Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym do tut. Sądu powód (...) Państwowe S.A.z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego m. W.kwotę 3.971,65 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 2.417,59 złotych od dnia 11 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty,

- 1.554,06 złotych od dnia 29 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty,

oraz zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzi od pozwanego zapłaty należności z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną powodowi wskutek niewskazania lokalu socjalnego uprawnionym do niego I. O. (1), M. O. (1) oraz D. O. (1), na którą składa się odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu oraz opłaty eksploatacyjne za okres od dnia 1 czerwca 2013 r. do 31 stycznia 2014 r.

W odpowiedzi na pozew z dnia 31 października 2014 roku pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od Powoda na rzecz pozwanego kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W piśmie procesowym z dnia 15 czerwca 2015 roku (data stempla pocztowego – k. 162) powód rozszerzył żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie od strony pozwanej, kwoty 8.152 złotych tytułem odszkodowania na rzecz powoda za szkodę wyrządzoną niewskazanie lokalu socjalnego w okresie od 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 stycznia 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty rozszerzonego żądania, tj. od kwoty 4.180,35 złotych od dnia złożenia przedmiotowego pisma do dnia zapłaty. Jednocześnie pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie zapłaty odsetek ustawowych od kwoty wynikającej z pozwu tj. kwoty 3.971,65 złotych.

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 6 lutego 2012 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ
w W. nakazał I. O. (1), M. O. (2), M. O. (1), K. O. oraz D. O. (1) opuszczenie i opróżnienie lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w W.. Jednocześnie w pkt. II tegoż wyroku Sąd orzekł o uprawnieniu I. O. (1), M. O. (1) oraz D. O. (1) do otrzymania lokalu socjalnego. Jednocześnie orzeczono, iż M. O. (2) i K. O. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Wykonalność wyroku w zakresie eksmisji uprawnionych do lokalu socjalnego osób została wstrzymana do czasu złożenia przez stronę pozwaną miasto stołeczne W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Dowód: wyrok tut. Sądu w sprawie II C 778/11, k. 19 akt sprawy.

K. O. i M. O. (2) nie zamieszkiwały w lokalu
w okresie, za który powód dochodzi odszkodowania tj. w od 1 czerwca 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. W rzeczywistości obie kobiety wyprowadziły się z lokalu na długo przed 1 czerwca 2013 r., zaś po wyprowadzeniu z lokalu przebywały w nim jedynie okazjonalnie w trakcie weekendów lub świąt.

Dowód: zeznania I. O. (1) k. 86, M. O. (1) k. 86.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2012 roku powodowa spółka zwróciła się do strony pozwanej o złożenie oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego stosownie do treści powyższego wyroku.

Dowód: pismo powoda z dnia 16 sierpnia 2012 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 67.

Pismem z dnia 15 lipca 2013 r. M. W.zwróciło się do I. O. (1), M. O. (1)i D. O. (1)z propozycją zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego nr (...)przy ul. (...)w W.na okres 1 roku. Zastrzegając, iż o terminie odbioru skierowania powiadomienia Miasto S. W.powiadomi odrębną korespondencją.

Dowód: pismo wraz z dowodami nadania k. 66 – 68

Pismem z dnia 18 lipca 2013 r. poinformowano I. O. (1) o skierowaniu do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Skierowania nie wysłano do pozostałych osób uprawnionych do otrzymania lokalu socjalnego.

Dowód: pismo wraz z dowodem nadania k. 60-61.

Pomimo skierowania do zawarcia umowy najmu lokalu, dopiero w dniu 14 stycznia 2014 roku Miasto stołeczne W. oraz uprawnione I. O. (1), M. O. (1) oraz D. O. (1) zawarły umowę najmu lokalu socjalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ul. (...) w W..

Dowód: umowa najmu k. 56-59.

M. W.zawarło umowę najmu dopiero w miesiącu styczniu 2014 r.
z uwagi na fakt, iż przed tą datą w lokalu trwały prace remontowe wykonywane na zlecenie M. W..

Dowód: okoliczność bezsporna.

Wysokość powstałej szkody z tytułu ponoszenia przez powoda opłat eksploatacyjnych kształtowała się w sposób następujący:

1) w okresie od 1 czerwca 2013 r. do 30 czerwca 2013 r. wyniosła 177,07 złotych, w tym:

- 19,52 złotych za zimną wodę,

- 12 złotych za śmieci,

- 115,75 złotych za centralne ogrzewanie,

- 29,80 złotych za kanalizację.

2) w okresie od 1 lipca 2013 r. do 31 lipca 2013 r. wyniosła 193,07 złotych, w tym:

- 29,80 złotych za kanalizację,

- 19,52 złotych za zimną wodę,

- 28 złotych za śmieci,

- 115,75 złotych za centralne ogrzewanie.

3) w okresie od 1 sierpnia 2013 r. do dnia 30 września 2013 r. wyniosła 372,38 złotych, w tym:

- 25,64 złotych za kanalizację,

- 16,80 złotych za zimną wodę,

- 115,75 złotych za centralne ogrzewanie,

- 28 złotych za śmieci.

4) w okresie od 1 października 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. wyniosła 749,76 złotych, w tym:

- 19,40 złotych za kanalizację,

- 28 złotych zaśmieci,

- 127,33 złotych za centralne ogrzewanie,

- 12,71 złotych za zimną wodę.

Dowód: opłaty wyliczone tytułem odszkodowania za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego, k. 37 – 42.

W opinii szacunkowej z wyceny wartości prawa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy
ul. (...) w W. biegły sądowy z zakresu (...) ustalił rynkową stawkę najmu za przedmiotowy lokal, wraz z opłatami eksploatacyjnymi za
1 miesiąc w wysokości 1.019 złotych. Rynkowa stawka najmu za okres od 1 czerwca 2013 r. do 31 stycznia 2014 r., czyli za 8 miesięcy, wyniosła z uwzględnieniem opłat eksploatacyjnych, 8.152 złotych. Cena za 1 m ² lokalu we wskazanym została określona przez biegłego na kwotę 22 złotych.

Dowód: Opinia biegłego sądowego k.118.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgłoszone przez powoda w pozwie roszczenie o odszkodowanie za szkodę wyrządzoną przez m. W.wskutek niewskazania lokalu socjalnego uprawnionym do niego I. O. (2), M. O. (1)oraz D. O. (2)należy oceniać przez pryzmat normy wyrażonej w art. 18 ust. 5 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2001 r., Nr 71, poz. 733). Zgodnie z jej treścią, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy, na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego. W myśl art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca władzę z mocy prawa.

Nie może przy tym ulegać wątpliwości, iż przedmiotowe odszkodowanie obejmuje szkodę rzeczywistą w postaci kosztów utrzymania i eksploatacji lokalu (opłaty z tytułu wywozu śmieci, centralnego ogrzewania, kanalizację, wodę) oraz odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści obejmujące czynsz, jaki właściciel lokalu mógłby uzyskać, gdyby wynajął lokal na wolnym rynku.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w całości podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2012 r., I CSK 292/12, LEX nr 1274945, zgodnie z którym obowiązek gminy, o jakim mowa w art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy polega na złożeniu oferty wynajęcia lokalu socjalnego spełniającego wymagania określone w art. 2 ust. 1 pkt 5 tej ustawy osobie, której służy uprawnienie będące korelatem tego obowiązku. Przewidziany w art. 18 ust. 5 powołanej ustawy obowiązek gminy dostarczenia lokalu socjalnego uprawnionej osobie gaśnie z upływem terminu związania skutecznie złożoną ofertą zawarcia z uprawnionym umowy najmu lokalu socjalnego.

W ocenie Sądu zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego jest trafne i winno być wzięte pod uwagę na gruncie niniejszej sprawy. W przedmiotowej sprawie spornym bowiem było czy M. W.zwolniło się od odpowiedzialności względem powoda już przez sam fakt wysłania do osób uprawnionych do lokalu socjalnego pisma z dnia 15 lipca 2013 r. (k. 66).

W ocenie Sądu na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi negatywnej. Przedłożone przez pozwanego pismo z dnia 15 lipca 2013 r. nie stanowiło bowiem oferty
w rozumieniu art. 66 k.c.

Odnosząc się do definicji legalnej oferty zawartej we wskazanym przepisie, należy mieć na względzie, że ofertą nazwać można jedynie takie złożone drugiej stronie oświadczenie woli zawarcia umowy, które zawiera wszystkie elementy przedmiotowo istotne danej umowy ( essentialia negotii). Przez to pojęcie należy rozumieć takie postanowienia, które decydują o istocie danej umowy, indywidualizują ją pod względem prawnym spośród innych umów. W przypadku, gdy oferta dotyczy zawarcia umowy nazwanej, postanowienia przedmiotowo istotne określone są przez ustawę.

Oferta powinna wyrażać stanowczą wolę zawarcia umowy. Oznacza to, że wyrażona w niej propozycja zawarcia umowy powinna być tak sformułowana, że do zawarcia umowy potrzebne jest wyłącznie oświadczenie o przyjęciu oferty wprost. Nie ma znaczenia, jak taka propozycja została przez oferenta nazwana (S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 299). Jeżeli strona oświadcza wyłącznie ogólny zamiar zawarcia w przyszłości określonej umowy, nawet precyzując jej postanowienia, nie jest to oferta w rozumieniu art. 66 § 1 k.c. Wskazanie na intencję zawarcia umowy w przyszłości może być natomiast elementem listu intencyjnego. Również ogłoszenia, reklamy, cenniki oraz inne informacje uważa się w razie wątpliwości za zaproszenie do zawarcia umowy, a nie za ofertę (por. uwagi do art. 71). W judykaturze wyrażony został pogląd, zgodnie z którym prawidłowe odróżnienie oferty od zaproszenia do zawarcia umowy wymaga przeprowadzenia oceny, czy w konkretnym wypadku do potencjalnego kontrahenta kierowana była informacja o możliwości zawarcia określonej umowy i płynących z niej korzyściach, czy też sprecyzowana została jednoznaczna propozycja zawarcia z nim określonej umowy. Pierwsza sytuacja odpowiadać będzie zaproszeniu do zawarcia umowy, drugą należy już kwalifikować jako ofertę (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 297/09, Lex nr 852669)

Wyjaśnić także należy, iż zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony,
a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Nie może zatem ulegać żadnej wątpliwości, że elementami przedmiotowo istotnymi umowy najmu są: wskazanie osoby najemcy, przedmiotu najmu oraz stawki czynszu. Do zawarcia umowy nie dochodzi bowiem, gdy nie określono w niej czynszu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1946 r. III C 217/46, (...) 1947 nr 1 poz. 25).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd stanął na stanowisku, iż ani dokument z dnia 15 lipca 2013 r., ani Skierowanie do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego z dnia 18 lipca 2013 r. nie stanowiły oferty w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, albowiem nie wskazywały stawki czynszu za jaką lokal socjalny nr (...) przy ul. (...) w W. miał zostać oddany w najem.

Brak określenia stawki czynszu nie stanowił jedynej przesłanki uniemożliwiającej uznanie przedmiotowych pism za ofertę. Jak bowiem wynika z treści pisma z dnia 15 lipca 2013 r. przyszli najemcy mieli zostać powiadomieni o terminie odbioru skierowania do zawarcia umowy w odrębnym piśmie. Pismo z dnia 15 lipca 2015 r. stanowiło zatem jedynie zaproszenie do zawarcia umowy w bliżej nieokreślonej przyszłości. Z treści przedmiotowego pisma jednoznacznie bowiem wynika, że do zawarcia umowy nie wystarczyło jedynie przyjęcie oferty przez osoby uprawione do otrzymania lokalu socjalnego. Uprawnionym do otrzymania lokalu socjalnego przedstawiono zatem jedynie propozycję zawarcia umowy w przyszłości. Z kolei skonkretyzowaną ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego M. W.złożyło dopiero w momencie przedłożenia osobom uprawnionym w dniu 14 stycznia 2014 r. umowy najmu na czas oznaczony lokalu socjalnego celem jej podpisania.

Baczyć także należy, że nawet gdyby podzielić stanowisko pozwanego i uznać, że pismo z dnia 15 lipca 2013 r. stanowiło ofertę w rozumieniu art. 66 k.c., to okoliczność ta sama przez się nie zwalniałaby pozwanego z odpowiedzialności względem powoda.

Jak bowiem wyżej wskazano, w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego odpowiedzialność ta nie ustaje z chwilą złożenia oferty, lecz z chwilą upływu terminu, w którym gmina jest związana złożoną przez siebie ofertą.

Zakres odpowiedzialności odszkodowawczej gminy na zasadzie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów wyznacza data związania złożoną ofertą, do której to daty nie można eksmitować osoby uprawnionej do otrzymania lokalu socjalnego. Jak bowiem wyjaśniono w uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2012 r. treścią uprawnienia będącego korelatem obowiązku gminy dostarczenia lokalu socjalnego jest możliwość zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, a zatem należącego do zasobu mieszkaniowego gminy, co stwarza dla uprawnionego warunki dla zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych przez czas oznaczony (art. 23 ust. 1 u.o.p.l.). Póki to uprawnienie trwa, póty w stosunku do osoby, której ono przysługuje nie może być wykonane orzeczenie nakazujące opuszczenie, opróżnienie i wydanie dotychczas zajmowanego lokalu mieszkalnego wierzycielowi tego z kolei obowiązku.

Tymczasem na podstawie treści pisma z dnia 15 lipca 2015 r. nie sposób przyjąć, aby osobom uprawnionym zakreślono termin do przyjęcia oferty.

Wyjaśnić także należy, iż w rozpatrywanym wypadku nie znajdował zastosowania art. 66 § 2 k.c., zgodnie z którym „jeżeli oferent nie oznaczył w ofercie terminu, w ciągu którego oczekiwać będzie odpowiedzi, oferta złożona w obecności drugiej strony albo za pomocą środka bezpośredniego porozumiewania się na odległość przestaje wiązać, gdy nie zostanie przyjęta niezwłocznie; złożona w inny sposób przestaje wiązać z upływem czasu, w którym składający ofertę mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedź wysłaną bez nieuzasadnionego opóźnienia”.

Jak wyżej ustalono w piśmie z dnia 15 lipca 2013 r. jednoznacznie stwierdzono, że po podjęciu przez zarząd D.stosownej uchwały zostanie przygotowane skierowanie, na podstawie którego Administracja (...)nr 4 Zakładu (...) ul. (...)zawrze z uprawnionymi I. O. (1), M. O. (1), D. O. (1)umowę najmu lokalu socjalnego. Nie sposób zatem przyjąć, że strona pozwana m. W.była związana tą ofertą do momentu kiedy osoby uprawnione do lokalu socjalnego mogły w zwykłym toku czynności złożyć na nią odpowiedź.

Z pisma z dnia 15 lipca 2013 r. jednoznacznie wynika, że M. W.nie tylko nie oczekiwało niezwłocznego przyjęcie oferty, które byłoby równoznaczne z zawarciem umowy najmu, lecz uważało, że dla zawarcia umowy nieodzownym jest dokonanie w przyszłości dalszych czynności zależnych w zdecydowanej mierze od wynajmującego, takich jak skierowanie do zawarcia umowy oraz skonkretyzowanej treści umowy pisemnej.

W istocie w ocenie Sądu, dokument z dnia 15 lipca 2013 r. stanowił zaproszenie do zawarcia umowy, nie zaś samą ofertę w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

Niemniej jednak, gdyby istotnie pismo z dnia 15 lipca 2015 r. stanowiło ofertę, to w konsekwencji należałoby przyjąć, że m. W.było związane przedmiotową ofertą, aż do podpisania umowy najmu lokalu socjalnego.

Przyjęcie odmiennego poglądu istotnie zmuszałoby Sąd do podzielenia stanowiska powoda co do pozorności czynności prawnej polegającej na skierowaniu do uprawnionych do lokalu socjalnego pisma z dnia 15 lipca 2013 r. z propozycją zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego nr (...) przy ul. (...) w W.. P

W okolicznościach niniejszej sprawy pozostawało poza sporem, iż zawarcie umowy nastąpiło dopiero w styczniu 2014 r., gdyż w lokalu przeprowadzano remont. Sądowi z urzędu znana jest praktyka strony pozwanej, polegająca na kierowaniu do uprawnionych osób propozycji zawarcia umów najmu, a dopiero w dalszej kolejności przystępowanie przez m. W.do remontu takich lokali. Działanie strony pozwanej istotnie musi budzić wątpliwości co do rzeczywistego zamiaru m. W.w zakresie skierowanej do osób uprawnionych propozycji zawarcia umowy najmu z dnia 15 lipca 2013 r.

Zdaniem Sądu sprzeczność między tym, co strona pozwana zadeklarowała na zewnątrz, a tym, do czego w rzeczywistości dążyła, skutkuje uznaniem, że strona pozwana kierując do uprawnionych pismo z dnia 15 lipca 2013 r. dążyła do wywołania przeświadczenia, że czynność prawna została rzeczywiście dokonana w takiej postaci, jaka wynika z treści złożonych oświadczeń woli. W rzeczywistości złożenie pozornej oferty miało uchronić stronę pozwana od ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego uprawnionym, mimo iż w dacie złożenia pozornej oferty lokal nie nadawał się do zamieszkania i wymagał remontu.

Faktem jest, iż strona pozwana twierdziła, że stan lokalu umożliwiał jego zasiedlenie i przeprowadzenie remontu po wydaniu lokalu najemcom.

Zaznaczyć jednak należy, iż pozwany nie przedstawił w tej mierze jakichkolwiek dowodów. Ponadto, powstaje pytanie dlaczego M. W.zwlekało z podpisaniem umowy przez 6 miesięcy od dnia skierowania do osób uprawnionych pisma z dnia 15 lipca 2013 r.

Z tych też względów powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Określając zakres odpowiedzialności odszkodowawczej m. W.Sąd miał na uwadze treść opinii biegłego sądowego z zakresu (...)z dnia 27 marca 2015 r. w sprawie określenia wartości rynkowej stawki za najem lokalu mieszkalnego nr (...)przy ul. (...)w W.oraz treść opinii uzupełniającej złożonej przez biegłego sądowego w toku rozprawy. Rynkowa stawka najmu za przedmiotowy lokal za
1 miesiąc została przez biegłego określona na kwotę 1.019 złotych, przy czym w tej kwocie zawierają się już opłaty eksploatacyjne. Biegły przyjął stawkę najmu za 1 m ² w wysokości 22 złote, przy czym jest to stawka finalna, tj. obliczona już po obniżeniu stawki najmu o 10 % z uwagi na brak w lokalu ciepłej wody i gazu.

Mając na uwadze treść przedmiotowej opinii Sąd nie powiększał odszkodowania o wysokość opłat eksploatacyjnych, uznając zgodnie z opinią, iż wysokość przedmiotowych kosztów zawierała się w całkowitej wysokości odszkodowania.

Z tych też względów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8152 zł zgodnie z żądaniem wywiedzionym w piśmie z dnia 2 czerwca 2015 r.

Sąd nie podzielił przy tym zarzutów pozwanego związanych z faktem zamieszkiwania w lokalu przez M. O. (2) i K. O.. Jak bowiem wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków osoby te nie były posiadaczkami lokalu w okresie od czerwca 2013 do stycznia 2014 r., gdyż wyprowadziły się z lokalu przed tą datą.

Zasądzenie ustawowych odsetek od dochodzonych kwot znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Odsetki od pierwotnie dochodzonej kwoty w wysokości 3.971,65 złotych zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu. Odsetki od kwoty 4.180,35 złotych zostały zasądzone od dnia 15 czerwca 2015 r., tj od dnia wniesienia pisma procesowego, w którym pełnomocnik powoda dokonał rozszerzenia przedmiotowego powództwa o wskazaną kwotę.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w pkt. I sentencji wyroku.

O kosztach należało orzec na zasadzie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Należy mieć na uwadze, że do chwili obecnej referendarz sądowy nie wydał postanowienia w przedmiocie wynagrodzenia biegłego za złożenie opinii uzupełniającej na rozprawie. Z uwagi na powyższe, ostateczne określenie wysokości kosztów niniejszego postępowania Sąd postanowił pozostawić do rozstrzygnięcia referendarzowi sądowemu.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem przesłać pełnomocnikowi powoda bez pouczenia.