Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym dniu 27 marca 2015 roku w S.

sprawy z wniosku D. T.

z udziałem P. B.

o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie

z dnia 19 maja 2014 roku, sygn. akt III Ns 74/11

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 948/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 19 maja 2014 roku, sygn. akt III Ns 74/11, Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zezwolił wnioskodawczyni na złożenie do depozytu sądowego kwoty 18 000,- zł tytułem wykonania wynikającego z umowy z dnia 15 lutego 2010 roku zawartej z P. B. zobowiązania do zwrotu wierzycielowi P. B. tej kwoty, z tym zastrzeżeniem, że kwota ta może być wydana P. B. na jego wniosek.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy przytoczył regulację art. 467 k.c. oraz wskazał, że stosownie do art. 693 ¹ k.p.c. w postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku. Przytoczył zaś, że wnioskodawczyni wskazała, że 15 lutego 2010 zawarła z P. B. umowę, której przedmiotem było przygotowanie wzoru przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży działek położonych w miejscowości W., przygotowanie indywidualnych umów na podstawie wzoru dla konkretnych nabywców i konkretnych działek oraz przyjęcie do depozytu wpłat zaliczek dokonanych przez nabywców na warunkach zawartych umów. W wykonaniu tej umowy wnioskodawczyni przyjęła do depozytu kwoty wpłacone na rzecz wierzyciela przez nabywców z tytułu zawartych z nim umów, w tym kwotę 18 000,- zł wpłaconą przez H. i M. S. (1), M. S. (2) i K. S.. Wierzycielem wpłaconej kwoty jest P. B., który zażądał jej wydania, lecz nie wskazał ani terminu płatności ani sposobu, zaś korespondencja została zwrócona z adnotacją „adresat wyprowadził się”. Dłużniczka nie zna zaś adresu jego zamieszkania, co uniemożliwia spełnienie świadczenia.

W konsekwencji w świetle przytoczonych we wniosku okoliczności Sąd Rejonowy uznał wniosek za uzasadniony.

Apelację od powyższego postanowienia złożyła wnioskodawczyni zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych, tj. błędne przyjęcie, że wierzycielowi należy się pełna kwota depozytu tj. 18 000,- zł, zamiast kwoty 15 000,- zł stanowiącą różnicę między kwotą 18 000,- zł a kwotą 3 000,- zł należną dłużnikowi tytułem wynagrodzenia,

- brak orzeczenia o zwrocie kosztów postępowania.

Uzasadniając apelację wnioskodawczyni wskazała, że z materiału dowodowego wynika, że za czynność przyjęcia do depozytu dłużnikowi (skarżącej) należne jest wynagrodzenie w wysokości 500,- zł od każdej przyjętej umowy wymagalne najpóźniej w dacie wypłaty środków. Za wypłatę środków należy uznać również złożenie tych środków w depozycie sądowym. Ponieważ postępowanie dotyczy 6 depozytów skarżącej należna jest kwota 3 000,- zł, która winna być pomniejszona z depozytu. Ponadto Sąd w uzasadnieniu wskazał, że dłużnikowi należne są koszty, lecz nie zawarł w tym zakresie żadnego postanowienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Przede wszystkim wskazać należy, że stosownie do art. 693 k.p.c. we wniosku o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego należy:

1)  określić zobowiązanie, przy wykonaniu którego składa się przedmiot,

2)  przytoczyć okoliczności uzasadniające złożenie,

3)  dokładnie oznaczyć przedmiot, który ma być złożony,

4)  wskazać osobę, której przedmiot ma być wydany, oraz warunki, pod którymi wydanie ma nastąpić.

Obowiązkiem Sądu jest, stosownie do art. 693 ¹ k.p.c., ocenienie czy według przytoczonych okoliczności złożenie do depozytu sądowego jest prawnie uzasadnione.

Wnioskodawczyni wskazała we wniosku, że przyjęła do depozytu kwoty wpłacone na rzecz wierzyciela przez nabywców w kwocie 18 000,- zł. Zobowiązana jest do zwrotu tej kwoty wierzycielowi. Nie jest jednak w stanie wykonać tego zobowiązania z przyczyn niezależnych i niezawinionych. W postępowaniu o zezwolenie na złożenie do depozytu nie jest zadaniem Sądu rozstrzyganie jakie świadczenie (w jakiej wysokości) i komu się należy. Nie jest też rzeczą Sądu rozstrzyganie o ważności stosunku prawnego, na podstawie którego spełniane jest świadczenie. Postępowanie to ma na celu umożliwienie dłużnikowi spełnienia świadczenia w sytuacji, gdy nie jest to możliwe bezpośrednio wierzycielowi. W konsekwencji chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, że wierzycielowi należy się kwota 18 000,- zł, a nie 15 000,- zł, albowiem Sąd takowych ustaleń nie czynił. Skoro zatem wnioskodawczyni zadeklarowała spełnienie świadczenia w kwocie 18 000,- zł, rozstrzygnięcie Sądu prawidłowo dotyczy tej kwoty. Marginalnie tylko wskazać należy, że ewentualne pobranie wynagrodzenia za spełnione czynności jest prawem wnioskodawczyni, podobnie jak ewentualne potrącenie tej kwoty z depozytem. Wnioskodawczyni zaś nie wykazała w niniejszym postępowaniu aby skutecznie złożyła oświadczenie o potrąceniu wierzycielowi.

Bezzasadna okazała się również apelacja w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Istotnie bowiem stosownie do art. 470 k.c. wierzyciel ma obowiązek zwrócić dłużnikowi koszty złożenia do depozytu sądowego. Niemniej jednak skutek złożenia do depozytu sądowego następuje z momentem uprawomocnienia się orzeczenia i nie wcześniej niż w momencie faktycznej wpłaty kwoty co do której wydano zezwolenie. Tym samym na etapie postępowania przed Sądem I instancji nie zostały spełnione przesłanki do przyznania kosztów wnioskodawczyni.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. apelację wnioskodawczyni należało oddalić, o czym orzeczono w sentencji.