Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Urbańska - Trzecka

Protokolant sekr. sądowy Hanna Płaska

przy udziale oskarżyciela ------

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013 roku

sprawy W. N.

obwinionego z art. 51§1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 23 kwietnia 2013 roku sygn. akt XIV W 2837/12

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; kosztami postępowania odwoławczego
w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 583/13

UZASADNIENIE

W. N. został obwiniony o to, że w okresie od 1 września 2011 roku do dnia 24 lutego 2012 roku w B., przy ulicy (...), będąc właścicielem klubu (...) poprzez puszczanie głośnej muzyki w wymienionym klubie, zakłócił spoczynek nocny R. K. tj. o czyn z art. 51 §1 kw .

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 23 kwietnia 2013 roku sygn. akt XIV W 2837/12 W. N. został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu. Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel posiłkowy R. K. zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść obwinionego.

Wyrokowi zarzucił, że sąd nieprawidłowo „zakwalifikował treść art. 5 § 1 pkt 1 kpw w związku z art. 62 § 3 , a winien rozpatrzyć art. 63 § 1 i 4”

Stawiając ten zarzut apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie obwinionego za winnego zarzucanego czynu i skazanie na stosowną karę.

2.  ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela posiłkowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stwierdzić w pierwszym rzędzie należy, że w ocenie sądu odwoławczego - sąd pierwszej instancji w sposób należyty przeprowadził postępowanie dowodowe, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne, w zakresie określonym w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, po przeprowadzeniu gruntownej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dochodząc do słusznego wniosku, że materiał zebrany w sprawie nie pozwala na przypisanie obwinionemu popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Zgodnie z przepisami procedury sąd zebrał i ujawnił pełny materiał dowodowy niezbędny do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Lektura uzasadnienia wskazuje, że sąd - wbrew twierdzeniom autora apelacji - dokonał zgodnej z wymogami i zasadami procesowymi, wszechstronnej i rzetelnej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, stosownie do wskazania zawartego w art. 4 k.p.k., w zw. z art. 8 k.p.w. uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść , nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to wyprowadził prawidłowe wnioski, które odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Sąd orzekający wskazał, jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W związku z powyższym podkreślić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom procedury w sprawach o wykroczenia.

W w odniesieniu do zarzutów podniesionych w opisanym wyżej środku odwoławczym stwierdzić należy co następuje.

Apelacja oskarżyciela posiłkowego w zakresie stawianych zarzutów jest nieprecyzyjna, ale z jej uzasadnienia należy wnosić, że apelujący kwestionuje ocenę dowodów i w konsekwencji zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych, co doprowadziło do niesłusznego zadaniem apelującego uniewinnienia W. N. od wykroczenia z art. 51§ 1 kw.

Nie istnieją - w ocenie Sądu Odwoławczego - żadne racjonalne przesłanki by podzielić te zarzuty i argumentację oskarżyciela posiłkowego. Należy stanowczo stwierdzić, iż są całkowicie chybione.

Podkreślić trzeba, że zarzut naruszenia art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (postanowienie SN z dnia 14 lutego 2007 r., II KK 397/06,niepubl.). Sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności obwinionego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie lub niewinności bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Tego rodzaju uchybień autor apelacji nie wykazał w każdym razie nie sposób przyjąć, że dowody, na których sąd oparł swoje orzeczenie, w tym w szczególności konsekwentnych wyjaśnieniach obwinionego, zeznaniach świadków, w tym również oskarżyciela posiłkowego, dokumentacji związanej z wynikami pomiarów natężenia głośności, na które wskazał w uzasadnieniu wyroku, są sprzeczne i niejasne i by dokonując ich analizy i oceny, przyznając im walor wiarygodności sąd naruszył zasady wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd rejonowy na co wskazuje treść uzasadnienia w sposób wnikliwy dokonał analizy wszystkich źródeł dowodowych we wzajemnych powiązaniu i słusznie doszedł do przekonania, że ów materiał nie pozwala na przypisanie winy obwinionemu w zakresie zarzucanego mu wykroczenia.

W procesie nie chodzi o to, czy zeznania lub wyjaśnienia są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nie dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego.

Samo przekonania autora apelacji oparte wyłącznie na jego wersji i subiektywnym przekonaniu o winie W. N. i na odmiennej ocenie dowodów bez uwzględnienia całokształtu materiału dowodowego i odmiennych wniosków jakie zeń wypływają, nie jest obrazą prawa uzasadniającą zarzut obrazy prawa procesowego.

Wyrażona w art. 7 k.p.k. zasada swobodnej oceny dowodów oznacza nakaz dokonywania oceny uwzględniającej kryteria obiektywne (logikę, wiedzę, doświadczenie życiowe), która podlega kontroli procesowej w trybie odwoławczym, a sąd w uzasadnieniu podjętej decyzji musi wyjaśnić motywy, jakie nim kierowały w dokonywaniu rozstrzygnięcia. Ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia zawartego w wyroku, zatem tylko wtedy nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów, gdy dokonane zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, a ocena tych dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

W realiach niniejszej sprawy - w ocenie sądu odwoławczego - analiza dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie nie potwierdza w żadnym stopniu zarzutów podniesionych przez autora apelacji, że orzeczenie oparte zostało o błędne ustalenia dokonane w wyniku dowolnej, oceny materiału dowodowego i bez oparcia rozstrzygnięcia na całości materiału dowodowego.

Apelacja R. K. jawi się jako typowo polemiczna wobec ustaleń sądu orzekającego oraz obszernej, wyczerpującej, logicznej i w pełni przekonującej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie dostarczając jakichkolwiek merytorycznych i rzeczowych argumentów pozwalających na podzielenie jej zarzutów i wniosków co do winy obwinionego. Celowe jest przy tym skonstatować, iż pełną aktualność zachowuje ta reguła oceny dowodów, wedle której podstawę czynionych ustaleń faktycznych w określonej sprawie winny stanowić wszystkie dowody zgromadzone w sprawie (art. 410 k.p.k.), w szczególności te, które mają określone, istotne znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia, przy czym dowody winny być postrzegane i oceniane w ich całokształcie i we wzajemnym względem siebie powiązaniu, kiedy to nabierają one zgoła innej wymowy i wartości dowodowej, aniżeli wówczas, gdy chcieć je postrzegać w sposób jednostkowy, w oderwaniu od wspomnianych wzajemnych relacji między nimi, jak to czyni apelujący.

Wbrew twierdzeniom apelującego nie ma żadnych podstaw by kwestionować zapadłe rozstrzygnięcie tak co podjętych ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej zachowania obwinionego, któremu w realiach niniejszej sprawy nie sposób przypisać winy umyślnej. Słusznie sąd Rejonowy doszedł do wniosku , że w ustalonym przez sąd rejonowy prawidłowo stanie faktycznym, z którego wynika, że w związku z działalnością lokalu E. dochodziło z różnych powodów, leżących także po stronie klientów tego lokalu, do zakłócania spoczynku nocnego, to nie można przypisać obwinionemu popełnienia wykroczenia z art. 51 § 1 kw.

Istota tego wykroczenia charakteryzuje się w zakresie strony podmiotowej, co należy wyraźnie podkreślić, umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się, musi być umyślnym wybrykiem.

Tymczasem jak wynika z ustaleń sądu obwiniony jako osoba pełniąca obowiązki organizatora imprez podjął szereg działań na terenie lokalu, które miały na celu ograniczenie natężenia emitowanego hałasu. W lokalu użyto materiały dźwiękochłonne, nie otwierano okien w czasie imprez muzycznych, ograniczono sprzęt muzyczny wyłączając z użytku urządzenia emitujące dodatkowe dźwięki basowe. Fakty te zostały potwierdzone obiektywnymi dokumentami Inspekcji Ochrony Środowiska (...) w B. tudzież zeznaniami świadków na jakie wskazał sąd w pisemnych motywach. Istotnymi dla oceny strony podmiotowej są też wyniki badań Inspekcji Ochrony Środowiska (...) w B., które nie potwierdziły, by hałasy emitowane na terenie lokalu E. w czasie imprezy przekraczały dopuszczalną normę natężenia emitowanego hałasu na obszarze terenów w strefie śródmiejskiej powyżej 100 tys. mieszkańców, dodatkowo zaś wyniki dokonywane w rejonie ulicy (...) uniemożliwiły wyróżnienie hałasu z klubu z tła akustycznego.

Oceniając zatem stronę podmiotową zachowania obwinionego, który jak ustalił sąd podjął szereg działań zmierzających do ograniczenia emisji hałasu z lokalu, związanego z jego działalnością w zakresie organizowanych imprez muzycznych należało podzielić stanowisko sądu meriti, że nie sposób przypisać obwinionemu umyślnego lekceważenia norm zachowania się i dopuszczenia się wybryku polegającego na umyślnym zakłócaniu spoczynku nocnego.

Sąd rozważył wszystkie okoliczności niniejszej sprawy i wbrew twierdzeniom apelującego szczegółowo się do nich odniósł w uzasadnieniu wyroku, a dokonana ocena jest poprawna i nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego. Jak wynika z oceny dowodów zaprezentowanej przez sąd, a która to ocenę sąd odwoławczy podziela, materiał ten nie dawał więc podstaw do przypisania obwinionemu winy umyślnej w zakresie zarzucanego mu wykroczenia.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że żadną miarą zebrany w sprawie materiał dowodowy, wbrew twierdzeniom skarżącego nie pozwala na postawienie Sądowi Rejonowemu zarzutu obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych, które wpływałby na trafność zaskarżonego orzeczenia. Ocena materiału dowodowego cechuje się skrupulatnością, wszechstronnością i jest zgodna z regułami sformułowanymi w dyspozycji art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw.z art. 8 k.p.w., przez co nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania oraz nie zawiera błędów logicznych.

Reasumując podkreślić trzeba, że jakkolwiek apelujący ma prawo do krytyki ustaleń dokonanych przez Sąd orzekający, to w przekonaniu Sądu Odwoławczego w niniejszej sprawie nie ma żadnych racjonalnych przesłanek pozwalających na odmienną ocenę poszczególnych dowodów i tym samym postawienie Sądowi I instancji zarzutu naruszenia prawa procesowego i w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych.

Z powyższych względów należało, zatem uznać apelację za niezasadną i zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 632 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.