Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

L., dnia 23 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Witold Cieślik

Protokolant: K. K.

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2015r.

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. Ż.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

I.  utrzymuje w mocy wyrok zaoczny z dnia 22 września 2014r. w części, w zakresie zasądzającym od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. na rzecz powódki Ł. Ż. kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od

dnia 18 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie uchyla wskazany wyrok zaoczny i powództwo oddala,

III.  wzajemnie znosi pomiędzy stronami koszty procesu,

IV.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 500zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1004/14

UZASADNIENIE

Powódka Ł. Ż. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. na swoją rzecz kwoty 20 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, zgodnie z art. 448 k.c. w zw. z art. 24§1 k.c., a także zasądzenia kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2 400,00 zł z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Ponadto wniosła o zwolnienie jej od kosztów sądowych w całości.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 3 lutego 2004 r. w L., kierujący samochodem osobowym marki D. (...) nr rej. (...) nie zachował należytych środków ostrożności i na oznakowanym przejściu dla pieszych potrącił pieszego R. P. – brata powódki, który w wyniku doznanych obrażeń zmarł w szpitalu, zaś M. G. został uznany winnym spowodowania powyższego zdarzenia w postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym w Lubinie w sprawie o sygn. akt II K 341/04. Podała także, iż sprawca powyższego wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej ze stroną pozwaną, dlatego też pismem z dnia 12 marca 2014 r., za pośrednictwem firmy zajmującej się sprawami odszkodowawczymi, zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 30 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią brata, jednak pozwany ubezpieczyciel dotychczas nie ustosunkował się do zgłoszonego żądania. Powódka dochodził roszczenia z tytułu zadośćuczynienia na podstawie art. art. 24§1 k.c. w zw. z 448 k.c. w związku z naruszeniem, wskutek śmierci osoby najbliższej, jej dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej. Powódka obszernie uzasadniała, że roszczenie z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią osoby najbliższej było również dopuszczalne na podstawie art. 448 k.c. przed wejściem w życie art. 446§4 k.c., na poparcie swojej argumentacji powołując się na ugruntowane w tym zakresie orzecznictwo, w tym uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r., sygn. akt III CZP 76/10. Powódka uzasadniała również, iż relacje łączące ją z bratem były niezwykle silne, wspólnie spędzone chwile oraz opieka i troska jaką zmarły otaczał ją w dzieciństwie umacniały więź rodzeństwa, nadto w dorosłym życiu spędzali wspólnie czas i utrzymywali częste kontakty, dlatego też bardzo przeżyła śmierć brata i do chwili obecnej nie może pogodzić się ze śmiercią brata. Powódka liczyła odsetki ustawowe po upływie 30 – dniowego terminu od doręczenia w dniu 17 marca 2014 r. stronie pozwanej zgłoszenia roszczenia.

Postanowieniem Sądu z dnia 20 maja 2014 r. powódka została zwolniona od kosztów sądowych w całości.

Wobec tego, że strona pozwana nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie ani na piśmie, ani na rozprawie w dniu 22 września 2014 r., Sąd Rejonowy w Lubinie wydając wyrok zaoczny w sprawie o sygn. akt I C 1004/14, uwzględnił powództwo w całości.

Strona pozwana (...) S.A. w Ł. w sprzeciwie od powyższego wyroku zaocznego wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że bezspornym między stronami jest fakt zdarzenia w dniu 3 lutego 2004 r., kwestionując rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy wskutek śmierci brata. Podniosła nadto, że powódka w żaden sposób nie wykazała w pozwie, że jej życie diametralnie zmieniło się po zdarzeniu z dnia 3 lutego 2004 r., zaś wskazywane przez nią cierpienia psychiczne i faktyczna więź emocjonalna ze zmarłym nie mają odzwierciedlenia w dokumentach załączonych do pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lutego 2004 r. w L. M. G., kierując samochodem osobowym marki D. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytych środków ostrożności w chwili zbliżania się do oznakowanego przejścia dla pieszych i potrącił przechodzącego przez to przejście dla pieszych R. P., który wskutek doznanego ciężkiego urazu mózgowo – czaszkowego zmarł w szpitalu w dniu 16 lutego 2004 r.

dowód: akta Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. II K 341/04,

zeznania świadka G. S., k. 59,

przesłuchanie powódki Ł. Ż., k. 74 – 75.

R. P. w chwili śmierci miał 41 lat. Był żonaty, miał dwoje dzieci oraz dwóch braci i pięć sióstr, w tym powódkę Ł. Ż.. R. P. pobierał rentę chorobową. Rodzeństwo powódki było bardzo zgodne i wzajemnie wspierało się. Wspólnie ze swoimi rodzinami spędzali święta i inne uroczystości rodzinne .

dowód: zeznania świadków: G. S., k. 59,

B. B., k. 59 – 60,

przesłuchanie powódki Ł. Ż., k. 74 – 75.

Powódka Ł. Ż. w chwili śmierci swojego brata miała 38 lat, była zamężna i miała syna. Przez wiele lat zamieszkiwała z mężem i synem w L. blisko miejsca zamieszkania swojego brata R. P.. Pozostawała z nim w bliskim kontakcie. Często wzajemnie odwiedzali się, pomagali sobie i wspierali się.

W chwili śmierci swojego brata powódka przebywała we W., gdzie pomagała jednej ze swoich sióstr przy wychowywaniu dziecka. Powódce brakuje rozmów ze zmarłym bratem, systematycznie odwiedza grób brata raz – dwa razy w miesiącu. Często wspomina swojego zmarłego brata i do chwili obecnej nie może pogodzić się z jego śmiercią.

Powódka obecnie zamieszkuje z mężem. Pracuje w (...), zajmując się utrzymywaniem czystości autobusów. Jej mąż również pracuje zarobkowo.

dowód: zeznania świadków: G. S., k. 59,

B. B., k. 59 – 60,

przesłuchanie powódki Ł. Ż., k. 74 – 75.

W chwili wypadku z dnia 3 lutego 2004 r. sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w Ł..

dowód: akta Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. II K 341/04.

Powódka, za pośrednictwem firmy (...) S.A. w L., w piśmie z dnia 12 marca 2014 r. wniosła do strony pozwanej o przyznanie na jej rzecz kwoty 30 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią brata R. P., na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24§1 k.c. Powyższe pismo, doręczone w dniu 17 marca 2014 r., pozostało bez odpowiedzi strony pozwanej

dowód: kserokopia pisma z dnia 12.03.2014 r. z potw. odbioru, k. 14 – 18.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powódka Ł. Ż. zasadnie wywodziła swoje roszczenie z art. 448 k.c. w zw. z art. 24§1 k.c., wiążąc swoją krzywdę z naruszeniem dobra osobistego polegającego na zerwaniu więzi rodzinnych wskutek tragicznej śmierci brata w wypadku drogowym w dniu 3 lutego 2004 r. Strona pozwana przyznała okoliczności związane z powyższym wypadkiem, kwestionowała jednak fakt doznania przez powódkę krzywdy wskutek śmierci jej brata ,w rozmiarze uzasadniającym przyznanie jakiegokolwiek świadczenia z tytułu zadośćuczynienia.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I CSK 314/11 wyjaśnił, że „w stanie prawnym sprzed dnia 3 sierpnia 2008 r. spowodowanie śmierci osoby bliskiej mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych najbliższych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. Prawo do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi bowiem dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 i art. 24 k.c.”

Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie (krzywdy) stanowiącej rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną czynem niedozwolonym cierpienia fizyczne lub psychiczne i powinno ułatwić przezwyciężenie przez nią ujemnych przeżyć psychicznych. Pomimo tego, że przepisy prawa nie określają szczegółowo kryteriów jakimi należy kierować się przy ustalaniu wysokości należnego świadczenia z tytułu zadośćuczynienia, to jednak w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i doktrynie prawa zostały wypracowane pomocne wskazówki pozwalające na dokonanie odpowiednich ustaleń. Biorąc pod uwagę niewymierny charakter szkody niemajątkowej, zadośćuczynienie stanowi swoiste wynagrodzenie osobie poszkodowanej przeżytych cierpień psychicznych i fizycznych, przy czym wysokość takiego świadczenia powinna stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość jednakże nie nadmierną w stosunku do rozmiaru doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98) W przypadku wyrządzenia krzywdy wskutek naruszenia dóbr osobistych wysokość odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia powinna być ustalona przy uwzględnieniu rodzaju dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania, przez osobę, której dobro zostało naruszone, a także ujemnych przeżyć psychicznych takiej osoby. Istotne znaczenie ma również stopień winy osoby naruszającej dobra osobiste oraz cel, które zamierzała osiągnąć podejmując działania wyrządzające krzywdę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 r. I CSK 159/05).

Zdaniem Sądu, powódka Ł. Ż. wykazała, że śmierć jej brata R. P. w następstwie wypadku drogowego w dniu 3 lutego 2004 r. spowodowała krzywdę uzasadniającą przyznanie na jej rzecz zadośćuczynienia . Z zeznań sióstr powódki: G. S., B. B. i powódki wynika, że rodzeństwo było bardzo zżyte, powódka pozostawała z bratem R. P. w dobrych relacjach . Od czasów dzieciństwa istniała między nimi silna więź emocjonalna, jako starsze rodzeństwo spędzali ze sobą wiele czasu, wspierali się . Powódka spędzała ze swoim bratem wiele czasu, zawsze mogła liczyć na jego pomoc i wsparcie. Mieszkając nieopodal siebie w L. powódka i jej zmarły brat często odwiedzali się . Powódka wraz ze swoim rodzeństwem, w tym zmarłym bratem i ich rodzinami spędzała święta i uroczystości rodzinne. Bez wątpienia niespodziewana śmierć brata była dla niej tragicznym wydarzeniem, spowodowała głęboki ból i cierpienie, poczucie starty.

Wskazane okoliczności przemawiają za tym , że powódka wskutek tragicznej śmierci swojego brata i zerwania z nim więzi rodzinnych doznała krzywdy, uzasadniającej przyznanie zadośćuczynienia w wysokości 10 000,00 zł. Powództwo w pozostałym zakresie jako nazbyt wygórowane podlegało oddaleniu.

Tym samym Sąd, na podstawie art. 347 k.p.c., utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 22 września 2014 r. w części w zakresie zasądzającym od strony pozwanej (...) S.A. w Ł. na rzecz powódki Ł. Ż. kwotę 10 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty , natomiast w pozostałym zakresie uchylił wyrok zaoczny i powództwo oddalił.

Sąd oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej w zakresie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych z zakresu psychologii i psychiatrii, na podstawie art. 217§3 k.p.c., uznając ,że okoliczności sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione na podstawie wiarygodnych i nie budzących wątpliwości dokumentów i zeznań świadków oraz powódki.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone na podstawie art. 481§1 i §2 k.c. od dnia 18 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu, zważywszy na opóźnienie w zapłacie , której w świetle z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń winien dokonać w terminie 30 dni licząc od dnia zgłoszenia szkody, zgłoszonej stronie pozwanej w piśmie z dnia 12 marca 2014 r., doręczonym w dniu 17 marca 2014 r.

W związku z tym, że strony w połowie utrzymały się ze swoimi żądaniami, to zaszły przesłanki do wzajemnego zniesienia pomiędzy stronami kosztów procesu na podstawie art. 100 k.p.c.

Nadto strona pozwana, stosownie do rozstrzygnięcia w sprawie, na podstawie art. 100 k.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, obowiązana jest uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 500,00 zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa .

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.