Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 r. w O.

sprawy z powództwa (...) SA w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę kwoty 5.626,64 złotych

orzeka:

1.  umarza postępowanie w części obejmującej kwotę przewyższającą 4.276,27 złotych (cztery tysiące dwieście siedemdziesiąt sześć złotych 27/100);

2.  zasądza od pozwanego M. P. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 935,14 złotych (dziewięćset trzydzieści pięć złotych 14/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 października 2014 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od powoda (...) S.A. w W. na rzecz pozwanego M. P. kwotę 665,90 złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu.

SSR Anna Andrzejewska

Sygn. akt I C 136/15 - upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w dniu 23.10.2014 roku wniósł pozew przeciwko pozwanemu M. P. domagając się w nim zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kwoty 5.626,64 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Żądał również zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200,00 złotych. W uzasadnieniu pozwu – po doprecyzowaniu powództwa – powód wskazał, że zawarł z pozwanym w formie pisemnej trzy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych: z dnia 12.05.2012 roku numer (...), z dnia 07.08.2012 roku numer (...), z dnia 04.03.2013 roku numer (...). Umowy zawarte zostały na czas oznaczony w ramach oferty promocyjnej. Pozwany otrzymał, zapoznał się i zaakceptował Regulamin Świadczenia Usług (...), warunki oferty promocyjnej oraz cennik usług powoda stanowiące integralną część umów. Pozwany bez zastrzeżeń zaakceptował warunki umów w ramach których powód przyznał pozwanemu ulgi w cenach telefonów lub w stawkach za usługi – skalkulowane przy założeniu, że umowy będą trwały do dnia wskazanego w formularzu umów. Wskazał, że powód świadczył usługi na rzecz pozwanego zgodnie z umowami. Pozwany w związku z zawarciem umów przyjął na siebie zobowiązanie niepieniężne do utrzymywania karty SIM wydanej mu przy zawarciu umów w stanie aktywności (ważnej na połączenia przychodzące i wychodzące) przez cały okres na jaki umowy zostały zawarte. Na wypadek niewykonania zobowiązań przez abonenta przewidziano możliwość rozwiązania umów przed upływem okresu na jaki zostały zawarte, co miało bezpośredni związek z uzyskaną przez abonenta ulgą abonencką. Kara umowna nie została zatem zastrzeżona stricte za niewykonanie czy nienależyte wykonanie przez abonenta obowiązku zapłaty faktury, ale generalnie za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania polegającego na nierozwiązaniu umowy przez czas oznaczony w umowie. Jednocześnie do obowiązków pozwanego należało dokonywanie płatności za świadczone usługi w wysokości i terminie określonym w wystawianych na jego rzecz fakturach. W niniejszej sprawie umowy zostały rozwiązane przed upływem okresu na jaki zostały zawarte, a wydane przy zawarciu umowy karty SIM dezaktywowane z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Pozwany nie wykonał przyjętego na siebie w umowie zobowiązania niepieniężnego do utrzymania karty SIM w stanie aktywności w sieci powoda (bycia klientem powoda) przez czas oznaczony w umowach. Powód naliczył kary umowne za czas będący różnicą pomiędzy przyjętym przez pozwanego okresem zobowiązania niepieniężnego, a faktycznie spełnionym zobowiązaniem niepieniężnym. Pomimo wezwania pozwany nie uregulował żądanej kwoty. Wyjaśnił, że wartość niezapłaconych należności wynikających z zawartych umów wynosi 5.626,64 złotych, która to kwota stanowi przedmiot roszczenia. Na kwotę roszczenia składają się następujące kwoty: 375,85 złotych (faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.11.2013 roku z terminem płatności 09.12.2013 roku), 352,35 złotych (faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.12.2013 roku z terminem płatności 08.01.2014 roku), 130,82 złotych (faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.01.2014 roku z terminem płatności 08.02.2014 roku), 6,14 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 04.03.2014 roku), 1.132,79 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku), 216,33 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku), 3.000,00 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku), 127,76 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 19.05.2014 roku z terminem płatności 19.05.2014 roku), 284,60 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 20.10.2014 roku z terminem płatności 20.10.2014 roku). Odsetki ustawowe powód zaliczył od następnego dnia po wskazanej dacie płatności poszczególnych kwot (faktury, noty karne) do dnia wystawienia poszczególnych not odsetkowych, przy czym każda kolejna nota odsetkowa wskazuje kwotę odsetek należnych od tych kwot od dnia następnego po dniu wystawienia poprzedniej noty odsetkowej.

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 04.11.2014 roku w sprawie VI Nc-e (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 5v-6).

Wobec skutecznie złożonego sprzeciwu, referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 04.12.2014 roku przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce (k. 9v).

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany M. P. zaskarżył nakaz zapłaty w całości. Potwierdzając fakt zawarcia powodem trzech kolejnych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych zarzucił, że powód nie udowodnił co do zasady i wysokości roszczenia, a nadto podniósł zarzut sprzeczności roszczenia z prawem i zasadami współżycia społecznego. Wniósł też o zasądzenie na jego rzecz koszów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że każda kolejna umowa była zawierana w okresie obowiązywania poprzedniej wskutek działań marketingowych przedstawicieli powoda i pod wpływem ich zabiegów. W konsekwencji zawarł dwie kolejne umowy i otrzymał aparaty telefoniczne nie do końca zdając sobie sprawę z konsekwencji przyjętych na siebie zobowiązań. Podkreślał, że nie potrzebował trzech aparatów telefonicznych i trzech numerów telefonów zauważając, że w ramach pierwszej umowy otrzymał telefon tzw. „zwykły”, a w ramach dwóch kolejnych tzw. „dotykowy”. Wskazał, że po upływie około tygodnia po zawarciu drugiej umowy odesłał otrzymany w jej ramach aparat, gdyż nie radził sobie z jego obsługą. Odesłanie aparatu i w konsekwencji rozwiązanie umowy zostało zaakceptowanie przez powoda, bowiem nie otrzymywał on już faktur za korzystanie z tego numeru telefonu. Przez pierwsze miesiące trwania trzeciej z zawartych umów wykonywał wynikający z niej obowiązek zapłaty należności na rzecz powoda, jednak po pewnym czasie otrzymywane rachunki zaczęły znacznie przekraczać wysokość abonamentu na jaki wyraził zgodę przy zawarciu umowy, pomimo, że faktycznie nie korzystał z tego telefonu. Po konsultacji w punkcie serwisowym powoda dowiedział się, że dla tego numeru została uruchomiona jakaś aplikacja lub gra, z której nie chciał korzystać i faktycznie nie korzystał. Odesłał więc również i ten aparat powodowi traktując to jako rozwiązanie umowy. Zdaniem pozwanego zaoferowanie mu w krótkich odstępach czasu zawarcia kolejnych umów pomimo obowiązywania poprzednich na skomplikowanych warunkach promocyjnych (każde warunki oferty promocyjnej liczą ponad 5 stron zawiłego tekstu) naruszało w rażący sposób zasady uczciwego obrotu, a wywodzone w tych okolicznościach przez powoda roszczenie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dodał, że roszczenie powoda jest również sprzeczne z przepisami Kodeksu cywilnego określającymi niedozwolone postanowienia umowne, a w szczególności art. 385 ³ pkt 16 i 17 kc. Powód dołączył do pozwu jedynie pierwsze strony umów, co uniemożliwia merytoryczną ich analizę, gdyż umowa w części odnoszącej się do czasu trwania umowy odsyła do postanowień zawartych na drugiej stronie, której nie załączono. Pierwsze strony umów nie zawierają postanowień określających przesłanki żądania kar umownych. Co do zasadności samego roszczenia i sposobu wyliczenia jego wartości wskazał, że powód nie wskazał w pozwie której z umów dotyczą nieopłacone faktury, co jest istotne w sytuacji, gdy dwa kolejne telefony zostały powodowi zwrócone. Ponadto w zakresie niepłacenia za usługi przywołał § 12 pkt 5 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych zgodnie z którym opóźnienia w płatnościach mogą być podstawą jedynie zawieszenia usług przez powoda. Brak przy tym wskazania podstawy formalnoprawnej wypowiedzenia umowy i naliczenia kary umownej, co wyklucza możliwość oceny, czy do wypowiedzenia doszło z zachowaniem warunków określonych w przywołanym postanowieniu regulaminu. Powód nie wskazał również od jakich kwot i za jaki okres naliczył skapitalizowane odsetki objęte roszczeniem. Za niedopuszczalne uznał naliczenie odsetek od kar umownych, których zasadność naliczenia jest sporna.

Pismem procesowym z dnia 18.12.2015 roku powód cofnął powództwo w części obejmującej kwotę 1.350,37 złotych. Podtrzymując pozostałe żądania pozwu wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 4.276,27 złotych wraz z odsetkami ustawowymi oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu oświadczenia o cofnięciu powództwa w części podał, że w związku ze skutecznie dokonanym zwrotem przez pozwanego aparatu telefonicznego dotyczącego numeru (...) anulował karę umowną w kwocie 1.132,79 złotych ( (...)) i notę odsetkową w kwocie 127,76 złotych ( (...)). Nadto w związku z błędnym naliczeniem w okresie 05.2012 -11.2013 opłaty za usługę (...) (4,06 złotych netto/4,99 złotych brutto) dotyczącej numeru (...) cofnął powództwo również w zakresie kwoty 89,82 złotych wynikającej z tej usługi, a wskazanej w fakturach VAT: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) (k. 94-95).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Poza sporem pozostawało w niniejszej sprawie, że strony zawarły trzy pisemne umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych: nr (...) zawartą w dniu 16.05.2012 roku – zwaną dalej „umową nr (...)” (k. 20), nr (...) zawartą w dniu 07.08.2012 roku – zwaną dalej „umową nr (...)” (k. 24), nr (...) zawartą w dniu 06.03.2013 roku – zwaną dalej „umową nr (...)” (k. 28). Nie budzi wątpliwości, że umowa zawarta jest w dniu, gdy obie strony dojdą do porozumienia co do wszystkich istotnych warunków umowy, dlatego data zawarcia poszczególnych umów ustalona przez sąd uwzględnia powyższe.

Na wstępie zauważyć należy, że powód ostatecznie – po rozpoczęciu rozprawy, ale przed wydaniem wyroku – cofnął powództwo w części ponad kwotę 4.276,27 złotych obejmującej część roszczenia wywodzonego z umowy nr (...) w związku z wykazaniem przez pozwanego w toku postępowania, że przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie (21.05.2012 roku –k. 87,91) zwrócił on aparat telefoniczny powodowi. Wobec biernej postawy zawodowego pełnomocnika powoda uznano, że cofnięcie pozwu w opisanej wyżej części dokonane zostało bez zrzeczenia się roszczenia.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku, przy czym z mocy art. 203 § 4 kpc Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie złożył oświadczenia o którym mowa w art. 203 § 2 kpc, ani wniosku o przyznanie kosztów od cofniętej części powództwa. Uznano zatem przez domniemanie wynikające z treści tego przepisu, że pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w opisanym wyżej zakresie. Jako, że z okoliczności sprawy nie wynika, by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa należało uznać, iż powód skutecznie cofnął pozew w części przewyższającej kwotę 4.276,27 złotych. Z mocy art. 355 § 1 k.p.c. jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.

Mając na uwadze powyższe orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku na mocy art. 203 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c.

Kwestią sporną pozostała zasadność roszczenia powoda o zapłatę kwoty 4.276,27 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu – jak zawodowy pełnomocnik powoda doprecyzował w pozwie złożonym po przekazaniu sprawy do rozpoznania tutejszemu sądowi (k. 16v).

Jak wyjaśnił w uzasadnieniu pozwu powód, na roszczenie w powyższej wysokości składają się następujące należności: kwota 375,85 złotych (faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.11.2013 roku z terminem płatności 09.12.2013 roku –k. 42v), kwota 352,35 złotych (faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.12.2013 roku z terminem płatności 08.01.2014 roku –k. 45v), kwota 130,82 złotych (faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.01.2014 roku z terminem płatności 08.02.2014 roku –k. 48v), a także kwota 216,33 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku naliczona została na podstawie umowy nr (...)), kwota 3.000,00 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku - naliczona została na podstawie umowy nr (...)) oraz kwota 6,14 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 04.03.2014 roku) i kwota 284,60 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 20.10.2014 roku z terminem płatności 20.10.2014 roku). Spośród wymienionych numerów faktur w piśmie cofającym powództwo w części dotyczącej kwoty 89,82 złotych złożona została do akt sprawy – jako podstawa powództwa – tylko jedna faktura nr (...), pozostałe faktury wymienione w piśmie cofającym powództwo w części nie stanowiły (według twierdzeń uzasadnienia pozwu) podstawy roszczenia w niniejszej sprawie.

Celem oceny zasadności roszczenia powoda w oparciu o powyższe twierdzenia sąd dokonał analizy zgromadzonego w sprawie, zaoferowanego przez powoda, materiału dowodowego. Z treści umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych wynika, że pozwany zobowiązał się uiszczać w terminie opłaty abonamentowe za świadczone usługi, nie zaprzeczył przy tym, że powód pozostawał w gotowości do świadczenia tych usług. Pozostawał bowiem przy twierdzeniu, że nie korzystał z telefonów, ale zrezygnował z usług, gdyż zaczęły przychodzić za wysokie rachunki (k. 6v). Nie podważył też faktu skierowania do niego przez powoda pisma z dnia 04.03.2014 roku o wypowiedzeniu mu umowy (co wykazał powód – k. 38-41) i jej rozwiązaniu ze skutkiem ma dzień 13.04.2014 roku, kwestionując jednak skuteczność tego oświadczenia woli powoda.

Roszczenie o zapłatę opłat za świadczone usługi telekomunikacyjne wynika ze złożonych do akt sprawy faktur. Wbrew twierdzeniom pozwanego analiza przedłożonych przez stronę powodową dokumentów pozwoliła na ustalenie z tytułu których umów wiążących pozwanego z powodem została wystawiona faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.11.2013 roku z terminem płatności 09.12.2013 roku z tytułu której powód domaga się zapłaty kwoty 375,85 złotych. Z rozliczenia zbiorczego (k. 43) wynika, że z fakturą tą naliczono opłaty za usługi telekomunikacyjne za okres od 25.10.2013 roku do 24.11.2013 roku z tytułu umowy nr (...) w wysokości 64,41 złotych i z tytułu umowy nr (...) w wysokości 311,26 złotych, tj. łącznie 375,67 zł netto (462,07 zł brutto – po doliczeniu podatku VAT 23%). Taka kwota objęta została przedmiotową fakturą (k. 42v) przy uwzględnieniu, że powód cofnął skutecznie żądanie z tej faktury w zakresie kwoty 4,06 złotych dotyczącej umowy nr (...) (k. 43v, 94-95). Powód nie wykazał zasadności doliczenia kwoty 0,97 złotych tytułem „odszkod. i innych opłat”.

Analiza przedłożonych przez stronę powodową dokumentów pozwoliła na ustalenie że faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.12.2013 roku z terminem płatności 08.01.2014 roku opiewająca na kwotę 352,35 złotych również została wystawiona za świadczone usługi telekomunikacyjne. Z rozliczenia zbiorczego (k. 46) wynika, że z fakturą tą naliczono opłaty za usługi telekomunikacyjne za okres od 25.11.2013 roku do 24.12.2013 roku z tytułu umowy nr (...) w wysokości 34,18 złotych i z tytułu umowy nr (...) w wysokości 249,54 złotych (k. 46v), tj. łącznie 283,72 zł netto, a po odliczeniu kwoty 0,81 zł dotyczącej umowy nr (...) – w wysokości 282,91 zł netto (347,98 zł brutto – po doliczeniu podatku VAT 23%). Taka kwota objęta została przedmiotową fakturą (k. 45v). Powód nie wykazał zasadności doliczenia kwoty 4,37 złotych tytułem „odszkod. i innych opłat”).

Podobnie analiza przedłożonych przez stronę powodową dokumentów pozwoliła na ustalenie że faktura miesięczna nr (...) z dnia 25.01.2014 roku z terminem płatności 08.02.2014 roku opiewająca na kwotę 130,82 złotych również została wystawiona za świadczone usługi telekomunikacyjne; z rozliczenia zbiorczego (k. 49) wynika, że z fakturą tą naliczono opłaty za usługi telekomunikacyjne za okres od 25.12.2013 roku do 24.01.2014 roku z tytułu umowy nr (...) w wysokości 32,44 złotych i z tytułu umowy nr (...) w wysokości 69,26 złotych (k. 46v), tj. łącznie 101,70 zł netto (125,09 zł brutto – po doliczeniu podatku VAT 23%). . Taka kwota objęta została przedmiotową fakturą (k. 48v). Powód nie wykazał zasadności doliczenia kwoty 5,73 złotych tytułem „odszkod. i innych opłat”.

Wszystkie wymienione wyżej faktury zostały wystawione za świadczone usługi telekomunikacyjne. Pozwany nie wykazał – zgodnie ze spoczywającym na nim ciężarem dowodu (art. 6 kc) – że w okresie obejmującym płatności z powyższych faktur nie dysponował aparatami telefonicznymi z powodu zwrócenia ich powodowi, ani, że powód nie świadczył na rzecz pozwanego usług objętych umowami stron, ani nie pozostawał w gotowości do ich świadczenia. Te wszystkie okoliczności, przy uwzględnieniu podniesionej przez pozwanego okoliczności o opłatach za specjalne (z gier) opłaty, znajdujące odzwierciedlenie w treści opisów faktur, przesądzają, że pozwany zobowiązany jest do zapłaty opłat abonamentowych wynikających z ważnie zawartych umów z operatorem na świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwany nie wykazał przy tym, jakoby miał ograniczoną zdolność rozumienia sowich oświadczeń woli. Wskazując na naruszenie zasad współżycia społecznego nie podał jakie zasady w istocie zostały naruszone przez zwarcie z operatorem trzech kolejnych umów na świadczenie usług telekomunikacyjnych na warunkach promocyjnych. Każdy ma natomiast swobodę decyzji i nic nie stopi na przeszkodzie, by pozwany dysponował – z własnej woli – więcej niż jednym aparatem telefonicznym. Bez znaczenia pozostają tu potrzeby nawet czy brak potrzeby – jak wskazywał pozwany – posiadania kilku aparatów telefonicznych.

W tych okolicznościach orzeczono jak w punkcie drugim wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 935,14 złotych (462,07+347,98+125,09) na mocy art. 750 kc w zw. z art. 735 kc i art. 736 kc.

O odsetkach ustawowych orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia wniesienia pozwu (jak ostatecznie żądał powód – k. 16v), na mocy art. 481 kc. Odsetki należą się wierzycielowi bez potrzeby wykazywania jakiejkolwiek szkody i bez względu na to czy dłużnik dopuścił się winy. Jeżeli dłużnik nie zapłacił świadczenia pieniężnego w terminie, wierzyciel nie ma możliwości czerpania z niego korzyści. Doznany przez niego z tego powodu uszczerbek powinien być pokryty przez przyznanie mu odsetek za opóźnienie w zapłacie tej sumy.

Nie budzi wątpliwości, że przedmiotowe umowy zostały zawarte w ramach ofert promocyjnych na czas określony wskazany w treści każdej tych umów jednak każdorazowo z zastrzeżeniem postanowień § 3 pkt 1 znajdującego się na drugiej stronie umowy. Słusznie pozwany podniósł, że szczegółowe warunki co do czasu trwania poszczególnych umów i zasad ich rozwiązywania mają znaczenie dla oceny zasadności roszczenia z tytułu kar umownych w niniejszej sprawie. Powód w umowie, przy uwzględnieniu postanowień regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, przewidział różne powody skutkujące naliczaniem kar umownych. Podniesiony słusznie przez pozwanego brak treści drugiej strony umów łączących strony uniemożliwiał ocenę zasadności roszczenia o zapłatę kary umownej tym bardziej, że zgodnie z § 15 ust. 2 regulaminu świadczenia usług warunki oferty promocyjnej mogą przewidywać inny okres wypowiedzenia niż wymieniony w ust. 1 , a nadto brak podstaw do przyjęcia by wypowiedzenie z dnia 04.03.2014 (k. 38) nastąpiło ze skutkiem natychmiastowym o którym mowa w § 15 ust. 3 regulaminu (k. 34). Negatywne skutki zaniechania zawodowego pełnomocnika powoda co do przedstawienia do oceny sądu całej treści (obejmujących stronę 1 i 2 ) umów zawartych z pozwanym obciążają stronę powodową, gdyż z tych umów wywodziła ona skutki prawne swoich twierdzeń. Nie budzi przy tym wątpliwości, że zawodowy pełnomocnik powoda winien dążyć do koncentracji materiału dowodowego, który winien być kompletny.

Ustalenie zasadności naliczonej kary umownej z umowy nr (...) - nie było możliwe skoro zgodnie pkt 7.3 warunków oferty promocyjnej, o zapłacie kary umownej jest mowa na stronie 2-giej umowy (k. 31v), której treść nie została złożona do akt sprawy przez stronę powodową, a kara umowna z umowy nr (...) – ma uwzględniać czas od jej zawarcia do rozwiązania umowy z uwzględnieniem przyznanej ulgi, przy czym skuteczność (data) rozwiązania umowy wskazana przez powoda nie została potwierdzona przez pozwanego. Powód nie wykazał za jaki konkretnie okres wyliczył karę umowną z umowy nr (...), ani jak wyliczył tę kwotę (nie przedstawił w tym zakresie żadnych wyliczeń matematycznych).

Niezależnie od tego zawarta przez strony umowa nr (...) zawierała niedozwoloną klauzulę, szkodząc interesom pozwanego - konsumenta. Postanowienia umowy o karze umownej za jednostronne rozwiązanie umowy ma na celu zapewnienie sobie klientów przez pełne okresy umowne, czyli wyłączenie ryzyka gospodarczego przedsiębiorcy, polegającego na możliwości zmiany ilości abonentów w wyniku przechodzenia przez nich do innych operatorów. Jednocześnie postanowienie to narusza przepis art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego, zgodnie z którym wysokość roszczenia przedsiębiorcy w przypadku jednostronnego rozwiązania przez abonenta lub przez przedsiębiorcę z winy abonenta, umowy zawartej z udzieleniem ulgi, nie może przekraczać wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o jej proporcjonalną wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Wymieniona w treści umowy nr (...) kara umowna w wysokości 3.000 złotych stanowi dodatkową sankcję pieniężną, przekraczającą wartość roszczenia przedsiębiorcy ustalonego na podstawie wyżej powołanego przepisu, gdyż w umowie tej w ogóle nie przewidziano ulgi przyznanej abonentowi w związku z zawarciem przedmiotowej umowy (k. 28). Opłata ta stanowi zatem dodatkową sankcję pieniężną, przekraczającą wartość roszczenia przedsiębiorcy ustalonego na podstawie wyżej powołanego przepisu.

Tymczasem z zestawienia zawartych umów i kar umownych przedłożonego przez powoda (k. 39) wynika, że kara umowna w kwocie 216,33 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku), naliczona została na podstawie umowy nr (...), a kara umowna w kwocie 3.000,00 złotych (kara umowna nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 11.03.2014 roku) naliczona została na podstawie umowy nr (...). Jak wykazano wyżej zasadności naliczenia tych kar umownych powód nie udowodnił.

Tytułem skapitalizowanego roszczenia odsetkowego powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 6,14 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 04.03.2014 roku z terminem płatności 04.03.2014 roku), ale nie wykazał w jaki sposób obliczył tę kwotę (nie wynika to z zestawienia z k. 39) i kwoty 284,60 złotych (nota odsetkowa nr (...) z dnia 20.10.2014 roku z terminem płatności 20.10.2014 roku), w odniesieniu do której strona powodowa w ogóle nie przedstawiła nawet zestawienia obejmującego tę notę. Brak też dokumentów obejmujących faktyczne obciążenie pozwanego tymi kwotami. Roszczenie powoda w tym zakresie nie zostało zatem wykazane. Nie jest rzeczą sądu snuć domysły w jaki sposób powód obliczył roszczenie dochodzone pozwem. Zawodowy pełnomocnik powoda winien te okoliczności w sposób jasny i przejrzysty wyłożyć, czego jednak nie uczynił.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie trzecim wyroku na mocy art. 6 kc w zw. z art. 750 kc w zw. z art. 742 kc w zw. z art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne.

O kosztach orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 kpc). W tym zakresie sąd wziął pod uwagę kwotę ostatecznie żądaną przez powoda (4.276,27 złotych). Zauważyć bowiem należy, że powód cofnął powództwo w części ponad kwotę 4.276,27 złotych w związku z brakiem podstawy do wytoczenia powództwa w zakresie cofniętej części wobec zwrócenia przez pozwanego powodowi przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie telefonu z opisanej wyżej umowy nr (...). W tym zakresie pozwany nie dał zatem powodów do wytoczenia przeciwko niemu powództwa. Pozwany nie wnosił jednak o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu w związku z cofnięciem powództwa we wskazanej wyżej części.

Z kwoty 4.276,27 złotych, stanowiącej ostatecznie określoną przez powoda wartość przedmiotu sporu (art. 19 kpc), zasądzona została kwota 935,00 złotych, stanowiąca 22 % wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 kpc), strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 78%, a pozwany w 22%. Koszty procesu wyniosły 2.505,00 złotych, w tym po stronie powoda w kwocie 1.288,00 złotych (opłata od pozwu w wysokości 71 złotych, wynagrodzenie radcy prawnego z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 1.217 złotych), a po stronie pozwanego w kwocie 1.217,00 złotych (wynagrodzenie radcy prawnego z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 1.217 złotych).

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego stron została ustalona na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku poz. 490) w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804) zgodnie z którym do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Powoda, zgodnie z podaną zasadą, powinny obciążać koszty w kwocie 1.953,90 złotych (2.505x 78%), zaś pozwanego - w kwocie 551,10 złotych (2.505x 22%), skoro jednak faktycznie pozwany poniósł koszty w kwocie 1.217 złotych, to należy mu się zwrot kwoty 665,90 złotych, o czym orzeczono w punkcie czwartym wyroku na podstawie art.100 kpc, stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.