więź rodzinna. Zatem powodowi należy się zadośćuczynienie na podstawie art. 446 § 4. Zasądzona kwota odpowiada rozmiarowi cierpień moralnych powoda i wyrównuje mu krzywdę powstałą po śmierci brata. Dla oceny wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi za śmierć brata istotne znaczenie miały tragiczne okoliczności śmierci I. R. oraz to jego śmierć była nieoczekiwana. Istotne znaczenie miało również to, że powód spędzał dużo czasu ze zmarłym bratem, od którego otrzymywał wsparcie oraz z którym łączyły go wspólne pasje. Powód po śmierci brata przez kilka miesięcy odczuwał obniżony nastrój, a obecnie jest bardziej niecierpliwy i wybuchowy niż był w przeszłości, z tendencją do poczucia smutku i żalu oraz ma problemy ze snem.

Dalej idące żądania powoda z tytułu zadośćuczynienia Sąd oddalił, uznając je za wygórowane. Sąd miał bowiem na względzie, że powód w związku ze śmiercią brata nie korzystał ze specjalistycznej pomocy, a jego funkcjonowanie w życiu społecznym i rodzinnym nie zostało zakłócone. Powód otrzymał od pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwotę w wysokości 15.000 zł, a zatem przyznanie mu z tego tytułu łącznie 20.000 zł w całości zrekompensuje mu powstałą krzywdę.

Powodowie domagali się ustawowych odsetek od dochodzonych kwot od dnia 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. odsetki należą się wierzycielowi od chwili, gdy dłużnik spóźnia się ze spełnieniem wymagalnego świadczenia pieniężnego. Zadośćuczynienie traktowane jest jako wierzytelność bezterminowa, w związku z powyższym jego wymagalność należy wiązać z datą zgłoszenia zobowiązanemu roszczenia sprecyzowanego co do wysokości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 grudnia 2012 r. o sygn. I ACa 1280/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 lutego 2013 r. sygn. I ACa 1092/12). Wyrok, w którym Sąd zasądza zadośćuczynienie, ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny (SN 16.12.11 r. V CSK 38/11). Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia powstaje z chwilą wyrządzenia krzywdy czynem niedozwolonym i staje się wymagalne zgodnie z dyspozycją art. 455 k.c. niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Decyzją z dnia 6 marca 2014 r. pozwany częściowo uwzględnił zgłoszone roszczenia powodów w związku ze śmiercią I. R.. W związku z czym należało przyjąć, iż pozwany od dnia 7 marca 2014 r. spóźnia się ze spełnieniem tego świadczenia w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt.6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu i obciążył nimi w 68,75% powodów, a pozwanego w 31,25%.

Mając na uwadze procentowy wynik sprawy pozostałe koszty należne powodom wynoszą 4.211,30 zł (opłata sądowa od pozwu – 8.750 zł, 3.600 zł – koszty zastępstwa procesowego, 51 zł – opłaty skarbowe od pełnomocnictwa, 260,76 zł – koszty stawiennictwa pełnomocnika substytucyjnego na rozprawach w dniach 5 luty 2015 r. i 28 kwietnia 2015 r., 163,82 zł – koszt stawiennictwa pełnomocnika substytucyjnego na rozprawie w dniu 19 listopada 2015 r., 650,57 zł – koszty opinii biegłego), a pozwanemu 2.475 zł (3.600 zł – koszty zastępstwa procesowego). Dokonując kompensaty powyższych kwot Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.736,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt. 8 wyroku.

L., dnia 7 stycznia 2016 r. SSO Małgorzata Ławecka – Skóra